Monthly Archives: June 2018

waarom juni zo geslaagd was

indochine nancy

 

Ik weet het, ik weet het, ik hóór het je denken: maar Lisa, juni duurt toch nog zeker drie dagen? Normaal plaats je je maandoverzicht toch altijd pas als de maand erop alweer bijna voorbij is?

En ja, je hebt gelijk, ik ben veel te vroeg en zeker voor mijn doen. Maar daar heb ik goede redenen voor: 1) ik heb wel weer genoeg meegemaakt voor deze maand 2) ik zit vanaf morgen het hele weekend op Down the rabbit hole en 3) ik heb vorige week ook al niets geschreven, dus ik wil niet nóg een week niets van me laten horen,

Dus daarom zit ik hier nu als een bezetene te typen, hijgend omdat ik net terug ben van het winkelcentrum om nog de laatste festivalbenodigdheden in te slaan, in een kamer die eruitziet alsof er een bom is ontploft (waarom is inpakken eigenlijk altijd zo’n rommelig proces?). Ondertussen stress ik ‘m een beetje omdat ik nog heel veel moet pakken en me ineens afvraag of ik nog wel grondzeil in huis heb, maar ik Moet en Zal een blogpost online krijgen, anders kan ik net zo goed niet bestaan.

En dan zeggen ze dat bloggen leuk is.

Belangrijk nieuws over mijn verrotte knieën (!!!)

Goed, genoeg gejankt over dat ik het zo druk heb, ik heb goed nieuws: IK WEET EINDELIJK WAT ER MET MIJN KNIEËN AAN DE HAND IS!

Na drie jaar in het duister tasten (“Ja knieën zijn raar en doen vaak pijn, ik weet het ook niet maar doe maar gewoon een paar squats dat helpt vast” – alle fysio’s die ik ooit heb ontmoet) (ok ik chargeer ze deden hun best), kwam de sportarts eindelijk met het verlossende woord: mijn bovenbeen en knieschijf sluiten niet helemaal lekker op elkaar aan, omdat ik te veel ruimte heb in mijn skelet. En dat doet pijn. En dat verklaart trouwens ook waarom ik zo instabiel ben als de pest (alleen fysiek, mijn geestelijke instabiliteit is een ander verhaal). Maar het levert geen langetermijnschade op.

Oh jongens, jullie hadden bij dat onderzoek moeten zijn. Het was zo grappig. Inmiddels hadden namelijk al drie fysio’s, twee huisartsen, een podotherapeut en een zooltjesmevrouw me uitgebreid onderzocht. Dan gingen ze een beetje aan mijn benen trekken en duwen, knijpen, je kent het wel. En maar vragen: “Doet dit pijn? En dit? En als ik dit doe, doet dat pijn?” Mijn antwoord was altijd nee. Niets dat zij deden, triggerde iets. Daarom konden ze niks vinden.

Nou deze vrouw had me binnen twintig minuten ZOVEEL pijn gedaan dat de tranen me in de ogen schoten. Maar echt. Ik ging kapot. En daarna moest ik bijna huilen omdat ik zo gelukkig was dat er eindelijk iets pijn deed.

Minder leuk aan deze kersverse diagnose is dat de klachten niet zo goed te behandelen zijn en vaak ook helemaal niet over gaan. Maar we gaan ons best doen (we = ik en fysio nummer 4). Maar nu we weten wat het probleem is, hebben we eindelijk iets om naartoe te werken #zinin.

—Indochine—

En ander hoogtepunt van juni was dat ik ein-de-lijk Indochine live zag! Dat wil ik al jaren, maar het kwam er nooit van, omdat ze nooit in Nederland spelen. En het zou er nog steeds niet van gekomen zijn als mijn vader niet had aangeboden om met me mee te gaan naar een concert in Frankrijk. (Niet omdat hij er ook fan van is – want dat is niemand die ik ken, snik – maar gewoon, om zijn oudste dochter gelukkig te maken)

Trouwens, met ‘concert in Frankrijk’ bedoel ik: stadionconcert voor 20.000 man. Laat dat eens goed tot je doordringen: 20.000 man. Dat was een heftige ervaring. Het was ZO druk, echt niet normaal, wegen waren afgezet, overal liepen militairen met herdershonden, en je stond een half uur in de rij om binnen te komen, wat zeg ik, je stond een half uur in de rij om naar de wc te kunnen.

