The problem isn’t that I see sexism everywhere, the problem is that you don’t, hoorde ik laatst ergens. Deze uitspraak is pijnlijk treffend. Vaak worden opmerkingen over seksisme weggeschoven onder het mom ‘je bent overgevoelig’, ‘je wilt gewoon een probleem zien’ of ‘de emancipatie is al lang voltrokken hoor’. Vroeger dacht ik er ook zo over. Sinds kort realiseer ik me echter dat dit niet zo is. Sexism is everywhere, baby. Een ‘leuk’ voorbeeld is de representatie van ‘karakters’ van de M&M’s, je weet wel, die grappige mannetjes die je altijd in hun reclames ziet.
Er zijn vijf personages: vier mannen en één vrouw. Op zich al een kromme verdeling als je bedenkt dat de helft de wereldbevolking van het vrouwelijk geslacht is – maar goed, in M&M’s-land is dat kennelijk anders. Er is iets vreemders aan de hand. Alle M&M’s hebben een eigen karakter: Rood is opvliegend, Geel is onhandig, Blauw is cool, Oranje is zenuwachtig en de officiële eigenschap van Groen is flirterig. Flirterig. Met andere woorden: het enige wat haar onderscheidt van de rest is haar vrouw-zijn.
En dan nog, kun je denken, de genderpolitiek van een chocolademerk heeft toch geen invloed op mijn gedachten over man-vrouwverhoudingen?
Dat wil ik ook niet beweren. Deze karakters zijn een afspiegeling van de maatschappij, niet andersom. Dat je het normaal vindt dat de norm 80% man is en de enige vrouw niets kan behalve verleidelijk kijken is niet de schuld van de M&M’s-fabrikant zelf. Zouden, laten we zeggen, drie van de vijf poppetjes een vrouw zijn, dan zouden M&M’s waarschijnlijk al weggezet worden als ‘vrouwensnoep’. De norm voor wat een ‘normaal mens’ is is kennelijk nog steeds ‘mannelijk’. God schiep Eva tenslotte uit Adam rib.
