Eén van mijn vele traumatische jeugdherinneringen is dat ik vroeger altijd veel jonger werd geschat dan dat ik was. Dat vond ik altijd ontzettend beledigend, al was het maar door dat toontje waarop ze het zeiden: “Jij bent ook klein voor je leeftijd!”
Klein voor je leeftijd. Het voelde lang als een synoniem voor “Je bent niet cool genoeg”, huilen, huilen, huilen. Dit ging door tot het einde van mijn tienertijd. Pas nu ik 22 ben, en meestal wel zo oud word geschat als ik ben (hoewel ik eigenlijk nog maar net 22 ben en nog niemand mijn leeftijd heeft proberen te raden sinds mijn laatste verjaardag), vind ik het niet meer zo erg om voor jonger te worden aangezien. Ik bedoel, ik heb huisgenoten die 18 zijn. Dat is jonger dan mijn broertje. En die mogen ook al een creditcard aanvragen en alcohol kopen en zo. Dus waarom zou ik boos worden?
Nu kijk ik vol angst/interesse uit naar het moment wanneer ik ouder word geschat dan dat ik ben en dat me net zo zou beledigen als vroeger toen ik voor jonkie werd aangezien. Hoewel ik inmiddels ook wel zie dat ik de ideeën van anderen niet serieus hoef te nemen: toen ik op een paar dagen af zeventien was, kwam de moeder van een vriendinnetje van m’n zeven jaar jongere zusje haar dochter bij ons ophalen. Ze bleef een beetje kletsen met mijn moeder, mijn zusje (destijds negen) en mijn broertje (destijds veertien). Toen wendde ze zich tot mij.
“Hoe oud ben jij ook alweer?” vroeg ze. “Elf, bijna twaalf toch?”
Ik was furieus, dat begrijp je – ben je eindelijk bijna van die verdomde middelbare school af, word je als basisscholiere aangezien.
Al denk ik dat ik het over twintig jaar wel leuk zou vinden als ze me maar twee jaar ouder dan mijn kleine zusje schatten.
Zo herkenbaar, al schatten ze mij nog steeds vele jonger dan ik ben. (Studerend aan de universiteit,, maar door vele ogen nog lang niet van de middelbare school af.) Ergste is dat velen inderdaad ook vaak niet weten of mijn drie-jaar-jongere zus of ik nu de oudste ben. (Hoewel ook hier je eindzin van toepassing is.) Geweldig stukje ^^
Haha ja, ik had het vroeger trouwens ook vaak met mijn twee jaar jongere broertje. Hoewel ik lang groter dan hij ben geweest, was mijn babyface kennelijk zo heftig dat ze alsnog dachten dat hij ouder was :’)
Nou, ik weet niet hoe die moeder jou heeft geprobeerd in te schatten…. maar dat ging écht niet goed.
Je had moeten terugzeggen dat ze d’r ook nog best kon wezen voor d’r leeftijd 😛
Het wordt pas geweldig als je kleine broertje veel ouder geschat wordt, en jij veel jonger. Uitleg is nogal vaak nodig ;-), de reacties daarop zijn altijd prachtig, heerlijk!
Iedereen die even oud of jonger is dan ik is ‘jong’, iedereen die ouder is dan ik ben is ‘oud’. Die indeling ging erg lang goed, maar inmiddels krijg ik door dat met mijn redenatie wel erg veel mensen jong zijn en steeds minder in de categorie ‘oud’ vallen….
Pas maar op, dadelijk blijf je in je eentje over 😛
Als het zusje van je moeder gezien worden op 24. Niet fijn. Geniet er dus maar van.
Oh wow! Maar misschien is dat gewoon een groot compliment voor je moeder? Ik had op de basisschool ook een vriendinnetje wiens moeder als haar oudere zus werd aangezien… maar lijkt me niet leuk nee.
Ik heb dat ook, maar ik vind het juist wel leuk! Toen Marijns ouders voor het eerst mijn moeder ontmoette, zei zijn moeder tegen de mijne:
‘En jij bent zeker de zus van Dionne?’
Moeder: ‘Nee, d’r moeder.’
Marijns moeder: ‘PARDON??!!’
Hahaha helemaal in shock. Maar ik heb ook een jonge moeder. Met lang haar en leuke kleren enzo. En een beter figuur dan ik 🙁
Enkele jaren terug kwam de pianostemmer langs. Ik zat achter de computer te studeren. Zegt ie ineens: “En jij hebt natuurlijk op woensdagmiddag vrij?” Toen heb ik hem toch eens even recht in de ogen gekeken en gezegd dat ik op de universiteit zat. Al leek het niet echt door te dringen. Of het drong natuurlijk zo goed door dat hij niks meer durfde te zeggen.
Okee. Je hebt altijd baas boven baas. Wat een sukkel!
