Tag Archives: herstel & ren

over rennen en bloggen

Ik wil meer buiten zijn. Dat is nu tijdens de coronacrisis nogal een open deur, maar ik bedoel eigenlijk: ik wil meer tijd doorbrengen in de natuur. Dat wil ik al jaren.

Het liefst zou ik ieder weekend een 4 uur durende wandeling door een of ander Duits bos of over de Posbank maken (dacht vroeger trouwens altijd dat dit gesponsord werd door de Postbank), maar omdat dat een vrij onrealistisch verlangen is, zowel nu als in ‘normale’ tijden, trok ik afgelopen februari mijn hardloopschoenen maar weer eens aan voor een rondje door het park.

Dat is trouwens niet de enige reden waarom ik toen ging hardlopen. Niet eens de belangrijkste, om eerlijk te zijn. Dat is namelijk: ik wilde kijken of ik weer zou kunnen rennen zonder kniepijn. (Mijn excuses voor de mensen die mijn blog al jaren volgen en dachten dat ik EINDELIJK was opgehouden met schrijven over mijn kniepijn)

(En voor de mensen die mijn blog al niet jaren volgen: ik was tussen mijn 18e en 24e een op-en-af fanatieke hardloper, tot ik ineens veel last kreeg van mijn knieën. Na bijna 3 jaar oefeningen van fysiotherapeuten die geen idee hadden (‘Ja knieën zijn rare dingen hè’), 34 pogingen om op nieuw te gaan rennen en 345 dramatische ik-kan-niet-hardlopen-mijn-leven-is-voorbij-blogs op Vijfkoffiegraag.nl, constateerde de sportarts dat ik te veel ruimte in mijn knieschijven had, maar dat mijn skelet vroeger toch ‘stabiel’ stond en nu niet meer, en dat ik er niet op moest rekenen dat ik ooit weer kon hardlopen. Vervolgens heb ik wéér veel fysio gehad zodat ik spieren kon opbouwen die de klappen op mijn knieën op konden vangen, van een fysio die persoonlijk beledigd was dat de sportarts had gezegd dat ik waarschijnlijk niet meer kon hardlopen, en ondertussen begon ik twee jaar jaar terug toch maar met groepsfitness om de tijd te doden)

Even over die groepslessen: ik had ik nooit verwacht dat ik die ZO leuk zou vinden. Ik ga er blijkbaar erg goed op als iemand mij vertelt wat ik moet doen, zodat ik zelf niet hoef te bedenken of de pijn het waard is (zo had ik een trainer die wekelijks woest “LISA! DIT IS GEEN SQUAT!” of “LISA! WAAROM DENK JIJ DAT DIT EEN PUSH-UP IS!” naar me riep, en hoewel ik dan dacht ‘hallo doe aardig ik ben een teer jong meisje’, heeft deze feedback me toch leren squatten en push-uppen.) Eigenlijk vond ik de groepslessen zo leuk, dat ik niet eens meer verlangde naar hardlopen.

Althans … niet écht. Het was altijd wel latent aanwezig. Als het lekker weer was en ik niet per se wist wat ik moest doen. Als ik andere mensen zag rennen. En om eerlijk te zijn is de droom om ooit gewoon één keertje een marathon te rennen nooit weggeweest.

Daarom wilde ik het toch weer proberen. Ik deed mijn fysio-oefeningen inmiddels al lang niet meer, maar ik ben wel een stuk sterker geworden van dat squatten, dus met die spieropbouw moet het goed zitten. De afgelopen jaren heb ik zelden last gehad van mijn knieën: af en toe een beetje op random momenten, en van de vakantie na een wandeling van 6 uur door de Plitvicemeren waarbij we verschrikkelijk veel moesten klimmen. Maar dat was ook wel een heftigere activiteit dan een rondje joggen.

Dus trok ik op een zaterdag in februari naar het park, met een bonkend hoofd van koppijn en zware benen van de training van 2 dagen ervoor, gewoon puur omdat ik er zo’n zin in had. Ik had geen route of schema, ik ging op gevoel. Ik ging niet eens hard genoeg om ook maar een klein beetje buiten adem te raken. Ik zweette alleen omdat ik me veel te warm had aangekleed.

Er waren twee gedachten die continu door mijn hoofd spookten: 1) Heb Ik Al Pijn? en 2) Het is net als vroeger. Het hardlopen bracht me terug naar vroegere tijden. Mijn hardloophoogtepunt was immers zo rond mijn 21ste – evenals mijn bloghoogtepunt. Toen was ik op mijn fanatiekst – allebei 3 keer per week, bij allebei de statistieken tracken, u kent het wel.

