In april heb ik maar liefst nul blogsposts geschreven. Het is zo weinig dat ik er bijna trots op ben.
Overigens heb ik deze maand ook niet gewerkt (iets met na zoveel contractverleningen verplicht drie maanden op straat staan omdat je geen vast nulurencontract kunt krijgen, huilie). Pas in juli mag ik weer. Van tevoren had ik bedacht dat ik deze drie maanden kon gebruiken om mezelf te gaan zoeken met transcendente meditatie, mijn scriptie weken voor de deadline af te hebben en een taart te bakken, maar ja. Alles loopt altijd anders dan gepland.
Ik hoor jullie al denken: Lisa, het klinkt alsof je geen fluit hebt uitgevoerd. Maar dat is niet waar! Ik heb van alles gedaan! Zoals:
– Me ingeschreven voor de lerarenopleiding. Jup, het is semi-officieel, ik ga nog een jaar langer studeren en dan word ik docent! Althans, als alles goed gaat en ik niet in een burn-out word gepest door mijn stageklas. (Vast niet, pubers zijn lievvvv, dat weet iedereen.) Een paar jaar geleden rolde ik altijd met mijn ogen als iemand suggereerde dat ik met mijn opleiding Nederlands zeker leraar wilde worden, maar nu heb ik er heel veel zin in (iets met ouder en wijzer worden. Maar dat is een aparte blogpost waard. Wat zeg ik? Dertig aparte blogposts!)
– Gezocht naar een nieuw huis. Nu ik nog een jaar langer studeer, kan ik nog een jaar langer gebruikmaken van Studentenwoningweb (een website waarbij je iedere week kunt reageren op een huis/kamer en waarbij diegene die het langst is ingeschreven de woning ook echt krijgt). Oh jongens, jullie willen niet weten hoeveel huizen ik de afgelopen weken al denkbeeldig heb ingericht, hoeveel veganistische vijfgangendiners ik al voor mijn vrienden heb bereid in mijn nieuwe fantasiekeuken en hoeveel stamkroegen ik inmiddels al op Google Maps heb gevonden.
Het resultaat: vooralsnog niets. Maar de komende weken gaat er echt iets gebeuren, dat voel ik.
– Mijn haar niet gewassen. Is ook een aparte blogpost of tien waard. In het kort: drieënhalve week terug ben ik gestopt met het gebruiken van shampoo en was ik het alleen met water. Je zou denken, je haar niet wassen, dat is toch geen activiteit dus dat kost geen tijd, maar daar kun je je lelijk in vergissen. Geen shampoo gebruiken is heel, heel veel werk. Maar dat vertel ik later wel.
Het resultaat: laat op zich wachten. Maar ik loop niet zo voor gek als je zou denken. Ik zie er eigenlijk best cool uit, al zeg ik het zelf.
– Aan mijn scriptie gewerkt. Mijn scriptie gaat over vrouwelijkheid en (literair) succes. Ik onderzoek hoe de beeldvorming hieromtrent tot stand komt bij mijn casussen Connie Palmen, Renate Dorrestein en Heleen van Royen, prachtige casussen waar ik zeer dankbaar voor ben en die me meer opleveren dan ik ooit had durven hopen. Ook dit is een aantal eigen blogs waard, vooral omdat ik al aan het begin van dit jaar een speciale Heleen van Royen-blog had beloofd (sorry, Lin!). Ik schaam mij diep voor het feit dat het nog niet gelukt is. Misschien is het een soort faalangst, omdat het onderwerp TE LEUK is. Laten we het daar maar op houden.
– Nog een ander onderzoek on the side. Anders zou het leven ook maar saai worden, hè! Dit onderzoek gaat over dubbeltijdigheid en de rol van Victor Hugo als historicus in Notre-Dame de Paris: ook een casus waarvoor ik zeer dankbaar ben (ik heb hem zelf uitgezocht, maar toch). I love love loooove dit boek. Echt hoor. Ik ben in mijn leven vaak teleurgesteld door klassiekers (Pride and Prejudice, gadverdamme, en Dracula, wat was dat saai) maar Notre-Dame de Paris is oprecht prachtig. De beschrijvingen van mensen en de stad zijn zo mooi, het drama mag dan wel een melodrama zijn maar zit zo goed in elkaar, en de toon is vaak ook nog eens ontzettend grappig.
Als Gringoire in onze tijd leefde, hoe heerlijk zou hij dan het midden houden tussen het klassieke en het romantische! Maar hij leefde niet meer in de tijd, waarin men driehonderd jaren werd en dat is jammer. Zijn afwezigheid schept een leegte, die zich heden ten dage maar al te zeer doet gevoelen.
Waarschijnlijk is dit citaat zonder context helemaal niet lollig, maar goed, dat mogen jullie voor jezelf bepalen.
Het enige dat af en toe balen is, of nou ja, eigenlijk is balen niet het juiste woord, is dat ik tijdens het lezen en schrijven heel vaak liedjes uit zowel de Disneyfilm als de musical in mijn hoofd krijg. Maar dat heb ik eigenlijk ook altijd als ik voor de Notre-Dame zelf sta. Dan krijg ik vooral dit stukje in mijn hoofd (nu post ik de Franse versie omdat ik zowel de Nederlandse als de Engelse niet kan vinden, wat ik wel jammer vind want ik ken de Nederlandse uit mijn hoofd: Wat was dit voor vreemd gevoel dat Frollo overviel? Het was angst, angst voor zijn onsterfelijke ziel). (Disneyliedjes zijn trouwens ideaal als je je talenkennis bij wilt spijkeren/op peil wilt houden tijdens het afwassen, dit is mijn favoriet want ze praten hier lekker zo duidelijk.)
Maar goed, over bovenstaande onderwerpen zou ik ook wel weer een blog of twintig kunnen schrijven (bijvoorbeeld over mijn intense boosheid over de demonisering van Frollo in de Disneyfilm, ik bedoel, in het boek vermoordde hij ook wel een zestienjarig onschuldig meisje omdat ze ‘m niet wilde, hij heeft Quasimodo vrijwillig geadopteerd!!! Niet omdat het moest van een of andere geestelijke omdat hij anders naar de hel zou gaan!!!)
Oké, genoeg geblèrd. Eigenlijk heb ik de laatste anderhalve maand nog veel meer gedaan/gedacht/whatever, maar ik vind het wel weer goed zo en ik heb ook honger en ik moet deze blog nu wel posten want anders komt hij nooit online (geloof me, er zijn de afgelopen tijd zoveel conceptblogs gesneuveld omdat ik in the heat of the moment ging eten in plaats van posten). Dus doei, tot snel hoop ik, of niet, Heleen van Royen mag het weten.
