Weet je wat het rottigste is aan een blog bijhouden? Dat je altijd, overal, op zoek bent naar onderwerpen om over te schrijven, immer paraat staat om gebeurtenissen alvast in je hoofd uit te typen tot gevatte blogposts van minder dan vierhonderd woorden. Tegelijkertijd kan ik er zelden over schrijven als er écht iets gebeurt. Omdat het geheim moet blijven, van mij of van een ander, voor iedereen bestwil in het algemeen. Want je kunt niet alles het internet opslingeren, hè.
Hetzelfde geldt, enigszins, voor Twitter. Nu ben ik sowieso meestal te lui om mijn telefoon erbij te pakken om iets te delen met mensen die zelden reageren, maar als ik iets leuks kwijt móet, kan dat gewoon. Als ik het heel graag wil hebben over dat er iets mis is met mijn grootouders, of als er wat woensdag gebeurde gebeurt, dan kan dat niet. Sommige mensen zetten RIP-berichtjes op Twitter. Die mensen veroordeel ik niet, maar ik kan het niet, ik krijg het niet uit mijn vingers.
Nu lijkt dit niet zo’n groot probleem. Delen kan op tig andere manieren; naar mijn vrienden whatsappen is privé, bellen is bijna gratis en ik weet nog steeds hoe je face-to-face moet communiceren. Daarnaast heb ik nooit de wens gehad om mijn blog en twitteraccount een goede afspiegeling van mijn leven te laten zijn. Je hebt bloggers die hun lezers ‘een kijkje in hun leven willen geven’ en dat is prima, maar dat verlangen heb ik nooit gevoeld. Ik wilde altijd stukjes schrijven over onzin en mijn mening opdringen, lekker dik aangezet en soms met dingen erin die helemaal niet waar zijn maar voor het verhaal nu eenmaal beter uitkomen.
Dus die rotdingen hoef ik niet met jullie te delen. Gevoelsmatig niet, niet volgens mijn blogbeleid. Maar toch is het moeilijk. Het voelt zo oneerlijk om jullie, met wie ik door mijn en jullie blogs zo veel en toch zo weinig deel, en jullie stille lezers die ik niet kan identificeren maar wel kan tellen, niet te laten merken wat mij nu écht bezig houdt. Niet oneerlijk voor jullie, maar vooral voor mezelf. Soms lijkt zowel delen als niet-delen even kwalijk.
Dat is inderdaad lastig, maar ik denk dat je vooral moet doen waar jij je goed bij voelt, of wat jou verstandig lijkt. Overmorgen staat je wat leuks te wachten.
Haha, jammer alleen dat níets goed voelt. Tot die tijd ga ik maar af op mijn verstand 🙂 En dankjewel, ik kijk er naar uit!
Wat een herkenbaar stuk. Ik krijg ook wel eens reacties van mensen dat ze me denken te kennen, omdat ze mijn blog lezen. Ze moesten eens weten… 😉
Ik snap je wel een beetje hoor.
Ja, ik heb krak hetzelfde gevoel 🙂 Als je niet persoonlijk wil bloggen, moet je àndere dingen zoeken en dat is niet altijd even gemakkelijk…
‘k Heb ook de neiging om te schrijven over wat me nu eigenlijk écht bezig houdt (want mijn blog geeft denk ik ‘n erg vertekend beeld! )
Nu ja, zolang het schrijven plezant blijft… 🙂
ach lieverd, dat geeft toch helemaal niets. houd je maar gewoon bezig met de summerschool. veel leuker
Amen!
Je moet toch gewoon doen waar je jezelf goed bij voelt? 🙂
Dat wel of niet persoonlijk willen bloggen verschilt bij mij van dag tot dag. Ook heel irritant. Ik zou het liever duidelijk hebben maar soms is het ook wel fijn dat ik alle kanten op kan. Ik snap je wel en ik zou gewoon door gaan met wat je het beste lijkt 🙂
Ik herken het wel. Ik zou ook wel persoonlijke dingen willen delen, maar aan de andere kant voelt het helemaal fout om dat soort dingen openbaar op het web te gooien. Daarom heb ik soms wel persoonlijke blogs, maar dan met een algemener tintje (of tenminste, dat probeer ik), zodat het niet alleen maar gaat over iets wat mij is overkomen, maar over iets breders. Oké, lekker vaag weer 😛 Ik snap in ieder geval wat je bedoelt, haha!
Ja, zo waar. En dan heb ik iets van Zeer Hoog Persoonlijk Niveau getypt en dan denk ik… ik heb deze mensen nog nooit in het echt gesproken? Ik heb ze nog nóóit gezien? Maar toch wil ik het vertellen. En da vinnik gek.
Ik vind het op zich niet eens zo erg om het met onbekenden te delen… vind het erger dat bekenden mijn blog ook lezen 😛 Maar het is meer dat het niet het doel is van mijn blog om dingen van me af te schrijven, dat wil ik helemaal niet, anders dan zat ik nog wel op Livejournal. Ik wíl geen emo-blog!
Weet je dat ik hier nooit last van heb gehad? Terwijl mijn blog toch niet bepaald mijn dagboek is. Maar ik denk dat iedere vaste lezer van mijn blog mij toch behoorlijk goed kent, omdat het er gewoon dik bovenop ligt wat voor iemand ik ben en wat mij bezig houdt 🙂
En natuurlijk, als er onverwachte dingen gebeuren die ingrijpend zijn dan kan of wil je dat soms niet letterlijk delen, maar je kunt het ook op een andere manier delen, eigenlijk precies zoals jij nu gedaan hebt.
Haha ja, jammer dat ik dit trucje maar één keer uit kan halen.
En jouw blog is al helemaal een categorie apart 🙂 (Dat is bedoeld als compliment!)
Ik zou niet weten waarom dat maar één keer kan, er zijn toch tig manieren om iets niet letterlijk op je blog te zetten?
Dank je voor het compliment 🙂
Ik wilde precies dit zeggen! Dat je dit op deze manier deelt, dat is wat jouw blog identificeert. (en omdat we het erbij zetten: dat is een compliment ;))
Daar heb ik ook wel eens last van, vooral met nare dingen of gevoelens ofzo, dat ik dat wel van me af zou willen schrijven, maar dat zou niet zo handig zijn, omdat ik niet anoniem ben en iedereen van mijn blog weet.
Gevoelens. Die zal ik persoonlijk niet snel opschrijven (in een blog), meer omdat ik van mening ben dat niemand daar iets mee te maken heeft. Anders had ik wel een openbaar dagboek gemaakt. Misschien dat ik wel gebruik maak van gevoelens als dat een verhaal of artikel zou kunnen versterken. Via quotes of zo.
Helemaal waar! Ik vind ook dat er grenzen zijn en tegelijkertijd is het ook gek om iets wat erg heftig is en je zo bezig houdt, niet te noemen. Lastig soms, en tegelijkertijd ook weer zo simpel, want internet is niet prive dus altijd heel bewust zijn en goed oppassen wat je er neer zet.
We kennen je toch wel een beetje, je drinkt graag koffie.