Tag Archives: placebo

en ja nu is november ook al voorbij *%&^$^%#^%$##$

Heehallo hier ben ik weer! Dit keer om mijn maand november te bespreken. Ik weet het, het is inmiddels alweer praktisch januari, maar goed, ik kan het ook niet helpen dat ik tegenwoordig Een Leven heb. Er blijft veel meer blogtijd over als je niks te doen hebt, helaas heb je in dat geval dan weer niets om over te schrijven.

Goed, laten we nu maar meteen stoppen met het uitwisselen van oppervlakkig gewauwel en verdergaan met waarvoor we hier zijn, namelijk vertellen/lezen hoe mijn maand was:

(Als ik dit zo opschrijf, klinkt het echt heel onsympathiek, hè?)

***Gent***

Een van de leukste dingen die ik deze maand heb gedaan is naar Gent (tripjes naar het buitenland zijn meestal de leukste dingen die je in een maand doet – ten minste, als je gaat dan). Ik ging samen met Mady, om Nicole op te zoeken. Die is daar dit jaar namelijk begonnen met studeren aan de filmacademie (ik ben gelukkig helemaal niet jaloers of zo). We hebben dat weekend vooral veel gelopen en veel gewinkeld (ik heb vier rokken gescoord, waarvan drie tweedehands #ecofabulous). Oh ja, en we hebben ook nog vriendschapskettingen in alien-thema gekocht (ik heb de ufo), en veel naar De Rijdende Rechter gekeken. Je begrijpt: het was een goed weekend.

Een foto van een foto van Mady, mij en Nicole's oog.

Een foto van een foto van Mady, mij en Nicole’s oog, gemaakt in een Beugelbekkie-achtig café met wasmachines

Placebo

In november deed ik ook iets anders geweldigs: ik ging naar het concert van Placebo in Ziggo Dome! Het was echt heel leuk, het was hun verjaardagstour (20 jaar Placebo!) dus ze speelden veel gouwe ouwe nummers (zelfs I know! En Sleeping with ghosts!) (helaas niet mijn all time favorite Burger Queen, maar oké, je ken niet alles hebben). Het was pas het tweede Placebo-concert in mijn leven – de eerste was op Pinkpop, toen ik 18 was. Ja, HEEL lang geleden dus. Dat ik inmiddels een ouwe lul ben, bleek ook wel uit het feit dat ik zitplaatsen had geboekt én er ook nog aan had gedacht om oordopjes te nemen. Ik had zelfs een extra paar voor Tim mee. Tim vond het trouwens ook heel leuk, behalve dan dat hij Brian Molko (de zanger/Mijn Grote Held/nancy boy forever tegen wil en dank) een irritante stem vindt hebben (?????!!!!!!!!??????????!!!!!!???????)

Ons nieuwe huis

Daar kan ik kort over zijn: die hebben we nog steeds niet. Wat heel verdrietig is, zeker aangezien we ongeveer 936 huizen bezichtigd hebben. Helaas waren er telkens ook veel andere geïnteresseerden. Maar goed, niemand had gezegd dat het makkelijk zou zijn, dus eigenlijk verbaast het me ook weer niks.

Andere dingen:

