Monthly Archives: February 2019

wat een jaar sporten me heeft opgeleverd

Het is deze maand een jaar geleden dat ik me inschreef bij mijn sportschool. Dat betekent twee dingen:
1) Dat ik mijn abo nu eindelijk op kan zeggen zonder een boete te krijgen
2) Dat ik nu genoeg sportschoolervaring heb om terug te kijken: wat heeft een jaar lang sporten me opgeleverd?

Wie/wat/waar

Laat ik meteen maar verklappen: ik ben niet mijn plan om mijn abonnement op te zeggen. Ik ben hartstikke blij met mijn sportschool. Ik probeer hier één keer per week bodypump te doen en één keer per week een andere groepsles die zowel gericht is op conditie als op kracht.

Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik zo’n regelmatig ritme heb met ‘sporten die geen hardlopen zijn’. Tussen mijn 18e en mijn 24e heb ik veel gerend, maar dat ging niet meer met m’n knieën. Daarna heb ik een tijdje semi-serieus getraind op van die apparaten in de sportschool. Maar iedere keer als ik bezig was op de leg press dacht ik ‘ja ik kan het ook niet doen’ en ging ik weer naar huis om bosbessensojayoghurt te eten en RuPaul’s Drag Race te kijken.

Niet dat ik het afgelopen jaar constant 2x per week ben gegaan. De eerste maanden ging ik maar één keer omdat ik een week moest bijkomen van de spierpijn. En later lukte het vaak niet omdat ik allemaal andere dingen wilde doen (groepslessen zijn leuk, maar in tegenstelling tot hardlopen moet je jouw leven om de lessen heenplannen in plaats van andersom). En ik heb van de zomer ook wat maanden stilgelegen vanwege hardcore fysio-oefeningen omdat mijn knieprobleem opspeelde.

En dat vind ik een soort van grappig. Want ik vind mijn sportschool dus echt superleuk en ik heb nog nooit een les overgeslagen omdat ik ‘geen zin’ had. Serieus! Ik had altijd zin! Maar ja, als ik maandag had getraind, had ik op dinsdag en woensdag nog spierpijn, en als ik donderdag al wat anders had (of de trein vertraagd was) kon ik alleen nog vrijdag, maar dat kwam héél slecht uit met mijn werk, en als ik dan zaterdag of zondag ging kon ik maandag weer niet omdat ik dan spierpijn zou hebben.

Ik bedoel dit overigens niet klagerig. Het is mijn eigen schuld. Als er iets is wat ik afgelopen jaar heb geleerd: als ik geen prioriteit maak van dat sporten, is de week zo voorbij.

En dat is misschien de reden waarom ik eigenlijk niet zo veel bereikt heb als ik zou willen. Ik had vorig jaar niet echt een plaatje in mijn hoofd van ‘waar ik volgend jaar zou zijn’, maar ik had waarschijnlijk wel gehoopt dat ik was sterker zou zijn dan nu. Ja, er zijn dingen veranderd in mijn kracht/uithoudingsvermogen, maar niet zo veel als ik had gewild.

Wat er wel veranderd is:

Ik herstel sneller

Ik weet het nog zo goed, de eerste dag nadat ik had gebodypumpt. Alsof iemand me van de wenteltrappen van de Notre-Dame had geduwd. Echt alles deed pijn. En niet zo’n lekkere spierpijn, maar echt pijn-pijn.

Zó erg was het gelukkig maar alleen de allereerste keer, maar de eerste weken bleef de spierpijn dramatisch. Uit een stoel komen was echt een ramp. Dat is inmiddels wel een stuk minder. Ik heb nog steeds wel meer spierpijn dan ik terecht vind (maar goed, ik betaal ook meer huur dan ik terecht vind, Patrick Wolf brengt minder vaak nieuwe albums uit dan ik terecht vind, de trein heeft vaker vertraging dan ik terecht vind), maar het is draagbaar.

Vooral op de dag zelf trouwens

In den beginne was ik ook op de dag zelf echt gesloopt. Ik moest echt niet proberen mijn lichaam nog voor iets anders te gebruiken dan voor apathisch op de bank hangen. Zelfs de was doen was niet mogelijk. Nu ben ik aan het einde van de training wel op, maar 5 minuten later heb ik eigenlijk alweer genoeg energie om een IKEA-kast in elkaar te zetten of zo.

Maar ik heb dus nog wel spierpijn

Eerlijk is eerlijk, het valt me toch tegen hoeveel spierpijn ik nog steeds heb. Wat ik ook doe (magnesiumolie smeren, veel proteïne eten, rekken, etc): ik heb minstens 2 dagen nog flinke spierpijn. Het enige wat helpt is heel regelmatig trainen. Maar laatst ging ik een week niet omdat ik ziek was, en toen een week niet door toevallige tegenslagen, en toen ik wél ging had ik weer misdadig erg last van spierpijn (en dat terwijl de training zelf niet slechter ging, trouwens).

Ik begrijp eindelijk wat ik moet doen

Ik ben niet zo sterk in aanwijzingen opvolgen. Zeg me dat ik iets moet doen met mijn rechterhand, dan antwoord ik ‘welke rechts’ (komt misschien ook doordat ik extreem links ben – overigens niet te verwarren met extreemlinks). Misschien dat ik daarom na driekwart jaar rijles er nog steeds een potje van maak #ikwilernietoverpraten.

Dus je begrijpt: het was voor mij moeilijk om te begrijpen welke spieren je nou precies aan moet spannen bij een deadlift en wat je nou precies moet doen met je polsen bij een upright row. Maar na een jaar kunnen mijn trainers ein-de-lijk ook aandacht geven aan anderen in plaats van dat ze mij de hele tijd moeten corrigeren.

Ik eet me een ongeluk

Ik had al niet bepaald een kleine eetlust, maar inmiddels heb ik al de hele dag honger als een paard. En eh… daar geef ik ook maar aan toe. Is aan de ene kant wel lekker, want ik ben gek op voedsel en ik zou het liefst non-stop willen eten. Is aan de andere kant wel jammer, want eten kost geld, en ik moet dus ook nog steeds rijles betalen.

Ik ben iets sterker (iets!)

Nog een leuke herinnering: tijdens mijn allereerste les bodypump lag ik op een gegeven moment op m’n rug, met zo’n barbell boven me. Dat was al meteen zwaar, maar na een tijdje dacht ik: verrek, volgens mij heb ik aan de rechterkant meer gewicht gedaan dan aan de linkerkant, want links is het zwaar, maar rechts bezwijk ik echt. Het was zo erg dat ik halverwege de track stopte om de gewichten te verwisselen.

Maar … toen bleek dat de gewichten aan beide kanten even zwaar waren. Nogmaals: ik ben extreem links.

Nu heb ik dat niet meer, zelfs al train ik met een beetje meer gewicht. Mijn linkerarm is nog steeds sterker, maar inmiddels kan mijn rechterarm ook meekomen. Ik kan meer gewicht aan, en in mijn andere les lig ik ook niet meer na één burpee huilend op de grond.

Maar eerlijk is eerlijk: het is nou ook weer niet zó veel. De allerslapste slapheid is eraf, maar ik kan nog steeds geen normale push-up.

Laten we hopen dat het dáár eindelijk van gaat komen in jaar 2. Ik hou jullie op de hoogte.

5 Comments

Filed under sport die geen hardlopen is