Het werd al helemaal erg toen ik naar Parijs verhuisde (mijn excuses voor de mensen die mijn blog al jaren volgen en dachten dat ik EINDELIJK klaar was met schrijven over Parijs). Toen postte ik om de dag en zette ik mijn wekker gerust een uurtje vroeger om voor college nog even langs Bastille te kunnen hardlopen. En in het weekend rende ik bijna 10 kilometer langs de Seine. (Mijn Parijsperiode was mijn enige periode tijdens mijn studie dat ik geen tijdrovende bijbaan had, vandaar).

Ik mis die tijd wel een beetje hoor, die periode van duizend blogs schrijven en net zoveel blogs lezen. En natuurlijk het hardlopen, het buiten rennen en rennen, ene been voor de andere, heel meditatief, en dan thuis schrijven over rennen en blogs lezen over rennen.

Groepsfitness is leuk, het is geweldig, maar het is echt iets anders dan hardlopen. Bovendien: je doet het binnen.

Inmiddels kan ik al meer dan 2 maanden niet meer naar groepsfitness. Ik probeer de boel een beetje bij te houden met twee keer krachttraining per week. Als Tim me na afloop vraagt hoe het ging, zeg ik “Wel lekker, ben he-le-maal kapot!”. Ook ren ik twee keer per week. Als Tim me na afloop vraagt hoe het ging, zeg ik “Mm, ik weet niet niet, mijn knieën voelen een beetje raar.” En dat terwijl ik heel langzaam ren, en tussendoor veel stop. (For the record: ik ‘mag’ wel rennen met mijn knieën, als ik kniepijn heb dan levert dat geen blijvende schade op. Het is niet echt een blessure ook, het is alleen vervelend.)

Maar goed, ik ben nog niet op het punt geweest dat het écht pijn ging doen. Ik houd me steeds in. Je moet zoiets langzaam opbouwen. Ik hoop dan ook maar dat mijn lichaam eraan aan het wennen is, dat het denkt ‘oké, dit kan best, dit is niet zo erg’.

En anders ben ik tenminste even lekker buiten geweest.

12 Comments

Filed under hardlopen

doe de eend

“Ik weet het ook even niet meer,” zei mijn fysiotherapeut. Ik had haar net verteld over mijn rampzalig verlopen poging om een hobbymatig zwemmer te worden. Volgens mij was ze ook een beetje teleurgesteld dat het nog niet veel beter ging met mijn knieën.

Ze was een tijdje stil. Ik was ook stil. Logisch, want als ik een goed idee had gehad met betrekking tot mijn knieën, dan had ik hier nu niet gezeten. Dan was ik wel ergens een marathon aan het rennen of zo.
Gelukkig duurde de stilte kort, want toen kreeg ze ineens een leuke ingeving voor een oefening. En nog eentje. En nog eentje. In tegenstelling tot in het begin, toen ik nog gewoon rustig beschaafde squats en lunges moest doen, waren deze best wel … raar. Het hoogtepunt was een oefening waarbij ik met een elastiek om mijn benen heen in squatpositie opzij moest lopen, van links naar rechts en andersom. In mijn gedachten doopte ik deze oefening direct ‘de eend’, al begrijp ik niet zo goed waarom: eenden lopen gewoon vooruit, en ze hebben geen elastiek om hun poten, tenzij ze net hebben gezwommen in een ernstig vervuilde sloot. Toch vind ik dat deze actie eruit ziet als een eend. Kan ik ook niet helpen.

“Kijk zelf maar wat en wanneer je ze het beste kunt doen,” zei mijn fysiotherapeut, wetend dat een overkill aan oefeningen vaak niet zo goed is voor je motivatie. En inderdaad: als ik ze allemaal braaf afwerk, ben ik tegenwoordig langer beter dan als ik een rondje zou hardlopen – inclusief warming up en cooling down. Maar ik wil zo graag hardlopen, dat ik me dezelfde avond nog op mijn oefeningen stortte als een tienermeisje op een bak afgeprijsde make-up van het Kruidvat.

De volgende dag had ik net zoveel spierpijn als dat ik weleens had in mijn sportschooldagen. De dag daarna was het nog erger. Kennelijk heb ik met mijn acht huidige oefeningen echt iedere spiergroep in mijn benen aangesproken – ook de spieren waarvan ik het bestaat nooit ofte nimmer vermoed had.

