Monthly Archives: August 2019

new york, dag 3-5: cringy comedy en psycho squirrels

In april gingen Tim en ik naar New York. Dat was zo leuk dat ik besloot om er een half jaar later nog maar eens over te bloggen. Dit is deel 2 van de 3, deel 1 lees je hier.

Dag 3: Central Park + Upper East Side

Weer: extreem druilerig en koud (echt. Het was 6 graden of zo)
Pijn in benen: behoorlijk veel

Doel van de dag: niet aangereden worden door zo’n paard met wagen (a.k.a. de bierfiets van New York) (#nietvegan)

Omdat New York de stad van onbegrensde mogelijkheden is, begint onze derde dag ontzettend avontuurlijk: we gaan ergens anders ontbijten! Bij Georgio’s Country Grill. Dat klinkt als iets dat in Texas zou moeten staan, en zo ziet het eruit ook. Ik bedoel, er hangt zelfs een huifkarwiel aan de muur (en er zitten allemaal stickers van bijen op de ramen, maar dat is denk ik niet per se iets zuidelijks). Georgio’s heeft een klassiek hartaanvalaanbod: veel spek en eieren en pannekoeken en wafels. Maar ook: ontbijtgranen met sojamelk en groene sapjes (en dan niet van die inluis-sapjes van 5% spinazie en 95% sinaasappelsap, maar echt van die ranzige, moerasachtige boerenkoolsloten). Ik ga voor de cornflakes met sojamelk. Onze koffie wordt de hele tijd bijgevuld. Ik voel me echt een Amerikaan.

Naast ons zit een man die zijn geroosterde brood terugstuurt naar de keuken, want: het is te geroosterd. Als de ober een nieuwe boterham voor hem haalt, vertrouwt hij ons toe dat dit de allerbeste tent van New York is en dat hij hier wekelijks komt. En dat hij postbode is, en dat zijn shift nog niet afgelopen is – hij gaat straks uitklokken, en dan naar huis. Wij knikken begripvol (en heel snel, want we staan inmiddels stijf van de cafeïne).

Het is vandaag trouwens echt heel erg koud. Ik weet niet waar we dat aan verdiend hebben, want gisteren zweetten we ons nog kapot. Dat de schaatsbaan in Central Park er nog staat, valt dus ook niet zo uit de toon. We wandelen rond in het park en stoppen om de paar meter om een foto te maken van iets dat in real life heel mooi is maar op een beeldscherm niet zo.

Al snel begint het te regenen. Niet heel hard, dus het is niet erg. Het is wel lekker zelfs, want hierdoor is het heerlijk rustig (afgezien van een akkefietje waarbij ik denk dat ik word aangevallen door een eekhoorn, maar dat blijkt vals alarm). Bij het Jacky Kennedy-reservoir besluiten we de behaaglijke warmte van een koffietentje op te zoeken, want inmiddels zijn onze handen te verkleumd om ook nog maar één matige foto te maken.

Hiervoor moeten we de Upper East Side in. Dit ziet er minder indrukwekkend uit dan ik had verwacht na jarenlang Gossip Girl kijken, maar het is te koud om me daarover op te winden. Starbucks is zo vol dat we nergens kunnen zitten. Daarna gaan we naar Bloomingdale’s omdat dat bekend en binnen is, maar eigenlijk houden we helemaal niet van shoppen (?). Kortom, we zijn erg zielig, en na het eten van een bageltje gaan we maar gewoon naar het hotel.

En wat een feest is dat! Het duurt even voordat we de verwarming aan de praat krijgen, maar als het eenmaal lukt kan de dag niet meer stuk. De rest van de middag liggen we te lezen (liggen ja, want onze kamer is te klein voor stoelen), om onszelf rond etenstijd met veel pijn en moeite naar de Taco Bell om de hoek te slepen, zodat we “I can’t go to taco bell, I’m on an all-carb diet. GOD Karen you’re so stupid!” naar random voorbijgangers kunnen roepen. (Maar dat vinden we op het laatste moment toch wel een beetje raar, dus we gaan maar gewoon wat eten)

Bij Taco Bell krijgen we een colabeker zo groot als ons hoofd, die we zelf moeten vullen. Eerst doe ik hem maar half vol want oh mijn god weet je wel hoeveel calorieën er wel niet in mijn hoofd passen? maar dan begin ik te twijfelen. Want wat nou als ik hem leeg heb gedronken en ik nog steeds dorst heb? Dus ik doe hem toch maar vol tot de rand, zo vol dat ik er eigenlijk niet mee kan lopen.

Ik drink hem helemaal leeg.

Natúúrlijk drink ik hem helemaal leeg.

Best Friends Forever


Dag 4: Harlem en nog een stukkie Upper East Side (+ een donker hol)

Weer: bloedverziekend heet
Pijn in benen: klein beetje maar, met dank aan dat rotweer van gisteren

De volgende dag begint mistig. Zo mistig dat je de toppen van de wolkenkrabbers niet kunt zien. We gaan terug naar onze ontbijtspot van gisteren, maar dit keer maken we geen vrienden.

