Monthly Archives: August 2014

enge wijven, domme wijven, dode paarden: the ring voor iedereen die hem niet durft te kijken

Zoals jullie inmiddels wellicht wel weten, ben ik een beetje een bangerik. Ik hoef tijdens de lunch maar een urban legend te lezen over een babysitter die vergezeld wordt door een levensgroot clownsbeeld (man des huizes aan de telefoon: “Huh… we hebben helemaal geen clownsbeeld!”), en ik lig die avond naar het plafond te staren. Daarom had ik The Ring nog nooit gezien. Hoewel dit tijdens mijn middelbareschooltijd DE horrorfilm was (iedereen had wel vrienden die te pas en te onpas “Seven days…” lispelden), had ik hem nog nooit aangezet. Leek me te eng. Mijn neefje had hem wel gezien, en naar verluidt durfde hij daarna twee weken lang niet alleen thuis te blijven.

Het verhaal van The Ring kende ik trouwens toch wel, van Scary Movie 3. Deze horrorparodie keek ik destijds regelmatig en nog steeds moet ik hysterisch lachen als ik aan sommige scènes terugdenk. Misschien wilde ik daarom The Ring eigenlijk toch nog graag eens zien. Bovendien, mijn neefje was dertien toen die film hem slapeloze nachten bezorgde. Dan konden mijn vriend en ik hem inmiddels vast wel aan.

Spoiler 1: dit gebeurde niet bij ons Spoiler 2: de rest van deze blog staat vol spoilers

Dat werd gisteravond bevestigd. Hoewel ik de helft van de tijd met mijn ogen halfdicht gezeten heb (ik kan gewoon niet tegen schrikmomenten, oké?) was deze film te belachelijk om bang van te worden. Het begint met twee meisjes die het hebben over een of andere videoband waar je dood van gaat. Een van hen heeft hem gezien, maar in plaats haar bucket list af te werken, zit ze haar vriendin te trollen door te doen alsof ze stikt. Niet veel later legt ze inderdaad het loodje en haar vriendin belandt in het gekkenhuis. De moeder van de dode deerne vraagt haar journalistenzusje, Naomi Watts, om op onderzoek uit te gaan. Al snel komt die erachter dat haar nichtje de tape samen met drie vrienden heeft gekeken, en dat ook die drie inmiddels morsdood zijn.

Nu is het algemeen bekend dat horrorfilms zijn gebouwd op de domme keuzes van de hoofdpersonen, maar wat deze chick vervolgens doet, gaat echt te ver. Vier kinderen die op één avond sterven, exact een week na het kijken van een obscure film, dat is gewoon keihard bewijs dat je doodgaat van die video. Naomi Watts denkt daar anders over. In een verlaten hutje kijkt ze een soort matige Kunstacademie-film vol nietszeggende fragmenten, waaronder een vrouw in een spiegel die heur haar kamt. Hahahaha, dacht ik toen. Dat was ook zo in Scary Movie:

Scary Movie 3 The Ring

Dat ze de Tape des Doods zelf kijkt, is al erg genoeg, maar dan laat ze hem vervolgens ook nog eens aan haar ex zien! Oké, hij wil het en zij zegt “Euuh ik weet niet”, maar dat noem ik geen tegenhouden. En als je denkt dat het niet erger kan, laat ze de video ook nog eens slingeren, zodat hun zoontje hem te zien krijgt. Dat zoontje is trouwens een buitengewoon irritant ventje. Hij kijkt de hele tijd alsof hij water ziet branden, maakt lugubere tekeningen en zegt cryptische dingen zoals “She never sleeps!” Geen flauw idee waarom hij nou weer zo’n special snowflake is dat ‘she’ hem ziet als haar persoonlijke boodschapper, maar goed.