Maar dat vind ik alleen maar fijn. Als mijn knieproblemen er niet van overgaan, dan kan ik binnenkort in ieder geval wél zeggen dat ik toch nog een fitgirl geworden ben. Dan heb ik nog wel even een trainingsschemaatje nodig voor alle delen van mijn lichaam die niet mijn benen zijn, maar dat kan er dan óók nog wel bij.

De #greenjuice heb ik ook al (Tim noemt deze foto “Blogger Die Haar Eigen Oog Uitsteekt – Waarom Doet Niemand Hier Iets Aan?”)

4 Comments

Filed under dit past echt nergens in

dagboek van een niet-hardloper, deel III

“Ga lekker sporten,” zei mijn fysiotherapeut. “Zorg dat je lekker in beweging blijft. Als het maar geen hardlopen is.”
“Ja,” zei ik, maar eigenlijk bedoelde ik ‘nee’. Want voor mij bestaat er geen enkele andere sport dan hardlopen. Ik zou echt niet weten wat ik anders moet doen. Mijn sportschoolabonnement heb ik opgezegd (gelukkig), pilates durf ik niet aan met mijn knie, ik heb GEZWOREN om nooit meer aan yoga te doen, fietsen is saai en van zwemmen krijg je zo’n droge huid. Voor een teamsport kun je je moeilijk aan gaan melden als je de intentie hebt om binnen een paar maanden weer te verdwijnen, met de noorderzon mee op je hardloopschoenen.

Want ja, ik heb na bijna twee jaar nog steeds last van mijn #verrotteknieën, en nee, ik heb het nog steeds niet opgegeven dat ik ooit gewoon weer een marathon kan lopen (10 kilometer is ook goed hoor). OOIT zal ik weer rennen en dan ga ik iedereen uitlachen die me vertelde dat mijn lichaam hier misschien eventueel wellicht niet voor gemaakt is. Ik kan dit gewoon. Ik kon het altijd. Maar ondertussen had ik al mooi drie maanden helemaal niets aan sport gedaan. En dat moest eigenlijk wel. Anders zou naast mijn knieën ook nog eens de rest van mijn lichaam verrotten.

Ik bedoel, niet dat ik helemaal geen lichaamsbeweging krijg – ik fiets namelijk vijf keer per week naar mijn werk. Ik zet plusminus 39 koppen thee per dag en loop ongeveer net zo vaak naar de wc. Ik laat regelmatig mijn fietssleutel binnen liggen, waardoor ik weer de trap op moet rennen. Ik doe vaker boodschappen dan dat me lief is. Maar goed, dat zijn allemaal geen sporten. Als je er geen verhoogde hartslag van krijgt, telt het niet (oké, als je het zo bekijkt doe ik eigenlijk wel één sport: fietssleuteltje vergeten).

Dus toen de fysio voor de 93ste keer had gezegd dat ik toch écht moest gaan sporten om fit te blijven, koos ik maar voor de minst verschrikkelijke van alle kwaden: zwemmen. Want, afgezien van het feit dat mijn huid daarna jeukt alsof ik onder de vlooien zit, is zwemmen eigenlijk best leuk. En heel goed voor mensen met blessures, althans, dat zeggen ze altijd. Omdat de druk zo goed over verschillende spieren verdeeld wordt, bladieblie, bladiebla. Perfect voor zo’n zielig iemand als ik.

Dus ging ik afgelopen zaterdag zwemmen in het buitenbad vlakbij mijn huis. Het was een mooie ochtend, de zon scheen, het was niet zo heel druk, en het water was niet eens zo heel koud. Ik gleed zo het water in en zwom, in hetzelfde ritme als de sportievelingen met wie ik het bad deelde, en de vogeltjes floten, en het zwemmen ging vanzelf, en het leek net alsof ik op vakantie was, en ik dacht even dat alles klopte, dat dit misschien het nieuwe hardlopen kon worden, dat ik vanaf nu iedere zaterdag in het buitenzwembad zou liggen, ook als de herfstblaadjes in het water vielen, ook als het sneeuwde – omdat ik eraan zou wennen. Omdat dit nu eenmaal mijn sport was. Omdat het leven uit meer bestond dan alleen uit hardlopen en het luisteren naar het nieuwe album van Lorde.

Maar al na een paar baantjes schoolslag werden mijn groteske sportfantasieën vernietigd door het gevoel alsof iemand een kettingslot op mijn knie zette – en het fietssleuteltje reeds had ingeslikt. Ik probeerde de borstcrawl, maar dat voelde niet veel beter, en op zich had ik geen duikbril dus het was een middelgrote ramp. En nee, ik kwam het bad ook niet door door alleen met mijn armen te zwemmen.

