Monthly Archives: November 2014

by | November 30, 2014 · 18:11

verwarrende tijden

Het begon toen ik een jaar of dertien was en de Donald Duck verruilde voor de Fancy. Ik kwam erachter wat het inhield om een tienermeisje te zijn (heel simpel, je hoefde je alleen maar bezig te houden met h0tties, make-up en lol maken met vriendinnen – dat had ik achteraf gezien zelf wel kunnen verzinnen). Maar ik leerde ook iets interessanters, namelijk: in de decembermaand draag je feestkleding.

Ieder jaar stonden weer minstens tien pagina’s vol korte fluwelen jurkjes, glanzende vestjes en verenoorbellen, terwijl verschillende modellen (m/v) elkaar lachend sloegen met glitterkussens (t.w.v. € 59,95). Ze waren een beetje chique, een beetje casual, maar vooral heel feestelijk. Ik zag zoveel moois dat ik er helemaal in de war van raakte. Al die kledingstukken schreeuwden om feestjes, heel veel feestjes, zodat ik telkens kon shinen met een ander paillettentruitje. Alleen feest vieren met Kerstmis en Oud & Nieuw was niet genoeg: dan zouden er gewoon te veel kleren in de kast blijven hangen.

Niet alleen de Fancy deed dat, maar ook de Ellegirl en de Marie-Claire en al die andere bladen, en ieder najaar schrik ik weer wakker van het besef dat ik naar feestjes moet, heel veel feestjes, om al die kleren die ik moet kopen te kunnen dragen. Alleen mislukt dat altijd. Het grootste gedeelte van december is namelijk niet zo feestelijk. Goed, je hebt overal leuke lichtjes en mooi versierde winkels, maar geen feestjes, want iedereen is te druk met het maken van suprises, het inkopen van kerstcadeautjes, het uitrusten van alle waarmoetikdejaarwisseliningodsnaamvieren-stress en het halen van allerlei eindejaarsdeadlines. En als iemand eens een feestje geeft, kan ik zelf niet, omdat ik nog een of ander essay moet schrijven.

Zelfs al lees ik tegenwoordig nauwelijks kersttijdschriften (door een abonnement waarbij mijn moeder en ik oude tijdschriften ontvangen voor weinig geld zit ik qua magazines nog helemaal in nazomersfeer), het gevoel dat ik aankomende maand allemaal casual/chique/feestelijke feestjes moet aflopen blijft, zeker als ik tijdens het boodschappen doen langs de H&M kom:

Ik bedoel, KIJK DAT DAN! Voor zo’n outfit heb je toch een decemberfeestje nodig? Niet Kerstmis, want dit is echt te casual, maar je kunt hier ook moeilijk mee gaan werken. En je kunt hiermee ook niet wachten tot het maart is, want wie draagt nou zoiets in maart? (Oké, ik zou het doen.) Dit rokje is gewoon gemaakt voor zo’n feest, of misschien alleen maar om het verlangen ernaar aan te wakkeren, daar zie ik de mode-industrie best voor aan.

Ik zou jullie bijna willen smeken om mij uit te nodigen op al jullie decemberfeestjes, maar ik zou waarschijnlijk toch niet komen – iets met allemaal decemberdeadlines.

December is echt de meest verwarrende maand van het jaar.

23 Comments

Filed under kleding en zo, rare wereld

Tagged as , , , ,

by | November 27, 2014 · 11:48

10 redenen om Bend it like Beckham te kijken

Tim heeft mij onlangs dolgelukkig gemaakt door voor te stellen om samen naar Bend it like Beckham te kijken. “Ik weet niet of je hem niet te meisjesachtig vindt,” protesteerde ik nog zwakjes, maar dat vond hij gelukkig onzin. Echt, duizend hartjes voor die jongen. En ook heel veel hartjes voor BILB, want ik heb deze film al vijf keer gezien en ik kan er geen genoeg van krijgen. Omdat ik geen tijd heb om mijn tv op ieder moment van de dag aan te laten staan, vind ik dat jullie het stokje maar eens van me moeten overnemen. Dat is een win-winsituatie hoor, want BILB is echt een aanrader, en wel om deze redenen:

1. De film gaat over meisjes en voetbal, zonder dat het te veel over voetbal gaat. Snap je? Ik vind films over mensen die een sportieve prestatie neerzetten tof, ik vind films over meisjes die iets doen wat ‘jongensachtig’ (blugh) tof, maar tegelijkertijd is de film meer dan goed te volgen voor iedereen die een hekel heeft aan voetbal. Echt!

