De ochtend voordat ik zou horen of ik geslaagd was voor mijn eindexamen, had ik een opleidingsdag in het verzorgingshuis waar ik een zomerbaantje gescoord. Rond deze tijd van het jaar moet ik daarom altijd terugdenken aan de ochtend waarop ik leerde om bedden op te maken en rolstoelen met mijn collega’s-to-be erin stoepjes op- en afduwde. Ik bakte er niets van.
Niet dat dat iets uitmaakte, ik mocht er gewoon gaan werken. Voor mijn examens was ik gelukkig wel Terecht Geslaagd, dus ik kon met een gerust hart drie keer per week om half acht ‘s ochtends het ontbijt voorbereiden, kamers schoonmaken, koffie zetten en ‘s middags advocaatjes met slagroom inschenken op het balkon. En heel vaak geroepen worden voor dingen die ik niet mocht doen (zoals iemand naar de wc rijden), waardoor ik de bewoners altijd moest afschepen met “ik zal het zo aan iemand vragen”.
Al snel leerde ik de mensen van ‘mijn’ afdeling (ouderen die lichamelijke zorg nodig hadden) kennen en dat beviel meestal wel goed. De meeste mensen waren echt ontzettend lief en grappig. Sommigen waren ook oervervelend, maar over het algemeen had ik het goed getroffen.
Soms moest ik tijdens de lunch helpen op een andere afdeling waar alleen maar alzheimerpatiënten zaten. Veel van die patiënten wilden uit zichzelf niet eten, en dan moest ik ervoor zorgen dat ze dat wel deden. Wat een mislukking was dat. Komt een achttienjarige die nog niet eens naar de klantenservice van de ING durft te bellen een beetje aan iemand met minstens vier keer zoveel levensjaren zeggen dat ze d’r bord leeg moet eten. Alleen al wanneer ik eraan dacht om misschien eventueel wat overtuigingskracht te gebruiken, was ik bang om de bak in te moeten voor ouderenmishandeling.
Maar over het algemeen vond ik mijn werk echt leuk, de hele dag wat schoonmaken en koffie inschenken en kletsen (ik was toch nergens anders bevoegd voor). Het enige dat verdrietige vond ik, dat als ik na de zomervakantie weg zou gaan, veel bewoners daar voor altijd zouden blijven zitten.
Ongeveer tweeënhalf jaar geleden moest ik even langs ‘mijn’ afdeling. Ik had toen al een mislukte studie en een half jaar fulltime werken achter de rug; ik was twee keer verhuisd en studeerde nu iets dat ik wel leuk vond. Toen ik de woonkamer inkeek, zag ik veel nieuwe gezichten, maar er waren ook een aantal die ik nog herkende. Ik wist niet of dit nou goed was of niet.
Maar ja.
