Tag Archives: dromen

de allergrootste tragiek

Het leven is wreed. We komen alleen op aarde (tenzij je deel van een meerling bent, in dat geval stop met lezen en ga maar iets nuttigs doen), we sterven alleen (en zelfs als je dat niet doet, doe je het toch). Dit zou allemaal nog wel dragelijk zijn als wij in dit leven werkelijk contact konden maken – maar helaas, hoe hard we het ook proberen, hoeveel geheimen we elkaar ook vertellen en hoeveel stompzinnige details over onze jeugd we ook delen, er blijft één gigantisch, cruciaal probleem: niemand is geïnteresseerd in onze dromen. Onze droom-dromen dan, hè. Die rare, onvoorspelbare, onwillekeurige dromen die zich tijdens onze slaap aan ons opdringen.

En dat is dieptriest. Zeker voor iemand die haar dromen iedere nacht onthoudt, is het een drama. Ik heb ‘s ochtends altijd zoveel te vertellen, maar niemand wil het horen. Soms begin ik er wel eens over, maar dan wordt er niet geluisterd, of maar half, zo van haha, echt joh, leuk voor je, behalve als het of extréém eng/bizar is of als diegene aan wie ik het vertel erin voorkomt. Zelden tonen mensen zich zo ijdel als wanneer je over hen droomt. Iedereen vindt het ge-wel-dig, zelfs al waren ze hierin kuikentjes ritueel aan het slachten, ze zijn verrukt als je vertelt dat ze in je droom voorkwamen. “En wat deed ik toen?” vragen ze, aan je lippen hangend, maar als je verder gaat met “Ja toen was je ineens weg en toen…” is hun aandacht net weer zo snel weer verdwenen.

Dit is geen aanklacht tegen de maatschappij, hoor. Ik doe het ook, want andermans dromen vind ik – helaas! – niet zo interessant. Ik weet niet zo goed het komt, maar het is nu eenmaal zo, het is een teleurstellend maar erg waar feit.

Het zal dus maar weinig mensen boeien dat ik vannacht droomde dat het Nieuwjaar was en dat ik samen met James iets aan het vervalsen was in één of ander gigantisch dik boek. Het is ontzettend tragisch dat ik niet meer weet wat we precies aan het vervalsen waren, maar we moesten halverwege stoppen, want we werden hartstikke betrapt. Mochten jullie denken dat James slechte invloed op mij heeft: ik droomde ook een keer dat Dionne mij op een berg achterna zat met een schaar. Ze bedoelde het grappig, maar het was doodeng.

Oeps, nu heb ik het toch over mijn dromen, terwijl ik weet dat niemand (afgezien van James en Dionne) het wil horen . Sorry not sorry. Wij zijn op aarde gekomen om ons eigen bestaan iets minder zwaar te maken, dus als ik jullie mijn dromen door de strot moet duwen in de hoop me iets minder eenzaam te voelen, nou, dan zal ik dat doen ook.

11 Comments

Filed under mensen

beroofd van mijn dromen

Vannacht droomde ik dat ik heel graag de film Dracula: Dead and Loving it wilde kijken.

Nu droom ik wel vaker dat ik iets wil. Afgelopen weekend moest en zou ik bijvoorbeeld per se in een caravan wonen en mijn eicellen doneren aan kinderloze stellen, twee zaken waarmee ik me als ik wakker ben niet bijster veel bezig hou. Maar dit vond ik wel een hele rare.
De laatste keer dat ik deze titel ergens zag of hoorde, was vermoedelijk in februari toen we gingen high tea-en in het huis van Dionne. Ik mag Dionne wel, al was het maar omdat ze het Vampierhandboek van Paul van Loon in haar kast heeft staan. Ik kan me nog herinneren dat ik ‘m opensloeg (ja, túúrlijk sloeg ik hem open) in het filmhoofdstuk, dat was altijd mijn minst favoriete hoofdstuk omdat ik die films toch niet kende. Waarschijnlijk heb ik toen de titel Dracula: Dead and Loving it gezien. En de beschrijving gelezen. Maar misschien heb ik dat ook niet, dat weet ik niet hoor, anders was het zeker tien jaar geleden dat ik een gedachte heb besteed aan die titel. Ik had geen flauw idee waar de film over ging.

