Omdat een blog over boeken niets is zonder zo’n irritante disclaimer die de werkelijke inhoud van de blog vertraagt: eigenlijk is dit pas het zesde deel van al dat boekengepraat, maar het heet nummer zeven omdat deel zes gaat over een heel erg vet boek dat ik eerder las, en die een eigen blog verdient. Maar omdat het boek dus té leuk is, lukt het mij niet om er een blog over te schrijven. Gek hè? Heb ik wel vaker last van. Deel zes (mijn lievelingsgetal ook) komt dus later. Ondertussen tikt de tijd door, dus laat ik het maar over boeken hebben:
Extreem luid en ongelofelijk dichtbij – Jonathan Safran Foer
Net toen ik in dit boek was begonnen, stortte vlucht MH17 neer. Hierdoor was het best raar om te lezen. Extreem luid en ongelofelijk dichtbij gaat over een jongetje wiens vader is omgekomen bij de aanslag op het World Trade Center. Ook ander groot verlies, zoals het bombardement op Dresden, wordt besproken. Ik vond het wel mooi met elkaar verweven, ook doordat er meerdere personages uit meerdere tijden aan het woord komen, waardoor het boek heel veel van de wereld leek te vatten in toch niet zoveel pagina’s. Vooral de hoofdstukken die niet vanuit de hoofdpersoon werden geschreven, vond ik erg goed.
Dat brengt me meteen op datgene dat ik er iets minder geslaagd aan vond: de hoofdpersoon, één of ander wijsneuzig kind. Ik heb niets tegen kinderen, maar volwassenen die voor volwassenen schrijven over wijsneuzige kinderen, slaan de plank nu eenmaal vaak mis. Nu ook. Ik geloofde er niets van.
Adrian Mole and the Weapons of Mass Destruction – Sue Townsend
In deze overzichten zet ik Engelse boeken die ik in het Nederlands las liever onder de Nederlandse titel, maar kom op, Adrian Mole and the weapons of mass destruction klinkt toch echt tienduizend keer veel beter dan Adriaan Mole en de massavernietigingswapens? Anyway, over naar het boek zelf. Kennen jullie Adrian Mole? Zo niet, dan moeten jullie hier écht wat aan doen. Ik ben GEK op Adrian. Een korte omschrijving: Adrian Mole is een fictief personage wiens eerste dagboek, The Secret Diary of Adrian Mole, Aged 13¾, in 1982 werd gepubliceerd. Adrian schrijft over het leven als zelfverklaard jonge intellectueel, zijn verschrikkelijke ouders en zijn grote liefde, Pandora Braithwaite . En dit is allemaal ZO grappig. Adrian heeft namelijk een zwaar leven, echt een heel zwaar leven.
In Adrian Mole and the weapons of mass destruction, zijn zevende dagboek, is Adrian dik in de dertig en nog even pretentieus als altijd. Hij verdient zijn geld in een boekwinkel, werkt zichzelf diep in de schulden, durft het niet uit te maken met zijn verschrikkelijke verloofde en zit ondertussen nogal in de rats over zijn zoon Glenn, die in Irak zit. Dat laatste was wat minder grappig, maar over het algemeen moest ik toch telkens hardop lachen. Het enige minpuntje: ik vond het niet zo geniaal als eerdere delen. Kun je nagaan hoe leuk die zijn.
Bridget Jones: The Edge of Reason – Helen Fielding
Van het ene dagboek struikelde ik meteen in het andere dagboek, dat ik in een liefdadigheidswinkel in Cornwall had gevonden (in veel Engelse stadjes heb je ontzettend veel verschillende, waarbij je goedkope boeken/kleren/cd’s/prullaria koopt voor bijna niets en ondertussen een hartstichting/Oxfam Novib/het Rode Kruis/kustwachten steunt).
Bridget Jonges deel 1 herlees ik al jaren regelmatig, omdat ik het zo grappig vind en omdat Bridget zo’n goed personage is. Heleen Mees schreef ooit een column waarin ze Bridget Jones onder ‘chicklit’ schaarde, en hoewel ik op zich niet per se iets tegen chicklit heb (oké misschien ook wel) vond ik dit een grove belediging. Bridget Jones is een geniaal tijdsdocument en één van de grappigste dingen die ik ooit gelezen heb. Ik was eigenlijk net van plan om hier een hele blog aan te wijden, maar toen was daar ineens Heleen Meesgate en toen leek het net alsof ik het alleen daarom zou schrijven. Hmm, misschien doe ik het binnenkort, nu kan het wel weer. Maar goed, even over deel twee: dat boek vond ik dus niets. Het was heel veel van hetzelfde, maar dan slechter en lang niet zo fris en origineel. Het had ook bijna precies dezelfde opbouw, met zo’n tegen het eind een groot drama dat dan weer wordt opgelost door… juist ja. Ugh, heel zonde.