Nu hun schatje de film heeft gezien, moeten zijn ouders maar gauw uitvinden hoe ze kunnen voorkomen dat ze allemaal een gruwelijke dood sterven. Dus dat doen ze, met behulp van krantenarchieven, vertrouwelijke psychiatrische dossiers en zoekmachines zoals AltaVista en Ilse.nl. Ondertussen drijft de ten dode opgeschreven Naomi Watts een paard zo tot waanzin dat hij van een veerboot afspringt. De oplettende kijker weet dat dit niet het eerste paard is dat zelfmoord pleegde dankzij de Vloek van het Enge Meisje. Dit Enge Meisje blijkt een geadopteerd kind met kwade krachten te zijn dat bij leven iedereen (en vooral de paarden van haar ouders) het leven zuur maakte. Uiteindelijk gooide haar moeder haar maar in een put. Vervolgens sprong ma zelf in zee, want nu had ze én geen paarden én geen kind dus geen reden tot leven. Vaderlief woont nog altijd in hun oude huis en zegt dat z’n dochter hem maar niet met rust laat, maar ik vond dat hij er wel erg blakend uitzag voor iemand die al jaren door geesten wordt geterroriseerd.

Deze scène komt wederom niet uit The Ring

Vervolgens gebeuren er allemaal dingen die de moeite van het opschrijven niet waard zijn, en even lijkt het superzoetsappig te eindigen als Naomi Watts een schattig dood meisje in een put vindt. In haar armen verandert het schattige meisje/moordende spook in een skelet. Naomi en ex zijn trots dat het kind dankzij hen eindelijk rust gevonden heeft (ze bespreken nog even bloedserieus: “Hoe lang kun je eigenlijk overleven in zo’n put?” “Seven days…” Jezus wat een lulverhaal), maar als Naomi hun zoontje vertelt dat ze het meisje “hebben bevrijd”, zegt hij met nog uitpuilendere ogen dan normaal: “JE HAD HAAR NIET MOGEN HELPEN!”

Ondertussen zit haar ex met een probleem: de tv in zijn eigen huis springt steeds aan. Uiteindelijk klimt het enge meisje uit het beeldscherm en vermoordt hem alsnog. Even later vindt Naomi zijn lijk en rent dan snel weer weg (ondertussen arriveert de nieuwe vriendin van haar ex, maar Naomi zegt NIKS??? Niet eens: “Hee, ik zou maar niet naar binnen gaan als ik jou was” ???). Ze probeert te verzinnen waarom hij dood is en zij leeft. Ineens weet ze het: zij heeft de tape eerder gekopieerd, wat betekent dat ze de boodschap van het enge wijf heeft verspreid en haar daarmee een dienst heeft bewezen. Daarom laat ze haar zoon de tape ook kopiëren. Kan het meisje lekker anderen gaan vermoorden. Want dat is de clou van het verhaal: sommige doden willen helemaal geen rust, die willen gewoon mensen pijn doen.

Einde.

25 Comments

Filed under film en teevee

een frans in frankrijk

Frankrijk is leuk, alleen jammer dat er Fransen wonen. Zeggen ze. Want inderdaad, als je langs de kant van de weg loopt met een tent op je rug, een rolkoffer achter je aan en nog wat tassen in je hand, zit je niet te wachten op een vrouw met een piepklein autootje die in een vreemd klinkend zuidelijk accent vraagt of je soms een lift naar de camping wilt.

En zeker, het is stomvervelend als je Franse buurman – waarom gaan ze toch ook altijd op vakantie in hun eigen land? Luie wezens! – je te pas en onpas zijn koffieapparaat te leen aanbiedt. En als hij, wanneer je op een winderige dag de omgeving buiten de camping verkent, de haringen van je tent nog wat steviger in de grond slaat. En je spulletjes die buiten de tent slingerden onder zijn windscherm bergt (dat je later ook nog eens mag houden).

En inderdaad, het is superirritant om aangezien te worden voor een Zweed, want we weten allemaal dat Zweden een verschrikkelijk land is met verschrikkelijke mensen. Of nog erger: als Fransen je meteen vragen of je soms Nederlands bent. Want je wilt ook niet bij die boerse, zeikerige Nederlanders horen. (Hoewel je toch wel blij bent dat niemand vraagt of je soms Duits bent.) Jammer dat ze je niet aanzien voor een echte Fransman/Française. Toch nog maar even werken aan die arrogante blik dan. Of misschien aan je Franse taalbeheersing, zodat je voortaan tenminste de menukaart kunt lezen en dus bijna iedere vorm van contact met die veel te vriendelijke ober kunt elimineren. Da’s beter voor de lieve vrede.

