Even een vraagje aan alle bloggers hier: zijn jullie ook altijd zo bang om verkeerd begrepen te worden? Dat iedereen ineens denkt dat je dom bent. Of onaardig. Of verwend. In het echt hoor ik wel eens dat mensen niet weten of ik serieus ben of een grapje maak (om eerlijk te zijn: vaak weet ik het zelf ook niet), dus ik kan me zo voorstellen dat er online ook nog wel eens sprake van miscommunicatie is.
Ik word al helemaal zenuwachtig als ik iets heb geschreven dat enigszins negatief is, zoals mijn vorige bericht. Want jezus, waar zeik ik nou over? Over dat ik in Amsterdam woon? Euh, ja. Sorry. Dat wilde ik gewoon even kwijt, al is dat misschien niet megaslim in een wereld waar iedereen altijd maar blij moet zijn en één negatief bericht beter wordt onthouden dan tien vrolijke.
Maar goed, wat doe je eraan. Het kwade bestrijden met het positieve? Want naast zeikerig, onzeker en een dramaqueen ben ik vaak ook nog eens superblij. Echt waar hoor! Want de volgende elementen in mijn leven zijn he-le-maal geweldig:
1. Orange is the new black. Ja sorry jongens, ik ben pas twee weken geleden begonnen met kijken. Ik geloof niet dat ik ooit een leukere serie gezien heb. Jammer alleen dat ik er geen tijd meer voor heb.
2. Voor mijn studie mag ik boeken over aliens lezen! En onderzoeken!
3. Ik zag gisteren iemand lopen met een linnen tasje waar Teenage Dirtbag op stond. Voor iedereen die even niet meer weet waarom dit zo geweldig is, check dit:
Ik wil dat tasje ook. Hoewel ze dan waarschijnlijk wel weer naar mijn ID gaan vragen als ik alcohol wil kopen.
4. Ik heb pecorinokaas en casavekroepoek. En ik eet het nu. Allebei ja.
5. Inmiddels zijn er niet zeven maar zestien dagen voorbijgegaan sinds ik The Ring heb gekeken, en ik ben nog altijd niet vermoord.
6. Het ruikt buiten naar herfst. Het voelt buiten als herfst. I love herfst. Dood aan de zomer.
7. PECORINOKAAS CASAVEKROEPOEK PECORINOKAAS CASAVEKROEPOEK.
8. Ik ben geen Feyenoordsupporter.
9. Ik heb een vader, een moeder, een broertje, een zusje, een nichtje, twee neefjes, twee ooms, twee tantes, twee opa’s, een handvol empathische/hilarische/bizarre vrienden, epische internetmatties, een allerbeminnelijkste hete boy aan mijn zijde, en oh ja, over het algemeen zijn onbekenden op straat ook altijd aardig tegen me, of het nou in Rotterdam, Amsterdam, Parijs of in een uithoek van Engeland is.
10. En ik heb mijn blog. Ik vind bloggen dus echt het allerleukste wat er is, zelfs al lig ik soms wakker omdat ik bang ben dat ik er te veel op zeur, te onbegrijpelijk schrijf of te veel slechte grapjes maak. Maar dat is het uiteindelijk allemaal waard, want weinig maakt mij blijer dan voor me uit typen in WordPress.
Ugh Amsterdam (grapje, grapje)