En ja, tóch hadden we een goede plek: deels omdat heel veel anderen ervoor kozen om op de tribunes te gaan zitten, en deels omdat Fransen gewoon klein zijn en we dus makkelijk over de mensen voor ons heen keken. Ik denk dat ik ga emigreren.

Het concert was natuurlijk geweldig. Ik bedoel … het begon pas om 22.00, maar dan heb je ook wat. Vuurwerk bijvoorbeeld, en ballonnen en confetti (ok niet ecofabulous dit) en gewoon 2,5 uur Indochine! Hun oeuvre omspant bijna 4 decennia, dus ja, dan ben je wel even bezig. Maar ze speelden veel, en goed, en het was echt zo vet om na een jaar of zes al die nummers eens live te horen. Ik ben een zeer gelukkig mens.

Het was trouwens sowieso een leuk weekend, want we waren zaterdagmiddag aangekomen en gingen toen nog even Nancy in, waar ik hetzelfde vegan chocolade-ijsje at als vorige maand in Parijs (lang leve ketens), en zondagochtend, voordat we naar huis gingen, hebben we weer lekker de toerist uitgehangen. Het is een hele leuke stad, heel mooi, wel een stuk kleiner dan Parijs, maar wel met echt vette architectuur, zeker als van van art nouveau houdt.

Verder... 

… ging ik naar Alyssa Edwards in NYX. Ik zeg altijd maar zo: een maand lang geen internationaal bekende drag queens gezien, is een maand niet geleefd.

… ging ik wel steady met rijles. Althans, dat denk ik (ik heb vandaag wel voor het allereerst de motor laten afslaan dus dat was wel een dieptepuntje). Ik vind het nog steeds heel leuk. Behalve omkeren en parkeren en alle andere dingen waarbij je nauwkeurig moet sturen. Daar heb ik niet zoveel mee. Ik ben meer van grove bochten snel thuis.

… ben ik exact 0 keer naar naailes geweest, waardoor mijn kaftan van vorige maand nog steeds niet af is. Vind het aan de ene kant wel jammer, maar aan de andere kant, ik had het gewoon echt te druk met concerten en feestjes (ok 1 feestje) en koffie drinken en ja het moet ook geen moetje worden (see what I did there)

… ging ik naar een soort in memoriam-programma voor Renate Dorrestein, maar ik weet niet echt wat ik daarvan vond. En nu lees ik weer een boek van haar want je moet toch wat.

… keken Tim en ik She’s gotta have it (de serie, niet de film, maar ik wil de film nu ook zien want de serie was heel leuk!)

Juli

1 juli is aanstaande zondag, dan ben ik dus op DTRH. Verder heb ik nog niet zoveel gepland, behalve weer een heleboel rijlessen en Superball. Wel handig, want ik vermoed dat ik na drie dagen festivallen (wat ik al jaren niet meer gedaan heb) he-le-maal gesloopt ben, en tot augustus nodig heb om daarvan bij te komen. Wens me sterkte (ook met inpakken).

14 Comments

Filed under maandoverzicht

9 dingen waar ik nooit bij stil had gestaan voordat ik met rijles begon

rijles blog

Zoals je misschien wel hebt gelezen, ben ik onlangs ein-de-lijk begonnen met rijles. En zoals je misschien ook wel hebt gelezen, vind ik het SUPERLEUK. Dit kwam voor iedereen, inclusief mijzelf, als een enorme verrassing. Ik verwachtte namelijk dat ik rijden doodeng en extreem moeilijk zou vinden. Dat is niet onwaar: maar als er iets is dat ik de laatste weken heb geleerd, is dat vrezen voor je leven en dolgelukkig zijn zeer dicht bij elkaar liggen.