Frankrijk la franqui

En dan ook nog eens zo’n lelijk land bezitten, eikels

12 Comments

Filed under rare wereld

de verstopkampioen

Over het algemeen zie ik mezelf als een redelijk intelligent persoon, maar dat betekent niet dat ik geen gebreken heb. Zo dreig ik nog wel eens iets te vergeten waarvan ik van tevoren stellig wist: Lisa, dit kán niet uit je geheugen gewist worden. En dat is dan niet zoiets triviaals als een leuke anekdote die ik aan een vriendin wilde vertellen of de complete tekst van dit fantastische nummer, maar nee, Belangrijke Dingen, zoals een onderwerp voor een blogpost of waar ik mijn harde schijf precies verstopt heb.

Dat laatste behoeft wellicht wat uitleg.
Net als ieder weldenkend mens met veel herinneringen in de vorm van foto’s en verhaaltjes, stal ik deze onmisbare documenten het liefst op meer dan één plaats. Laptops zijn immers tijdbommen die je ieder moment kunnen laten stikken. Een harde schijf is daarom meer dan noodzakelijk.

Alleen behalve weldenkend en redelijk intelligent ben ik misschien ook nog eens eh, een beetje paranoïde. Als ik langer dan één nacht van huis ben, weet ik altijd zeker dat én mijn laptop én mijn harde schijf gejat wordt. Aangezien de marktwaarde van mijn harde schijf vandaag de dag hoger moet liggen dan die van mijn (bejaarde) computertje, is dit geen geheel onrealistische gedachte.

Vorig jaar besloot ik mijn harde schijf dan ook te verstoppen toen ik op vakantie ging. Dat was allemaal leuk een aardig, totdat ik hem een paar maanden na mijn thuiskomst weer nodig had. Toen was-ie namelijk onvindbaar.

Ik wist alleen nog dat ik hem héél goed had verstopt, op een plek waar niemand hem ooit zou kunnen vinden.

Maar waar dit was – ergens in mijn eigen kamer in Amsterdam, op een plek waar ik zelf niet bij kon? Bij mijn ouders in Rotterdam? Hoog? Laag? Bedolven onder kleding? – wist ik echt niet meer. Dus keek ik maar op alle plekken, en vond hem nergens.

Toen ik bijna weer op vakantie ging, besloot ik maar een nieuwe te kopen. Rib uit mijn lijf, maar ja, wat moest ik anders? Ik had overal immers al gezocht. Dus ik weer naar de Mediamarkt, precies dezelfde kopen, de dag voordat ik wegga alles erop kopiëren (en dat duurde lang! Lang!), en dat ding vervolgens weer verstoppen, samen met wat andere spullen die eigenlijk niet zo superveel waard zijn maar die ik ook niet gestolen wil hebben. Ik heb lang nagedacht over de juiste verstopplekken – iedere plaats op ooghoogte leek te voor de hand liggend, ik wilde hem niet op de grond leggen in verband met eventuele muizen (geen idee wat muizen met een harde schijf moeten, maar je weet maar nooit). Uiteindelijk wist ik overal een – apart – plekje voor te vinden.

Na mijn vakantie vond ik bijna al mijn spullen weer terug, maar raad eens wie er nu alweer een nieuwe harde schijf nodig heeft?

koos konijn verstoppen

Koos verstopt liever zichzelf. (Sorry voor de oncharmante sok btw)

20 Comments

Filed under de ongemakken des levens

kamperen als een echte nomade (grapje)

camping la franqui

Dit was onze plek (en de tent, en mijn vriend, die wil graag anoniem blijven ja)

Afgelopen zaterdag kwam ik terug in Nederland na twee weken kamperen in Zuid-Frankrijk met mon amour. Hoewel veel mensen zich ongetwijfeld zullen afvragen waarom je in godsnaam vrijwillig twee weken op een lek luchtbed gaat liggen, hebben wij het onszelf nog ingewikkelder gemaakt: wij gingen zonder auto.

We wilden namelijk graag naar de Middellandse Zee en het oorspronkelijke plan was om daar zelf heen te rijden, maar uiteindelijk zag mijn vriend het toch niet zo zitten om vijftien uur lang een geleende auto te besturen. Ja, daar kon ik wel inkomen. Ik kan niet eens de straat uitrijden. Dus gingen we maar met de trein. Hadden we verder niet echt over nagedacht.

