Snoezig
Toen ik zeventien was (dat was in 2008, voor het geval dat jullie het moeten weten) ging ik met mijn familie op vakantie naar Thailand. Daar kocht ik een heleboel troep. Een van deze dingen was een zeer goedkope dvd met allerlei videoclips van Placebo. Het was eigenlijk gewoon een illegale dvd, hij had niet eens een doosje en hij haperde regelmatig, maar dat maakte me niets uit – toen ik eenmaal thuis voor de tv zat en alle clips een voor en bekeek, voelde het alsof de hemel open ging en Liefde en Schoonheid en Waarheid zich voor het eerst aan mij openbaarden.
Dit klinkt misschien een beetje melodramatisch, maar dat ben ik nu eenmaal en Placebo is dat ook – we zitten op dezelfde golflengte, zullen we maar zeggen. Ik kan het ook niet helpen dat het allemaal zo heftig was. Alles aan deze band was nieuw voor me: de destructieve sfeer (zo romantisch!), dat rare gitaarspel, die fantastische nasale stem van Brian Molko, die jurken en make-up (en dan niet dat zwarte geweld rond de ogen, nee, Bri droeg gewoon lekker paarse lipgloss). Het was allemaal zo interessant en onbekend en spannend. Het was alsof ik dingen zag waarvan ik altijd al wist dat ze er waren, maar die ik nooit zelf had kunnen benoemen. Zoals ik al zei: Liefde en Schoonheid en Waarheid.
Natuurlijk kende ik deze band al en tijdje, anders had ik die dvd niet gekocht, maar door dit schijfje viel alles pas op z’n plaats. (Ik begon trouwens ooit naar hen te luisteren doordat iemand op YouTube een fanvideo had gemaakt van Interview with the Vampire met Every you every me op de achtergrond. Ik heb PJ Harvey trouwens op exact dezelfde manier leren kennen. Met andere woorden: ik heb mijn muziekleven te danken aan Interview with the vampire. Ik wilde die film trouwens alleen maar per se zien omdat ik er vroeger altijd over las in het Vampierhandboek. Met andere woorden: ik heb mijn muziekleven te danken aan Paul van Loon. Mooi man.)
(Sorry, ik kan niet over Placebo schrijven zonder over PJ Harvey te schrijven. Wisten jullie al dat Brian groot fan van haar is?)
Het waren creatieve tijden, de tijden waarin ik iedere dag ontbeet met mijn Placebo-dvd. Ik schreef veel verhalen (nog nooit had muziek zich zo goed in woorden laten vertalen) en werd zelfs geïnspireerd om op gitaarles te gaan. Mijn gitaar noemde ik Peeping Tom/Slackerbitch – melodramatisch, ik heb het je toch gezegd. Dat ik na een jaar nog steeds alleen maar de Lentewals kon spelen, mocht de pret niet drukken.
(Oké, dat deed het wel. Toen stopte ik er ook maar mee.)
(Overigens was mijn obsessie minder leuk voor mijn familie, want die moesten er iedere keer weer van meegenieten. “Zit je weer van die vieze clipjes te kijken?” zuchtte mijn moeder altijd als ik die dvd weer eens aanzette in de woonkamer. Maar goed, ze vonden het een vooruitgang na mijn PJ Harvey-dvd, daarbij zei het hele gezin alleen maar in koor: “Oh Lisa, dit is echt verschrikkelijk. Dit vind je toch niet echt goed? Dat méén je toch niet?”)
Mijn allesoverheersende liefde voor Placebo ebde pas weg toen ik veel ging luisteren naar andere (ook heel heteronormatieve) (haha grapje) muzikanten zoals Patrick Wolf en The Ark. Ik vond daar uiteindelijk nog meer in dan in Placebo. Zo ging dat, op die leeftijd. Ik had niet vaak een muzikale openbaring, maar als ik er eentje had, dan was-ie heftig ook. Inmiddels is het alweer jaren geleden dat ik zo’n life changing ontdekking had, iets wat wellicht iets te maken heeft met het feit dat ik inmiddels Een Leven heb – ik bedoel, als je alleen maar een beetje binnen je Placebo-dvd zit te kijken, kun je er makkelijk je hele bestaan en wereldbeeld aan ophangen. Nu zijn er allemaal andere dingen die ik kan doen. En moet doen. Vroeger kon ik me echt niet voorstellen dat ik wel eens een dag niet naar muziek zou luisteren. Nu wil ik regelmatig juist dat iedereen even z’n mond houdt.
Het is ook wel goed om af en toe een beetje afstand te nemen, dat houdt de zaken vers. Als ik nu weer eens naar Placebo luister, ben ik opnieuw in de war over hoe mooi het is, hoe bijzonder en hoe goed gevonden, en mijn hart raakt telkens weer opnieuw vervuld van Liefde en Schoonheid en Waarheid en voel ik toch net zoveel dingen als in 2008. Soulmates never die, weet je wel?
(Lievelingsnummer. En ja, er is ook een Engelse versie, maar in het Frans is hij nog mooier.
En als ik deze classic hoor word ik ook zo gelukkig jongens echt niet normaal.
En deze!)