En dat is niet eens het enige inzicht dat ik heb opgedaan sinds ik ben begonnen met rijles. Hierbij 8 andere dingen die ik nooit had geweten als ik nog steeds niet met rijles was begonnen:

  • Dat de meeste mensen de maximumsnelheid eerder zien als een suggestie dan als must-do.
  • Dat het leven van een vrachtwagenchauffeur zwaar klote is. Althans, dat concludeerde ik toen er eentje achter mij heel boos werd omdat ik niet rechts wilde inhalen.
  • Dat lesauto’s bij Echte Automobilisten als een rode lap op een stier werken. Want jezus, wat wordt er veel naar ons getoeterd op momenten dat ik/we niet supersnel rijd(en) (uit onhandigheid of als ik me gewoon aan de maximumsnelheid houd).
  • Wat die gele vierkante borden die altijd in de berm staan betekenen (namelijk dat ik op een voorrangsweg rijd, ha!) (m’n lievelingsbord dus)
  • Dat filerijden je lichaam, met name je linkerbeen, sloopt. De hele tijd maar die koppeling ingeduwd moeten houden vergt veel van je. Ook emotioneel trouwens.
  • Hoe kwetsbaar je bent als fietser. Nee, dat is een leugen. Dat wist ik allang. Ik zet het er alleen even in om al die fietsers die zichzelf voor mijn auto gooien moralistisch toe te kunnen spreken. STOP DAAR TOCH EENS MEE JONGENS.
  • Hoe belangrijk de handrem wel niet is. Ik bedoel … is elke parkeerplaats scheef, of wat?
  • Dat ik heel dik ga worden als ik alleen maar met de auto ga. Althans, dat beweerde iemand die ik totaal niet ken en op wiens mening ik totaal niet zit te wachten, dus dan weet je dat het waar is.

17 Comments

Filed under rare wereld

over het hebben van een gebrek aan tijd

Tijd & ik hebben nooit een goede relatie gehad. Dat zal vast niet als een verrassing komen, want wie kan het nou wel goed met die gast vinden? Ik ken niemand die ooit zegt: “Oh, ik vind dat er precies genoeg uren in een dag zitten!” of “Oh, ik vind het prima dat 2018 al half voorbij is!” of: “Oh, ik voel me helemaal geen uit het nest gevallen babyvogeltje, ik voel me gewoon net zo volwassen als je zou verwachten op basis van mijn leeftijd.”

De afgelopen jaren hebben tijd & ik dan ook een continue strijd geleverd. Voornamelijk in mijn ‘vrije’ tijd waarin ik zo veel mogelijk wil schrijven, zo snel mogelijk mijn bankzaken wil doen, en zo efficiënt mogelijk boodschappen wil inslaan, zodat ik meer tijd heb voor nog meer schrijven, en sporten, en mijn kleding opruimen i.p.v. alles op de grond te laten liggen, en een boek lezen op de bank.

Dat deed ik onder andere door tijdvreters te elimineren. Zoals lang in bed blijven liggen. Of verdwaald raken op Facebook. Mijn haar om de dag wassen, tofu marineren, mijn nagels lakken: allemaal dingetjes die ik ook gewoon kon laten, zodat er meer tijd was voor andere klusjes. Die ik dan weer deed in samenwerking met to do-lijstjes, kookwekkers en een flinke dosis lusteloosheid.

En dat werkt goed. Ik ben net een slonzige machine die nooit eens lekker eet. Nee, grapje. Ik ben helemaal geen machine. Het menselijk lichaam is helemaal niet gemaakt om zo lang ‘aan’ te staan. Na een ochtend als een robot to do’tjes te hebben weggeknald, krijg ik ‘s middags hoofdpijn die het onmogelijk maakt om me verder nog te concentreren. Na een dag op kantoor lukt het me soms niet eens om een boek te lezen in de trein. Hartstikke leuk hoor, vrije tijd, maar dat je tijd hebt betekent niet dat je hem altijd kunt benutten.