2. De familie van het hoofdpersonage komt uit India. Dit levert niet alleen prachtige beelden op (zoals een zeer Indiase bruiloft in een zeer Engelse achtertuin), het is ook interessant om te zien hoe het er in de Sikh-cultuur aan toegaat. Ik weet dat één (commerciële!) film niet een hele religie in z’n eentje kan representeren, maar aangezien scriptschrijfster/regisseur Gurinder Chadha zelf uit die gemeenschap komt, neem ik aan dat er wat waarheden inzitten. Sowieso is het erg verfrissend om eens een niet-lelieblank hoofdpersonage te hebben.

3.  Wat ook verfrissend is: in deze film is níet iedereen verliefd om Keira Knightly! Niets tegen Keira hoor, maar ik denk dat zij het ook wel lekker vindt om eens met rust gelaten te worden.

4. Deze film is oprecht heel grappig. Vooral de ouders van de twee hoofdpersonages, Jess en Jules, zijn hilarisch. (“All I’m saying is, there’s a reason why Sporty Spice is the only one without a fella!”)

5. De soundtrack is heel fijn. De kruising tussen westerse nummers (onder andere van Victoria Beckham en meerdere nummers van Mel C. – voelen jullie ‘m?) met Indiase muziek werkt heel goed. Ze hebben ook nog eens allemaal leuke liedjes uitgekozen, dat scheelt natuurlijk.

6. Ook op het eerste gezicht heel verschillende beelden (zoals gedans op een gigantische bruiloft en vervolgens een penalty op het voetbalveld) worden zo met elkaar verweven dat ze ineens heel goed bij elkaar passen. Het contrast blijft, maar tegelijkertijd komen alle emoties samen in een bakje gelukzaligheid.

7. Bend it like Beckham dealt (op vrij oppervlakkige manieren, maar toch) met diverse soorten discriminatie  – zowel discriminatie van minderheden, vrouwen als van homoseksuelen (fun fact: in de eerste instantie zou de film over een lesbische relatie gaan, maar Chadha besloot dit te schrappen omdat het misschien een beetje te heftig was voor de Sikh-gemeenschap. Best jammer, maar laten we het positief bekijken: de niet-lesbische verhaallijn is nu ook al vet leuk).

8. Nu we het toch over gender hebben: ik vind het leuk dat het verhaal over meisjesvriendschappen gaat. Natuurlijk wordt dit weer allemaal enigszins verkloot door Jonathan Rhys Meyers, maar ik heb toch het idee dat hij er maar een beetje bijhangt. Girl power! (Ja, deze term mag ik gebruiken, het is niet alsof de Spice Girls totaal afwezig zijn in deze film)

9. Je krijgt van al die voetballende meisjes zin om ook van de bank te komen.

10. Het is de enige ‘feel good movie’ (ik zet dit expres tussen aanhalingstekens om mijn wantrouwen jegens het genre duidelijk te maken) waardoor ik me na het kijken écht goed voel.

10 Comments

Filed under film en teevee

Tagged as ,

by | November 24, 2014 · 14:25

hoe ik nu ren

Inmiddels hou ik me al meer dan vijf jaar bezig met hardlopen. Ik begon op mijn achttiende, aangestoken door het enthousiasme van vakantievriendin die minstens zes sporten beoefende. Hoewel ik mezelf daarvoor altijd zag als een bijzonder a-sportief geval, ging het me best lekker af. Sterker nog: het voelde goed. De jaren daarna bleef ik braaf rennen, hoewel er soms ineens een pauze van een paar weken tussenzat  omdat er tijdens mijn rondje een hond blaffend op me af was gekomen (over hardlopen met hondenangst kan ik trouwens ook nog zeven verschillende blogs schrijven).

