Monthly Archives: May 2016

spijkerbroekenblues

Ik heb geen spijkerbroek. Dat is best wel bijzonder, geloof ik, want de spijkerbroek is toch wel de basic der basics, naast het witte T-shirt (heb ik trouwens ook niet). Het valt andere mensen ook altijd op, want bijna iedereen die ik ken heeft ooit wel eens tegen mij het zinnetje “Jij draagt eigenlijk nooit spijkerbroeken hè…” uitgesproken. Ik hoop nu niet dat ik overkom alsof ik cool wil zijn (net zoals die mensen die maar opscheppen over het feit dat ze geen tv hebben maar dan alsnog de hele dag doelloos op internet zitten) (ik heb wel een tv maar hij is niet eens aangesloten) (ik zit ook de hele dag doelloos op internet), want dat is niet mijn bedoeling.

Dat ik geen spijkerbroek heb, is (net zoals het feit dat mijn tv niet aangesloten is) geen kwestie van stijl of principe, maar meer een kwestie van luiheid en perfectionisme. Jaja, jullie verwachten het misschien niet, maar deze twee eigenschappen gaan hand in hand. Het zit namelijk zo: ik wil alleen maar de perfecte spijkerbroek (die niet afzakt en niet gemaakt is door kinderen) en anders niets, maar ik heb geen zin om die te zoeken. Een rokje of een vest past namelijk bijna altijd, en als die dingen niet passen, pak je een maatje groter of kleiner. Dan kom je er meestal wel uit. Bij spijkerbroeken is het een ander verhaal: zo’n ding moet zó precies om je lichaam schikken dat het zoeken naar een spijkerbroek wel het zoeken naar een soulmate lijkt. Je kunt naar huis gaan met een exemplaar dat nét niet helemaal lekker zit, maar daar word je op den duur alleen maar ongelukkig van.

Daarom is de kans dat je na het zoeken naar een spijkerbroek met lege handen terug naar huis keert, gewoon best wel groot. Ik ben een drukbezette vrouw, dus ik kan het me niet permitteren om op bij voorbaat mislukte spijkerbroekenjacht te gaan, zo simpel is dat.

En meestal vind ik dat prima, want ik mag dan wel geen spijkerbroek hebben, ik heb wel een heleboel andere kleren en die zijn vaak eigenlijk nog leuker ook dan spijkerbroeken (zoals ik al zei, het is bij mij geen kwestie van stijl, maar iedereen weet dat een spijkerbroek niet zo superfancy is). Alleen soms, op sommige dagen, vind ik het eigenlijk toch wel een beetje jammer dat ik me niet in mijn favoriete spijkerbroek kan hijsen – dan verlang ik ineens toch maar zo’n blauw ding met pijpen.

Waarom ik daar ineens naar verlang? Noem het sociale conditionering (hoe vaak hebben we wel niet in magazines gelezen dat je echt niet zonder jeans kunt???), noem het jaloezie vanwege wat ik om me heen zie (overal spijkerbroeken!), noem het behoefte aan comfort, ik weet het niet, maar op sommige dagen (lees: vandaag) heb ik gewoon écht geen zin om mezelf in een panty te hijsen, of in een van de niet-spijkerbroekbroeken die ik heb. Op sommige dagen is alles wat niet van spijkerstof is gewoon te veel moeite. Dan wil ik gewoon een skinny jeans en een t-shirt.

Op zulke dagen voelt mijn leven altijd onnodig ingewikkeld, alsof ik het mezelf gewoon veel te moeilijk maak door geen spijkerbroek te kopen.

Het spijkerbroek als symbool van het simpele leven. Alleen te verkrijgen na héél veel moeite.

geen spijkerbroek

Ter compensatie draag ik mijn spijkerblouse maar gewoon om de dag

22 Comments

Filed under kleding en zo

dagboek van een niet-hardloper

niet kunnen hardlopen

Aan het begin van dit jaar blogde ik redelijk vaak over mijn verrotte knie die eigenlijk dus niet verrot is (sowieso slaat het woord ‘verrot’ in deze context nergens op, ik ben niet aan het ontbinden, maar goed). De laatste tijd heb ik echter niet meer zo veel over dit onderwerp geschreven. Niet omdat ik geen last van mijn knieën meer heb, maar omdat het een beetje een saai verhaal aan het worden is. Ieder persoon dat in meerdere of mindere mate iets mankeert, weet: na drie keer vertellen dat er geen verbetering heeft plaatsgevonden, haken mensen af.

Inmiddels heb ik er al een tijdje braaf mijn mond over gehouden, dus ik mag er wel weer eens iets over zeggen: ik heb nog steeds last van allebei mijn knieën, niet zodanig dat ik echt veel pijn lijd, maar wel zodanig dat ik denk: hmm, ik moet maar even rust nemen, want anders gaat het dadelijk écht zeer doen. Dus ik lijd wel degelijk, maar vooral geestelijk.

