Category Archives: voornemens

drie projectjes en hoe die gaan

Het leven is één grote aaneenschakeling van klusjes, plannen en goede voornemens. Nou ja: mijn leven is één grote aaneenschakeling van klusjes, plannen en goede voornemens. Misschien zijn jullie levens wel niets anders dan feestjes en zuurstokken en schattige babydieren. In dat geval doe ik iets flink fout.

Maar dat is niet wat ik vandaag wilde bespreken. Ik wilde het eigenlijk hebben over de dingen waar ik nu mee bezig ben. Gewoon, omdat ik graag over mezelf praat: ik ben immers een blogger en dat is dan wat je doet. SO BRING IT ON LISA. Oké Lisa.

1: Dagobert Duck worden

Geld & ik hebben een nogal casual relatie (wat kan ik zeggen? I’m a cool girl). Een relatie die tot nu toe goed heeft gewerkt voor ons allebei. Ik hoef nooit over geld te piekeren, kan altijd kopen wat ik wil en houd zelfs nog genoeg over om mijn studieschuld af te betalen ook. Deze luxepositie komt door een gunstige combinatie van fulltime werken + nauwelijks vaste lasten + geen behoefte hebben aan dure spullen (als je nooit trek hebt in snoep, hoef je ook niet op dieet). Maar onlangs realiseerde ik me ineens dat ik niet voor eeuwig in deze luxepositie zou (willen) verkeren, en dat ik misschien maar eens een stevig woordje moest gaan voeren met Geld. Ofwel, misschien moest ik maar eens gaan (be)sparen.

Maar dat vind ik dus nog niet zo makkelijk. Want het is één ding om te besluiten om niet meer over je telefoonbundel heen te gaan of om te stoppen met winkelen bij de Lush, maar in het dagelijks leven zijn er een hoop hindernissen in mijn pogingen om mijn geld wat dichterbij me te houden. Want mijn verzekering vergoedt de rekening voor de podoloog niet. Er zijn ineens allemaal mensen bijna jarig. En waarom is nou uitgerekend als ik heb besloten om gierig te worden de havermout van 30 cent uitverkocht, waardoor ik de havermout van 89 cent moet kopen? (Waarom bestaat er überhaupt havermout van 89 cent als het precies dezelfde havermout is als die van 30 cent?).

Met andere woorden: Geld & ik bereiden ons voor op ingewikkelde tijden. Duim voor me dat we er uiteindelijk samen sterker uitkomen.

2: Jerom worden

Ik ben een koukleum. Nu de temperaturen weer in rap tempo aan het dalen zijn, besloot ik eens op te zoeken of er iets te doen is aan deze koukleumerigheid (daarmee bedoel ik: ‘trucjes verzinnen zodat mijn lijf zichzelf warm kan houden’, en niet ‘dagelijks in skipak naar mijn werk komen’). Ik bedoel, Tim heeft het immers bijna nooit koud, waarom kan ik dat niet?

Zodoende kwam ik erachter dat vrouwen het vaker koud hebben dan mannen, omdat ze minder spiermassa hebben: en spieren helpen je om je warm te houden. Nu heb ik extreem weinig spiermassa. Dat weet ik doordat ik a) me niet eens één keer op kan drukken, en b) ooit mijn lichaamsgewicht heb laten analyseren in de door mij zo gehate sportschool. Daar kwam uit dat ik een te hoog vetpercentage had. Nu zou ik niet willen beweren dat ik helemaal geen vlees aan mijn botten heb (als ik naar achteren leun heb ik zelf felbegeerde back rolls) maar at the end of the day heb ik nog steeds maat 36, dus zo’n groot vet-overschot kan ik nou ook weer niet hebben. Mijn conclusie is dan ook: het lijkt alsof ik extreem veel vet heb, maar dat komt doordat ik gewoon extreem weinig spiermassa heb. Daardoor raken die percentages uit balans. (Ik ben een klassieke nerd: zwak & slap, maar oh zo goed in wiskunde.)

Nu wil het toeval dat ik tegenwoordig veel thuis werk en dat mijn handen dan regelmatig veranderen in ijsklompjes (de verwarming durf ik namelijk niet al te hoog te zetten vanwege het Dagobert Duck-puntje). Ik heb besloten dat ik, iedere keer als ik het écht koud krijg, voortaan gewoon een minuutje ga planken. Omdat ik zo slap ben, krijg ik het namelijk al na 10 seconden bloedheet. Goed voor mijn lichaamswarmte op korte termijn, en op lange termijn bouw ik ook nog eens zoveel spiermassa op dat ik het binnenkort gewoon nooit meer koud heb*. Win-win!

