Category Archives: mensen

ik heb alaska thunderfuck ontmoet (of: een lang verhaal waarin ik mezelf niet van mijn beste kant laat zien)

an evening with alaska thunderfuck

Het is gebeurd.

Ik heb mijn grote idool ontmoet.

Ik gebruik expres het woord ‘idool’ omdat het zo belachelijk klinkt. Kinderachtig en ouderwets tegelijkertijd. Maar ik heb niet echt een beter woord. ‘Favoriete drag queen’ voldoet niet echt. ‘Iemand die ik echt ontzettend bewonder’ ook niet. ‘Mijn grote heldin’ is ook zo flauw. Dus we houden het maar gewoon op idool. Ik ben tenslotte ook een beetje belachelijk.

Mocht je je afvragen hoe ik dit voor elkaar heb gekregen: geld opent deuren, jongens. Dat klinkt crimineler dan dat het is, want ik had gewoon een meet & greet-kaartje gekocht voor haar show in de Melkweg. Ik vind betalen om iemand te ontmoeten ongelofelijk awkward, maar ja, ik ben dus zo’n crazy Alaska fangirl dat ik de kans om haar aan te raken niet voorbij kon laten gaan.

Nu is dit niet de eerste keer dat ik een van mijn Grote Idolen heb ontmoet. Twee keer Patrick Wolf (keertje een gratis M&G en een keertje toen hij gewoon naar buiten kwam na een show) en The Ark (die kwamen na een show gewoon tot 4 uur ‘s ochtends met hun fans partyen). Dit is inmiddels al flink wat jaren geleden dus ik weet niet meer precies hoe het ging, maar ik weet wel dat ik niet ZO ONTIEGELIJK ZENUWACHTIG was als voor het ontmoeten van Alaska Thunderfuck 5000.

Echt jongens, jullie hadden erbij moeten zijn. Jullie hadden je helemaal rotgelachen. In de rij voor de Melkweg ging het nog wel, maar toen de deuren eenmaal open gingen, was ik het helemaal kwijt. Ik was in mijn eentje, maar had iemand ontmoet die voorstelde dat we omstebeurt iets om te signeren zouden kopen en omstebeurt onze plek in de rij bezet zouden houden. En nou, ik snapte er helemaal niks van, terwijl het toch echt niet zo ingewikkeld is.

Maar ik moest sowieso eerst mijn 1000 tassen in een kluisje doen (kwam direct uit mijn werk namelijk). Er zat nog een fruitsalade in mijn tas en ik wist dat die zou gaan lekken, maar het kon me niet eens schelen. Vervolgens stonden we in de rij en dacht ik: hè ben ik nou mijn kluissleutel kwijt? En eigenlijk kon het me weer niet schelen. (Hij zat gewoon in mijn 1001e tas trouwens). Zo erg van de kaart was ik. (En neen, ik was niet onder invloed)

Ik was gewoon aan het trillen als een rietje. Ik weet dat het een beetje overdreven is en ik ben hier ook niet trots op of zo. Ik bedoel, ik ben 27. En een half. Dat is al bijna dertig! Kijk, als je nou 15 bent … maar als verstandige volwassene met een baan, een creditcard en een wasmachine weet ik dat het niet nodig is om zo zenuwachtig te zijn voor zoiets. Waar was ik bang voor, in godsnaam? Dat ze me uit zou lachen en zou zeggen dat mijn make-up verschrikkelijk was?

Achteraf gezien denk ik dat ik misschien vooral bang was dat het tegen zou vallen. Laat ik dit moment even aangrijpen om te vertellen wie Alaska precies is: een drag queen dus, die heeft meegedaan aan RuPaul’s Drag Race (een soort van America’s Next Top Model voor drag queens). Naast artiest is ze dus eigenlijk ook een soort realityster. En daardoor heb ik het idee dat ik haar ken. Wat natuurlijk niet echt waar is, maar zo voelt het wel.

