Monthly Archives: January 2018

een mooie leeftijd

Als tiener vond ik het verschrikkelijk om jarig te zijn. Niet omdat ik niet hield van aandacht of cadeaus, maar omdat ik het gevoel had dat het niet klopte. Ik werd vaak jonger geschat dan dat ik werkelijk was, en ook op basis van de dingen die ik meemaakte (namelijk: niets), had ik het gevoel dat mijn echte leeftijd niet correspondeerde met die absurde hoeveelheid kaarsjes op mijn verjaardagstaart.

Tsja, je hebt problemen en je hebt problemen, laten we maar zeggen. Mijn onrust had vermoedelijk te maken met het feit dat ik was geïndoctrineerd door Amerikaanse high school movies waarin mensen van 15 benefietavonden organiseren en mensen van 16 de hele nacht cruisen in hun eigen auto, in plaats van dat ze gewoon in hun pyjama bij hun ouders op de bank zitten en tosti’s eten. Nu ik over mijn vroegere misère schrijf, klinkt het dan ook nogal belachelijk, maar zo voelde het destijds niet bepaald.

Mijn 17e verjaardag was anders. De reden hiervoor was vrij arbitrair: ik vond 17 gewoon een hele mooie leeftijd, zo mooi dat het me niet meer kon schelen dat ik ‘m eigenlijk niet verdiende. En waar 13 en 14 en 15 en 16 zijn vrij vervelend was, werd 17 zijn ook nog eens echt heel leuk: ik ging naar concerten! Ik ging naar Thailand! Ik keek The Rocky Horror Picture Show! De middelbare school was bijna voorbij!

Morgen is het 10 jaar geleden dat ik 17 werd. Nu word ik 27. (Oké, dat was een beetje een open deur.) Ook wel een mooie leeftijd, als je even buiten beschouwing laat dat artiesten altijd doodgaan als ze 27 zijn – gelukkig maar dat ik nog steeds niet beroemd ben – en dat mijn broertje en zusje de hele tijd tegen me zeggen dat ik nu echt bijna 30 ben.

(Dat is trouwens niet waar, op je 27ste ben je gewoon midden 20. Voor de duidelijkheid: ‘begin 20’ ben je tussen je 20ste en 25ste. ‘Midden 20’ ben je tussen de 26 en de 29,5. ‘Eind 20’ ben je vanaf 29,5.)

Overigens word ik nog steeds jonger geschat dan dat ik ben. Op mijn leeftijd weet ik nooit zo goed wat ik daarvan moet vinden. Aan de ene kant is het een compliment, want iedereen weet dat je lichaam na je 24ste aftakelt dus hoe dichter bij de 24 hoe beter, maar aan de andere kant is het een belediging, want dat zou betekenen dat ik kinderachtig overkom. Nu kan ik me ook wel vrij infantiel gedragen (ik word altijd heel emotioneel als ik over Harry Potter praat, en laatst heb ik The Hot Chick nog eens gekeken en ik heb om bijna alle grappen gelachen), maar als het erom spant (bijvoorbeeld als ik aan het werk ben of als ik ‘s nachts wakker word van het geluid van iemand die mijn deur probeert in te trappen), ben ik een toonbeeld van een Echt Volwassen En Verstandig En Daadkrachtig Mens.

Ook weet ik niet zo goed wat ik nou vind van jarig zijn zelf. Enerzijds vind ik het nog steeds een beetje moeilijk: met je verjaardag sluit je wel echt iets af. Je wordt nooit meer zo jong als je gisteren was. (Sorry, weer een open deur.) En ik ben nu eenmaal vrij slecht in dingen afsluiten. (Nog steeds word ik weleens midden in de nacht boos wakker omdat ik me in mijn slaap herinnerde dat Carrie uit SATC uiteindelijk eindigt met die vervelende Mr. Big.)

Maar anderzijds ben ik gewoon blij dat ik weer een jaar ouder mág zijn. Dat is ook niet vanzelfsprekend.

Er is maar 1 ding dat ik zeker weet … hoewel 23 en 24 en 25 en 26 zijn best leuk was: als mijn 27ste net zoveel beter wordt ten opzichte van de jaren ervoor als mijn 17e dat destijds was, dan ga ik een heel goed jaar tegemoet.

14 Comments

Filed under leven