Het meest lijd ik dan nog wel onder het feit dat ik niet kan hardlopen. Dat vind ik heel erg, en echt niet alleen omdat ik een hekel heb aan krachttraining. Ik mis het rennen ontzettend. Vorige week ging ik voor het eerst sinds heel lang weer eens vijf minuten rennen op de loopband (zo kort kan wel), en ik vond het zo fijn om gewoon mijn benen te bewegen en te gáán. Gewoon, hup, been voor been, blik op oneindig en dan vooruit. Hoewel het niet zo leuk was als buiten rennen, was het toch het leukste dat ik ooit in die sportschool gedaan had.

Nu het weer steeds mooier wordt, wordt het steeds lastiger om niet hard te lopen. Vorige week zat ik even in de zon te eten, maar ik dacht alleen maar: ik wil door de zon rennen. Als ik langs de Amstel fiets, denk ik alleen maar: ik wil langs de Amstel rennen. Als ik door het park loop, denk ik alleen maar: ik wil door dit park rennen. Als ik binnen zit te werken en de lucht buiten is stralend blauw, fantaseer ik niet over terrasjes, maar over hardlopen.

(En ja: iedere hardloper die ik zie, wil ik uit jaloezie tackelen. Niet erg sympathiek, maar dit schijnt natuurlijk te zijn voor geblesseerde hardlopers.)

Ik ben ervan bewust dat deze onmogelijke liefde alleen maar pijnlijker wordt doordat ze onmogelijk is, want toen ik het nog wel kon, had ik echt niet iedere dag superveel zin om mijn hardloopschoenen aan te trekken, ik moest mezelf heel vaak de deur uitslepen. En heus, ik weet ook wel dat dit niet het einde van de wereld is en dat er genoeg mensen zijn die met mij zouden willen ruilen (verder werkt mijn lichaam namelijk top) (oké ik heb ook last van hooikoorts maar ach wie niet).

Dus ja, zielig ben ik heus niet. Vooral ook omdat ik weet dat ik best nog wel een tandje bij kan zetten bij mijn fysio-oefeningen (ik doe ze wel braaf hoor, maar het kan altijd beter). Dat ga ik maar meteen even doen, zodat ik de volgende keer dat ik jullie verveel met verhalen over mijn knie tenminste goed nieuws te melden heb. Is ook voor jullie minder saai, dus uiteindelijk worden we er allemaal beter van.

11 Comments

Filed under hardloopavonturen

mijn vakantie: een recensie

Zoals jullie hopelijk wel gemerkt hebben (waar schrijf ik anders voor?!), was het hier de afgelopen tijd nogal stil. Niet zonder beregoede reden, want ik was dus op vakantie. Van tevoren had ik bedacht dat ik daar misschien nog wel een blog kon schrijven op mijn zusjes laptop, maar eenmaal ter plaatse bleek alleen een laptop aanzetten al te veel moeite. Zo’n vakantie was het dus.

Wat voor vakantie het verder was?

(Afgezien van het feit dat het een vakantie was met mijn vader, moeder en zusje op de camping vlakbij Vaison-la-Romaine (vlakbij de Mont Ventoux) waar ik zo’n beetje iedere vakantie van mijn jeugd heb doorgebracht – zie mijn vorige blog.)

Nou, zo’n vakantie dus:

vakantie vaison la romaine

Deze foto is echt schots en scheef maar ja, ga maar eens stilzitten in een hangmat

Omdat een foto van een hangmat niet genoeg informatie geeft (misschien zat ik wel te janken in die hangmat, weet jij veel) zal ik even een korte recensie van mijn vakantie geven, waarin alle belangrijke elementen de revue passeren (spoiler: ik zat niet te janken in de hangmat):

De heenreis: vroeg, maar prima. Mijn wekker ging om kwart over vier, en gek genoeg was ik niet eens zo moe. Misschien ook omdat ik zo bang was dat ik de bus naar Schiphol niet kon vinden. Gelukkig lukte dat al, al wilde ik bijna in de bus naar Roemenië stappen. Gelukkig deed ik dit toch niet. Om half zes kwam ik aan op het vliegveld en het was bizar druk voor een tijdstip waarop je hoort te slapen. Vervolgens kocht ik zo’n idioot grote koffie dat zelfs ik hem niet op kreeg (en het was een size medium! De verstarbuckisering van de samenleving toch ook!) waardoor ik voor het eerst sinds een rechtstreekse vlucht naar Thailand in 2009 in het vliegtuig naar de wc ging. Ik wist meteen weer waarom ik probeer om voor het vliegen niet zoveel te drinken want gadverdamme wat was dat vies. Maar goed, verder ging alles prima op de heenweg, de reis van Lyon naar Vaison ook.

Het gezelschap: fantastisch. We misten alleen mijn vriend. En mijn zusjes vriend. En mijn broertje. Maar goed, het was maar een vierpersoons caravan, dus dat had eigenlijk toch niet gepast.

De omgeving: prachtig. We zaten ook op een geweldige plek op de camping, we hadden zulk goed uitzicht! Kijk dan!

Ben al op sinds vier uur ‘s ochtends, maar dan heb je ook wat.