Tsjonge jonge. ,,11 bijna 12 toch” TSJONGE JONGE.
Ik werd ook heel vaak jonger geschat omdat ik klein ben, maar dan altijd 2 jaar jonger ofzo.
Herkenbaar, ik word nog steeds jonger geschat dan wat ik daadwerkelijk ben: ben 22 (zelfs bijna 23), maar mensen denken nog steeds dat ik 17/18 ben. Ach, ik vind het niet zo erg, als ik straks 30 ben en mensen denken dat ik 25 ben, dikke prima!
Kan me voorstellen dat het heel irritant is! Ik ben gelukkig altijd vrij lang geweest, dus heb er nooit last van gehad. 🙂
Ik weet niet anders joh, ik ben nog nooit ouder geschat. Ik heb wel een keer dit meegemaakt: ‘Oh, ik dacht dat je jonger was!’
‘Ja, dat hoor ik wel eens vaker. Vanwege mijn lengte zeker?’
‘Nee, niet vanwege je lengte.’
Dus ik ben klein én heb een babyface, fijn 😛
Heel herkenbaar 🙂 Toen ik net een paar maanden afgestudeerd was van de universiteit, ging ik met mijn moeder winkelen. We raakten in de Bijenkorf aan de praat met een andere klant en die zei op een gegeven moment tegen mij: “En jij zit zeker in de brugklas he?”
Dat is nog veel heftiger :’) Ben benieuwd hoe hij reageerde toen je zei dat je ongeveer twee keer zou oud was als hij dacht.
Als 18-jarige die nog steeds 13 wordt geschat is dit echt zo herkenbaar. Als ik er over een jaar of 20 nog steeds 5 jaar jonger uitzie mag ik van geluk spreken. ;D
Laten we hopen dat het zo voor ons blijft werken! 🙂
Ohhh ik word alleen maar jonger geschat! Heerlijk. Alhoewel, soms vraag ik mij af of het gebaseerd is op mijn innerlijk of uiterlijk 😉
Wat erreg, wat erreg!! Ik zou ook laaiend zijn.
Ik werd vroeger altijd ouder geschat (want lang), en best wel een heel stuk ouder ook. Twintig terwijl ik vijftien was enzo :/
Toen vond ik dat vet gaaf, maar godzijdank word ik tegenwoordig meestal jonger óf m’n echte leeftijd geschat. Maar ja, dat schrijft de etiquette van het leeftijd-raden ook voor he? Wie weet lijk ik wel vijfendertig. Weet je nog niks 🙁
Haha ja dat klopt. Bij iedereen die dertig zou kunnen zijn ga ik er ook liever onder zitten 😛
Ik ben er 23 (24 in wording) en mij schatten ze meestal ook nog enkele jaren jonger. Onlangs dacht iemand nog dat ik 18 was! Dat ‘jonger lijken’ zal ik waarschijnlijk wel leuk vinden als ik de 40 gepasseerd ben, maar voor de moment heb ik er nog steeds een hekel aan! In mijn job lijk ik trouwens liever een paar jaar ouder; dan word ik door mijn cliënten tenminste serieus genomen 🙂
Ik werd altijd ouder geschat. Vond ik ook niet echt leuk.
Tot een paar jaar geleden werd ik standaard vijf jaar jonger geschat. Toen heb ik kennelijk een fase overgeslagen, en nu denkt iedereen dat ik in de dertig ben word ik mevrouw genoemd. Kan je je voorstellen dat ik laatst een drankverkoopster bijna op haar mond heb gezoend toen ze naar mijn ID vroeg? Ik ben 27, trouwens.
Het is niet leuk om veel jonger te worden geschat, maar het omgekeerde is echt erger. Ik was een keer op pad met mijn mooie schoonzus die 8 jaar jonger is dan ik en misschien wel 8x knapper. Uiteraard werd zij uitgekozen om mee te doen aan een spel en de presentator vroeg haar: zat je daar met je moeder? Een voordeel van ouder worden is wel dat je dan eerder denkt: wat een sukkel! Of: ik zal hem even afleveren bij Pearl of Hans Anders…
Maar het blijft vervelend. Daar staat tegenover dat het niet zo heel lang geleden is dat ik door een bedrijf werd gebeld – ik nam op – waarop de vraag kwam: is je moeder thuis. Waarop ik droogweg kon antwoorden: dat weet ik niet, want die woont hier niet!
Wat een blinde vink zeg, je zou nooit haar moeder kunnen zijn! Welk spel was het eigenlijk?
Lijkt me trouwens best moeilijk om aan de telefoon leeftijden in te moeten schatten, ik zou dan toch het risico nemen een kind als volwassene te benaderen ipv andersom…
hoi lisa ik vind het nog steeds grappig dat die moeder dat heeft gezegt maar slim is ze niet! hahaha