de zoveelste wannabe-uitzondering

Ik heb het al eerder geschreven: nooit loop ik over Amsterdam Centraal Station zonder me er bewust van te zijn dat ik over een jachtterrein loop. Al voordat ik de open vlakte betreden heb, scan ik de omgeving af naar jongeren in felgekleurde jasjes en met klemborden of tablets in de hand. Ik haal diep adem en dwing mezelf door te blijven lopen, wat er ook gebeurt. Ik versnel mijn pas, kijk geveinsd chagrijnig en verschuil me achter toeristen. Ja, goededoelenwervers ontwijken is een belangrijk onderdeel in mijn dagelijks leven.

Eigenlijk best raar, nu ik erover nadenk. Raar dat ik het zo belangrijk maak, dat ik er zo veel aandacht aan besteed. Dat het me zo veel moeite kost om niet, zoals vroeger, te verzanden in lange ‘gesprekken’ waarbij ik voornamelijk zwijgend naar de grond staarde omdat ik bang was voor wat er zou gebeuren als ik ze aan zou kijken. Uiteindelijk wist ik er toch uit te persen dat ik toch geen donateur werd omdat ik niet geloofde dat mijn geld op de juiste plek terecht zou komen. En schuldig dat ik me dan voelde!

En het fascinerendste is dat dit al ZO vaak is gebeurd. Hoe vaak ben ik inmiddels wel niet aangesproken door een vlotte jongere die geld wilde zien voor iets waar ik wel achter sta, maar dankzij dezelfde vlotte jongere nu eenmaal wantrouw? Toch voelt iedere keer weer vers, iedere keer moet ik mijn best doen om er niet in mee te gaan. Ze worden ook steeds gehaaider, lijkt wel. Steeds vaker spreken ze je niet aan met “Mag ik iets vragen?” maar met “Hoi, ik ben Daniel/Sarah/Omar”, en geven ze je een hand, waardoor je totaal van je apropos raakt en het idee krijgt dat het onbeleefd is om verder te lopen. Alsof je bent aangesproken door een onschuldige voorbijganger, en niet door een sluwe jachthond. (Het is echt een wonder dat ik maar één keer ben gezwicht.)

Voor de goededoelenwervers zelf lijkt het me het vreemdst, iedere keer weer proberen om iemand het gevoel te geven dat je de eerste bent die vraagt om een maandelijkse donatie.Terwijl diegene waarschijnlijk al zoveel malen jouw collega’s – of misschien jouzelf wel – heeft afgewezen. En toch blijven proberen om diegene een uitzondering te laten maken. Een vriendin die dit werk ook gedaan heeft, vertelde dat goededoelenwervers hierop worden getraind. Dat je als goededoelenwerver altijd moet zeggen “Mevrouw, ik weet dat u haast heeft en normaal nooit stopt voor dit soort dingen, maar dit is heel belangrijk!”

Dit weekend heb ik een nieuwe strategie bedacht om goededoelenwervers te ontlopen. In plaats van het doorzichtige “Geen tijd” (niet erg overtuigend als je een beetje doelloos loopt te sloffen) zeg ik: “Sorry, ik heb hier nu echt geen zin in.”
Hiermee zeg je eigenlijk: Hoi, ik weet dat je ook maar gewoon je werk doet, maar wij staan hier allebei boven, en we gaan dit toneelstukje niet opvoeren oké doei.
En eigenlijk zeg je ook: Ja, normaal stop ik wel voor dit soort dingen, maar dit is echt een uitzondering, dat moet jij begrijpen.
We pakken ze terug met hun eigen wapens.

29 Comments

Filed under de ongemakken des levens

29 Responses to de zoveelste wannabe-uitzondering

  1. Haha. VET. Je bent geniaal Lisa.

  2. Nou, dat werkt ook niet altijd. Ik had zo’n gozer die maar bleef doorgaan, terwijl ik al herhaaldelijk had gezegd dat ik er geen zin in had (ik was aan het wachten op iemand, dus kon niet echt weglopen). Dus toen zei ik: ‘Ga maar iemand anders lastig vallen.’ En toen zei hij: ‘Ik val helemaal niemand lastig!’ Pffff. Maar ja, uiteindelijk liet hij me wel met rust, dat wel, maar ik werd er wel agressief van. Het is wel goed voor het oefenen met je assertiviteit.

