it’s the sigh of wild electricity

Volgens mij ben ik hiervoor geboren, dacht ik enigszins melodramatisch tijdens mijn vierde Patrick Wolf-optreden in twee jaar. Ik zat vooraan, in het midden, in mijn eentje tussen alle andere liefhebbers, een beetje content te zijn met Patrick en met mezelf. Hiervoor was ik om half zes van huis vertrokken, om vervolgens pas om half vier ‘s ochtends thuis te komen, om deze man één uur te zien performen op Crossing Border. Je bent fan, of je bent het niet.

Twee uur daarvoor was er een meet-and-greet-momentje bij de merchandise-tafel. Zodoende kan ik zeggen dat ik mijn grootste muzikale held heb ontmoet. Drie maanden geleden heb ik nog met de leden The Ark heb gedanst, dus ik dacht dat ik nu cool genoeg was om een ontspannen praatje met Patrick te maken. Niet dus. Nog net niet stotterend hield ik mijn bedankt-voor-je-muziek-verhaal.

Omdat ik in mijn eentje was, heb ik meerdere vreemden moeten lastigvallen met mijn zenuwen omtrent het naderende handtekeningenmomentje, en daarna, met mijn euforie. Wat voor muziek is het? vroegen ze allemaal. Mensen vergelijken het met Sufjan Stevens, antwoordde ik dan, hoewel ik die hele Sufjan Stevens niet ken en dus niet weet of die vergelijking ergens op slaat.

Op een website las ik dat Patrick Wolf een doet denken aan een kruising tussen een relnicht en een herdersjongen. Hoewel ik ‘relnicht’ een lullige term vind, zit er wel iets van in. Patrick Wolf is half elektro, half ukelele, half glitterkoning, half verscholen boshuis. Ik denk dat daar mijn fascinatie voor zijn muziek vandaan komt – er zit een wereld in verscholen waar ik mijn vinger niet helemaal op kan leggen, iets met eenhoorns met pentagrammen, kermisattracties, elektriciteit en vuurtorens, lycantropie, vioolmuziek in het bos, een overvloed aan levenslust, comfort in een gouden catsuit.

En live is hij zo zelfverzekerd dat je ter plekke besluit nooit meer ergens aan te zullen twijfelen. Maar zodra hij begint te praten, is het weer een boomlang, verlegen jongetje. Concert nummer vijf, laat alsjeblieft niet lang op je wachten.

De eerste foto is zaterdag gemaakt, de laatste foto is gemaakt tijdens de eerste keer dat ik hem live zag. En ja, ik ben een van de vele blondines die oncharmant op deze foto staan…

9 Comments

Filed under geniale mensen, muziek

9 Responses to it’s the sigh of wild electricity

  1. Patrick

    Ik zat vooraan, in het midden, in mijn eentje tussen alle andere liefhebbers, een beetje content te zijn met Patrick en met mezelf.

    :$!

    Maar cool! Jij weet ook altijd in contact te komen met je helden. Bijna al mijn helden zijn al dood. En ik denk niet dat ik ooit een woordenwisseling zal hebben met Yann Tiersen of Mark Everett.

    • Haha, het is echt puur toeval dat ik mijn twee grootste helden in drie maanden tijd heb ontmoet. De twintig jaar daarvoor dacht ik ook echt dat het nooit zou gebeuren :’) Dus je weet het niet! Al heb ik wel het geluk dat Ola en Patrick Wolf niet zo bekend zijn als wie jij noemt.

  2. Is dat allemaal dezelfde persoon? Lol. 😛 Van Sufjan Stevens heb ik trouwens nog nooit gehoord..

    Ik heb heel braaf alle liedjes geluisterd en nuja, het is heel aardig voor iets wat ik voor ‘t eerst hoor, vooral de laatste. Maar toch heb ik besloten dat ik heel content ben met mezelf, vooraan in het midden, gekneusde ribben oplopend bij Rowwen Hèze 😀

    • Haha ja dat schijnt! Er moest eigenlijk ook nog een glitterlook bij, maar ik kon er even geen vinden.

      En yay voor content zijn met jezelf en je eigen muzieksmaak en je eigen verwondingen (en als het even kan, vooraan in het midden!) 😀

      • Ahh nou die onderste foto is glitterlook genoeg hoor! Ik weet niet of mijn ogen het anders nog aankunnen 😛

        Ook yay voor vooraan staan 🙂 Achteraan is sowieso niet leuk, bij welke artiest je ook bent.

  3. Leuk! Is de laatste foto op Lowlands gemaakt? Want volgens mij stond ik dan heel dichtbij je. Stond ook ergens vooraan 😀

    • Haha echt? Wat grappig! 😀 Deze foto is inderdaad op Lowlands gemaakt tweeënhalf jaar geleden, ergens vooraan in het midden… wat vond je ervan?

      • Hahaha, wauw! Ik vond het heel tof, ik kende de muziek van Patrick Wolf niet echt, ik ging meer mee omdat vrienden het optreden graag wilden zien. Ik vind het wel jammer als je zelf geen liedjes mee kan blèren, maar dat mocht de pret niet drukken ik vermaakte me wel, goede show was het. Dat jaar trad Peaches ook op toch? Heb je die ook nog gezien? Want dat was echt helemaal súper tof 😀

        • Het liefst ga ik alleen maar naar concerten waarbij ik woord voor woord mee kan zingen, dat maakt het altijd heel speciaal… niet dat dat mogelijk is of zo 😛 Fijn dat je het alsnog leuk vond 🙂
          Peaches heb ik niet gezien, ik zal het eens opzoeken! Moet eerlijk zeggen dat ik sowieso bijna niets gezien heb dat jaar, want ik was moe en saai en chagrijnig of zoiets, ben ook een dag eerder weg gegaan.

Leave a Reply

Your email address will not be published.