Tag Archives: ego’s en zo

schuldig door dankbaarheid

Ja eh, hartstikke leuk en aardig, zo’n blogpost over dankbaarheid. Maar ik heb dus zelden zoveel moeite gehad met een verhaal. Heb hem 23 (!) keer opnieuw bewerkt. Dat is ongeveer vijf keer zo vaak als ik normaal doe. Krijg je ervan hè, als je je heel eventjes iets meer op ‘persoonlijk’ vlak begeeft dan gewoonlijk. Als je voor één keertje niet meer alles bij elkaar mag liegen. Want dat zou raar zijn, als je gaat schrijven over waar je dankbaar voor bent en dan allemaal dingen zou verzinnen.

Niet dat ik normaal nou zoveel lieg hoor, maar goed, ik pas wel eens iets aan voor het verhaal. Dat doen we allemaal. Nu dat eens niet ‘mocht’, raakte ik totaal van de leg. Vooral omdat ik het gevoel kreeg dit keer dan ook volledig te moeten zijn. Maar dat gaat niet echt met zo’n tag. Toen ik die vrijdagavond in bed lag, werd ik ineens gegrepen door schrik omdat ik geen woord over mijn familie had gerept. Daar ben ik toch ook heel dankbaar voor? En mijn andere vrienden, die ik toevallig niet heb vermeld omdat het zo uitkwam met de vragen, zouden die nu meteen denken dat ik niets om ze geef? Niet dat ik zulke lichtgeraakte vrienden heb, maar je weet maar nooit.

(En dat allemaal om een blogpostje, maar ja, ik ben nogal paranoïde, en een dramaqueen, en semi-egocentrisch, als iemand op WhatsApp ‘ok’ tegen me zegt denk ik al dat dit komt doordat ik diegenes moeder per ongeluk heb beledigd oid)

Ik heb al eerder geschreven dat mijn blog nooit bedoeld is om ‘een kijkje in mijn leven te geven’. Niet dat iemand dat zou denken, iedere sukkel begrijpt dat een blog net zo min een afspiegeling is van de ziel als een instagramprofiel. Toch raak ik nog steeds een beetje in de war als ik even iets meer over mijn eh, gevoelens ga typen. Dan voelt het toch alsof ik dit keer wel eerlijk en volledig moet zijn. Nu is eerlijk zijn al lastig genoeg, maar volledig zijn is al helemaal onmogelijk.

Dus bij dezen, nogmaals een disclaimer: blijf maar gewoon lekker doorgaan met me niet geloven. En als je me kent en ooit denk dat ik iets belangrijks ben vergeten, dan komt dat waarschijnlijk doordat het niet goed is voor het verhaal.

(Voor iedereen die nu denkt ‘dom kind je had die post ook niet kunnen schrijven dan hoef je er ook niet van wakker te liggen’: nu is het al te laat. Weet je niet hoe vaak ik dat ding al heb aangepast?)

Leave a Comment

Filed under metablog

geen excuses, verkeerde beelden en de verloren gunfactor

“Ik zou best wel een blog kunnen schrijven in jouw stijl,” zei een vriend van me laatst, “Ik zou gewoon beginnen met: Hallo lieve mensen, sorry dat ik zo lang niets geschreven heb, maar…”
“Nou ja,” antwoordde ik een beetje geschrokken, “Dat heb ik echt maar twee keer gedaan! Of vier keer. Of iets misschien vaker.”

Maar goed, ik ben hier niet om excuses te maken voor mijn afwezigheid, hoewel het nu lijkt alsof ik dat via een dubbele laag toch probeer te doen. Maar dat is dus NIET zo. Denk wat je wilt, maar ik maak dus GEEN excuses. Dat het maar duidelijk is.

Laat ik mezelf dit keer ook maar eens geen faalblogger noemen, want ik heb er bewust voor gekozen afstand te nemen van mijn computer. Nu ik vakantie heb zit ik er enkel achter als ik moet werken, of zoiets raars moet doen als geld overmaken. Ik heb het gehad met die krengen. Komt denk ik door al die scriptiedagen waarop ik half verlamd achter mijn laptop gezeten heb, doodsbang om iets op te schrijven, doodsbang om niets op te schrijven. Ja, het was behoorlijk traumatisch.

Er zijn echter een paar dingen die me van het hart moeten. Helaas zijn het niet echt gezellige dingen, maar boze feministische verhalen en antivleesblogs. Niet echt iets waar ik mijn meeste lezers blij mee maak. Nu hoeft het ook niet want het is MIJN blog MIJN leven, maar soms moet je ook een beetje diplomatiek zijn en omdat ik al zo lang heb gezwegen dacht ik, ik schrijf iets waarmee ik mijn gunfactor niet voor eens en voor altijd in de sloot gooi, dus daarom gaat deze blog over social media, want dat vindt iedereen altijd leuk.