Bewijs nummer #82 waarom mijn lichaam toch gewoon moet hardlopen.

Ik heb nog steeds goede hoop.

Ik heb altijd goede hoop.

11 Comments

Filed under dit past echt nergens in

gedachten over de maand mei

Salut mes amis, hoe gaat het met jullie? Met mij gaat het goed. Het is buiten lekker weer, en ik heb zo afgesproken met mijn vriendinnen, dus het leven lacht me toe, laten we maar zeggen.

Deze maandoverzichten beginnen me een beetje tegen te staan. Deels omdat ik mezelf erg saai vind als ik ga nadenken over wat ik allemaal uitvoer, deels omdat ik heel veel moet weglaten (nu klinkt het alsof ik hele dramatische dingen meemaak, maar zo bedoel ik het niet, het is meer dat het allemaal juist niet boeiend genoeg is om te vertellen). Maar goed, ik vind het ook wel weer leuk om een beetje herinneringen op te halen, en ik vaar goed bij routine, so here we go again!

***********100***********

Om maar te beginnen met het coolste dat er deze maand gebeurd is: mijn opa werd 100!

Jup, best wel oud, zeker als je bedenkt dat ik 26 ben, en zijn alleroudste kleinkind. Hij trouwde pas laat – vandaar. En inmiddels is hij dus 100. 100! Kun je het je voorstellen? We zijn met de familie gaan lunchen, en dat was erg gezellig. Mijn opa is extreem vergeetachtig maar hij houdt wel veel van eten en van mensen, dus het was een goed uitje. (En omdat iedereen vraagt of Aboutaleb op bezoek kwam: nee, maar ja, die man  heeft het natuurlijk ook achterlijk druk, vooral als je bedenkt dat de verjaardag van mijn opa één dag plaatsvond voordat Feyenoord kampioen zou worden. Hij kreeg trouwens wel een kaartje van Aboutaleb en chocolade met zijn hoofd erop (?) (en met de Euromast en andere Rotterdamse dingen) (en er kwam wel iemand anders van de gemeente hoor, geen nood, de overheid is ons niet vergeten).)

Vakantie

Een vrij groot gedeelte van mei had ik vakantie. Daar kan ik me ondertussen niet meer zoveel bij voorstellen. Vakantie? In Frankrijk? Wat deed ik daar dan? Het voelt alweer ZO lang geleden. Maar het was wel heerlijk – lekker veel wandelen, de bergen zien, 937 boeken lezen, gezellig met mijn ouders en zusje zijn. Het weer was trouwens maar zo-zo, maar goed, dat mocht de pret niet drukken. De lavendel ruik je ook wel als het regent.

(Oké, eigenlijk roken we helemaal geen lavendel, maar wel andere geuren. Berglucht, of zand, of marseillezeep, weet ik het.)

Lekker aan mijn vervallen lichaam prutsen

Mei was ook de maand waarin ik opnieuw begon bij de fysio. Tot nu toe lijkt het te helpen, maar dat komt misschien ook doordat mijn fysio me heeft VERBOTEN om  hard te lopen, en ik, als ik niet ren, eigenlijk maar weinig last heb van knieproblemen. Maar we zullen het zien, ik heb goede hoop.

Tevens ben ik maar eens naar een nieuwe tandarts gegaan. Tot nu toe ging ik altijd naar de tandarts bij mijn ouders in 010, maar nu ik fulltime werk vond ik het wel eens tijd worden voor een tandarts hier in de buurt. Nu was ik vanwege een verhaal van een vriendin, die toen ze van tandarts wisselde ineens allemaal wortelkanaalbehadelingen nodig bleek te hebben terwijl ze daarvoor nooit één gaatje had, erg huiverig voor deze verandering.

Dat bleek gegrond. Ik had meteen een gaatje (voor het eerst in 10 jaar of zo?) en het spalkje achter mijn tanden (je weet wel, dat ding dat je krijgt als je een beugel hebt gehad) was ineens kapot (terwijl dat daar ook al 11 jaar zat of zo?). JANKEN. Inmiddels is het gaatje gevuld en het spalkje eruit. Er gaat binnenkort een nieuwe in. Zonder spalkje voelt het echt heel raar, net alsof iemand de hele tijd druk op mijn tanden zet. Dacht dat dat jullie wel zou interesseren.