Ik rende nooit echt met een trainingsprogramma en lette ook niet op het aantal kilometers dat ik moest afleggen: ik deed maar wat, rende/liep door de straten sloeg linksaf als rechts een hond aankwam. Terug ging ik als ik moe was, dat was in het begin na ongeveer twintig minuten. En dat was dan best zwaar. Tijdens een door de universiteit georganiseerde hardloopwedstrijd van vijf kilometer waar ik samen met Tessa aan meedeed, eindigden we bij de sloomste vier.

In de zomer voordat ik naar Parijs ging (toen ik 20 21 was), werd ik ineens fanatiek. Niet alleen in hardlopen, maar ook in al die andere gezondheidsshizzle. Ik ging kilometers tellen, betaalde me blauw aan allerlei superfoods en spendeerde achterlijk veel uren op sites waarop stond dat je pindakaas moest eten en aan intervaltraining moest doen. Ik raakte supergemotiveerd en rende verder dan ooit. Hartstikke leuk en aardig, maar… dat intens bezig zijn met hardlopen koste veel TIJD, echt niet normaal.

Ook in Parijs was ik zo’n fanatiekeling die de hele tijd vroeg opstond zodat ze voor college nog even kon rennen. Doordeweeks door het algemeen als hardloopparcours aanvaarde Jardin des Plantes of naar Bastille en dan weer terug (ooooh, dat mis ik zo!), en in het weekend langs de Seine, voorbij de Notre-Dame en dan bij Point Neuf maar weer eens terug. Of naar en door Parc Bercy, maar daar was de kans groter dat ik loslopende honden tegenkwam, dus dat deed ik minder vaak.

Met Iris en Dionne (dit is echt één van de twee hardloopgerelateerde foto's die er van mij bestaan)

Met Iris en Dionne na de Ladies Run

Eenmaal terug waren er allerlei dingen die harder om mijn aandacht schreeuwden dan hardlopen. Ik deed het wel, rende zelfs de Ladies Run, maar zoals vroeger werd het (afgezien van een korte periode van gelukzaligheid wegens mijn mooie resultaten bij eerdergenoemde run) niet meer. Ik ben er zelfs een tijdje helemaal mee gekapt omdat ik gewoon geen zin had. Alleen toen sliep ik dus niet meer. Ik ging toch maar weer hardlopen, maar tijdens het begin van mijn stage stopte ik alweer. Ik moest zonder hardlopen al iedere dag om half zeven opstaan. Een avondhardloper ben ik nooit geweest, en na een dag werken (en nog wat andere dingen van mijn to do-lijstje afstrepen) naar buiten gaan, zag ik niet zo zitten.

En toen liep ik ineens mank. Volgens mij heb ik het hier niet uitgebreid over gehad (naast mijn lichaam verwaarloosde ik ook mijn blog), maar om totaal onverklaarbare redenen kon ik van het ene op het andere moment niet meer normaal lopen. Het deed echt verrot veel pijn en het ging maar niet over. Toen ik na een paar weken naar de fysiotherapeut ging, zei ze dat mijn klachten klonken als een typische hardloopblessure.

Best wel een grap, aangezien ik dus al maanden niet rende. En de maanden erna rende ik óók niet, omdat normaal lopen nog te veel moeilijk ging. Pas sinds september kan ik weer pijnloos rennen. Ik doe het nu wanneer het me uitkomt, dat is ongeveer twee keer per week. Ik tel geen kilometers en als ik sneller ren, doe ik het voornamelijk zodat ik eerder thuis ben. Ik heb gewoon geen zin meer om me er uitgebreid mee bezig te houden – niet omdat ik het niet interessant vind, maar omdat er momenteel zoveel dingen mijn aandacht eisen dat ik het hardlopen niet belangrijk kan maken. Ik doe het gewoon, en dan is het wel weer klaar. Na vijf jaar weet ik wel hoe ik moet rennen. En dát ik moet rennen, want voor ik het weet lig ik weer wakker, of kan ik weer helemaal niet meer lopen.

