Tag Archives: brunootje

dingen die in 2011 mogen blijven

2011 was – althans, voor mij persoonlijk – een bijzonder succesvol jaar. Ik ben acht (!) keer naar het buitenland geweest, vele muziekwensen zijn uitgekomen en ik heb superleuke nieuwe vrienden gemaakt.  Er blijft echter altijd ruimte voor verbetering. Vijf dingen die ik in 2012 dus echt níet meer ga doen:

1. Huilen wanneer iemand van een klantenservice gemeen tegen me doet. Vooral niet als ik in mijn werkpauze bel en ik me op dat moment nog in kantoor bevind. Wat dit verhaal nog gênanter maakt: ik werk zelf ook op een klantenservice.

2. In mezelf praten. Tegenwoordig doe ik niets anders. En niet alleen als ik rustig thuis zit hoor, nee, continu, wachtend op de bus, op mijn werk, in college. Meestal zeg ik niet meer dan ‘awkwarrrrd’, omdat ik altijd begin te praten zodra ik aan ongemakkelijke momenten terugdenk. Hierdoor heb ik me overigens wel gerealiseerd dat ik de hele dag door aan ongemakkelijke momenten denk.

3. Me zo af laten leiden voor alle wansmaak in M&M’s World store dat zakkenrollers een kans krijgen om mijn tas open te ritsen.

4. De Fyra instappen nadat de conducteur gefloten heeft. In gewone treinen openen de deuren automatisch zodra er iemand klemzit, maar in deze voertuigen gaat het iets moeilijker. Gevolg: een kapotte tas en een conducteur die een scène schopt en me eruit wil zetten omdat ik ‘mezelf in gevaar heb gebracht’.

5. Over treinen gesproken: ik neem nooit, nooit  meer de nachttrein. Althans, een zitcoupé in de nachttrein.Van tevoren leek het wel cool, in mijn eentje op zo’n crappy manier naar Praag, en ik had de illusie dat ik overal doorheen zou slapen  – maar eh, nee. Ik dacht dat ik gek werd van ellende. De reis duurde dertien uur en er was geen enkele mogelijkheid om jezelf daar in een enigszins comfortabele slaappositie te wurmen. Tenzij je tegen iemand aanleunt, zoals een zwaarlijvige Duitse jongen bij mij deed.

Verder zou ik alles hetzelfde doen. Een gelukkig nieuwjaar gewenst!

20 Comments

Filed under voornemens

ja meisje, dan had je maar vaker moeten stemmen

Zo, die was boos. Hij liet de band om zijn middel niet losmaken, maar scheurde hem zelf kapot.

Musicals zijn stom en toch volgen wij thuis ieder seizoen van Op zoek naar. Wat ons trekt weet ik niet precies – de vertolkte liedjes zijn vaak niet om aan te horen. De enige musical die we allemaal erg goed vinden is Notre-Dame de Paris. Hoe blij waren we toen deze voorstelling vorig jaar eindelijk naar ons taalgebied kwam!

Wel was ik een beetje zenuwachtig voor diegene die de rol van Gringoire moest vertolken.  Omdat de Franse acteur een held is – die gebaren! Dat lachje! – dacht ik dat de Nederlandse Gringoire alleen maar kon tegenvallen. Niets bleek minder waar. Dennis ten Vergert deed het zo goed dat ik Bruno Pelletier bijna vergat. (Bijna dan, hè!)

Toen we hoorden dat Dennis meedeed aan Op zoek naar Zorro hoefden we niet langer te zoeken naar een favoriet. En wat was-ie goed! Hij kon zingen, hij kon dansen, hij kon tegen de juryleden praten (let maar op, de rest heeft daar moeite mee) en was ook een van de weinige deelnemers met kilo’s aan musicalervaring.

Musicals zijn miljoenenproducties, ik kon me niet voorstellen dat Op zoek naar geen doorgestoken kaart was. Je zou wel ziek in je hoofd zijn om de hoofdrol te geven aan een sympatieke leraar Nederlands of voor een knappe communicatiestudent. Met alle respect, het lijkt mij fysiek onmogelijk om iemand met nul ervaring direct acht keer per week een hoofdrol te laten spelen.

Misschien is het dan toch iets minder doorgestoken kaart dan ik dacht want Dennis is eruit. Wij zaten met open mond voor de teevee. Aan hun gezichten te zien waren de juryleden het met ons eens.

4 Comments

Filed under film en teevee