In ieder geval. Dracula: Dead and Loving it. Naar aanleiding van mijn droom dacht ik dat het echt een hele leuke film moest zijn, supergrappig en vol intelligente vondsten – ik was echter even vergeten dat ik de ochtend na mijn campingdroom ook nog steeds in een caravan wilde wonen (dan had ik namelijk précies genoeg ruimte, zeker als ik de tafel buiten zou zetten. Maar ik moet hierbij vermelden dat ik in mijn droom in een hoogslaper woonde en dat was dan mijn hele huis) en dat dromen dus een beetje een vreemd na-effect op de wakkere mensen kunnen hebben. Dat bleek: de trailer die ik tijdens mijn ontbijt direct enthousiast ging bekijken, was de stomste die ik ooit heb gezien.

En nu voel ik me een beetje net als wanneer je een droom hebt gehad waarbij je kunt vliegen, of heel rijk bent, of de zonsondergang tegemoet rijdt met de liefde van je leven – ik voel me dus een beetje, nou ja, beroofd.

 

P.S. Voor iedereen zich afvraagt waarom het woord ‘ik’ ondanks mijn vurige beloften zo vaak in deze blogpost voorkomt: ik zei maar wat joh.

 

13 Comments

Filed under film en teevee

Analyseer Mijn Dromen En Win Niets

In de categorie ‘blij dat ik mij ben’: ik onthou al mijn dromen. Vooruit, allemaal is misschien wat overdreven, maar bij het ontwaken kan ik er meestal wel meerdere navertellen. Naarmate de uren verstrijken, vervliegen ze gedeeltelijk of helemaal, zelfs al heb ik er tijdens het ontbijt vrij intensief over nagedacht.
En of ik met zoveel nachtelijke hersenactiviteit ook terugkerende dromen heb? Jazeker, heel vaak zelfs! Nooit het klassieke rennen maar niet vooruit komen, uitvallende tanden of naakt rondlopen (oké, ik droom wel eens dat ik ben vergeten een rok aan te trekken, maar dan heb ik wel altijd gewoon een maillot uit. Wat zou dat betekenen?), en oké, dromen dat je zwanger bent of in de trein zit is ook weinig zeldzaam, maar de meeste van mijn terugkerende dromen zijn iets moeilijker te ontrafelen. Misschien hebben jullie een idee?

Terugkerende droom 1: een schrikmoment in de Efteling
Vroeger droomde ik altijd dat ik naar de Efteling ging en daar verdwaald raakte in het huis van Hans en Grietje, tegenwoordig droom ik altijd dat ik in het Sprookjesbos sta te kijken naar zo’n verhaal als Het meisje met de zwavelstokjes of De Chinese nachtegaal, en dat ik wéét dat het verhaal eindigt met een ontzettend eng horrorfilmachtig schrikmoment, maar ik blijf toch kijken. En dan schrik ik me altijd te pletter.

Terugkerende droom 2: vooraan staan bij concerten (meestal bij Placebo)
Inmiddels luister ik helemaal niet meer zo vaak naar deze band, maar ik droom regelmatig dat ik naar concerten van ze ga. Soms sta ik al uren van tevoren te queuen om vooraan te kunnen staan, soms kom ik veel te laat binnen; het lukt me echter altijd om een perfect plekje te bemachtigen. Waarom is dat in het echt niet zo?

Terugkerende droom 3: kijken naar een kamer
Ik maak kans op een woning in een groot studentencomplex, maar voordat ik heb gehoord of ik de kamer ook echt krijg ga ik even checken of die kamers me wel aanstaan. Ik denk dat deze droom het makkelijkst te analyseren is: de pijnlijke zoektocht naar een woonruimte in Amsterdam laat me nooit meer los. Maar toch, waarom droom ik alleen maar woningen in grote studentencomplexen ver buiten het centrum, en nooit dat ik moet hospiteren voor een klein zolderkamertje in de Jordaan?

20 Comments

Filed under dit past echt nergens in