En het is niet alleen omdat je brein/lichaam het laat afweten, maar soms kun je dingen gewoon niet met elkaar combineren. Alleen dat vergeet onze to d0-maatschappij weleens. Zodoende voelde ik me continu schuldig om mijn gebrek aan prestaties.

Zo las ik laatst dat het ‘helemaal niet moeilijk is’ om naast je baan drie keer per week een uur te sporten, omdat je ‘s avonds gemiddeld vier uur vrije tijd tot je beschikking hebt als je koken, tanden poetsen et cetera wegstreept. Dat klinkt inderdaad als best wel veel, maar die mensen hoeven zeker nooit te stofzuigen. Of rijlessen te volgen. Of mee te helpen om het ontsnapte konijn van de buren te vangen. Of naar de sportarts. Of af te spreken met vrienden.

Ik zeg niet dat je niet drie keer per week kunt sporten. Ik zeg alleen dat het niet niet moeilijk is. Sinds februari sport ik zelf weer regelmatig, maar zelden drie keer. Ik probeer het iedere week, maar iedere week komt er wel wat tussen. Ik heb namelijk vrienden. En rijles. En binnenkort mijn eerste afspraak bij de sportarts want die squats doen nog steeds pijn. (Ik heb trouwens geen buren met een konijn, voor zover ik weet, en stofzuigen probeer ik zo veel mogelijk te vermijden.)

Voorbeeld: op maandag ben ik meestal om 18.15 thuis en wil ik om 19.00 meedoen met bodypump. Ik heb dan even om wat te eten, een stom YouTube-filmpje te kijken, me om te kleden, en te gaan sporten. Dan ben ik om 20.00 klaar, om 20.15 thuis, en als ik geluk heb heeft Tim gekookt. Maar soms is Tim er niet. Gelukkig ben ik een kei in snelkoken en vooraf boodschappen doen, en dan zit ik rond 20.40 wel met een bord eten op schoot The Unbreakable Kimmy Schmidt te kijken. Maar ja, je kunt wel om 21.00 opstaan en de afwas doen, maar je zit net, dus dan kijk ik nog een aflevering, en dat duurt dan ongeveer tot 21.30, en dan ga ik afwassen en lunch voor morgen maken, en als ik klaar ben is het wel 22.00 en dan moet ik alweer naar bed om wat te lezen, want als ik daarmee wacht tot 22.45 val ik pas veel later in slaap, en dan ben ik de volgende ochtend doodmoe, en dan kan ik nog minder snel werken.

Ja, dat ga ik dus echt niet drie avonden per week doen hè. Ik hou best van een beetje zelfkastijding op z’n tijd, maar een mens moet niet overdrijven.

(En dan heb ik het nog makkelijk. Ik heb ook een collega die om dezelfde tijd als ik weggaat en pas om 19.15 thuis is. Bovendien ben ik gezond: als je (chronisch) ziek bent, dan kun je pas echt veel minder doen dan je wilt.)

Misschien zijn dit allemaal een beetje open deuren hoor, en weten jullie al lang dat een mens geen machine is, en zijn jullie daar al jaren helemaal zen mee (net als dat ik agressief word van mensen die zeggen “Iedereen eet quinoa maar ik wil gewoon patat waarom doen mensen niet gewoon normáál :(” terwijl IEDEREEN PATAT EET). Maar goed. Het is een blijft een leerproces.

En leren kost tijd.

11 Comments

Filed under tijdmanagement

mei is voorbij (ik denk dat ik dichter word)

Hallo lieve mensen, hoe gaat het met jullie? Met mij gaat het goed. Vooral omdat ik een hele leuke maand achter de rug heb. Maar dat lezen jullie in de rest van deze blogpost.

