Ik heb geen spijkerbroek. Dat is best wel bijzonder, geloof ik, want de spijkerbroek is toch wel de basic der basics, naast het witte T-shirt (heb ik trouwens ook niet). Het valt andere mensen ook altijd op, want bijna iedereen die ik ken heeft ooit wel eens tegen mij het zinnetje “Jij draagt eigenlijk nooit spijkerbroeken hè…” uitgesproken. Ik hoop nu niet dat ik overkom alsof ik cool wil zijn (net zoals die mensen die maar opscheppen over het feit dat ze geen tv hebben maar dan alsnog de hele dag doelloos op internet zitten) (ik heb wel een tv maar hij is niet eens aangesloten) (ik zit ook de hele dag doelloos op internet), want dat is niet mijn bedoeling.
Dat ik geen spijkerbroek heb, is (net zoals het feit dat mijn tv niet aangesloten is) geen kwestie van stijl of principe, maar meer een kwestie van luiheid en perfectionisme. Jaja, jullie verwachten het misschien niet, maar deze twee eigenschappen gaan hand in hand. Het zit namelijk zo: ik wil alleen maar de perfecte spijkerbroek (die niet afzakt en niet gemaakt is door kinderen) en anders niets, maar ik heb geen zin om die te zoeken. Een rokje of een vest past namelijk bijna altijd, en als die dingen niet passen, pak je een maatje groter of kleiner. Dan kom je er meestal wel uit. Bij spijkerbroeken is het een ander verhaal: zo’n ding moet zó precies om je lichaam schikken dat het zoeken naar een spijkerbroek wel het zoeken naar een soulmate lijkt. Je kunt naar huis gaan met een exemplaar dat nét niet helemaal lekker zit, maar daar word je op den duur alleen maar ongelukkig van.
Daarom is de kans dat je na het zoeken naar een spijkerbroek met lege handen terug naar huis keert, gewoon best wel groot. Ik ben een drukbezette vrouw, dus ik kan het me niet permitteren om op bij voorbaat mislukte spijkerbroekenjacht te gaan, zo simpel is dat.
En meestal vind ik dat prima, want ik mag dan wel geen spijkerbroek hebben, ik heb wel een heleboel andere kleren en die zijn vaak eigenlijk nog leuker ook dan spijkerbroeken (zoals ik al zei, het is bij mij geen kwestie van stijl, maar iedereen weet dat een spijkerbroek niet zo superfancy is). Alleen soms, op sommige dagen, vind ik het eigenlijk toch wel een beetje jammer dat ik me niet in mijn favoriete spijkerbroek kan hijsen – dan verlang ik ineens toch maar zo’n blauw ding met pijpen.
Waarom ik daar ineens naar verlang? Noem het sociale conditionering (hoe vaak hebben we wel niet in magazines gelezen dat je echt niet zonder jeans kunt???), noem het jaloezie vanwege wat ik om me heen zie (overal spijkerbroeken!), noem het behoefte aan comfort, ik weet het niet, maar op sommige dagen (lees: vandaag) heb ik gewoon écht geen zin om mezelf in een panty te hijsen, of in een van de niet-spijkerbroekbroeken die ik heb. Op sommige dagen is alles wat niet van spijkerstof is gewoon te veel moeite. Dan wil ik gewoon een skinny jeans en een t-shirt.
Op zulke dagen voelt mijn leven altijd onnodig ingewikkeld, alsof ik het mezelf gewoon veel te moeilijk maak door geen spijkerbroek te kopen.
Het spijkerbroek als symbool van het simpele leven. Alleen te verkrijgen na héél veel moeite.
Ter compensatie draag ik mijn spijkerblouse maar gewoon om de dag