Ik bedoel, ik hou van Alaska omdat ze een waanzinnig getalenteerde performer is, omdat ze grappig is en mooi en fantastisch kan zingen. Ik hou van wat ze maakt en van het feit dat ze helemaal uniek in haar soort is. Maar ik hou óók van Alaska omdat ik weet dat ze keer op keer niet werd geselecteerd om mee te doen aan RuPaul’s Drag Race (en moest aanzien hoe haar toenmalige geliefde bij de eerste auditie meteen mocht komen), en omdat ik weet dat ze koste wat kost wil winnen en niet tegen haar verlies kan, en omdat ze zo verschrikkelijk hard werkt (ze doet zo veel dat ik zeker weet dat ze een tijdverdrijver moet hebben, zodat ze op meerdere plaatsen tegelijk kan zijn).

Ze inspireert me met wat ze maakt, maar ook met haar persoonlijkheid. Dan heb ik het voornamelijk over haar doorzettingsvermogen, maar ook over de slechte eigenschappen. Ik bedoel, ik kan zelf ook niet zo goed tegen mijn verlies, en daar heb ik me altijd best voor geschaamd. En ik wil niet beweren dat dit een ‘mooie’ eigenschap is, maar het is fijn om te zien dat het allebei kan: én jezelf volledig voor lul zetten omdat je op televisie een andere drag queen probeert om te kopen, én gewoon een fantastische artiest zijn.

Altijd als ik Alaska zie, denk ik: zo wil ik zijn. Iemand die zo veel vette dingen maakt en hierbij altijd hoge kwaliteit levert. Iemand die grappig en mooi is en op niemand anders lijkt. (Nu ben ik zelf geen performer, maar ik schrijf wel ‘s wat)

Met andere woorden, als het zou tegenvallen, zou het een enorme deceptie zijn. Maar ik wist: het is een massa-event, je gaat even hoi zeggen, en dan is de volgende aan de beurt. Dat is per definitie nogal lomp. (De AAA Girls, waar Alaska onderdeel van is, hebben zelfs een nummer gemaakt over hoe mechanisch M&G’s zijn).

Goed, ik stond dus in de rij, lekker te shaken. Het meisje dat ik had ontmoet stelde voor dat we elkaars momentjes met Alaska gingen filmen. Dat was echt nog geen moment in me opgekomen, maar ik vond het een topidee. Alleen jammer dat ik niet meer wist hoe een camera werkte. Heb een heel stuk lopen ‘filmen’ terwijl dat ding gewoon hartstikke uit stond. (Gelukkig kwam ik daar nog achter voordat het helemaal te laat was)

En daarna was ik dus.

Ik dacht dat ik niet goed werd.

Voor de duidelijkheid: ik ben hier NIET trots op. Ik vertel dit verhaal wel, maar op zich vind ik het niet nodig om zo hysterisch te doen over iemand die, nou ja, gewoon een mens is. Ik vind dit echt hartstikke gênant. Maar juist daarom vind ik het wel grappig.

Eenmaal voor haar neus stotterde ik een verhaal over hoe ze me inspireert. Dat zag er zo uit:

alaska thunderfuck meet and greet

(Ik heb echt geen idee waarom ik zo’n rode neus had trouwens. Mijn neus wordt heel snel rood als het koud is, maar het was snikheet???)

Nou ja, toen zei ik allemaal dingen tegen haar, ik ga het niet allemaal letterlijk herhalen, en toen gingen we op de foto. Dat zag er dus zo uit:


De filter maakt het iets beter, maar ik had echt een enorm glimhoofd en onwijs rode konen. Ze waren bijna paars. Allemaal door de zenuwen.

Goed, nu willen jullie vast weten: viel het mee of viel het tegen??

