Tag Archives: challenge

mn stalen (nederlandse) allesie

Volgens mij was het mijn vaders idee om een fiets mee te nemen naar Parijs. Of was ik het toch het mijne? In mijn dagdromen zag ik mezelf de hele stad doorkruisen op dat ding, vrij en mobiel en in control. Hier aangekomen bleek het fietsen heel wat minder ongecompliceerd te zijn, maar ik fietste en ik leefde.

En wat was ik er blij mee. Al was het maar omdat het naar de universiteit gaan zoveel sneller ging dan lopend en zoveel goedkoper was dan met het openbaar vervoer. Daar bij de uni, waar ik dagelijks ongeveer vijf andere fietsen geparkeerd zag, veroorzaakte ik veel oh-jij-bent-zo-Nederlands-glimlachjes.

Daarom is het zo zo zo irritant dat er gebeurde wat er gebeurde

Het was maandagochtend. Ik was er net achtergekomen dat ik me de volgende dag in zou moeten schrijven voor mijn vakken van volgend semester, terwijl ik nog geen idee had van hoe of wat. Gestrest als ik was, besloot ik mijn banden op te pompen in de rustieke binnentuin van onze studentenflat. Ja, een binnentuin. Met bomen en zo. Bomen die bijna kaal waren, omdat alle herfstbladeren inmiddels al op de grond waren beland.

Nu ben ik nooit zo’n ster geweest in banden oppompen. Ik vergeet altijd hoe het werkt en zodra ik heb uitgevonden wat ik moet doen, ben ik het alweer vergeten. Iedere keer is het een totaal nieuwe ervaring.

Maar goed. Ik draaide het ventiel los, klaar om een beetje lekker aan te klungelen, en legde het dopje op de grond.

Alleen toen, toen schoot ineens een ander onderdeel van het ventiel los, stuitte tegen een spaak en vloog weg. Waarheen kon ik niet zien; het ging te snel. Waar het dan lag kon ik ook niet zien; de hele tuin was bedekt met een dikke laag bladeren. Ik heb verschoven, gewroet, verplaatst, maar het ventiel was nergens te vinden. Mijn band was inmiddels leger dan leeg.

Omdat ik een Zelfstandige en Vindingrijke Meid ben, wist ik meteen een oplossing voor het missende ventiel: ik ging gewoon naar de Decatlon. Waarschijnlijk zouden ze die dingen niet los verkopen, maar als ik er om zou vragen, kreeg ik er vast eentje mee van de reparatieafdeling. Toch?
Bij de Decatlon deden ze echter niet aan losse ventielen; ik moest maar een nieuwe binnenband kopen. Die kon ik er zelf opzetten, of, voor een paar euro, er door een medewerker laten opzetten.

Vol goede moed nam ik de nieuwe binnenband mee naar huis, ook al had ik geen flauw idee hoe mijn oude binnenband er überhaupt af moest.
“Kan ik dit?” vroeg ik op Skype aan mijn vader.
“Neem je fiets maar mee naar de Decatlon,” antwoordde hij.

De volgende dag sleepte ik mijn fiets naar de Decatlon.
“Sorry, dit kan ik niet doen,” zei de jongen met een een schroevendraaier in zijn hand, “Wij maken geen Nederlandse fietsen. Die zijn te moeilijk.”

Hij zei dat richting Place d’Italie wel een kleine fietsenmaker moest zitten. Ik vroeg hem, nog net niet schuimbekkend/huilend naar de straatnaam. Die wist hij niet.
Ik ben met mijn fiets aan mijn hand richting Place d’Italie gelopen, maar ik vond niets dan bakkerijen. Als ik op de fiets was geweest, had ik ook meteen alle zijstraten kunnen zoeken, maar zonder fiets duurt dat een eeuwigheid. Ik heb me zelden zo ontmanteld gevoeld.

Mijn vader stuurt me een nieuw ventiel, per post.

21 Comments

Filed under de ongemakken des levens

tha challenge deel zwei

4 oktober. What you read

Deze foto zegt alles over mijn relatie met dit boek (La petite gitane, door Cervantes – ja, die 16e-eeuwse Spanjaard van Don Quichot). Ik moet het lezen voor mijn studie en ik vind het verschrikkelijk. Samenvatting van het verhaal: alle zigeuners zijn doorslecht behalve eentje (heel treffend ‘Preciosa’ genaamd), maar daar blijkt uiteindelijk een goede reden voor te zijn: ze is geen echte gitane, ze was als baby gestolen! Einde.

5 oktober. Shadow

Sorry. Ik was vergeten een foto te maken. Zou het nu nog stiekem kunnen doen, maar dat is flauw, ik moet mijn nederlagen leren accepteren.