3: Marge Simpson worden

Laatst maakte ik de keuken maar weer eens schoon. Daarna was ik helemaal in de war van hoe lief het leven me vervolgens toelachte. Als je huis vies is, is het namelijk net alsof er een onzichtbaar laagje over je ziel ligt dat alles nét even wat zwaarder maakt, alleen merk je dat niet, omdat het laagje dus onzichtbaar is. Toen ik het vuil had weggepoetst voelde ik me zo licht, vrolijk, en gelukkig, en Tim was mogelijk nog blijer (hij heeft me zo’n vijf keer bedankt, kun je nagaan) (voor iedereen nu denkt ‘Had hij toch ook zelf kunnen doen Lisa wat is er gebeurd met je feministische inborst’: we hebben de huishoudelijke taken duidelijk verdeeld, en eh … de keuken schoonmaken is iets dat toch echt op mijn lijstje staat).

Ga ik dus vaker doen. Mijn keuken heeft de afmetingen van een typisch Amsterdamse keuken, dus je kunt zelf wel uitrekenen dat ik er nooit al te lang mee bezig kan zijn. En ik hoef het heus niet iedere dag te doen, het kan ook gewoon een keer per drie maanden (grapje, grapje, ik maak echt wel vaker schoon hoor, toch wel een keer per twee maanden, maar niet vaker, anders is het zielig voor de muizen).

* Oké, dat van die spiermassa werkt vast nou ook weer niet zo goed, maar mag ik ook dromen hebben?

9 Comments

Filed under voornemens

dingen die ik niet zou moeten doen, maar misschien toch doe

  • Me in restaurants kotsmisselijk eten “omdat ik er toch al voor betaald heb”
  • Overdag enge verhalen lezen over verlaten ziekenhuizen waar kindervoetjes over de gangen trippelen of over peuters die praten met “die zielige meneer in de spiegel” (terwijl ik het lees lach ik er misschien om, maar om een of andere reden zijn die verhalen als het donker wordt ineens minder grappig)
  • Kleding met pofmouwen passen (ik WEET dat ik het toch niet ga kopen, waarom moet ik het dan per se even aan hebben???)
  • Door mijn eigen oude oude tweets scrollen en dan om mezelf lachen (extra gênant omdat ik Twitter al vijf jaar lang nauwelijks meer gebruik)
  • Roze glitterlaarzen met hakken van 11 centimeter kopen terwijl mijn voeten alleen maar platte schoenen gewend zijn*
  • Zo’n beetje mijn hele leven in het teken stellen van Goed Kunnen Slapen (‘s avonds rustig aandoen, ruim op tijd de lichten dimmen, dat soort ongein) en dan tot vijf minuten nadat ik eigenlijk had willen slapen nog door Pinterest scrollen
  • Tijdens mijn werk naar dit nummer luisteren en dan denken dat ik heel wat ben
  • Checken of de rijst gaar is door het in mijn mond te stoppen zonder het af te laten koelen, zodat ik mijn mond totaal verbrandt en ik de komende twee dagen helemaal niets meer proef
  • “Ik vond het zo erg, ik dacht dat ik zou sterven” zeggen over de minste of geringste saaie ervaring (lees: gewichten heffen in de sportschool, wachten op een vertraagde trein, een boek lezen van een veelbelovende jonge schrijver)
  • Beledigd zijn als ik alcohol wil kopen en mijn identiteitsbewijs niet gevraagd wordt (heb ik dan zo’n oude kop?)
  • Beledigd zijn als ik alcohol wil kopen en mijn identiteitsbewijs wel gevraagd wordt (gedraag ik me soms zo kinderachtig?)
  • Iedere mogelijkheid om over RuPaul’s Drag Race te praten aangrijpen zodat nu al helemaal niemand (inclusief ikzelf) me meer serieus neemt (see what I did there?)
  • Spijt hebben dat ik in mijn tienerjaren niets nuttigers met mijn tijd gedaan heb dan een beetje … eh … (geen idee waar ik mijn tijd aan besteed heb)
  • Flauwe grappen maken over Eat Pray Love terwijl ik het stiekem echt een superleuk boek vind
  • Dwangmatig naar Crying at the discotheque luisteren tijdens het bloggen (snappen jullie nu waarom ik de laatste tijd zo weinig post???)

 

* Daarom heb ik maar meteen nóg maar een paar laarzen met hakken gekocht

10 Comments

Filed under voornemens

geitenwollensok doet boodschappen

Sinds ik mijn eigen boodschappen doe (lees: al jaren), erger ik me ontzettend aan de enorme hoeveelheid plastic waar ik mee te maken krijg. Als je erop let blijkt dat dat spul OVERAL omheen zit, ook bij producten waarbij het totaal niet nodig is.Vroeger beperkte ik het leed door de plastic zakjes voor groente en fruit te hergebruiken – omdat ze bij de Albert Heijn altijd aan de kassa afwegen, hoef je er ook geen knoop in te doen. Dat er incidenteel wel eens een kiwi over de kassaband rolde, ach ja.