HET WAS LEUK. Oké, het duurde echt een halve minuut, en ik had het nog aardig gerekt door mijn hele hart bij haar uit te storten. Maar ze was heel lief. ‘Lief’ is niet echt een woord dat ik zou gebruiken voor iemand die ik niet persoonlijk ken, maar ‘aardig’ dekt de lading niet – vooral niet omdat deze drag superstar tijdens het poseren de hele tijd over de rug van dit zielige trillende oude meisje heeft lopen wrijven. Dus ik ben blij. En voor niks zenuwachtig geweest. Maar ja, zenuwachtig zijn is altijd voor niks natuurlijk.

Wat er daarna gebeurde: we gingen op een strategisch plekje zitten, ik raakte bijna mijn telefoon kwijt, kwam Lianne tegen (and she bought me a drink, omg, wat een avond), ging naar Alaska’s muzikale partner Jeremy die bij de merch stond om te vragen of hij Patrick Wolf kende (zo ben ik) (nee maar dat kwam omdat hun album me aan hem deed denken) (hij kende hem trouwens niet), en om een selfie te vragen maar toen durfde ik niet (zo ben ik ook), luisterde naar de strategieën van mijn nieuwe vriendin om Ticketmaster te slim af te zijn, en keek ik naar het superleuke voorprogramma. Oh ja, en ging nog iets van vier keer naar de wc.

an evening with alaska thunderfuck

Ja 2x dezelfde foto omdat ik bijna geen foto’s maak bij dit soort dingen ha ha

En toen begon Alaska. En het was alles wat ik ervan had gehoopt. Dit gebeurde er:

  • Ze kwam op met I have nothing (je weet wel, die Whitney Houston-cover, van I don’t wanna huuuuuuuurt anymore) (linkje naar een andere keer dat ze dit zong want ik vind het dus echt heel mooi)
  • Toen zong ze volgens mij The Gayest Thing You’ve Ever Seen, die zal ik hieronder nog ff linken
  • Ondertussen trok ze de hele tijd dezelfde jurk in een andere kleur aan
  • Toen ging ze requests van haar eigen nummer doen, maar dan als eighties powerballad. Vond vooral Puppet erg geslaagd, zelfs al kende ze de tekst die ze zelf geschreven had niet echt
  • Op een gegeven moment konden we ook nog vragen stellen, maar ik wist geen vraag behalve a) Ben je vegan (dat heb ik namelijk 1 keer gelezen maar daarna nooit meer) (weet wel dat ze geen vlees eet dus extra liefde) (ja sorry dit soort dingen vind ik dus belangrijk) b) Ken je Patrick Wolf en c) Is dat je echte haar in de Aliens-clip of zijn het extensions, maar dat leken me niet zulke geschikte vragen
  • Ook wilde ze per se een van haar onbekendste nummers zingen en toen deed ze The shade of it all en tussendoor schreeuwde ze nog wat lyrics uit de andere nummers die ze nooit zingt dus dat was huilen en lachen tegelijkertijd (linkje naar een andere keer dat ze dit zong)
  • En ze zong Ru Girl met een hele leuke nieuwe tekst (ze zingt altijd Ru Girl met een hele leuke nieuwe tekst) (filmpje van een andere keer dat ze dit zong)
  • En tussendoor maakte ze heel veel grappen
  • En ze deed Aliens en toen sloot ik het nummer definitief in mijn hart (zie hieronder)
  • Het eindige met een medley van wat van haar bekendste nummers, zoals The T en haar couplet uit Read it I wrote you

Het was echt heel goed. Het was een geweldige show. En daar kwam ik uiteindelijk voor. Het heette tenslotte An Evening With Alaska, niet 30 seconds with Alaska.

En nu ben ik wel een beetje aan het einde van mijn verhaal gekomen. Voor wie nog steeds aan het lezen is: #lekkerbezig! Wil het afsluiten met benadrukken dat ik niet echt zo’n hysterische fan ben als ik nu misschien lijk. Dat klinkt raar nadat ik 1.800 woorden heb besteed aan vertellen hoe ik bijna een toeval kreeg, maar goed hè, ik ben normaal best wel cool! En collected! En kritisch! Maar dan alleen als Alaska ten minste 200 meter uit mijn buurt is.