6 oktober. I’m thankful for

Samen met mijn vader ging ik dit weekend naar Parc des buttes Chaumont, een prachtig park met een bijzondere landschapsarchitectuur: Napoleon himself heeft immers opdracht gegeven om daar watervalletjes en een gigantische neprots aan te leggen. Ik voelde me helemaal thuis in deze overdaad. En natuurlijk was ik ook dankbaar omdat mijn vader er was – en omdat hij sinterklaassnoep en tijdschriften en een elektrische verwarming meenam.

7 oktober. Light

Een ander lichtpuntje van mijn verblijf hier: Jardin des plantes. Vlakbij mijn huis en vooral ‘s ochtends net een hardloopparcours.

8 oktober. Angle

Wederom in Jardin des plantes (ja, ik kom er vaak). Lijkt achteraf gezien meer bij het thema ‘licht’  te passen dan bij ‘hoek’. Deze maand blijkt mijn fotografisch oog wel weer, sjongejonge.

9 oktober. Red

Al sinds dag één van de challenge verheugde ik me erop om deze foto te maken. Rood, oktober, Patrick Wolf! Die deze maand overigens zowel in Amsterdam als Rotterdam optreedt. Twee concerten waar ik toch maar niet heenga. En dat doet pijn, jongens. HEEL VEEL PIJN. Als ik jullie was zou ik gewoon in mijn plaats gaan want het kost bijna niets en ik beloof jullie dat hij deze tour geen gouden catsuit draagt.
(Nu ga ik hem wel zien in Parijs, maar ieder gemist concert is er één)
(Oh en voor wie denkt: wtf, een Patrick Wolf-kalender? Ik heb ook twee Patrick Wolf bekers en een theedoek. Die vent weet echt aan wat voor merchandise zijn fans behoefte hebben.)

8 Comments

Filed under fotopost

ik denk ik doe ff is wat anders ik doe een challenge

Wie doet er mee met de photoaday? vroeg Des maandag op Twitter. Ik, zei ik toen, en zo geschiedde. Deze maand maak ik iedere dag een foto volgens de strenge regels van de ‘October photo a day challenge‘. Dit keer de foto’s van dag 1, 2 en 3.

1 oktober. Where you stood

Op het moment dat ik deze foto maakte, bevond ik me links van Opéra Garnier, een prachtig 19e-eeuws gebouw waar ik graag naar binnen wilde, en rechts van de Apple Store, de plaats waar ik naar binnen moest om mijn Ipod dood te laten verklaren. Ik wist allang dat-ie kapot was, maar aan mijn woord hebben ze niet zo veel hè.
Overigens is niet heel Parijs geplaveid met roosters. Zo nu en dan verschijnen ze even: er komt meestal een hele viezige warme lucht uit. Uit deze niet, jammer hoor.

2 oktober. Lunchtime

Ik ben zo’n type dat een foto als deze in scène zou kunnen zetten om jullie te laten denken dat ze gezond eet. En okee, in zekere zin is deze foto ook in scène gezet: normaal gesproken pleur ik alles meteen op het bord, in plaats van dat ik het quasi-artistiek op de snijplank laat liggen. Maar ik eet wel echt heel veel sla en rauwkost. Gewoon, omdat ik denk dat het belangrijk is om vaker dan alleen tijdens het avondeten een groenteshot binnen te krijgen. Ik probeer iedere dag met een salade te lunchen en dat gaat best goed. Alleen vandaag niet, toen at ik pizza. Maar dat was de eerste keer sinds een maand. Echt waar!

3 oktober. This happened today

Heb ik weer. In mijn megaspannende en enerverende leven, waar ieder uur op een aflevering uit Gossip Girl lijkt, moet ik uitgerekend op zo’n rotdag als deze een foto maken van iets dat ‘gebeurd’ is. Wat is ‘gebeurd’? Als ik een pizza eet in plaats van sla, is dat dan gebeurd? Als ik tijdens de les mijn ogen niet kan openhouden, is dat dan gebeurd? Als ik de hele middag keihard heb geblokt, is dat dan gebeurd? Vind ik niet tellen. De enige gebeurtenis die ik me kan herinneren, is dat ik bij thuiskomst een vlieg in mijn bed vond (ja ik had ‘m vanochtend niet opgemaakt ooh), maar die had ik er helaas al uitgebonjourd voordat ik eraan dacht om een foto te maken. Dan maar de gebeurtenis van een ander jatten. Ik heb Eva Engeland (ja zo heet ze echt) (nee dat is omdat het haar Engelse nummer is, duh, ze woont nu in Londen waar anders zie je dat soort rare fratsen) overigens niet verteld dat ik haar belevenis zou misbruiken voor op mijn blog. Misschien wordt ze boos en start ze vanavond nog een rel. Ik hoop het; dan gebeurt er nog eens wat.

19 Comments

Filed under fotopost