Hoewel … in principe kun je deze blog ook wel overslaan en in plaats daarvan gewoon voor jezelf invullen wat ik de afgelopen tijd heb uitgespookt. Het is namelijk min of meer hetzelfde als altijd: werken, bodypumpen, wensen dat ik een man in een jurk was en ‘iets met Parijs’:

Laten we dan maar beginnen met dat ‘iets’ met Parijs

Ik wilde eigenlijk schrijven: In het eerste weekend van mei gingen we naar Parijs. OMG, het voelt echt alsof het al veel langer geleden is! Tijd is zo raar! Maar toen keek ik in mijn agenda, en toen zag ik dat we in het weekend van 18 mei naar Parijs zijn geweest. Dat is niet eens bijna het eerste weekend van mei.

(Ik heb dat de laatste jaren steeds, dat ik denk dat alles al heel lang geleden is, terwijl het dan pas echt gisteren gebeurde. Of vorige week. Je zou denken dat dat positief is, want dat betekent dat de tijd langzamer gaat, maar toch vind ik het nog steeds echt raar dat het al juni is).

Maar goed. Parijs dus. Ik ging erheen met mijn vader, moeder, broertje, zusje en Tim (‘mijn Tim’ ja, als je deze zin grammaticaal correct leest) vanwege het 30-jarige huwelijk van mijn ouders. En het was heel leuk. We hadden een appartement in de Marais. Dat was ideaal, want we zaten superdicht bij Centre Pompidou en we konden naar de Notre-Dame lopen!!! Ik wilde eigenlijk de Notre-Dame achterstevoren beklimmen in de hoop dat mijn knieproblemen dan over zouden zijn, maar dat kwam er niet van. Heb wel weer lekker dit doodenge nummer gezongen, dus het bezoek was toch een succes.

 

Wat we verder gedaan hebben? Vooral veel gelopen. Beetje door Jardin du Luxembourg, beetje rondom mijn oude huis (Boulevard de l’Hopital lag er net zo bij als ik ‘m had achtergelaten), beetje door Belleville, beetje door het 11e arrondissement waar Tim en ik altijd een hotel nemen. Je kent het wel.

Leuk detail: de laatste keer dat ik in Parijs was was drie jaar geleden, en toen waren er dus echt twee vegan restaurants of zo. Maar nu BARSTTE het van die dingen. Zo leuk om te zien! We hebben nog even een taartje gegeten en macarons gehaald bij VG Patisserie (zat vlakbij ‘ons’ hotel!!! (waar we nu dus niet inzaten)) en pizza bij Hank Vegan Pizza (vlakbij ‘ons’ appartement!!! (waar we nu dus wel inzaten)). De zoetigheden waren heerlijk, over de stukjes pizza heb ik gemengde gevoelens. Eentje was heel lekker, eentje vond ik best vies (maar dat kan komen doordat er nepricotta op zat en ik heb ricotta altijd ranzig gevonden) (nu vraag je je af: waarom neem je dan ricotta? Nou, dat was omdat ze ze niet zoveel keuze hadden, en pizza met aardappel leek me ook niks).

 


Ik heb trouwens besloten dat ik een huis in Parijs moet hebben, zodat ik daar de helft van de tijd kan wonen. Weet nog niet precies hoe ik dit aan ga pakken, maar zodra ik een plan heb, zijn jullie de eersten die het horen.

… verder …

… heb ik met naailes een soort kaftan gemaakt. Eentje met lekker wijde mouwen. Hij is nog steeds niet helemaal af, maar ik vond het wel echt bizar leuk om te zien dat ik van stukjes stof iets heb gemaakt dat er gewoon is. (Hij staat ook oprecht leuk)

… heb ik niet zoveel gebodypumpt als ik zou willen, vanwege drukte maar ook omdat ik last kreeg van mijn rechterarm (echt, daar word je toch moe van). Maar ik ben nu weer een soort van back on track.