Vervolgens lopen we via de Upper West Side naar Harlem. Onderweg bekijken we nog wat gebouwen waarin beroemde mensen zijn doodgeschoten e.d. Het duurt suuuuuuuuuuperlang, maar onderweg scoren we wel lekkere koffie bij een Italiaans restaurant. De beste koffie die we deze week hebben gedronken (Georgio’s is een goeie tweede). Dat moet trouwens wel even gezegd worden: de koffie in New York is niet te zuipen. Nu begrijp ik ook waarom New Yorkers op televisie altijd met een koffiebeker over straat paraderen. Dat spul is te vies om te drinken. Zo blijf je er lang mee doorlopen, ja.

Op de terugweg gaan we nog even door Central Park want we willen ook weleens zien hoe dat eruit ziet zonder regen

Van tevoren hadden we gezegd dat we misschien wel naar een musical wilden. Of naar een comedyshow. Of zo. Maar Wicked is extreem duur, en eigenlijk zijn we helemaal niet zulke musicalfans (tenzij ze a. Frans zijn of b. over vampiers gaan of c. allebei). Dus het wordt een comedyshow vlakbij ons hotel. Die we zeg maar een kwartier van tevoren op internet gevonden hebben. Dat wordt dus rennen.

Hijgend komen we aan in een donkere kelder, waar het helemaal vol zit met … niemand. Echt serieus niemand. Soms lopen er wat mensen voorbij, maar dat blijken dan steevast de komieken zelf.

Godzijdank arriveren er uiteindelijk toch nog wat mensen (maar wel allemaal te laat, oké), zodat de balans publiek-komieken wat beter klopt iets minder gênant slecht is. De kwaliteit van de optredens is wisselend: de host is leuk maar ik versta de helft van z’n grappen niet, de eerste vrouw is echt goed, de tweede heeft een blackout en staat de hele tijd hysterisch te giechelen (het is echt een RAMP maar stiekem hoop ik dat zij later heel goed en beroemd wordt en Saturday Night Live of zoiets gaat presenteren) en de rest van de grappenmakers zit ergens tussenin. Alleen jammer dat 4 van de 6 komieken een “en waar komen jullie vandaan?”-rondje doen en dat een vrouw van 70 Tim van me probeerde af te pakken maargoed.

Dag 5: Greenpoint & Williamsburg, Brooklyn

Weer: superwarm
Pijn in mijn benen: ja ontiegelijk veel. Ik kom bijna mijn bed niet uit.
Liedje dat ik continu in mijn hoofd heb:
Aja – Finish Her! (alleen maar omdat het woord ‘Brooklyn’ erin zit) (want verder bestaat er geen nummers met dat woord erin natuurlijk)

Ik wilde dus heel graag naar het huis van Hannah en Marnie uit Girls want Girls is de beste serie ooit en jullie kunnen Lena Dunham haten wat je wilt MAAR DAT NEEMT HET FEIT DAT ZE EEN FUCKING GENIE IS NIET WEG. (Verder heb ik gelukkig geen issues)

Ik had alleen me alleen niet zo goed voorbereid: in welke straat ik moest zijn weet ik nog wel, maar welk huis het is, geen flauw idee. Ik dacht: ik herken het wel aan alle militante Girls-fans die er ongetwijfeld foto’s van staan te maken.

Dat doe ik dus niet. En er zijn ook geen militante Girls-fans. Sad.

Mogelijk een belangrijke locatie uit de recente televisiegeschiedenis, mogelijk niet

Vervolgens lopen we richting Williamsburg en dat is fantastisch. Ik dacht altijd dat Brooklyn eruit zag als Manhattan, maar dan met bruine gebouwen in plaats van grijze, en iets minder wolkenkrabbers. Maar Brooklyn is echt heel anders. Veel buurten zijn heel laag en buitenwijk-achtig, maar dan met winkels en koffietentjes. Ik heb het gevoel dat ik in een betere versie van thuis ben of zo.

Het feest wordt pas echt wild zodra we crêpes gaan eten bij Little Choc Apothecary. Dat is het hoogtepunt van mijn vakantie (+ leven) want alles is mooi en vegan en cool. Ik eet een crêpe met tofu-ricotta en appel, wat echt heel erg out of character is want normaal HAAT ik fruit in hartig eten, maar dit keer heb ik sterk het gevoel dat het goed is. En dat is het ook. Het is een magische ervaring.

De liefde van mijn leven, en een crêpe

***The End***

(Nee, helemaal niet the end, want we waren er hierna nog een paar dagen. Daar verschijnt binnenkort nog een blog over, hopelijk duurt het geen half jaar)

7 Comments

Filed under op stap, Uncategorized

leuk nieuws

Jullie geloven het nooit, maar ik heb iets leuks te vertellen.

