nog iets over eerstewereldpijn

Parijs is duur, zeker voor de naïeve uitwisselingsstudent. De drankjes kosten meer, je moet ineens betalen voor het OV en door de taalbarrière slash vermoeidheid maak je ook nog wel eens wat minder voordelige keuzes in de supermarkt – maar dit had ik allemaal van tevoren al ingecalculeerd.

Wat ik echter niet had ingecalculeerd, is het aantal mensen dat per dag op mijn geld aast. In Rotterdam of Amsterdam passeerde ik per maand  drie bedelaars, minder waarschijnlijk, maar hier zit in iedere grote straat, in ieder metrostation iemand met een potje die ‘s’il vous plaît‘ roept.
In mijn arrondissement zie ik dat al, dus ik hoef niet te beginnen over hoe dat gaat bij de toeristische trekpleisters. De meisjes die je afleiden met een verhaal over een doveninstituut, de mannen die snel een armbandje om je pols knopen en daarna willen dat je ervoor betaalt, zoekende fotografen en opdringerige bloemisten, de tassen- en vier-Eiffeltorens-voor-‘n-euro-verkopers; allemaal zijn ze tot op het wanhopige af uit op je geld.

In de categorie snel-een-armbandje-om-je-pols heb je natuurlijk ook de metromuzikanten, die na het sluiten van de metrodeuren je coupé vullen met muziek. Het akelige van de metromuzikanten is dat ze vaak erg getalenteerd zijn, waardoor het niet onplezant is om naar ze te luisteren. Juist daarom heb ik zo’n hekel aan ze: wanneer ze na een paar haltes spelen langsgaan met de hoed, voel ik me gedwongen om ze te belonen met kleingeld, terwijl níemand me heeft gevraagd of ik dit wel wilde! Dan heb ik liever dat een dakloze rechtstreeks aan mij om wat geld vraagt: dat is een veel eerlijkere manier van iemand dwingen.

Na het typen van vorige alinea voel ik me een personage uit ‘FirstWorldPains, the movie’. (Nee, die bestaat niet). Want uiteindelijk ben ik niet echt het slachtoffer van dit verhaal – dat zijn de mensen die op allerlei manieren een stukje van mijn studiefinanciering proberen te krijgen. En dat zijn er veel, hier in Parijs, hier in Frankrijk, hier in West-Europa.

24 Comments

Filed under de ongemakken des levens, studie in buitenland

24 Responses to nog iets over eerstewereldpijn

  1. Goed geschreven! Erg herkenbaar ook 🙁

  2. Ik weet nog dat toen ik op vakantie was in Parijs, naast dat er inderdaad mannen waren die me bij mijn arm grepen (waar ik erg agressief van word), er ook een vrouw was die deed alsof ze een ‘gouden ring’ had gevonden, die aan ons gaf en er vervolgens geld voor wilde. Bizar. Ik kan me niet voorstellen hoe het is als je er elke dag doorheen moet! Misschien moet je Monopolygeld in je portemonnee houden, just in case 😉

    • Huh, wat? Dat met die gouden ring is vrij bizar. 😛 Gelukkig is het niet elke dag even erg hoor (ook omdat ik niet dagelijks de metro neem/op toeristische plekke kom), zwervers niet meer zien leer ik vast snel genoeg 🙁

  3. Jaaaa de touwtjesnegers! Mijn vriend en ik hebben ze een keer een half uur lang zitten bestuderen bij Sacre Coeur, en de reacties van mensen. En soms liepen ze dan gewoon weg, en dan werden de touwtjesnegers KWAAD. Niet normaal. En één van hen wilde ook mijn een touwtje verkopen, en toen liep ik door, en ging hij me tegen houden, dus ik rukte me los en zei kwaad ‘Don’t touch me!’ en toen kwam er een hele groep boze touwtjesnegers en scheet ik zeven kleuren en zijn we gauw weggelopen.

    Pas op hoor, voor de touwtjesnegers.

  4. Wat leuk geschreven! Ik ben nog nooit in Parijs geweest, maar misschien moet je inderdaad een paar tien centjes op zak houden voor dit soort dingen em verder gewoon reageren alsof dat het enige geld is dat je bij je draagt.. succes, en veel plezier nog! Hoe is je opleiding en woonomgeving? gekke, typische buurtjes?