Goed, en nu ga ik deze blog afsluiten met een paar van mijn favo Alaska-dingen:

Dit filmpje is van een andere show van de An Evening With Alaska-tour, maar ik heb het intussen alweer 17 keer gekeken omdat er geen filmpjes van de avond in Amsterdam op YouTube staan. Ik kende het nummer wel maar nu pas viel het kwartje. Ik mag dan wel geen homoseksuele man zijn, maar ik vind het zo empowering en grappig en goed gezongen (nummer begint rond de 2 minuten, als je m’n moeder bent niet luisteren a.u.b. want dan vind je het heel ordinair)

Door dit nummer wil ik ook naar Brazilië.

Ik zou dit inmiddels bijna vintage Alaska noemen, want in vier jaar is ze echt zo veranderd. Maar dit blijft leuk. (Ik roep dus regelmatig ‘Are you ready? Are you ready? Are you ready?’ tegen mensen, maar ik geloof niet dat ze ooit doorhebben waarom (en ze vragen er ook nooit naar) (Ik roep ook altijd ‘But you are Blanche! You are!’ maar dat wordt ook nooit echt opgepikt))

Dit is trouwens geen nummer, maar een soort minidocu over Alaska. Zitten veel spoilers in mocht je RPDR nog willen kijken.

Wat zo leuk is aan Alaska is dat ze net zo’n grote RuPaul’s Drag Race-fan is als de kijkers. Daarom heeft ze in haar middelbareschoolspaans een nummer gemaakt (nou ja, een cover van Despacito) over een van de meest spraakmakende deelnemers van seizoen 9. Hilarisch als je dat seizoen hebt gezien (en de ondertiteling aanzet) maar als je het niet hebt gezien dan slaat het nergens op. Maar Alaska is wel echt heel erg mooi in deze clip en ze heeft ervoor gezorgd dat ik blij word als Despacito op de radio is in plaats van dat ik mijn hoofd tegen de muur wil bonken.

Dit is dus van het nieuwe album dat ze met Jeremy heeft gemaakt. Ik wist eerst niet zo goed wat ik ervan moest vinden, want ik vond de tekst een beetje flauw (zie je wel dat ik geen hysterische fan ben!!!! Ik ben een kritische fan!!!!) maar nu ik het live heb gehoord ben ik toch om. Het nummer is wel écht heel lekker. En ik vind het leuk dat Alaska in de clip voor een groot deel niet in drag is. Dus. (Maar zou dat lange haar nou haar echte haar zijn?? Ik denk dat ik toch een nieuwe meet and greet nodig heb om hierachter te komen …)

16 Comments

Filed under mensen

drie drag queens op wie ik wel wat meer zou willen lijken

Zoals jullie inmiddels misschien wel doorhebben, ben ik redelijk geobsedeerd door RuPaul’s Drag Race. Voor iedereen die niet op heeft zitten letten: dit is een realityshow waarin drag queens seizoen na seizoen strijden om de titel van America’s Next Drag Superstar. Ik wist al jaren van het bestaan van dit programma, maar aangezien ik een late adopter pur sang ben, kijk ik het pas sinds een jaartje.

En ik vind het geweldig, op een ik-sta-ermee-op-en-ik-ga-ermee-naar-bedmanier, wat eigenlijk best wel gênant veel enthousiasme is voor een televisieshow. Maar ja, ik kan het ook niet helpen dat RPDR zo’n goede en inspirerende show is. Voor mij persoonlijk niet zozeer kleding- of make-upwise, maar meer … over het gehele leven? Of zo? Ik snap het zelf niet zo goed? En ik vind het ook een beetje gênant om toe te geven? Daarom gebruik ik vraagtekens achter stellende zinnen om de awkwardness van deze statements een beetje weg te lachen? Anyway, ik heb soms het idee dat RuPaul’s Drag Race een Handleiding Voor Hoe Je Je Leven Moet Leiden is. En ik weet dat iedere serie, ieder boek, iedere film in feite over dezelfde vraag gaat (de vraag hoe je je leven moet leiden, dus), maar RPDR verpakt het voor mij behoorlijk aantrekkelijk. Ik ben namelijk altijd al geobsedeerd geweest door glitter.