Andere shizzle———————————————————-

    • Ik ben naar The Vegan Junk Food Bar geweest. Twee dagen achter elkaar. Het was het waard, het was heerlijk, jullie moeten er echt heen. Kijk maar:

 

  • Ik bracht voor het eerst sinds een jaar of zo weer eens een bezoekje aan de bibliotheek. Ik lees best veel maar ik haal eigenlijk nooit wat bij de bieb omdat ik a) veel boeken krijg/koop b) veel boeken van andere mensen leen c) veel boeken online leen. Maar nu was ik er, en het was fijn, het was mooi, het was goed. Ik wil weer iedere drie weken naar de bieb, net als vroeger, en dan meteen 10 boeken lenen. Dat was nog eens een leven.
  • Tim en ik keken eindelijk Fantastic Beasts And Where To Find Them. Als die-hard Harry Potter-fan is het best gênant dat ik zo lang heb gewacht, maar ik had na het zien van de trailer gewoon niet zo het idee dat ik het een leuke film zou vinden, en daar kreeg ik wel een beetje gelijk in. De film was vooral leuk omdat we de hele tijd grapjes konden maken over Colin Firth (of nee, Farrell) en We Need To Talk About Credence. Maar ben wel blij dat ik hem gezien heb.
  • Eigenlijk heb ik deze maand in mijn vrije tijd maar twee dingen gedaan: vreten en schrijven. Ik heb echt heel veel geschreven, ik leek wel een machine. Helaas alleen niet op mijn blog. Ik kan die dingen niet zo goed combineren.
  • Ik heb heimwee naar Parijs.
  • En supererge hooikoorts. Ik heb het altijd vrij laat (pas in mei), maar dit jaar kwam het pas zo laat dat ik even de hoop had dat ik eroverheen was gegroeid. Niet dus </3
  • Lievelingslied van de maand: Marilyn van Indochine. Kende ik natuurlijk al 3497 jaar maar soms trekt een nummer je ineens vanuit het niets veel meer dan ooit. Moet wel lachen om mezelf, omdat ik vroeger altijd als ik die clip zag dacht “jezus doe anders ff niet zo g0thic of zo grow up” maar als ik er nu naar kijk vind ik het eigenlijk wel euh … prima. Weet niet zo goed of dat een teken is dat ik steeds kinderachteriger word, of juist eindelijk volwassen.
  • Andere lievelingslied van de maand: It takes a fool to remain sane van The Ark. Speaking of a nummer dat ik serieus al 9 jaar ken. Ik was vroeger, toen ze nog bij elkaar waren, echt MEGAGROOT fan van The Ark en ik hing er heel mijn leven aan op en zo, maar dit nummer (dat de lievelings is van heel veel Ark-fans) sprak om een of andere reden niet zo tot mijn verbeelding. Maar … toen … op een gewone dinsdagavond … snapte ik het ineens. Of nou ja, beter gezegd, het klikte, want snappen deed ik het ook al. Maar ik voelde het niet, of zo. Nu wel.

And if you think I’m corny / Then it will not make me sorry / It’s your right to laugh at me / And in turn, that’s my opportunity / To feel brave

(En nu voel ik me meteen heel corny, dus ik denk dat het past of zo)

Voor iedereen die zich nu afvraagt of ik ooit zeg maar, wel eens nieuwe muziek luister i.p.v. dingen die ik op zich al jarenlang luister: nee.

JUNI

OMG JUNI WEET JE WAT IK DAN GA DOEN. Ik ga dan 2 keer naar een RuPaul’s Drag Race-show! Ohmygod! Zoveel zin in! Verder weet ik het nog even niet, vast een heleboel saaie dingen, en misschien nog wel iets anders spannends, wie zal het zeggen?

7 Comments

Filed under maandoverzicht

dagboek van een niet-hardloper, deel II

Ja hoi, met mij. Ik vond het wel weer eens tijd om bij te praten over mijn verrotte knieën. Niet dat dat nou zo’n leuk en gezellig gespreksonderwerp is, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en waar het hart van vol is daar loopt de mond van over, enzovoorts enzoverder.

Goed, waar waren we gebleven? Toen ik in Engeland was, ging het zo goed met mijn knieën dat ik dacht dat ik wel weer hard kon lopen. Dat ging goed, totdat het niet meer goed ging. Al vrij snel had ik weer superveel pijn. Persoonlijk vond ik dit wel een erg harde straf voor twee rondjes van nog geen half uur per stuk, maar goed, wie ben ik.

