Eergisteren, op 30 december, zat ik klaar achter mijn laptop. Klaar om een blog te schrijven over 2018. Eentje in de stijl van vorig jaar, een Lekker Luchtig Laagdrempelig Lijstje. Dat was namelijk makkelijk om te doen én makkelijk om te lezen. Dubbelscore.
Maar ik had geen zin. Dat had ik niet voordat ik ging schrijven, en het kwam ook niet tijdens het schrijven. Ik was ontzettend lusteloos en ongeïnspireerd. Dus schreef ik maar niets.
Wat eigenlijk wel een goede samenvatting is van mijn geschrijf ik heel 2018. Althans, mijn privé-geschrijf. Waar 2017 in het teken stond van hele zaterdagen binnen zitten en typen, heb ik in 2018 bar weinig geschreven. Ik deed het wel hoor, maar ik keek er altijd heel chagrijnig bij.
Dat is best ironisch, aangezien ik in januari (toen ik net een maand in de WW zat omdat mijn vorige werkgever stopte) een nieuwe baan als copywriter vond. Weer de hele dag schrijven, dus. En dáár ging het wel goed. Door het volgen van interne trainingen en goede feedback van collega’s, heb ik mezelf dit jaar ontzettend verbeterd als tekstschrijver. En ik heb er nog veel plezier in ook. Echt jongens, ik heb het nog nooit zo naar mijn zin gehad op werk als tegenwoordig.
Dus ja, schrijven deed ik wel, maar alleen beroepsmatig. Daarbuiten was het eigenlijk Het Jaar Van De Hobby’s. Nu ik niet de hele tijd binnen achter mijn computer zat, ging ik ineens allemaal dingen doen. Groepstrainingen in de sportschool, bijvoorbeeld. En voguen. En rijles. En naailes. En burlesque dansen.
Groepstrainingen (zoals bodypump) (vooral bodypump) (WETEN JULLIE WEL DAT IK FAN BEN VAN BODYPUMP?) vind ik helemaal geweldig. Ik wilde nooit iets anders doen dan hardlopen omdat ik niet afhankelijk wil zijn van een rooster. En omdat ik een pussy ben. Maar rond februari vorig jaar accepteerde ik dat die kniepijn die ik bij het rennen heb, niet over zou gaan. En wat blijkt? Ik vind groepsfitness eigenlijk leuker dan dat ik hardlopen ooit gevonden heb. (Misschien probeerden mijn knieën me gewoon heel subtiel een bepaalde richting in te duwen …)
Wat de andere hobby’s betreft: met rijles ben ik nog steeds bezig. (En ik wil er niet over praten.) Voguen doe ik niet meer echt, omdat ik er te zenuwachtig van werd. Burlesque is toch niet zo mijn ding. (Hoewel ik dat graag anders had gezien, want ik heb er ZULKE leuke mensen ontmoet.) En naailes wil ik wel weer oppakken, maar dat komt er nu even niet van.
Over mijn knieën gesproken: dit jaar kreeg ik eindelijk antwoord op de vraag ‘Waarom doen mijn knieën toch zo’n pijn?’ Niet omdat ik aan het ontbinden ben (ben immers inmiddels alweer 3 jaar vegan), maar omdat ik te veel ruimte in mijn knieschijven heb. Jullie willen niet weten hoe opgelucht ik was toen ik dat hoorde. Vage pijnen waar je geen controle over hebt, sucken zo erg. Ik heb inmiddels alweer flink wat fysiotherapie achter de rug bijna geen last meer. Dat komt ook doordat ik niet meer hardloop – dat triggerde het vooral. Stiekem ben ik toch van plan om het weer eens te proberen, maar als het niet lukt, dan is het ook niet erg.
Qua vriendschappen was het een interessant jaar. Natuurlijk heb ik het met de meesten gewoon ontzettend leuk gehad, maar ik heb ook geaccepteerd dat sommige mensen geen behoefte hebben aan vrienden met mij zijn (HOE DURVEN ZE) (oké misschien accepteer je zoiets nooit helemaal). Daarnaast heb ik nieuwe vrienden gemaakt en ben ik weer in contact gekomen met mensen van vroeger. Dus de eindstand is positief.
Verder was dit jaar het jaar waarin niet één, maar twee grote dromen uitkwamen. Eerst ging ik naar Indochine, een van mijn lievelingsbands aller tijden. Aangezien ik al een paar jaar liep te zemelen dat ze nooit eens naar NL kwamen, stelde mijn vader voor om mee te gaan naar Frankrijk om ze daar maar te zien. En het was geweldig. Om ein-de-lijk al mijn lievelingsnummers eens in het echt te horen, maar ook gewoon om met mijn vader door Nancy te lopen.
De andere was een maand later: toen zag ik mijn favoriete drag queen/mijn grote idool/mijn lichtend voorbeeld Alaska Thunderfuck live. En daarvoor heb ik haar zelfs ontmoet! Ik ging bijna out van de zenuwen, maar het was het zo waard. Ze was ZO goed.
Andere hoogtepunten: met mijn moeder ging ik óók naar Frankrijk, dit keer naar Parijs om naar de musical Notre-Dame de Paris te gaan. Die hadden we vorig jaar ook al in Brussel gezien, maar yolo. Notre-Dame de Paris blijft voor altijd een van mijn lievelingsdingen ooit. Parijs met mijn moeder was natuurlijk ook heel gezellig (en spannend want we kwamen de hele tijd gele hesjes tegen!!! Die prullenbakken in de fik wilden steken! Wat niet lukte omdat de prullenbakken te nat waren!)
En we waren dit jaar al met het hele gezin en Tim naar Parijs geweest vanwege mijn ouders 30-jarig huwelijk. En met mijn ouders en zusjes gingen we naar vrienden in Engeland. En met Tim ging ik naar Griekenland om te snorkelen en superveel fava te eten. We gingen ook nog naar Groningen en Nijmegen (#toeristineigenland). En op Down the rabbit hole zag ik Nick Cave, wat tegen al mijn verwachtingen in echt een magisch moment was.
En er gebeurde nog veel meer, maar er staan een pan soep op, en ik kon mezelf alleen maar aan het bloggen krijgen nadat ik mezelf had beloofd dat ik niet te veel moeite hoefde te doen. Sorry, dit klinkt niet echt lekker posi, maar het is wel waar. (Verder ben ik hartstikke blij hoor – vooral omdat de soep die opstaat ontzettend lekker is)
Ik heb twee nieuwjaarswensen voor jullie: ten eerste dat jullie een fantastisch en gezond 2019 krijgen. En ten tweede dat jullie dit jaar allemaal bij je volle verstand komen en stoppen met flutseries als La Casa Del Papel de hemel inprijzen. Dat kan dit jaar namelijk écht niet meer.
xoxo
Zorba