Het is eindelijk makkelijk.

hardlopen

Eigenlijk had ik dit verhaal moeten illustreren met een hardloopselfie, maar die is nooit gemaakt, dus dan maar een foto waarvoor ik het hardlopen ooit eens onderbrak

 

8 Comments

Filed under hardloopavonturen

Tagged as ,

by | November 21, 2014 · 20:51

een dramatisch dilemma (kies de juiste oplossing en win niets)

Jullie denken misschien dat mijn Parijsperiode helemaal is afgesloten en ik er alleen maar over blog omdat mijn huidige leven doodsaai is. Dat is misschien een klein beetje waar, maar lang niet helemaal. Zo kreeg ik een maand of wat terug een e-mail van mijn Franse bank. Dat ik rood sta omdat ze het verzekeringsgeld van mijn woning hebben afgeschreven terwijl die rekening leeg was (deze verzekering had ik twee jaar geleden afgesloten bij de bank zelf).

Ik vond het een heel merkwaardige e-mail. Ten eerste omdat ik geen flauw idee had dat ik een verzekering betaalde voor een kamer waar inmiddels al een ander woont. Ten tweede omdat er niet stond dat ik eens gauw geld moest gaan storten: alleen dat ik snel moest reageren. Wat ze precies van me wilden horen, was onduidelijk. Ik schreef toen maar dat ik al anderhalf jaar niet meer in de te verzekeren kamer woonde en niet wist dat ik hiervoor moest betalen. De bankmevrouw mailde mij terug dat het nu eenmaal een doorlopende verzekering was en dat ik hem niet had opgezegd. (Kennelijk was hij vorig jaar ook van mijn rekening afgeschreven, alleen dat had ik even gemist.)

Maar er stond weer geen verzoek om geld te storten. Dat vond ik een beetje raar. Toen ik zelf op een klantenservice werkte, kreeg ik continu mailtjes van mensen die een factuur voor de verlenging van hun abonnement hadden gekregen zonder dat ze doorhadden dat ze een abonnement waren aangegaan. Wanneer ik hen hier wat meer informatie over verschafte, zorgde ik er altijd voor dat het duidelijk werd dat ze écht moesten gaan betalen. Als mensen weten dat ze moeten betalen, is de kans ook groter dat ze dat ook doen. Het is geen zekerheid, maar het helpt wel.

Dus ik dacht nu: laat maar zitten. Als ze het geld echt willen, gaan ze wel moeilijk doen. Officiële brieven sturen, dat soort dingen. Hoewel het maar om vijftig euro gaat, wil ik het eigenlijk niet betalen. Ik ben me bewust van de kracht van algemene voorwaarden, maar betalen voor lucht vind ik wel heel overdreven. (Kijk, als het nou om een sportschoolabonnement ging waar ik niets aan heb omdat ik in een ander land woon, was het nog anders. Dan zou ik in theorie nog kunnen gaan sporten. Maar hier kan ik niets mee! Ook niet in hun theorie!)

Eergisteren kreeg ik echter weer een mailtje. Dat ik geld moet storten. Er staan geen dreigementen bij, maar toch. En nu weet ik niet zo goed wat ik moet doen. Nou ja, ik ga ze wel mailen en met veel gevoel voor pathos uitleggen waarom ik dit bedrag niet kan/wil/mag betalen. Maar als ze nou “Ja balen” zeg, wat dan?

Ik word verscheurd tussen mijn enorme weerzin tegen te betalen voor iets dat niet bestaat (ik bedoel, ik krijg ook niets uitgekeerd als de huidige bewoner de kamer in de fik steekt, toch? Mijn contact voor die kamer is niet meer geldig, dus daar kan ik toch niet voor betalen?) en de angst dat ik in Frankrijk te boek kom te staan als wanbetaler en er dan nooit meer mag wonen. (Niet dat ik van plan ben om terug te verhuizen, maar ik hou graag mijn opties open). Maar ik wil niet betalen! Het is niet eer-heer-lijk!