Tegenwoordig doe ik mijn boodschappen echter bij de Jumbo, want die is a) dichterbij en b) stukken goedkoper. Alleen jammer dat daar wel een knoop in de zak moet, anders lijkt het net alsof je er na het afwegen nog wat bij hebt gedaan. Ik probeerde ze altijd zo te knopen dat ik ze thuis weer open kon peuteren, maar dat is nog nooit gelukt. Zat ik daar met die gescheurde zakjes. Bloedirritant (maar nou ook weer niet zo erg dat ik meer ging betalen bij de AH).

Daarom vroeg ik voor Kerstmis deze Take5nets. Hoefde ik voor mijn appels en citroenen tenminste geen plastic te verspillen. Was alleen wel een beetje bang voor boze blikken van het supermarktpersoneel. Gelukkig koop ik genoeg geitenwollensokkenproducten (sorry, ik bedoel: ecofabulous producten), zoals soja en brandnetelthee, waardoor mijn geloofwaardigheid omhoog zou gaan. Hoopte ik dan.

Inmiddels heb ik die dingen twee keer gebruikt en ik vind het nogal… awkward. Heb de hele tijd het gevoel alsof iedereen naar me kijkt. Als ik inlaad, vrees ik dat iemand “En wat zijn wij aan het doen, mevrouwtje?” gaat vragen. Bij de kassa verwacht ik de zin “Dit kunnen wij niet accepteren.” (Hiervoor had ik alvast een goede repliek bedacht: “Bij de Albert Heijn mag het wel!”)

Dit had ik natuurlijk van tevoren kunnen verwachten, maar… ook weer niet. Het probleem is dat die gaatjes gewoon veel kleiner zijn dan dat ik had ingeschat. Je ziet bijna niet wat erin zit:

Oké hier van iets dichterbij:

(Het zijn peren)

De eerste keer dat ik die tasjes gebruikte, scande de caissière ze zonder blikken of blozen (wat ik wel grappig vond, omdat ik zelf bij het afwegen alweer was vergeten welk soort appels ik had gekozen en ik de zak toen moest openen om te kijken). Vandaag werd de inhoud van mijn zakje echter wel aan uitgebreid onderzoek onderworpen, wat de boel aardig ophield.

Toch denk ik dat ik die tasjes blijf gebruiken, al was het maar om hiermee over mijn fobie voor dat mensen denken dat ik iets wil stelen, heen te komen. Het nadeel blijft dat het wel extreem Don Quichot-achtig voelt. Zeker toen ik na het boodschappen doen een nieuwe plant kocht bij een marktkraam. “Ik hoef geen tasje hoor!” piepte ik nog, maar de verkoopster wilde daar niets van weten. “Doe maar, is beter, het waait zo hard.”

Ach ja. Alle beetjes helpen.

2 Comments

Filed under voornemens

acht doelen voor december

Het is zondagochtend 1 december en ik ben best wel blij. De zon schijnt, mijn vader zet koffie voor me en ik ga zo lasergamen. Bovendien heb ik weer mobiel internet, zodat ik voortaan ook zonder wifi contact kan maken met de buitenwereld (wat hopelijk betekent dat ik niet meer zo dwangmatig hoef te internetten als er wél wifi is), is het boek dat ik voor college moet lezen vet leuk en oh ja, ik ben nogal verliefd.

[cliché] Maar jeetje, het is alweer december, jongens. Niet normaal. [/cliché] Omdat ik december wel een leuke maand vind en omdat er dit jaar al zoveel dingen zijn gebeurd, zal ik hier even niet gaan treuren over de vergankelijkheid van het leven of over de snelheid waarmee de tijd voorbij raast. Wel wil ik een lijstje met wat doelen voor de laatste maand opschrijven. Want ik hou van lijstjes, ik hou van doelen en werd geïnspireerd door de jaarafsluiting van Lianne. Bij dezen, mijn doelen:

1) Een stage vinden voor volgend semester. Dit is een HEEL belangrijk doel en ik hoop dat jullie me allemaal positieve energie willen zenden zodat ik snel iets tofs vind.

2) De OmnibloggerUnited-challenge van Dionne winnen. (Mijn foto voor de eerste opdracht, maak een lelijke selfie, kun je hier bewonderen.) Voel je vooral niet bezwaard om mij deze overwinning te misgunnen en zelf mee te doen.