… ging ik voor het eerst in mijn leven naar de sauna. Ik ging met mijn vriendinnen, die vaker gaan en die dus precies weten hoe dat moest met dat voetenbad en ijsbad en alles (niet dat ze het ook echt deden, maar … ze wisten het wel.) Vond het wel lachen. Vooral die opgieting, dat je met z’n allen in zo’n bloedhete hut zit en dat er dan iemand met een natte handdoek in je gezicht slaat. #genieten

… heb ik eigenlijk niet meer gedaan aan voguen. Ik kon het zo slecht dat ik er echt stress van kreeg. Wat een reden kan zijn om het juist wel te doen, maar ja, er zijn genoeg dingen waar ik óók stress van krijg die ik moeiijker kan omzeilen.

… ben ik naar Queens werq the world geweest en ik werd er weer heel gelukkig van. Door Violet Chachki wil ik nu op burlesque dansen maar ik weet niet of ik het doe want ik denk niet dat het me ooit gaat lukken om half zo fabulous te worden als zij. (Dat is ook weer een stressfactor)

… ben ik met Tim naar Todrick Hall geweest. En hij was ZO goed en leuk en aaajhfvdsgs. Ik was van tevoren een casual bewonderaar maar nu ben ik veranderd in een heuse hysterische fangirl. Mijn lievelingsnummers: Changed my mind, Dem Beats en Boys wear pink (hoewel ik roze trouwens de lelijkste kleur vind die er bestaat) (hoewel ik dan wel weer drie roze broeken heb) (het leven zit vol verrassingen).

kreeg ik mijn bril! Ik heb hem nog niet heel veel opgehad, maar bij concerten is hij vooral echt superhandig.

… had ik veel rijles, en het was leuk en het gaat best goed en ik kan er heel veel over vertellen, maar dat bewaar ik wel voor een andere blog.

Zonaanbidders zoeken de hoogte op #paris #belleville #toureiffel

Een bericht gedeeld door Lisa ☕ (@vijfkoffiegraag) op

Nog maar ff een Parijs-fotootje om de tekst te breken 

Juni

De maand juni wordt geweldig. Maar echt. Vooral omdat ik EINDELIJK naar Indochine ga ! ! ! ! !

Na drie jaar lopen janken omdat ik zo’n beetje hun enige concert in Nederland in 30 jaar heb moeten missen (alle Fransen hadden de kaartjes opgekocht) (dit is geen grap), ga ik ze dan toch eindelijk live zien. In Nancy, samen met mijn vader (ik vind het dus extreem grappig als iets of iemand Nancy heet, omdat ik alleen maar moet denken aan het nummer Nancy Boy). Ik heb er zooooooooooo veel zin in. Ik hoop wel echt dat ze Un jour dans notre vie gaan spelen want da’s m’n lievelings. En 3eme sexe want die zing ik altijd bij karaoke. (Daar zit trouwens niet echt een filosofie achter, behalve dat het me het makkelijkste Indochine-nummer lijkt).

De week daarna ga ik naar Down the rabbit hole, waar ik ook veel zin in heb. Heb van het weekend nog maar weer even geoefend met het opvouwen van mijn quechua-tent, en ik kan het nog steeds.

Oh ja en ik ga Eels live zien!!!!!!!!!!!

Verder heb ik crimineel veel rijlessen (wel zelf zo gepland toch), wil ik veel sporten, en natuurlijk ook gewoon werken.

Ten slotte moet ik in juni maar weer veel gaan schrijven, want om een huis te kunnen betalen in Parijs red ik het niet met een copywriterssalaris. Ik zal dus toch echt de nieuwe J.K. Rowling moeten worden. En dat schiet momenteel nog niet echt op. (Hoewel ……….. Harry Potter was zelf ook 11 keer afgewezen voordat iemand het uit wilde geven) (trek zelf je conclusies).

6 Comments

Filed under maandoverzicht