(Mijn blog van toen ik 18 was heette dan ook Anarchy in drag, true story)

Daarom heb ik besloten om een blog te schrijven over de drie deelnemers aan RPDR die mij in mijn dagelijks leven het meest inspireren. Ik mocht er van mezelf maar drie noemen om het een beetje gefocust te houden. Het doet stiekem wel pijn dat ik een aantal van mijn lievelings moet uitsluiten (Jinkx “Water of a duck’s back” Monsoon, Alyssa “Don’t get bitter, just get better” Edwards) maar goed, je ken nie alles hebben.

Bianca del Rio (seizoen 6)

Over haar schreef Lianne, diegene die me toch wel heeft aangestoken met RuPaul-obsessie (waarvoor ik tot in de eeuwigheid and beyond bij haar in het krijt sta) schreef over Bianca: “She is everything I never knew I wanted to be”. Dat is EXACT hoe ik me voel over haar. Bianca is namelijk best wel een vreemd geval: ze is ZO GEMEEN maar toch ZO AARDIG. Bianca vertelt iedereen om haar heen de ongezouten waarheid (“Oh I forgot you’re not sensitive, you’re Beyoncé!”) zonder ooit bang te zijn voor de reactie van anderen, want tsja … als je Bianca bent, waar zou je dan bang voor moeten zijn? Zelf ben ik best wel een pleaser die anderen soms naar de mond praat. En daar is in principe niets mis mee: de mensen die nooit hun best doen om de sfeer gezellig te houden, zijn gewoon eikels. Behalve Bianca. Bianca is gewoon eerlijk. En hilarisch, dat ook nog.

Oh ja, en als sassy nou haar enige karaktereigenschap was … nee, had ik al gezegd hoe AARDIG Bianca was? Korsetten uitlenen, peptalks geven, Bianca doet het allemaal voor haar tegenstanders. No problemo. Wat een heldin.

Daarbij … kijk naar haar! Ik weet dat Bianca niet wordt gezien als ‘mooie’ drag queen but I disagree. KIJK DAN WAT EEN PLAATJE. WAAROM BEN IK GEEN MAN DAN KON IK ME OOK VERKLEDEN ALS  EEN VROUW.

Tatianna (seizoen 2)

Tatianna was de ultieme underdog van seizoen 2. Ze was jong, onervaren en droeg kleding die ze gewoon in het winkelcentrum had gekocht. Andere (~door de wol geverfde~) drag queens (Raven!!!!!!!!MorganMcMichaels!!!!!!!!!Ga weg!!!!!!!!!!!!) waren echt overdreven gemeen tegen haar omdat ze vonden dat ze er niet ‘thuishoorde’, maar in plaats van dat ze in een hoekje ging zitten huilen, diende Tati hen van repliek – keer op keer. Ik stond ervan versteld hoe sterk ze in haar schoenen stond. En oh ja, ondertussen was ze ook gewoon heel leuk en knap en grappig.

Tegenwoordig zit ik niet echt in een underdogpositie. Ik bedoel, we zitten niet op de middelbare school (althans, ik in ieder geval niet). Maar goed, you never know in welke situaties ik Tatianna’s kracht kan channelen; zodra het zover is ben ik er klaar voor.

Dit had ik moeten zeggen toen ik nog voor de klas stond

Alaska Thunderfuck 5000 (seizoen 5)

Zal ik je wat grappigs vertellen? In het begin vond ik Alaska helemaal niet leuk. In seizoen 4 hadden we namelijk Sharon Needles, een van de coolste en leukste drag queens aller tijden. Sharon deed het aardig goed in de competitie en voelde zich daar best schuldig over, omdat haar (toenmalige) geliefde ieder seizoen auditie deed voor RuPaul’s Drag Race, maar nooit werd geselecteerd.

