Een groot gedeelte van mijn leven startte iedere vakantie om vier uur ‘s ochtends. Mijn moeder maakte ons wakker, we stapten half slapend in de auto en ‘s middags kwamen we aan bij onze stacaravan in Zuid-Frankrijk, vlakbij de Mont Ventoux.
Hoe leuk de reden voor dit vroege ontwaken ook was, ik vond het verschrikkelijk om op zo’n onchristelijk tijdstip mijn bed uit te moeten. Iedere keer als mijn moeder me midden in de nacht wakker maakte, wenste ik dat de vakantie zou worden gecanceld. Lekker melodramatisch, maar ja, ik was nogal een melodramatisch kind. Eenmaal in de auto was ik gelukkig altijd alweer vergeten dat ik zojuist nog in mijn bed had gelegen, en zodra ik op de camping was merkte ik al niets meer van dat slaapgebrek. Dan had ik het te druk met zwemmen. Of met tafeltennissen. Of met het lezen van een van de 18 boeken die ik in de kofferbak had gepropt.
Zo ging het ieder jaar maar liefst drie keer, want ja, die huur van de plek voor de stacaravan was ook niet gratis, dus we moesten er van profiteren ook. En god, geprofiteerd hebben we. Ik heb zoveel dagen op deze camping doorgebracht, zoveel stappen gezet in de omgeving, zoveel vrienden gemaakt en zoveel fijne herinneringen aan die plek overgehouden (en vooral aan de geheime hutten die we daar bouwden).
Tot mijn zestiende ben ik ieder jaar drie keer mee geweest, daarna werd het minder leuk – voornamelijk omdat mijn leeftijdsgenoten inmiddels ook niet meer met hun ouders mee op vakantie gingen. Campings in Zuid-Frankrijk waren in mijn optiek vooral leuk voor kleuters en bejaarden (= iedereen boven de 24). Alleen in de meivakantie ben ik nog een paar jaar meegegaan: dan was het tenminste lekker rustig en hoefde ik slechts één week lang koos leeftijdsgenootloos te zijn. En ja, afscheid nemen van je tweede huis is niet zo makkelijk hè.
Door een gebrek aan meivakanties (superleuk, studeren) ben ik nu echter al jarenlang niet meer op deze camping geweest. Mijn ouders bezochten ‘m nog wel trouw drie keer per jaar, aangezien zij het toch niet zo erg vonden dat er geen andere pubers waren. Minder leuk vonden ze dat de huur van de plek maar bleef stijgen en dat de eigenaar van de camping geen Jean-Marie meer heette maar dat de camping onderdeel werd van een keten die ervoor zorgde dat de camping ieder jaar steeds volgepropter werd. Plus, alle drie hun kinderen werden volwassen en de caravan zelf is inmiddels tot op de draad versleten. Dus mijn ouders verkochten vorig jaar hun caravan…
… om deze meivakantie gewoon een andere stacaravan te huren op dezelfde camping. Want ja, het voorjaar is nog wel lekker rustig, en afscheid nemen van je tweede thuis is niet zo makkelijk hè.
Over de meivakantie gesproken, weet je wie er ook meivakantie heeft? Ik. Voor het eerst sinds jaren. En weet je wie toen al hun overredingskracht hebben ingezet om hun oudste dochter nog één keer mee te krijgen naar Zuid-Frankrijk?
Om een lang verhaal kort te maken: morgenochtend vlieg ik om half acht naar Lyon, waar mijn ouders en zusje (die daar zaterdag al zijn heengereden) me komen ophalen. Klaar om een week niets anders te doen dan wandelen, lezen (op mijn e-reader dit keer, er passen geen 18 boeken in mijn handbagage), en om misschien eens een potje tafeltennis te spelen met mijn zusje. Mijn vader heeft beloofd dat we samen gaan koken, dus ik ga mijn familie ook eens introduceren in de wondere wereld van tofu. (Koken in plaats van hutten bouwen, waar is de tijd gebleven!)
Veel mooier dan dat kan het niet worden, toch? Oké, er is één belangrijk verbeterpuntje, en dat is dat ik alsnog om vier uur op moet staan om op tijd op het vliegveld te zijn*. Maar goed, dat vroege opstaan ben ik vast weer vergeten zodra ik onderweg ben. Zo gaat het immers altijd.
Foto door Muh Vadur, die me via whatsapp alvast laat zien wat me te wachten staat
*Nou ja, eigenlijk is er nog een ander tamelijk reusachtig verbeterpunt: dat mijn vriend niet mee kan. Dat vind ik stiekem best wel jammer.