Een tijdje geleden nam ik dus Instagram omdat omdat ik dacht dat ik misschien wat foto’s wilde delen. En dat heb ik even geprobeerd. Al snel kwam ik erachter dat ik die behoefte niet zo heb. En dat ik een hekel heb aan foto’s maken. Soms doe ik het wel hoor, als mijn blender laat overstromen of zo, en heel soms zet ik het wel eens online, maar meestal denk ik: meh. Momenten met mezelf delen vind ik meestal wel heftig genoeg.
Zelfde met selfies. Soms Regelmatig ben ik zodanig tevreden over mijn OOTD dat ik een foto wil maken. Maar als ik na achttien foto’s er eindelijk eentje heb gemaakt die niet monsterlijk lelijk is, wil ik hem niet plaatsen omdat ik hem eigenlijk nog steeds lelijk vind. En dat terwijl ik er waarschijnlijk beter opsta dan dat ik er in het echt uit zie. Ik heb een beetje een vertekend zelfbeeld, geloof ik.

Facebook heb ik eigenlijk nooit zo actief gebruikt omdat ik bang ben voor iedereen (ja). Twitter vind ik eigenlijk ook maar stom. Maar dat is nieuw voor me, want toen ik nog college had was Twitter mijn grote steun en toeverlaat. Zeker in Parijs, want als niemand met mij wilde praten kon ik gewoon tweeten hoe vervelend het was dat niemand met mij wilde praten. Fantastische tijd, ja. Maar nu ik vakantie heb, is de behoefte om daar iets te delen ook verdwenen. Ik ben zo lekker aan het schoonmaken gaat vervelen en als ik iets Vet Leuks aan het doen ben wil ik dat ook nooit zeggen, omdat ik bang ben dat het lijkt alsof ik opschep over hoe leuk mijn leven is. En dat is nóg erger dan dat iedereen denkt dat je een kutleven hebt.

En nu ik dit getypt heb, heb ik het gevoel dat ik alsnog klink als een stuk chagrijn, terwijl ik juist heel vrolijk en lieflijk ben. Helaas kan ik het niet bewijzen, want mijn vrienden maken ook bijna nooit leuke foto’s. Doei gunfactor. Had ik net zo goed wel kunnen schrijven over vrouwen en vlees. Nou ja, de volgende keer dan. Ik beland vast vanzelf weer in het gareel.

 

Deze post ging 16 juli 2013 online, maar verdween toen mijn blog crashte. Op 10 oktober 2014 heb ik hem ergens in de krochten van het web gevonden en opnieuw online gezet.

Leave a Comment

Filed under de ongemakken des levens

sorry voor de muziek

Vroeger viel ik iedereen continu lastig met ‘mijn’ muziek. Ik durf niet te zeggen of ik destijds oprecht dacht de wereld te verblijden met mijn geweldige smaak of dat ik vooral wilde laten horen wát voor muziek ik luisterde – kijk, hier val ik elke avond mee in slaap, erken mijn bestaan – maar ik weet, na heel veel jaren ongevraagd en ongewenst cd’s opzetten, liedjes op sociale media plaatsen (waar vervolgens nooit iemand op reageert) en in het algemeen veel over ‘mijn’ muziek ouwehoeren, inmiddels wél dat niet iedereen zit te wachten op liedjes uit Franse vampiermusicals, krijsende vrouwen en nummers die later door Atomic Kitten gecoverd zouden worden (m.a.w., alles wat ik luister). Dus hou ik mijn oordoppen tegenwoordig maar in m’n oren. Meestal.

Dat nog niet iedereen tot dit besef is gekomen, is duidelijk te merken in openbaar vervoer. Dan heb ik het niet eens over mensen wiens muziek luid en duidelijk door hun oortjes heen te horen is (iets waarvan ik me altijd afvraag hoe ze dat voor elkaar krijgen, maar dat terzijde), maar over mensen (lees: tienerjongens) die liedjes uit hun blikkerige telefoons met willens en wetens door de coupé laten schallen.
Zodra ik zo’n telefoon hoor, wil ik eerst altijd heel boos worden, roepen dat-ie niet zo aso moet doen en dat ik niet op zijn kutmuziek zit te wachten – maar aangezien ik dat niet durf, blijf ik maar meeluisteren. En begin me te verwonderen. Want waarom doet zo iemand zoiets? Vast niet om zijn medereizigers te pesten. Is hij zijn oortjes vergeten en kan hij echt geen treinritje zonder zijn gekoesterde albums? Denkt hij zijn medereizigers een plezier te doen door ons te verlichten met Echt Goede Artiesten? Wil de lieverd soms dat wij zijn muziek luisteren en daarmee begrijpen met wat voor persoon te maken hebben, dat wij al zijn dromen en angsten leren kennen? Zijn bestaan erkennen?

Als ik erover nadenk is het best schattig, eigenlijk.