    • Mijn woonomgeving is heel leuk – ik woon aan een grote boulevard (met veel supermarkten en eettentjes) die uitloopt op een rotonde met een groot winkelcentrum, dus dat is fijn! En ik kan lopen naar de Notre-Dame (dat duurt wel heel lang, hahaha). Mijn buren ken ik nog niet zo goed. Er is een Duits meisje waar ik al vanaf dag één veel mee omga, verder heb ik wel anderen ontmoet maar we leven allemaal een beetje langs elkaar heen, er valt niet echt wat over te zeggen. Krijg je als je geen faciliteiten deelt, denk ik 😉
      Mijn opleiding weet ik nog niet zo goed, ik heb pas één college gehad 😛 Dat was wel een leuk college, het onderwerp van de reeks is ‘het geheim van de afkomst in romans’, dat is wel leuk, want dan gaan we vergelijken hoe het in verschillende romans behandeld wordt. Dat vind ik wel leuk, ik heb het idee dat ze zulke vakken niet in Nederland geven.

  5. Ik vind het altijd vervelend, in nederland ook. Op een of andere manier weet ik nooit hoe ik er precies mee om moet gaan. Mijn geld wil ik niet kwijt, maar ben vaak te lief om ‘nee’ te zeggen, of om ze gewoon te negeren haha! Parijs zou dan ook geen stad voor mij zijn, om te wonen:p

  6. Ann

    Zo gek, hoor dat van die armbandjes vaker over Parijs, maar heb er nog nooit last mee gehad! De 1-euro-Eiffeltorentjes natuurlijk wel, en straatgokkers ook.

    Ik weet nooit zo goed hoe met daklozen om te gaan. Eigenlijk wil ik iedereen wat geven, want ik kan er echt niet goed tegen, maar als je daarmee begint, ben je na een paar dagen blut…

  7. Goed geschreven! Getalenteerde straatartiesten vind ik nooit echt heel erg, maar je hebt altijd van die Oost-Europese types die maar een beetje lafhartig in een roestige mondharmonica lopen te hoesten… Die hoeven voor mij niet.

  8. Goed dat je ‘t zegt. Nu ga ik zeker geen Frans meer leren, kan ik tenminste zonder schuldgevoel al die brabbelende lui voorbij lopen (mocht ik nog ooit in Parijs komen). 😛

  9. Ook hier hoor, vooral rond Valentijnsdag in Scheveningen 😛

  10. Het is echt heel erg veel in Parijs met de bedelaars! Ik voelde me er helemaal niet prettig bij. Alleen dat ze in de metro zelf zaten heb ik nog niet gezien. Snap wel dat je dan toch iets kleins wilt geven..

  11. Ik voel me altijd superduperschuldig als ik die daklozen voorbij loop en niks geef, maar ja, ook weer niet dusdanig schuldig dat ik echt geld geef.

  12. Hey dit doet me ook denken aan die zigeuners ergens in Tsjechië, alleen gingen die je ook daadwerkelijk achtervolgen..
    Leuk stuk!

    • Huh dat weet ik helemaal niet meer? Ik weet alleen nog dat kind met die kapotte vingers 🙁 Daar was het echt nog veel naarder dan hier. (In Praag heb ik dat niet meer gezien)

      • Ojaa misschien was het ook dat kind? Maar er was ook zo’n groepje met mensen die ons in Brno of zo’n andere stad de hele tijd volgden en iemand van de boys had natuurlijk geld gegeven dus toen kwamen ze de heeeele tijd

  13. Ik voel me (net als Laura) ook altijd heel schuldig als ik niks geef.. maar helaas ben ik niet zo rijk dat ik elke dakloze even een vijftigje kan toewerpen (gelukkig, want ik denk dat dat bij en gedeelte ook niet goed terecht komt).. en mensen die armbandjes om je knopen en dan geld eisen vind ik echt eng. Dat is mij een keer overkomen toen ik een jaar of 10 was in Gran Canaria, brr.

  14. An

    In vergelijk met Nederland heb je in Parijs zeker veel zwervers. Dat is trouwens niet alleen daar, maar ook in Berlijn en Rome. Kan me ook wel voorstellen dat Parijs voor een student ook niet echt een heel goedkope stad is.

  15. Heel herkenbaar! In Italiaanse steden als Rome en Florence is het ook heel erg met de zwervers, opdringerige troepverkopers en bedelaars. Ik ben altijd blij als ik weer in Nederland ben en niet ieder moment op mijn hoede hoef te zijn voor dit gespuis. Wel heel tof dat je in Parijs woont zeg! Dan zou ik het gespuis toch wel voor lief nemen. 😀

  16. Goed, wie weet waren die armoedzaaiers wel zo sneu en zielig dat ze gewoon écht écht écht geld nodig hadden voor hun kindjes (of een joint of wijn of bier of vodka of seks of drugs of rock ‘n roll). Ja nee je hebt gelijk.

  17. Overigens kunnen ze zich in Berlijn veel beter redden, die zwervers graaien gewoon prut uit vuilnisbakken. Independent!

Leave a Reply

Your email address will not be published.