3) Zorgen dat ik dit soort boodschappennetjes krijg voor Sinterklaas/Kerst/mijn verjaardag. Ik wil die dingen al sinds ik er een jaar geleden bij Mille Pagine over had gelezen maar om één of andere hele vreemde reden heb ik ze nu nog steeds niet.

4) Chill blijven hardlopen zonder ook maar één keer naar mijn tijden en snelheid te kijken. Dat komt volgend jaar wel weer.

5) De kerst-cd van The Carpenters heel vaak draaien. Ja dit telt als doel.

6) Een paar extreem leuke dingen verzinnen om te doen met extreem leuke mensen.

7) Mijn productiviteit nog een beetje verhogen. Geen seconde tijd verspillen met onzinnige bezigheden/gedachten (oké. Misschien een paar seconden. Niet langer). En vooral niet met het bekijken van Facebookpagina’s van mensen die ik eigenlijk helemaal niet aardig vind (en nu ECHT!).

8) Net zo veel blijven bloggen als ik de afgelopen maanden heb gedaan. Dit is mij bijzonder goed bevallen. Ik heb al duizend jaar een blog maar ik heb het nog nooit zo leuk gevonden als de laatste tijd. Dus.

(Ik vind het zo naar om mijn blog nu af te sluiten met “En wat zijn jouw doelen?” maar, eh… ik ben best benieuwd)

Leave a Comment

Filed under voornemens

OOTD en een wijze les

Hallo allemaal. Hebben jullie gemerkt hoe vaak ik de laatste tijd wel niet blog? Geen wonder dat ik af en toe even om inspiratie verlegen zit (in de categorie ‘dingen die niet over Parijs gaan’ dan – ik heb genoeg te schrijven over Parijs maar daar heb ik soms geen zin in.) Gelukkig was James zo vriendelijk om mij een onderwerp te geven, namelijk ‘Outfit of the day’.

Waarom ik een hele alinea aan dit gegeven besteed? Nou, zodat jullie opgelucht adem kunnen halen; ik ben geen fashionblogger geworden. Hierbij geen enkel dedain tegenover fashionblogs, ik ben dol op fashionblogs, maar ik heb het idee dat het grootste gedeelte van mijn lezers dat niet is. En nu kan ik wel zeggen dat ik ‘blog voor mezelf’ etc etc, maar ik wil mijn lezers nu ook weer niet al te regelmatig teleurstellen, dus doe ik concessies. Tot zover de huishoudelijke informatie.

Maar goed. Ik ben dus dol op fashionblogs, en op kleren in het algemeen, dus ik was wel blij met dit moetje. En ik had ook iets te vertellen over wat ik vandaag aanhad.

Toen ik ongeveer een maand in Parijs woonde, vond ik mezelf voor mijn kast vol kleren waarvan ik niets aan kon trekken. Alle combinaties waren zo uitgekauwd, zo vaak herhaald, zo saai. En dat terwijl ik zoveel had. Ik besloot mezelf te dwingen om al deze kleren eens te dragen; de rest van mijn Parijs-tijd mocht ik geen enkele combinatie herhalen.
De enige uitzondering op de éénoutfit-regel was deze vestjurk, dit jurkvest. Want kom op; waar kan ik dit nou mee te combineren? Nergens mee.

Ik heb dit ding trouwens al twee jaar. We waren lang onafscheidelijk. Want hij is waaarm. En hij was moooi. Was, ja, want hij is te heet gewassen en daardoor gekrompen tot op een awkward lengte, zoals jullie kunnen zien. Er zit ook een gat in de achterkant.

Ik weet het dit is een waardeloze OOTD mijn schoenen staat er niet eens op

Maar nu die wijze les. Ik heb uiteindelijk maandenlang iedere twee dagen (want ok, ik draag regelmatig iets twee dagen anders vind ik het zonde) andere kleren aangehad. Nooit gedragen rokjes bleken ineens prima te kunnen bij verwassen vestjes, het oncombineerbare shirt bleek best te combineren te zijn als ik mezelf ertoe dwong. Uiteraard heb ik in deze maanden wel een paar nieuwe kledingstukken gekocht, maar het waren er zeer weinig, en toch had ik het gevoel dat ik meer had dan ooit. Naar aanleiding van een post van Mille Pagine heb ik besloten niets meer te kopen zonder er iets anders voor weg te doen – want ik heb genoeg. Veel te veel, eigenlijk. Ik denk dat ik niet de enige ben.

Tot zover mijn OOTD en mijn poging tot wijsheid. Overmorgen schrijf ik wel weer een stukje waarin ik mezelf belachelijk maak.

26 Comments

Filed under kleding en zo, voornemens