Monthly Archives: February 2015

ik zeg maar wat

Ik heb geconstateerd dat er op mijn blog drie soorten blogposts regelmatig terugkeren. Dit zijn deze drie:

1) Hoi kennen jullie mij nog? Ik ben Lisa en ik heb heeeel lang niet meer geblogd maar nu ga ik er weer helemaal voor hoor
2) Omg mijn telefoon/computer/wifi was kapot maar nu werkt alles weer
3) Zo hé ik heb vet lang niet hardgelopen want ik had een blaar/een verrotte knie/tijdgebrek maar I’m back on track

Wees niet bang: deze blog wordt geen combinatie van alle drie deze soorten. Ik ga het alleen over 1) en 2) hebben.

1) Hoi kennen jullie mij nog?

Ja HOI dus. Hoewel mijn laatste blog van nog geen twee weken terug is, heb ik het gevoel alsof ik Vijf koffie graag (wat een rare blognaam eigenlijk) zwaar verwaarloosd heb. Dit heeft allerlei redenen die ik niet allemaal uit de doeken ga doen, maar ik zal er eentje uitlichten: ik heb best wel veel proza (verhalen!) geschreven. Mijn innerlijke drang was groot, laten we maar zeggen.Niet alleen kostte dat geschrijf veel tijd die ik niet aan mijn blog kon besteden, ook zorgde het ervoor dat ik niet meer zo goed in blogmodus kon komen. Mijn verhaalstijl is nogal anders dan mijn blogstijl.
Ik vind het nu nog steeds best lastig om dit te typen (ja echt) maar ik doe het toch, want ik mis het bloggen (ik moet ook nog steeds schrijven over Heleen van Royen, waar ik in januari onderzoek naar heb gedaan voor mijn studie, maar op dit moment lukt het echt niet, zo stom).

2) Omg mijn telefoon

Op een mooie ochtend in december werd ik wakker met een lief roze vlekje aan de linkerkant van mijn telefoonscherm. Dat vond ik allemaal wel best (ik ben niet zo pietluttig wat dat betreft) maar het lieve kleine vlekje werd steeds groter en groter en eind januari was mijn hele scherm blauw. Dat zou ik ook nog wel best hebben gevonden als ik behoorlijk had kunnen zien wat er op mijn scherm stond. Dat was niet het geval: WhatsApp-gesprekken kon ik nog net lezen, maar in groepschats begreep ik nooit helemaal wie er nou precies aan het praten was. Foto’s bekijken ging al helemaal niet – een kleine ramp, want ik ben aardig Instagramverslaafd.

De enige reden waarom ik helemaal tot vorige week wachtte om m’n telefoon te laten maken, was dat ik bang was dat ik gedoe zou krijgen met de garantie. Deze angst bleek overigens voor niets. Inmiddels heb ik mijn telefoon terug en ben ik Instagramverslaafder dan ooit (mijn account is trouwens vijfkoffiegraag, voor de liefhebbers)

3) Zo hé ik heb vet lang niet hardgelopen

Haha, ik zei dat ik niet over hardlopen ging schrijven, maar dat was een leugen. Ik hou het kort, oké? Wat ik wilde zeggen was dat ik erover zit te denken om me weer in te schrijven voor de Ladies Run van 10 kilometer en dan proberen om die onder de 50 minuten te lopen (moet lukken, vorige keer deed ik er 56 minuten over en ik had echt niet behoorlijk getraind).

Misschien kan dit voornemen me overtuigen om regelmatig te gaan rennen, want om een of andere reden gebeurt dat nu niet. Ik kan  trouwens ook eens aan een andere wedstrijd meedoen dan de Ladies Run, maar ik snak stiekem naar een nieuwe foeilelijke medaille met een sportschoen met hoge hak erop. Nee grapje, ik wil gewoon niet rennen met mannen, mannen zijn stom. Nee grapje, ik kan ook gewoon meedoen aan een ander evenement maar ja ik zeg maar wat.

Inmiddels ben ik druk bezig het aantal ongemaakte selfies van de afgelopen tijd te compenseren

Ondertussen ben ik druk bezig het aantal ongemaakte selfies van de afgelopen tijd te compenseren

21 Comments

Filed under hardloopavonturen, huishoudelijke mededelingen, leven

iets dat in 2009 gebeurde

Altijd als ik in het Vondelpark ben, moet ik denken aan een van de eerste keren dat ik daar was, toen ik net in Amsterdam studeerde. Ik was achttien jaar, woonde nog bij mijn ouders in Rotterdam en wist nog niet dat ik een half jaar later zou stoppen met mijn studie psychologie. Het was eind september, eind middag en de lucht voelde en rook al naar herfst.

Eerder die dag had ik college gehad op het Roeterseiland en over een paar uur zou ik naar een concert van Patrick Wolf gaan. In mijn eentje, want ik had niemand mee durven vragen. Nog maar een maand daarvoor waren mijn vrienden tijdens zijn optreden op Lowlands weggelopen omdat ze in de war raakten door zijn gouden catsuit. Ik had hun plotselinge verdwijning niet door: ik was veel te druk met aanwezig zijn bij het beste concert van mijn leven. Na afloop wilde ik nergens anders meer heen, het idee om andere muziek te luisteren en andere optredens te zien vond ik obsceen.

Na mijn college ben ik maar een beetje gaan lopen, de stad verkennen. Geheel toevallig (ik had alle tijd, geen richtingsgevoel en geen GPS) kwam ik uit bij het Leidseplein, waardoor ik me meteen heel wat voelde – meestal eindigden mijn wandelingen in the middle of nowhere. (Achteraf gezien was het ook weer niet zo heel raar dat ik daar uitkwam, omdat ik gewoon vanaf het Weesperplein de grachtengordel gevolgd ben, langs het Frederiksplein, over de Weteringsschans, maar dat had ik niet door, mijn mentale kaart van Amsterdam bestond toen nog uit enkel losse puzzelstukjes.)

Ik doodde wat tijd in de H&M en besloot toen even door het Vondelpark te lopen. Het was al vrij laat, het begon al te schemeren, en in het gras stond een groep jongens van mijn leeftijd. Ze droegen allen een pak met stropdas, hun haar was achterover gekamd. Twee van die jongens bevonden zich in het midden van de kring. Ze waren aan het vechten. Of nou ja, vechten… volgens mij waren ze elkaar aan het duwen, maar omdat ze allebei even sterk waren, ging het nergens naartoe. De rest van de groep stond er verveeld omheen. Iemand zei iets, ik weet niet meer wat, ik weet niet eens meer of ik het wel echt heb gehoord, maar ik geloof dat hij vond dat ze iets anders moesten gaan doen. Iets spectaculairders. Iets dat de rest minder zou vervelen.
Dit is nou een ontgroening, dacht ik, dat je moet vechten in een pak, dat je jezelf voor lul zet en dat niemand het dan echt leuk vindt.

Ik kan me niet herinneren wat ik verder nog gedaan heb, of wat ik gegeten heb. Ik weet alleen nog dat Patrick Wolf in ieder geval wel heel spectaculair was.

8 Comments

Filed under leven