  3. Ik heb juist het idee dat ze op A’dam CS veel makkelijker zijn dan waar ik nu woon. Als ik in A’dam zeg “nee ik heb geen zin” of “nee geen tijd”, laten ze me meestal met rust en wensen ze me alsnog een fijne dag. Hier in Hoorn blijven ze gewoon makkelijk honderd meter met je meelopen (terwijl ik die honderd meter al naar de grond kijk en niks meer zeg).

  4. Ik heb echt zo’n ontzettende hekel aan dat soort verkopers, en ben (gelukkig?) goed in dat laten merken. Al weet ik dat zij ook hun werk doen, het gaat op zo’n nare manier, dat ik tegenwoordig maar regelmatig uitflap dat ik geen zin heb in gezeik, op een nogal grumpy manier. (Of samen met een logé de nuon-meneer afblaf voor ik de deur in zijn gezicht dicht gooi, blijkbaar was dat nogal grappig als ik mijn man moet geloven 😛 )

  5. Oef, als ik iets vervelend vind…. Wij wonen in de binnenstad dus een groot deel van onze boodschappen doen wij in het centrum op zaterdag. Daar staan ze dus altijd. Ik zeg zo vriendelijk mogelijk dat ik geen tijd (is nog waar ook) of geen interesse maar heb, maar er zijn er altijd een paar die blijven meelopen. :/

  6. De beste oplossing blijft toch echt ‘Ik ben al donateur’. Ben je er in een keer vanaf.

  7. Das wel een goeie: Ik heb hier nu echt even geen zin in. Ik ga ‘m erin gooien!

  8. sam

    hahaha, ik vind je nieuwe strategie geweldig! ben benieuwd hoe dat uitpakt 😉

  9. Melanie

    Moet je in een rolstoel gaan zitten, dat werkt heel goed! Op mij komen ze nooit af, want ze denken altijd dat ik juist zielig ben. Althans, ik denk altijd dat het door mijn rolstoel komt. Het kan natuurlijk ook dat ik er zo bijzonder sloeber uitzie, dat ze denken dat er niets te halen is.

    • Haha, ik zie er ook vaak uit als een sloeber, dus ik denk toch echt dat het de rolstoel is. Of misschien zijn ze bang dat je ze aan gaat rijden. Maar ja, om nou iedere dag in een rolstoel te gaan zitten terwijl het niet nodig is, vind ik ook weer een beetje drastisch 😉

  10. Dat laatste, daar kan ik me bij aansluiten! Ik ben gestopt met me schuldig te voelen. De meeste verkopers zijn zo nep als de reet van Nicki Minaj, echt. Soms voel ik ook plaatsvervangende schaamte, omdat ze zich zo voor lul zetten en dat weten ze zelf dondersgoed. Ik doe genoeg goeds voor de wereld om me zonder schuldgevoel daar boven te kunnen zetten. ZO. (ik moet dit onthouden voor als ik ze weer tegen kom)

  11. Ik vind dat ook altijd heel vervelend. Ik ontwijk ze altijd zo veel mogelijk. Dan ga ik achter iemand anders lopen zodat ze die persoon aanspreken in plaats van mij of ik loop er met een grote bocht omheen. Als ze me toch aanspreken blijf ik altijd doorlopen (nooit stil gaan staan!) en zeg ik gewoon: nee sorry (of iets dergelijks).

  12. Ik heb ook zo mijn ontwijk manieren. Ik heb dit werk ook gedaan, maar nog érger, ik moest langs de deuren! Ik vond het verschrikkelijk en ben na 3 maanden weer gestopt (ben er gebleven omdat ik ander werk moest hebben)

  13. Ik zeg altijd ik ben al lid…

  14. Ik heb zelf ook altijd ‘last’ van deze mensen, zeker nu ze je inderdaad nooit meer aanspreken met “Mag ik je iets vragen?” – op een dichte vraag kun je natuurlijk heel gemakkelijk ‘nee’ zeggen, maar bij een open vraag sta je met een mond vol tanden.

    Tot een jaar geleden zei ik altijd “Ik ben nog geen achttien!” (ook al was dat gelogen), maar daar trappen ze helaas niet meer in… Ik ga jouw idee eens proberen! Hopelijk kunnen de donateurs er dan zelf ook om lachen.