Het einde van het verhaal is bekend: we hebben het overleefd, hebben zelfs genoten, vinden elkaar nog leuk en zijn niet meer kwijtgeraakt dan een plastic lepel. Maar, kamperen zonder auto is niet echt handig, jongens. Vooral niet wanneer:

  • Je bepakt en bezakt van het dichtstbijzijnde treinstation naar de camping moet lopen, en eigenlijk niet zo goed weet waar die is
  • Je boodschappen wilt doen en ‘jouw’ dorp geen enkele behoorlijke supermarkt telt
  • Je  heel even pauze wilt hebben van die wind die al dagenlang om je oren raast. Zeker als het in de tent harder waait dan buiten
  • Of als je je auto wilt gebruiken als windblokker of schaduwmaker
  • Of als het regent en je een beetje afwisseling wilt van dat alsmaar in de tent zitten
  • Je ruimte wilt creëren in de tent door wat spullen te lozen op een plek waar ze niet kunnen wegwaaien
  • Je door je contanten heen bent en de enige pinautomaat in het dorp hors service is. En je ook geen geld meer hebt om de bus naar het volgende dorp te nemen
  • Je wilt voorkomen dat de rest van je campingplek als een opslagplaats van derden gebruikt. Dat er een lege ruimte is waar een auto had kunnen staan, betekent niet dat de betreffende kampeerders volledig zen en vrij van territoriumdrift zijn. In tegendeel, wij compenseren het gebrek aan auto met eindeloze arrogantie.

12 Comments

Filed under de ongemakken des levens

nieuws uit lisaland

  • Om maar te beginnen met het allergrootste oo em gee-nieuws: mijn laatste vakantie van deze zomer is voorbij! Gisteren kwam ik thuis in mijn kamer in Amsterdam (tot mijn grote opluchting was mijn laptop niet gestolen en had niemand met schapenbloed een bedreiging op de muur gekalkt). Ik was samen met mon amour naar La Franqui gegaan (in Zuid-Frankrijk, bij de Middellandse Zee), waar we bijna twee weken hebben gekampeerd. Het was superleuk en ja, het verliep ook nog eens hartstikke harmonieus. Op dat punt ben ik zo gelukkig als wat. Maar over dat kamperen volgt nog een blog.
  • In de notities van mijn telefoon, waar ik voornamelijk later niet zo geniaal blijkende blogideeën opteken, vond ik de zin “Do you know the English word for Ice Tea?” HUH.
  • Ik heb bijna twee weken lang geen citroen- of bietensap gedronken of havermout gegeten, en ik ben nog steeds niet uit elkaar gevallen.
  • Over eten gesproken: ik heb in Frankrijk een minuscuul stukje inktvis geconsumeerd. Mijn vriend had een hapje van ongeveer een halve vierkante centimeter voor me afgesneden, dat ik vervolgens weer door de helft sneed, om uiteindelijk een kwart hiervan in mijn mond te stoppen, onder het mom “zo’n klein stukje dier is geen dier”. Maar ik had er meteen spijt van. Dat ministukje inktvis veroorzaakte een explosie van vissigheid in mijn mond. Daar was dan ook al acht jaar geen vis bij in de buurt gekomen.
  • Eén van mijn grootste wensen is in vervulling is gegaan. Deze wens was het kopen van een doos met miniparfummetjes. Ik droom er al jaren van om een vliegveld, boot of andere tax free-plek verlaten met een doosje met allemaal kleine parfummetjes, maar het mislukte telkens omdat ik a) het altijd te duur vind en b) nooit een heel doosje trof dat ik lekker vond ruiken (meestal was er eentje “wel oké” en de rest ranzig).
    Nu heb ik eindelijk het juiste pakket gevonden: een doos met parfum van Lancôme. Ik had volgens mij nog nooit parfum van dit merk gesnoven, omdat ik dacht dat het saaie parfum voor oude vrouwen was. Niets bleek echter minder waar te zijn, Lancôme is superlekker. De meeste dan – er zit alsnog één stinkend parfum in dat doosje, maar dat kan ook niets anders. Dat is ook wel de charme van zo’n doos.
    Nu heb ik de helft van mijn bucket list af kunnen strepen. De andere helft van die lijst bestaat uit het bezoeken van het Draculakasteel. Verder hoef ik niets meer in mijn leven, jongens. Niets!
Lancôme mini parfumflesjes

Geluk in milliliterflesjes

16 Comments

Filed under dit past echt nergens in