Een foto die is geplaatst door Lisa ??? (@vijfkoffiegraag) op

De WiFi: niet zo goed. Mijn vader had een abonnement voor in het buitenland genomen en zijn telefoon was onze hotspot, maar die hotspot had zelf niet zoveel verbinding. Het enige wat een beetje behoorlijk werkte, was WhatsApp (vandaar ook dat ik jullie ook niet helemaal kapotgespamd heb op Instagram, dat lukte gewoon niet)

Veganistische opties in de supermarkt: matig. Ze hadden er niet eens cassavekroepoek en in de hummus zat kaas verwerkt (???). We hebben wel heerlijke pure chocolade-pindarotsen maar dan met cornflakes in plaats van pinda’s van de Super U gegeten. En zalige olijvenpaté. Maar die dingen waren dan wel weer bizar duur.

Het weer: zalig. Afgezien van zaterdag en zondag (toen het ineens heel koud was) was het iedere dag prachtig (en dat terwijl mijn moeder, die er dus al een week was voordat ik kwam, de week ervoor in haar winterjas liep!). Oké, als ik nog even mag zeiken: het waaide wel hard. Daar werden we best moe van.

Het fitnessregime: mwah-mwah. Mijn zusje en ik besloten op dag 1 dan we om de dag gingen bootcampen (lees: allebei onze eigen oefeningen van de fysiotherapeut afwerken, plus gezamenlijk planken, iets wat ik wel moet van de fysio maar m’n zusje niet, maar het is zo gezellig om samen te doen). Alleen op dag drie regende het. Dag vier ging dan wel weer goed, dag zes ook, maar op dag acht hadden we het te druk en op dag negen waren al onze attributen al ingepakt voordat de dag goed en wel begonnen was (en dat terwijl we die dag een workout juist goed hadden kunnen gebruiken, zie punt ‘De terugreis’).

De excursies: leuk! Zo gingen we naar Carrières de Lumières, waar schilderijen van Chagall op de wanden werden geprojecteerd (en niet zomaar, nee ze bewogen enzo). Echt een aanrader. Verder bar weinig gedaan, naar het dorp geweest, ergens gewandeld, en dat was het wel zo’n beetje.

Het oeuvre van Chagall in een grot geprojecteerd ???

Een foto die is geplaatst door Lisa ??? (@vijfkoffiegraag) op

Anders verhuizen we gewoon met z’n allen hierheen. Goed?

Een foto die is geplaatst door Lisa ??? (@vijfkoffiegraag) op

Activiteiten op de camping: erg goed, vooral die ene keer dat mijn zusje en ik Taylor Swift-concerten hebben gehouden en ik ook nog even een paar documentaires over haar maakte (haar = mijn zusje, niet Taylor Swift).

Gelezen boeken: wisselend. Ik had tien boeken op mijn e-reader gezet, ik heb er zes gelezen. Ik vond het best irritant dat ik geen ‘echte’ boeken mee kon nemen, want ik heb thuis nog zoveel ongelezen boeken liggen waar ik maar niet aan toekom, maar die ik echt heel graag wilde lezen. Om dit verdriet (en mijn wegwerkdrift) te compenseren, heb ik besloten om alleen maar boeken te lezen waarvan het als neerlandica op zich best wel gênant is om die nog steeds niet te gelezen te hebben (en een random boek van Renate Dorrestein) (altijd een random boek van Renate Dorrestein). Ik zal even heel kort vertellen of ik het aanraders vind of niet (anders duurt het lezen van deze blog ook zo lang, en jullie hebben ook nog andere dingen te doen): Renate Dorrestein – Een sterke man (ja) Arnon Grunberg – Blauwe maandagen (nee), Frans Kellendonk – Mystiek lichaam (alleen als literatuur je ding is), Joost Zwagerman – Gimmick (ja), Hanna Bervoets – Alles wat er was (ja), Arthur Japin – Een schitterend gebrek (alleen als je van plan bent om leraar Nederlands te worden, want bijna alle leerlingen kiezen dit boek voor boekbesprekingen) (nee grapje, ik vond het begin heeel saai maar later werd het toch wel mooi, maar weet nog steeds niet of ik het nou echt aan zou raden).

Zwembadtemperatuur: slecht. Het water was ijskoud. Desondanks heb ik wel drie keer gezwommen want ja ik vond het zonde van het water om niet te doen.

De terugreis: hels. Mijn ouders hebben namelijk hun oude auto met zeven stoelen (waarvan er twee uitkonden) onlangs vervangen door een normale auto. Dit zorgde voor kleine inschattingsfouten bij het meenemen van bagage. Zodoende zaten mijn moeder, mijn zusje en ik totaal ingebouwd tussen alles wat we mee terug moesten nemen (en dat twaalf uur lang). Nee echt, ik heb nog nooit zo rot gezeten in de auto als deze keer. Maar goed, hè, beter een leuke vakantie met een stomme terugreis dan een stomme vakantie met een leuke terugreis, toch?

Eindoordeel:

vaison la romaine vakantie

Topvakantie

10 Comments

Filed under leven