  • Deze maand ben ik buitengewoon sociaal geweest, ik heb bijna al mijn vrienden gezien (met nadruk op bijna). #blessed
  • Met mijn werk ben ik nog steeds heel gelukkig. De afgelopen maand was het lekker druk, wat ik wel fijn vind, want dat dwingt me om sneller te schrijven en niet de hele tijd te lopen pielen aan één alinea (om vervolgens toch maar weer mijn eerste versie op te slaan).
  • Ik wilde mijn haar platinablond verven, zelf, met hele natuurlijke veganistische haarverf. Van tevoren wist ik eigenlijk wel dat dit niet kon, maar ik moest het toch even proberen. Nu weet ik zeker dat het niet kan.
  • Tim en ik hebben deze maand heel veel documentaires gekeken over de geschiedenis van rock, en daar werd ik heel blij van. Mijn lievelings ging natuurlijk over glam rock. (Ik ben een karikatuur van mezelf.)
  • Ik ben inmiddels bij seizoen 7 van Rupaul’s Drag Race. Ik heb hele ambivalente gevoelens bij dit seizoen, vooral omdat ik iedereen echt ontzettend vervelend vind, behalve Katya en Miss Fame (eerst had ik ook een hekel aan Miss Fame, maar hoe meer ik met haar geconfronteerd word, hoe meer ik erachter kom dat zij en ik eigenlijk één en dezelfde persoon zijn (en dat is heus niet alleen omdat ze een kip op d’r arm heeft getatoeëerd)).
  • Ik las ein-de-lijk De idealisten van Zoë Keller en het is een van mijn lievelingsboeken van de afgelopen tijd. Ben ik even blij dat ik dat ding jarenlang ongelezen in mijn kast heb laten staan!
  • Ik ben zelf ook weer veel bezig geweest aan mijn schrijfproject, vandaar dat ik voor de zoveelste maand op een rij niet zoveel aan bloggen toe kwam als ik had gewild. Of nou ja: als ik echt liever had willen bloggen was het natuurlijk wel gelukt, maar dan had ik die andere dingen weer niet kunnen schrijven.
  • Naast het feit dat ik bij Placebo op een stoel heb gezeten, heb ik nog een volwassen beslissing gemaakt: ik kocht eindelijk CC-cream (voor de mannen: dat is BB-cream maar dan met zonnebrand). Dit deed ik omdat ik even in paniek raakte omdat ik dacht dat ik ineens heel veel rimpels had gekregen. Dat bleek later wel mee te vallen (ik had die dag gewoon te weinig gedronken, dus die droogtelijntjes in mijn gezicht leken wel drooggelegde rivieren, maar inmiddels zitten die rivieren weer zo vol dat het water net zo hoog staat als de oever), alleen ik denk dat het toch geen slecht idee kan zijn om dagelijks zonnebrand te smeren.
  • Over achteruitgang gesproken, ik heb soms het idee dat ik een bril moet, omdat ik zo wazig zie als ik te lang achter de computer zit, maar het kan ook gewoon komen doordat ik te lang achter de computer zit (alle letters van deze blog dansen nu echt voor mijn ogen, vergeef me als er nog typefouten instaan).
  • Dit is mijn (niet-Placebogerelateerde) lievelingsliedje van nu. Ik heb geen idee wat ik er nou precies zo leuk aan vind, als iemand van jullie het wel weet, mag-ie het zeggen.

Y A Y C E M B E R

Alsof de tijd nog niet snel genoeg ging, trekt het leven zich nu ik fulltime werk al helemaal als een sneltrein aan me voorbij. Ik ben nog niet toe aan december, ik ben nog niet toe aan Kerstmis, ik ben nog niet toe aan goeie voornemens! En dat is best raar, aangezien ik normaliter altijd in april al zin heb om de kerst-cd van The Carpenters op te zetten. Maar goed. Hè. Watdoejeeraan. Ik heb voor deze maand nog niet erg veel in de planning staan, behalve Kerstmis vieren, dus, en janken om alle verloren dagen. Vind ik wel weer druk genoeg.

11 Comments

Filed under maandoverzicht

over oude liefdes (of: soulmates never die) (of: ode aan mijn placebo-dvd)

placebo

Snoezig

Toen ik zeventien was (dat was in 2008, voor het geval dat jullie het moeten weten) ging ik met mijn familie op vakantie naar Thailand. Daar kocht ik een heleboel troep. Een van deze dingen was een zeer goedkope dvd met allerlei videoclips van Placebo. Het was eigenlijk gewoon een illegale dvd, hij had niet eens een doosje en hij haperde regelmatig, maar dat maakte me niets uit – toen ik eenmaal thuis voor de tv zat en alle clips een voor en bekeek, voelde het alsof de hemel open ging en Liefde en Schoonheid en Waarheid zich voor het eerst aan mij openbaarden.