En je weet het hè: voor een 28-jarige blogger uit Amsterdam die al 6 jaar een vaste relatie heeft, kan ‘iets leuks’ maar een paar dingen betekenen:

a) We gaan trouwen!
b) We krijgen een kind!
c) We hebben een huis gekocht (maar wel in Lutjebroek want ja de huizenprijzen hè)
d) Ik ga een boek uitbrengen!

Ik zal jullie niet langer in spanning houden: het is de enige optie die begint met de I van Isa (zoals ze in de Starbucks altijd denken dat ik heet, omdat ik mijn eigen naam niet kan uitspreken)*. Ik ga een Young Adult-roman uitbrengen! Kijk maar, ik heb zelfs een contract getekend:

#geendeepfake

Voor de mensen die ik dagelijks zie, die ik op Facebook of LinkedIn heb of die mij op Instagram volgen (moet je doen, ik zal je timeline niet vervuilen want ik post toch bijna nooit) is dit al een beetje oud nieuws: ik maakte het daar al twee weken geleden bekend. Waarom ik het dan nu pas blog-official maak?

Nou …
Nou …
Het is allemaal nog zo pril! Ik ben er inmiddels al een paar maanden mee bezig, maar het boek moet voor het grootste deel nog geschreven worden. Ik weet al wel wat er gaat gebeuren, maar daar wil ik nog niet te veel over vertellen, voor het geval er toch ineens iets totaal anders gaat gebeuren. Het is makkelijk om een plaatje te posten op Instagram, maar in een blogpost moet je toch wel wat informatie typen. Misschien ouderwets van me, maar dat is nu eenmaal mijn mening.

(‘In het echt’ lul ik trouwens iedereen de oren van de kop over dat boek, maar om een of andere reden vind ik het internet ‘echter’ dan ‘in het echt’)

Goed, de feiten: ik ga dus een Young Adult-roman schrijven en hij komt uit bij Blossom Books! Het gaat over een oplichtster. Het is de bedoeling dat het uitkomt in de zomer van 2020, wat veel mensen snel vinden, maar wat voor mij in de eerste instantie klonk als een EEUWIGHEID.

Klonk ja, want toen ik vorige zaterdag tijdens een rustige treinreis nog eens uitrekende hoeveel woorden ik nu per week eigenlijk moet gaan schrijven, viel ik spontaan uit de intercity. Het zijn er namelijk best veel. Maar dat is helemaal prima. Dat houdt me weer van de straat (of in mijn geval: bij de drag queens vandaan. Ook weleens fijn voor hen).

Dat betekent echter ook: weinig tijd om te bloggen. Wat eigenlijk best een huichelachtige opmerking van mij is, want ook zonder manuscript blog ik zeer sporadisch. En ze zeggen altijd: If you want to get something done, ask a busy person. Maar ik dek me alvast in, oké?

En dat terwijl het juist zo leuk is om updates te geven over hoe dat gaat, dat schrijven van een roman. Ik heb natuurlijk al eens eerder een manuscript geschreven, maar dat voelde toch anders omdat ik toen geen deadlines of verwachtingen had, en me bovendien een beetje zat te schamen voor het feit dat ik überhaupt iets schreef. (Voor wie zich afvraagt hoe het daarmee is afgelopen: ik heb het naar veel uitgeverijen gestuurd, en hoewel de feedback niet negatief was, heb ik het nog niet uitgegeven gekregen) (dat was geen Young Adult trouwens, meer … Old Adult)

En New York! Ik was verdomme nog steeds bezig met een reisverslag van New York! En nu gaan we al bijna weer op vakantie. (In my defense: echt 2 dagen na mijn eerste NY-blog kwam dit boek op m’n tuinpad**, en mijn privéleven is de afgelopen tijd nogal turbulent geweest, dus bloggen had een lage prio). Maar ik wil het nog steeds graag afmaken. Dus laten we afspreken dat ik volgende week mijn tweede blog over NY post (markeer het in je agenda, 21 augustus!!!) En mijn derde en laatste ergens voordat we naar Kroatië gaan. Wellicht een half uur voordat we vertrekken.

Wellicht kom ik zo genoeg op gang om jullie updates te geven over het schrijven, zo tussen het schrijven door. Misschien staan er iets meer typefouten in dan je gewend bent, maar koffie is koffie, zelfs als je het drinkt uit een vies kopje.

En dan ga ik nu weer verder schrijven, oké?

Love love love deze kaart die ik van Julia kreeg

* Tevens de naam van een van mijn lievelingscollega’s. Weet niet wat jullie met deze info moeten, maar mijn collega’s spelen zo’n dusdanig grote rol in mijn leven dat het verkeerd voelt om dit onbenoemd te laten.

** Grapje. Ik woon in Amsterdam. Ik heb geen tuin.

29 Comments

Filed under lisa schrijft een boek