 

P.S. Deze is leueueeuk toch.

 

15 Comments

Filed under muziek

het bestaan in een paar vraagstukken

Mijn leven kent vele onzekerheden. Zoals: ben ik een ochtend- of avondmens? (Volgens mij geen van beide.) Of: ben ik intro- of extravert? (Volgens mij geen van beide.) Of: functioneer ik beter onder druk, of juist beter zonder druk? (Vooropgesteld dat ik in het dagelijks leven toch wel redelijk functioneer, mag ik hier dus niet ‘geen van beide’ invullen hè. Dus eh… ik functioneer altijd? Nou ja ligt eraan wat voor situatie het is? Of zo???)

Dit soort rare tweedelingen bezorgen mij allerlei existentialistische kriebels. (De oplettende bloglezer al merken dat ik overal existentialistische kriebels van krijg.) Als ik me nu ergens mee identificeer, moet ik me dan daar voor altijd mee identificeren? Rekenen jullie me er dan voor altijd op af?

Maar goed, misschien stel ik me nu een beetje aan. Niemand heeft mij ooit serieus gevraagd of ik een ochtend- of avondmens ben. Of of ik mijzelf meer als een into- of extravert persoon beschouw. En toch heb ik het gevoel dat ik altijd een antwoord op dit soort vragen paraat moet hebben, gewoon, omdat een mens dit over zichzelf hoort te weten. Is dat raar??? (Graag ja of nee invullen.)

Met andere woorden, wat ik wél over mezelf kan concluderen:

– Ik gebruik veel haakjes. En vraagtekens.
– Mijn existentialistische snaar is snel geraakt.
– Ik voel me regelmatig verplicht tot het beantwoorden van vragen die mij niet worden gesteld.
– Ik moet stoppen met het lezen van Pyschologie Magazine want daar kan ik niet zo goed tegen.

Heerlijk hè, die duidelijkheid.

39 Comments

Filed under de ongemakken des levens

ik ben van mijn stoel geduwd

Volgens mij is Bastille een beetje het pauperuitgaansgebied van Parijs, want de mensen die er rondlopen, zijn allesbehalve chic. Niet dat het ons wat uitmaakte; wij waren al lang blij dat we een bar hadden gevonden waar ze herkenbare muziek (lees: Jay-Z en J-Lo) draaiden. Het was er alleen wel bizar druk, van A naar B lopen, was nauwelijks mogelijk. Ik ging op een barkruk zitten, meer uit ruimtetechnische dan uit energieoverwegingen. Aan de overkant stonden diverse mensen op tafels te dansen en supervals mee te zingen met de muziek.
Na vijf minuten kwam er een jongen naar me toe.
“Je zit op mijn stoel,” zei hij.
Dat vond ik een beetje raar, een stoel claimen op zo’n drukke plek, zeker als je die stoel dan ook niet in de gaten laat houden. Daarom zei ik hem dat het niet zijn stoel was en dat ik er al vet lang zat.
Daarna zei hij weer iets. “Perfectement” dacht ik in de eerste instantie, en ik zei dus maar “Oui.”
Hij zei het nog een keer. Ik zei weer “oui”.
Toen keek hij een beetje boos en ging weer weg. Oh wacht, dacht ik toen, hij vroeg “Tu t’apelle comment”.
Even later kwam hij weer terug en vroeg of ik met hem wilde dansen. Ik zei nee. Hij vroeg of ik verlegen was. Ik zei nee. Toen ging hij weer weg. Even was alles goed. We dronken bier, dansten semi (met elkaar, niet met jongens) en keken vooral naar de mensen op de tafels.

Toen was-ie er weer. “Ik wil mijn stoel terug,” zei hij, en hij klonk echt boos.
Eerst deed ik maar alsof ik hem niet begreep, deels omdat ik dacht dat ik hem misschien écht verkeerd begreep, deels omdat ik was bedenktijd nodig had: de mensen aan de andere kant van de tafel leken zijn vrienden ze zijn. Was het in dat geval wel redelijk dat hij daar mocht zitten?
Hij herhaalde het en begon me toen te duwen.
Hij. Begon. Me. Van. Mijn. Kruk. Te. Duwen.
Niet hard. Het was niet zo alsof ik bijna viel, maar ik vond het hoogst vervelend. Daarom zei ik maar geïrriteerd dat het zijn stoel niet was, en even we voerden een wellis-nietes-discussie, terwijl hij bleef duwen.

Uiteindelijk heb ik maar toegegeven, en ben met mijn vriendinnen ergens waar meer ruimte was gaan staan. Daar was een man die een fles Jack Daniels had besteld. Nadat hij steeds wilde dat we een slokje namen, zijn we maar weggegaan. Ik dacht er nog over om die jongen in het voorbijgaan van zijn stoel te duwen, maar ik durfde het niet.

28 Comments

Filed under op stap, rare wereld