Die geliefde heette dus Alaska en mocht ineens wél meedoen aan seizoen 5 (goh, wat toevallig zeg). En dat beviel me maar niks. Ik vond het eigenlijk maar een onsympathieke zeikerd. Maar … daar kwam halverwege het seizoen eigenlijk wel verandering in. Want Alaska bleek toen toch wel heel erg leuk. En knap. En grappig. En bijzonder. En … geweldig in alles wat ze deed? En ze praatte zo ontzettend vet? Waardoor ik alleen maar kan concluderen dat ze eigenlijk toch heel tof is?

Tsja, mijn wens om op Alaska te lijken heeft puur te maken met het feit dat ze zo cool en uniek is. Niet erg hoogdravend, maar wel de waarheid. Zie ik 10 drag queens, dan valt mijn oog meteen op haar. Alles wat ze uitkraamt vind ik grappig. Dankzij Alaska vind ik het zelfs niet meer erg dat mijn haar een rare oranjige gloed heeft gekregen toen ik het platinablond wilde verven, want als Alaska had een keer een pruik aan die er ook ongeveer zo uit zag, en dat stond haar best mooi.

Alaska is gewoon de superster die ze zoeken in dit programma, punt. En ik weet niet waarom ik ook een ster zou moeten zijn want ik heb helemaal geen zin om op een podium te staan (lol wat ga ik daar doen dan), maar is een kenmerk van een echte ster niet dat je hem of haar dolgraag wil zijn, zelfs al heb je er niks aan?

P.S. Oké, ik heb gezegd dat ik niet zoveel heb met die ‘mooie’ queens, maar damn op Adore Delano (S6) in de musicalaflevering zou ik ook wel willen lijken (oké eigenlijk wil ik gewoon altijd op Adore Delano lijken, hog body of niet).

P.P.S. Omg ik had deze blogpost echt al twee maanden geleden geschreven maar ik postte hem de hele tijd maar niet omdat ik er niet tevreden over was. Nou, vorig weekend dacht ik ‘hmm, deze blog is eigenlijk best af’. Raad eens wat er gebeurt? Ik kom erachter dat RPDR-deelnemers dit jaar niet 1, niet 2, maar 3 shows in Nederland doen. Waarvan eentje met Bianca, eentje met Alaska, twee met Shangela en DRIE met Alyssa Edwards. Mijn leven is compleet, jongens.

(Ja natuurlijk ga ik gewoon naar alle drie, jullie denken toch niet dat ik gek ben?)

10 Comments

Filed under film en teevee, mensen

waarom ik van mensen hou, of: waarom ik vegetariër ben

Ik hou meer van mensen dan van dieren. Wie dit niet doet, wantrouw ik. Natuurlijk, dieren zijn onschuldig, hebben geen dubbele agenda’s en zijn nooit bewust gemeen – in tegenstelling tot mensen. Maar wij zijn niet alleen maar slecht: wij zijn ideeën, cultuur, wetenschap, vooruitgang, allemaal dingen die dieren niet zijn.* Wij zijn verrassend, complex en veelzijdig.

Ik heb absoluut geen hekel aan dieren (dieren zijn best leuk, vooral het konijn van mijn zusje), maar ik ben niet ‘s werelds grootste dierenvriend. Soms vinden mensen het vreemd als ik dat als vegetariër zeg, maar deze zaken hebben  weinig met elkaar te maken. De vleesindustrie is wreed en walgelijk. Dat ik niet in katzwijm val bij iedere kitten, betekent niet dat het me niets kan schelen als het zou lijden.

Over het algemeen wordt dit wel begrepen, maar er zijn ook altijd mensen die het onzin vinden om vlees te laten staan. “Vlees eten is toch juist natuurlijk”, zeggen ze, of: “Maar dieren eten ook dieren, je zet jezelf nu boven hen!”
Ja, dat is waar, (sommige) dieren eten dieren omdat ze geprogrammeerd zijn met een jachtinstinct en ze vlees nodig hebben om hun lichaam aan de praat te houden. Newsflash: mensen hebben dat niet, of in ieder geval een stuk minder.