Dit klinkt misschien een beetje melodramatisch, maar dat ben ik nu eenmaal en Placebo is dat ook – we zitten op dezelfde golflengte, zullen we maar zeggen. Ik kan het ook niet helpen dat het allemaal zo heftig was. Alles aan deze band was nieuw voor me: de destructieve sfeer (zo romantisch!), dat rare gitaarspel, die fantastische nasale stem van Brian Molko, die jurken en make-up (en dan niet dat zwarte geweld rond de ogen, nee, Bri droeg gewoon lekker paarse lipgloss). Het was allemaal zo interessant en onbekend en spannend. Het was alsof ik dingen zag waarvan ik altijd al wist dat ze er waren, maar die ik nooit zelf had kunnen benoemen. Zoals ik al zei: Liefde en Schoonheid en Waarheid.

Natuurlijk kende ik deze band al en tijdje, anders had ik die dvd niet gekocht, maar door dit schijfje viel alles pas op z’n plaats. (Ik begon trouwens ooit naar hen te luisteren doordat iemand op YouTube een fanvideo had gemaakt van Interview with the Vampire met Every you every me op de achtergrond. Ik heb PJ Harvey trouwens op exact dezelfde manier leren kennen. Met andere woorden: ik heb mijn muziekleven te danken aan Interview with the vampire. Ik wilde die film trouwens alleen maar per se zien omdat ik er vroeger altijd over las in het Vampierhandboek. Met andere woorden: ik heb mijn muziekleven te danken aan Paul van Loon. Mooi man.)

(Sorry, ik kan niet over Placebo schrijven zonder over PJ Harvey te schrijven. Wisten jullie al dat Brian groot fan van haar is?)

Het waren creatieve tijden, de tijden waarin ik iedere dag ontbeet met mijn Placebo-dvd. Ik schreef veel verhalen (nog nooit had muziek zich zo goed in woorden laten vertalen) en werd zelfs geïnspireerd om op gitaarles te gaan. Mijn gitaar noemde ik Peeping Tom/Slackerbitch – melodramatisch, ik heb het je toch gezegd. Dat ik na een jaar nog steeds alleen maar de Lentewals kon spelen, mocht de pret niet drukken.
(Oké, dat deed het wel. Toen stopte ik er ook maar mee.)

(Overigens was mijn obsessie minder leuk voor mijn familie, want die moesten er iedere keer weer van meegenieten. “Zit je weer van die vieze clipjes te kijken?” zuchtte mijn moeder altijd als ik die dvd weer eens aanzette in de woonkamer. Maar goed, ze vonden het een vooruitgang na mijn PJ Harvey-dvd, daarbij zei het hele gezin alleen maar in koor: “Oh Lisa, dit is echt verschrikkelijk. Dit vind je toch niet echt goed? Dat méén je toch niet?”)

Mijn allesoverheersende liefde voor Placebo ebde pas weg toen ik veel ging luisteren naar andere (ook heel heteronormatieve) (haha grapje) muzikanten zoals Patrick Wolf en The Ark. Ik vond daar uiteindelijk nog meer in dan in Placebo. Zo ging dat, op die leeftijd. Ik had niet vaak een muzikale openbaring, maar als ik er eentje had, dan was-ie heftig ook. Inmiddels is het alweer jaren geleden dat ik zo’n  life changing ontdekking had, iets wat wellicht iets te maken heeft met het feit dat ik inmiddels Een Leven heb – ik bedoel, als je alleen maar een beetje binnen je Placebo-dvd zit te kijken, kun je er makkelijk je hele bestaan en wereldbeeld aan ophangen. Nu zijn er allemaal andere dingen die ik kan doen. En moet doen. Vroeger kon ik me echt niet voorstellen dat ik wel eens een dag niet naar muziek zou luisteren. Nu wil ik regelmatig juist dat iedereen even z’n mond houdt.

Het is ook wel goed om af en toe een beetje afstand te nemen, dat houdt de zaken vers. Als ik nu weer eens naar Placebo luister, ben ik opnieuw in de war over hoe mooi het is, hoe bijzonder en hoe goed gevonden, en mijn hart raakt telkens weer opnieuw vervuld van Liefde en Schoonheid en Waarheid en voel ik toch net zoveel dingen als in 2008. Soulmates never dieweet je wel?

(Lievelingsnummer. En ja, er is ook een Engelse versie, maar in het Frans is hij nog mooier.
En als ik deze classic hoor word ik ook zo gelukkig jongens echt niet normaal.
En deze!)

10 Comments

Filed under muziek, vroegah