Mijn fysio concludeerde dat ik tijdens het hardlopen mijn knieschijf had verdraaid (of verschoven, of verrekt, ik weet het niet meer precies, het was in ieder geval foute boel). Kwam waarschijnlijk doordat ik had gerend op hardloopschoenen uit 2013. Voor de niet-hardlopers onder ons: na een jaar hebben hardloopschoenen hun beste tijd wel gehad. Zelfs al liggen ze alleen maar in je kast te verstoffen, de demping verdwijnt toch uit je schoen, waardoor de kans dat je jezelf kapotloopt nog harder groeit dan wanneer je op goede schoenen rent (leuke sport is het ook, hè?).

En dat terwijl ik juist had gedacht slim te zijn door nog even op mijn oude schoenen te lopen. Ik was heus wel van plan om binnenkort nieuwe te kopen, maar ik wilde eerst helemaal genezen zijn voordat ik het deed, zodat ik de juiste schoenen voor mijn niet-verrotte knieën kon kiezen. En eerlijk gezegd dacht ik ook dat het echt niet uit zou maken als ik voor zo’n kort stukje minder optimale schoenen zou dragen.

“Denken moet je aan een paard overlaten,” zei mijn vader vroeger altijd, en daar had hij gelijk in.

Gelukkig kon mijn fysio mijn knieën gemakkelijk weer goed zetten door er op een speciale manier op te slaan (echt, ik leer zo veel over alle mogelijkheden van het menselijk lichaam), en hij zei me dat ik maar gewoon even nieuwe schoenen moest kopen. Geweldig nieuws, behalve…

… dat mijn knieën eigenlijk nog steeds pijn doen. Minder dan eerst, maar toch. Toen ik vandaag een miljoen rondjes rende om allerlei soorten schoenen uit te proberen, voelde ik mijn knieën continu. Vond het een beetje eng om dan alsnog nieuwe schoenen uit te kiezen. Uiteindelijk koos ik een paar waar de rest van mijn benen in ieder geval wél blij van worden, en dat is voor nu genoeg, denk ik.

Dit zijn ze. Mooi hè?

Dit zijn ze. Mooi hè? Kan ze nog altijd ter decoratie in de vensterbank zetten.

En toch ging ik niet echt heel blij de winkel uit. Ik zeg dit niet om zielig te doen, maar vrolijker kan ik dit verhaal ook niet maken. Want weet je: aan de ene kant vertrouw ik er wel op dat het goed komt, aan de andere kant geloof ik er niet echt meer in. Dit gedoe speelt nou al zo lang – de laatste keer dat ik normaal rende, was meer dan een jaar geleden.

Het stomste is gewoon dat dit allemaal zo uit de lucht is komen vallen. Ik begon met hardlopen in 2009, toen ik 18 was. De eerste jaren had ik NOOIT wat. In 2014 had ik, toen ik een tijdje niet tot nauwelijks rende vanwege mijn fulltime stage (ja ik weet het, wat een mietje was ik), een mysterieus knieprobleem waardoor ik haast niet meer ‘normaal’ kon lopen, maar na een tijdje rondgestrompeld te hebben met tape op m’n knie en wat lafjes fysio-oefeningen te hebben gedaan, ging het vanzelf weer over. VANZELF. Ik heb als hardloper alle fouten gemaakt die je kunt verzinnen: nooit een warming-up of cooling down doen, rennen op schoenen die mijn moeder had gekocht maar zelf niet prettig vond, jarenlang op dezelfde schoenen lopen… en toch ging het altijd goed.

En dan heb ik es wat, en dan duurt het meteen een JAAR.

Ik schreef het al in mijn vorige Dagboek van een niet-hardloper: ik weet dat het niet het einde van de wereld is, en ik ken zoveel mensen wiens lichaam hen veel erger tegenwerkt.
Maar verrot (see what I did there) is het toch.

Oh, en trouwens, ik liep vandaag dus een kleine twee kilometer in een dik kwartier op mijn nieuwe schoenen. Het ging wel oké. Ik was uiteindelijk zo’n beetje langer bezig met de warming up en de cooling down dan met het rennen zelf, en dat terwijl dit zo’n nietszeggend eindje was dat het vast niet eens nodig is geweest – maar goed, ik heb jarenlang zulke slechte hardloopgewoontes gehad dat ik het nu helemaal volgens het boekje ga doen ook. Je moet toch ergens je hoop vandaan halen, hè?

8 Comments

Filed under hardloopavonturen