Misschien is onze spijsvertering gemaakt voor een dieet van zowel planten als dieren, en er zijn inderdaad mensen die stellen dat ze vlees nodig hebben, over het algemeen kunnen we prima leven zonder. Google drie seconden en je vindt allerlei soorten voedsel die je kunt eten om je lijf tevreden te houden. Ben je te lui om dit uit te zoeken, koop dan kant-en-klare vleesvervangers (een prachtige uitvinding van de moderne tijd).
Bovendien: het vlees dat in de supermarkt ligt, is verre van natuurlijk. Het is een en al water, groeihormonen, antibiotica en stress. Ons eetpatroon staat tegenwoordig behoorlijk ver af van de ‘natuur’ (voor zoverre die ooit bestond). Als je een lammetje ziet, is de eerste reactie het beest te willen knuffelen, niet het te willen slachten. Dit weerhoudt velen er niet van om lam te eten. Dat is niet onlogisch: het doodmaakproces is tegenwoordig makkelijk weg te denken.

Maar ik wil het niet wegdenken. Ik wil gewoon geen deel uitmaken van de vleesindustrie, iets waarvoor we voor kunnen kiezen omdat we beter weten dan een leeuw die een zebra doodbijt (iets dat overigens stukken minder wreed is dan de manier waarop dieren tegenwoordig worden gehouden). Een mens kan verantwoordelijkheid nemen. Wij kunnen verder denken dan ons eigenbelang.

Wij zijn gewoon geen dieren.

En daarom heeft dit snotterige beest al heel wat antibioticakuren achter de rug, terwijl een nieuwe kopen veel voordeliger is

*Update 2016: Ik ben het eigenlijk niet meer helemaal eens met de eerste alinea. Dieren kunnen meer dan we denken (en cultuur is niet alleen een mensending). En impliceer ik nou per ongeluk dat ze niet verrassend, complex en veelzijdig zijn? Niet heel slim van me.

18 Comments

Filed under mensen, vegashizzle

terug naar het verzorgingshuis

De ochtend voordat ik zou horen of ik geslaagd was voor mijn eindexamen, had ik een opleidingsdag in het verzorgingshuis waar ik een zomerbaantje gescoord. Rond deze tijd van het jaar moet ik daarom altijd terugdenken aan de ochtend waarop ik leerde om bedden op te maken en rolstoelen met mijn collega’s-to-be erin stoepjes op- en afduwde. Ik bakte er niets van.

Niet dat dat iets uitmaakte, ik mocht er gewoon gaan werken. Voor mijn examens was ik gelukkig wel Terecht Geslaagd, dus ik kon met een gerust hart drie keer per week om half acht ‘s ochtends het ontbijt voorbereiden, kamers schoonmaken, koffie zetten en ‘s middags advocaatjes met slagroom inschenken op het balkon. En heel vaak geroepen worden voor dingen die ik niet mocht doen (zoals iemand naar de wc rijden), waardoor ik de bewoners altijd moest afschepen met “ik zal het zo aan iemand vragen”.

Al snel leerde ik de mensen van ‘mijn’ afdeling (ouderen die lichamelijke zorg nodig hadden) kennen en dat beviel meestal wel goed. De meeste mensen waren echt ontzettend lief en grappig. Sommigen waren ook oervervelend, maar over het algemeen had ik het goed getroffen.
Soms moest ik tijdens de lunch helpen op een andere afdeling waar alleen maar alzheimerpatiënten zaten. Veel van die patiënten wilden uit zichzelf niet eten, en dan moest ik ervoor zorgen dat ze dat wel deden. Wat een mislukking was dat. Komt een achttienjarige die nog niet eens naar de klantenservice van de ING durft te bellen een beetje aan iemand met minstens vier keer zoveel levensjaren zeggen dat ze d’r bord leeg moet eten. Alleen al wanneer ik eraan dacht om misschien eventueel wat overtuigingskracht te gebruiken, was ik bang om de bak in te moeten voor ouderenmishandeling.