  15. Ik zeg meestal letterlijk: ik weet dat je je werk doet, maar ik wil niet, doei en dan loop ik weg, ook als ze doorkletsen. Ik heb een keer heel hard geschreeuwd naar een meisje dat me bleef achtervolgen (hoe ziek is dat, haha). Zij was van WNF en ik riep: IK HAAT PANDA’S! en zij riep heel hard: TRUT. En toen was het klaar. Ik heb ook een keer tegen een hardnekkige werver van de cliniclows (elke dag, voor de VU, ga weg man 🙁 ) gezegd dat ik een hekel heb aan zowel kinderen (dat is niet waar, eigenlijk) als clowns (fuck clowns). Daar had ‘ie niet van terug.

    • Hahaha dit is echt een prachtig verhaal. Vooral als je dan nog ‘trut’ terug gaat roepen :’) Ik heb volgens mij ook wel eens gezegd dat ik panda’s haatte, want panda’s haten is echt een ding, daar was vroeger zelfs een Hyves over.

  16. Haha ik vind het een hele goede oplossing! Ik probeer meestal gewoon te zorgen dat ze me niet aan gaan spreken, maar mocht het de volgende keer wel weer gebeuren ga ik dit zeggen 🙂
    In Utrecht heb je ook 2 plekken waar je altijd weet.. okeeeeeeeeee kom maar op!! (eye of the tiger muziek start)
    Ik ben wel blij dat ik er blijkbaar jong genoeg uit zie dat niemand me de NRC aan probeert te smeren.

  17. Nice. Die ga ik ook eens uitproberen!

  18. Hihi, jouw stukjes hierover vind ik altijd zo grappig.

    Overigens doe ik écht nooit ergens aan mee waar ik niet aan mee wil doen. Meestal zeg ik meteen, ‘ik vind het een ontzettend goed doel, maar ik ga het toch niet doen, dus ik zou je tijd sparen’. Ik probeer dit gemengd lief-overtuigend te doen haha 😉

    Ooit was er één van Stop Aids Now heel sneaky. “Mag ik vragen wat je over Aids weet?”
    Kon ik als geneeskundestudent niet laten passeren. “Behoorlijk wat,” zei ik.
    Vervolgens ging het toch door op wie er allemaal aan overlijden. Uiteindelijk ging ik uitleggen waarom ik het niet wilde (Hij: “Het is maar één flesje wijn per maand minder!” Ik, geïrriteerd: “Ik koop nooit wijn want daar heb ik als student geen geld voor”). Maar halverwege mijn eigen uitleg was ik er zo klaar dat ik zei, “Ik hoef aan jou geen verantwoording af te leggen, doeg!”
    :’)

    • Haha, dank je! (Ik had eigenlijk gehoopt dat er tussen die laatste en de vorige zoveel tijd zat dat niemand het door zou hebben, maar goed, dit is ook een leuk compliment ;))

      En die laatste opmerking van jou is wel heel wijs 🙂 En waar! Misschien ga ik die gebruiken als mijn “daar heb ik nu even geen zin in” niet werkt.

  19. Haha! Ik scan ook altijd en meestal kom ik er wel af met ‘nee sorry’ en dan gewoon door blijven lopen. (NIET gaan aarzelen want dan ben je de pineut 🙂 )

  20. Ik bedenk heel vaak excuses “nee ik geef al geld op een andere manier” of “nee ik doe al iets voor een ander goed doel” terwijl ik ook gewoon kan zeggen “sorry ik weet dat je je targets moet halen, maar bij mij gaat dat niet lukken, daaaaag!”

  21. Dennis

    Ook een leuke; met een vet accentloos Engels accent (ik heb in Ierland gewoond en heb Britse familie) antwoorden dat je echt geen woord Nederlands spreekt maar erg geïnteresseerd bent in wat ze te vertellen hebben. 99% druipt heel snel af. Soms heb je de pech dat ze het gesprek wel aangaan. Tegenwoordig probeer ik het ook weleens in het Italiaans. Maar dat werkt enkel als ik een stoppelbaard heb en m’n haar dermate heb geverfd dat het geen uitgroei heeft.

    • Ik heb dat ook wel eens gedaan in het Frans, vond het heel dom dat die gast daarin trapte, vooral omdat ik in het Frans antwoord gaf op Nederlandse zinnen?? :’) (hij begon trouwens met ‘bonjour’)

Leave a Reply

Your email address will not be published.