Al eerder schreef ik over het feit dat het internet niet meer uit ons leven weg te denken is. Ik ben nu op het punt gekomen dat ik wens dat ADSL nooit was uitgevonden.
Ik erger me kapot aan het feit dat mijn mobiel de hele dag door piept omdat ik weer een oninteressant mailtje heb. Ik erger me kapot aan het feit dat ik de hele dag dwangmatig Twitter en Facebook check, gewoon, omdat het me niet lukt om het niet te doen. Ik erger me helemaal dood aan de grote hoeveelheid tijdrovende en hersendodende manieren die er zijn om je huiswerk uit te stellen zodra je internetverbinding hebt.
Gisteren weigerde mijn laptop online te gaan. Ik kon meteen niets meer doen voor school of voor één van de andere duizend dingen die ik nog moest doen. Gelukkig had ik geen directe deadlines, want ik wil niet denken aan de stress die de afwezigheid van straling anders zou hebben veroorzaakt.
Nog erger dan mijn eigen internetgedrag vind ik overigens de smartphone-verslaving van anderen. Rot ff op met je mobiel als iemand tegen je praat en leg dat ding niet op tafel als je uit eten bent.
Ja, serieus.
Ik word er zo moe van. Het liefst zou ik er rigoureus mee stoppen, maar dat kan niet. Dat kan gewoon niet.
Wel ga ik op een streng internet-dieet. Hopelijk geen jojo-effecten.