Maar over het algemeen vond ik mijn werk echt leuk, de hele dag wat schoonmaken en koffie inschenken en kletsen (ik was toch nergens anders bevoegd voor).  Het enige dat verdrietige vond ik, dat als ik na de zomervakantie weg zou gaan, veel bewoners daar voor altijd zouden blijven zitten.
Ongeveer tweeënhalf jaar geleden moest ik even langs ‘mijn’ afdeling. Ik had toen al een mislukte studie en een half jaar fulltime werken achter de rug; ik was twee keer verhuisd en studeerde nu iets dat ik wel leuk vond.  Toen ik de woonkamer inkeek, zag ik veel nieuwe gezichten, maar er waren ook een aantal die ik nog herkende. Ik wist niet of dit nou goed was of niet.

Maar ja.

9 Comments

Filed under leven, mensen

de allergrootste tragiek

Het leven is wreed. We komen alleen op aarde (tenzij je deel van een meerling bent, in dat geval stop met lezen en ga maar iets nuttigs doen), we sterven alleen (en zelfs als je dat niet doet, doe je het toch). Dit zou allemaal nog wel dragelijk zijn als wij in dit leven werkelijk contact konden maken – maar helaas, hoe hard we het ook proberen, hoeveel geheimen we elkaar ook vertellen en hoeveel stompzinnige details over onze jeugd we ook delen, er blijft één gigantisch, cruciaal probleem: niemand is geïnteresseerd in onze dromen. Onze droom-dromen dan, hè. Die rare, onvoorspelbare, onwillekeurige dromen die zich tijdens onze slaap aan ons opdringen.

En dat is dieptriest. Zeker voor iemand die haar dromen iedere nacht onthoudt, is het een drama. Ik heb ‘s ochtends altijd zoveel te vertellen, maar niemand wil het horen. Soms begin ik er wel eens over, maar dan wordt er niet geluisterd, of maar half, zo van haha, echt joh, leuk voor je, behalve als het of extréém eng/bizar is of als diegene aan wie ik het vertel erin voorkomt. Zelden tonen mensen zich zo ijdel als wanneer je over hen droomt. Iedereen vindt het ge-wel-dig, zelfs al waren ze hierin kuikentjes ritueel aan het slachten, ze zijn verrukt als je vertelt dat ze in je droom voorkwamen. “En wat deed ik toen?” vragen ze, aan je lippen hangend, maar als je verder gaat met “Ja toen was je ineens weg en toen…” is hun aandacht net weer zo snel weer verdwenen.

Dit is geen aanklacht tegen de maatschappij, hoor. Ik doe het ook, want andermans dromen vind ik – helaas! – niet zo interessant. Ik weet niet zo goed het komt, maar het is nu eenmaal zo, het is een teleurstellend maar erg waar feit.

Het zal dus maar weinig mensen boeien dat ik vannacht droomde dat het Nieuwjaar was en dat ik samen met James iets aan het vervalsen was in één of ander gigantisch dik boek. Het is ontzettend tragisch dat ik niet meer weet wat we precies aan het vervalsen waren, maar we moesten halverwege stoppen, want we werden hartstikke betrapt. Mochten jullie denken dat James slechte invloed op mij heeft: ik droomde ook een keer dat Dionne mij op een berg achterna zat met een schaar. Ze bedoelde het grappig, maar het was doodeng.

Oeps, nu heb ik het toch over mijn dromen, terwijl ik weet dat niemand (afgezien van James en Dionne) het wil horen . Sorry not sorry. Wij zijn op aarde gekomen om ons eigen bestaan iets minder zwaar te maken, dus als ik jullie mijn dromen door de strot moet duwen in de hoop me iets minder eenzaam te voelen, nou, dan zal ik dat doen ook.

11 Comments

Filed under mensen