Dus wend ik mij maar tot jullie, lieve bloglezers. Ik heb jullie mening zo hard nodig dat ik er speciaal een poll voor heb gemaakt. Wat vinden jullie: moet ik betalen, of moet ik het niet?

Deze ruimte moet ik dus verzekeren (dit was toen mijn zusje en haar vriendin bij me logeerden, geen zorgen)

De te verzekeren ruimte (zo zag het er trouwens niet altijd uit hoor, alleen toen m’n zusje en d’r vriendin kwamen logeren)

20 Comments

Filed under studie in buitenland

Tagged as , , ,

by | November 18, 2014 · 13:43

waarom ik van mensen hou, of: waarom ik vegetariër ben

Ik hou meer van mensen dan van dieren. Wie dit niet doet, wantrouw ik. Natuurlijk, dieren zijn onschuldig, hebben geen dubbele agenda’s en zijn nooit bewust gemeen – in tegenstelling tot mensen. Maar wij zijn niet alleen maar slecht: wij zijn ideeën, cultuur, wetenschap, vooruitgang, allemaal dingen die dieren niet zijn.* Wij zijn verrassend, complex en veelzijdig.

Ik heb absoluut geen hekel aan dieren (dieren zijn best leuk, vooral het konijn van mijn zusje), maar ik ben niet ‘s werelds grootste dierenvriend. Soms vinden mensen het vreemd als ik dat als vegetariër zeg, maar deze zaken hebben  weinig met elkaar te maken. De vleesindustrie is wreed en walgelijk. Dat ik niet in katzwijm val bij iedere kitten, betekent niet dat het me niets kan schelen als het zou lijden.

Over het algemeen wordt dit wel begrepen, maar er zijn ook altijd mensen die het onzin vinden om vlees te laten staan. “Vlees eten is toch juist natuurlijk”, zeggen ze, of: “Maar dieren eten ook dieren, je zet jezelf nu boven hen!”
Ja, dat is waar, (sommige) dieren eten dieren omdat ze geprogrammeerd zijn met een jachtinstinct en ze vlees nodig hebben om hun lichaam aan de praat te houden. Newsflash: mensen hebben dat niet, of in ieder geval een stuk minder.

Misschien is onze spijsvertering gemaakt voor een dieet van zowel planten als dieren, en er zijn inderdaad mensen die stellen dat ze vlees nodig hebben, over het algemeen kunnen we prima leven zonder. Google drie seconden en je vindt allerlei soorten voedsel die je kunt eten om je lijf tevreden te houden. Ben je te lui om dit uit te zoeken, koop dan kant-en-klare vleesvervangers (een prachtige uitvinding van de moderne tijd).
Bovendien: het vlees dat in de supermarkt ligt, is verre van natuurlijk. Het is een en al water, groeihormonen, antibiotica en stress. Ons eetpatroon staat tegenwoordig behoorlijk ver af van de ‘natuur’ (voor zoverre die ooit bestond). Als je een lammetje ziet, is de eerste reactie het beest te willen knuffelen, niet het te willen slachten. Dit weerhoudt velen er niet van om lam te eten. Dat is niet onlogisch: het doodmaakproces is tegenwoordig makkelijk weg te denken.

Maar ik wil het niet wegdenken. Ik wil gewoon geen deel uitmaken van de vleesindustrie, iets waarvoor we voor kunnen kiezen omdat we beter weten dan een leeuw die een zebra doodbijt (iets dat overigens stukken minder wreed is dan de manier waarop dieren tegenwoordig worden gehouden). Een mens kan verantwoordelijkheid nemen. Wij kunnen verder denken dan ons eigenbelang.

Wij zijn gewoon geen dieren.

En daarom heeft dit snotterige beest al heel wat antibioticakuren achter de rug, terwijl een nieuwe kopen veel voordeliger is

*Update 2016: Ik ben het eigenlijk niet meer helemaal eens met de eerste alinea. Dieren kunnen meer dan we denken (en cultuur is niet alleen een mensending). En impliceer ik nou per ongeluk dat ze niet verrassend, complex en veelzijdig zijn? Niet heel slim van me.

18 Comments

Filed under mensen, vegashizzle

Tagged as , , ,