Inmiddels eet ik alweer een paar maanden volledig plantaardig (uitgezonderd van die ene keer dat ik zonder het door te hebben in roomboter gedrenkt pitabrood naar binnen schrokte, oeps) en het bevalt me heel goed. Het levert af en toe wat ongemakkelijke situaties op, maar hee, het zorgt ook voor minstens evenveel prachtige gebeurtenissen. Speciaal voor jullie heb ik al deze momenten op een rijtje gezet.
Dus bij dezen: vegan zijn is…
- verlangens loslaten en erachter komen dat dat helemaal nog niet zo moeilijk is als je jezelf altijd voorhield (een leven zonder kaas is nog steeds een leven, geloof me)
- supersnel etiketten leren lezen (je bent binnen no time allergenenexpert)
- stiekem balen omdat je nu eigenlijk niet meer met goed fatsoen naar Boer zoekt vrouw kunt kijken
- eindelijk behoorlijk leren koken omdat je indruk wilt maken op je gasten (ze mogen immers niet denken dat het veganisme saai is)
- bij iedere hint van verkoudheid toch stiekem bang zijn dat het door je eetpatroon komt
- bij iedere hint van superieure gezondheid (lees: niet verkouden zijn) zeker weten dat het door je eetpatroon komt
- niet meer het vanzelfsprekende gevoel hebben dat je altijd en overal maar in restaurants terecht kunt
- supergelukkig zijn als een niet-vegan restaurant toch iets te vreten voor je in elkaar heeft geflanst (#dankbaar, of beter gezegd: #nederig)
- altijd wel iets extra’s bij je hebben, voor het geval dat je belandt in een kantine met niets dan witte broodjes ham en witte broodjes kaas (a.k.a. de veganistenhel)
- in restaurants totaal geen last hebt van keuzestress, maar thuis des te meer omdat er zo afschuwelijk veel recepten zijn waar je uit kunt kiezen
- allemaal dingen kopen die je vroeger niets zeiden, zoals seitan, agar-agar en zwart zout, en een serieuze edelgistverslaving ontwikkelen
- heel veel pure chocolade eten
- nee maar echt
- en iedereen maar denken dat je de hele dag megagezond eet omdat je enkel planten verorbert
- telkens maar weer opnieuw moeten uitleggen dat je iets wel ‘mag’ eten, maar het niet ‘wilt’ eten
- steeds het zinnetje “Ik vind het heel knap, maar ik zou het zelf niet kunnen” moeten aanhoren
- na al die keren nog steeds niet weten hoe je daarop moet reageren
- superontroerd raken door alle lieve mensen die gewoon veganistisch voor je koken, alsof het niks is
- bananen. Heel veel bananen. Even serieus
- en hummus, anyplace anywhere anytime
- altijd weer van vleeseters moeten horen dat je ook kleding draagt die gemaakt is door kinderen in Bangladesh (hoe weet jij waar ik mijn kleren koop dan???)
- niet zo goed weten wat je nou eigenlijk met je oude leren handschoenen moet doen
- twijfelen of je er nu al iets van moet zeggen als mensen wilde plannen smeden om gezellig samen te komen met gegrilde vis of dat je je commentaar moet bewaren voor het moment waarop de plannen in een wat concreter stadium zijn
- eigenlijk niet durven zeggen dat je alleen maar planten eten voor het geval dat je dan weer zo’n veganist lijkt die nergens anders over kan praten
- je eigen eetpatroon zo chill en normaal vinden dat je soms even vergeet dat je ‘afwijkend’ leeft
- niet snappen waarom je OOIT dacht dat je dit niet kon
- heel erg blij zijn dat je ~*lifestyle*~ zo min mogelijk bijdraagt aan dierenleed.
Nog aanvullingen, anyone?
Ik zei het toch, bananen
