Monthly Archives: March 2014

de mislukte zieltjeswinners, of: dat ik kennelijk toch niet het centrum van het universum ben

Weet je wat ik het stomst vind aan wonen in Amsterdam-Noord? Dat is niet dat wij door water worden gescheiden van de rest van de stad. Dat is best lachen, vooral omdat je dan met de pont mag. Het is ook niet dat ik ‘s avonds niet alleen naar huis durf te fietsen, want de nachtbus gaat hartstikke vaak en is nog lekker warm ook. Het stomst (of beter gezegd: wat ik wel vervelend vind, ik vermaak me verder prima in Noord Gestoord) is dat als je, wanneer je met het ov naar een ander deel van Amsterdam gaat, Centraal Station niet kunt vermijden. Nu weet ik niet of jullie een beetje bekend zijn met Centraal Station, maar het is best groot. En als ik uit mijn bus stap en naar de trams aan de andere kant loop, of andersom, nou, dan moet ik dus over een hele grote open vlakte.

Als kind zat ik op fysiotherapie omdat mijn motoriek niet zo je van het was. Een van mijn ‘problemen’ was dat ik nooit durfde te rennen in de gymzaal. Dit komt me tegenwoordig totaal bizar voor: hoe kun je nou niet durven rennen op een open vlakte? Ik heb niets tegen open vlaktes. Behalve dan die voor Centraal Station. Want dat is een jachtterrein.

Het jachtterrein van de goeden doelen-wervers, welteverstaan. Want daar zijn er veel, en vaak van meerdere organisaties tegelijk ook. Iedere keer als ik naar de tram loop, begin ik direct te scannen op mensen met felgekleurde jasjes en klemborden, om daar met een zo’n groot mogelijke boog omheen te lopen. En dan doorlopen hè, zo stuurs mogelijk voor me uitkijken en uitstralen dat ik haast heb.

Dat heeft nooit zoveel zin. Ik zie er kennelijk uit alsof ik heel lief  (ja oké dat ben ik ook) en ook nog eens makkelijk over te halen ben (… oké dat ben ik ook), want ze moeten mij altijd hebben. Ze komen desnoods vanaf de andere kant van het plein aanlopen, speciaal om met mij te praten. Ik ben niet egocentrisch en ik maak ook geen grapje. Ze lopen hele mensenmassa’s voorbij om mij te bereiken. Ik wou dat dit zo ging met alles in mijn leven. Gelukkig leer je om te gaan met die niche- populariteit, ik mompel altijd “Neegeentijd” en sta geen seconde stil (oké, behalve die ene keer dan).

Daarom viel het me een beetje tegen hoeveel aandacht ik de afgelopen week kreeg van de lokale politiek. Oké, ik heb twee sponzen van de SP gekregen, maar die gasten stonden er ook al lang. Foldertjes van de D66 en PvdD. Een ontbijtkoek van de VVD. Maar dat was het. Geen GroenLinkser die mij met chocolade wilde vertellen dat ik Groen en Links ben. Geen PvdA’er die mij een roos met doornen gaf. Wat nou, een jachtterein. Wat nou, we rennen allemaal kilometers achter Lisa aan. Zie ik er nu ineens niet meer lief en makkelijk over te halen uit? Ben ik nu wel ineens te dom of te jong? Of vertelt mijn groene jas dat ik al lang een keuze heb gemaakt?

Hoe dan ook, ik ben blij met de sponzen, de ontbijtkoek was zalig en een beetje dom ben ik wel, want ik was vandaag mijn stempas vergeten en nadat ik het rode potlood had gehanteerd, kreeg ik mijn stembiljet niet meer netjes opgevouwen. En nu maar hopen dat deze trend waarin Centraal Station-zieltjeswinnaars mij niet meer als het centrum van het universum zien, zich lekker voortzet.

10 Comments

Filed under dit past echt nergens in

groetjes van de narwal

Wegens omstandigheden heb ik vandaag echt helemaal geen tijd om te bloggen. Raar kind, hoor ik jullie al denken, je hebt dit anders toch maar mooi geschreven. Waarom ik dit doe? Nou, kijk eens naar die mooie kalender rechts. Zie je dat prachtige patroontje van op welke dagen nieuwe blogs verschenen zijn? (Elke derde dag dus.) Sinds september maar één keer verbroken, en dat was toen mijn blog er een paar dagen uit lag en ik die dagen in blinde paniek rondjes in mijn badkamer aan het rennen was.

Bijna ging ik toen alsnog een hele blog schrijven over iets onzinnigs (over dat ik niet geloof dat er mensen bestaan die serieus tachtig uur per week werken, maar toen ging ik rekenen en toen dacht ik: misschien kan het toch wel). Maar nu kap ik ermee. En dit dan toch posten, hè. Kwaliteit boven kwantiteit! Euh, andersom bedoel ik. Sorry. Om het goed te maken is hier een foto van mijn duim als narwal. Dit is wel een duidelijke weergave van mijn gemoedstoestand op dit moment, denk ik zo.

Charming, hè?

Classy, hè?

11 Comments

Filed under de ongemakken des levens

oma’s briefjes

Mijn oma schreef vaak briefjes, korte briefjes met niet veel meer dan een voornaam of productnaam. Lisa, chocola, of Lisa, koekjes: dat soort dingen. Toen ze de rest van het potje oploskoffie dat zij en opa tijdens hun vakantie hadden gebruikt aan mij gaf (“Daar drinken we toch nooit meer van”), stond mijn naam op het briefje dat er met plakband op was bevestigd. Vier letters, niets meer.

Als iemand er niet meer is, worden dat soort dingen opeens heel bijzonder. Ik drink ook nooit oploskoffie, dus het potje blijft achterin de kast staan, met het briefje er stevig aan vastgeplakt. Een themanummer van de Margriet over Amsterdam, met het briefje Voor Lisa (streep eronder) 9 straatjes in Amsterdam (streep eronder) ligt ook voor eeuwig tussen mijn verse tijdschriften.

Het is zo raar om briefjes in haar handschrift te zien, in dat sierlijke handschrift (echt een oma-handschrift, kleine priegelletters met enorme lussen, mijn andere oma had dat nog erger, meen ik me te herinneren). Iemand wiens handschrift voor je neus ligt, kan onmogelijk weg zijn. Toch? Iemand die schrijft Lisa, drop en chocola (streep eronder) Thomas, kauwgom (streep eronder) is er toch nog gewoon? Of Lisa (streep eronder) Dit boekje heb ik al lang in huis. Nu mag jij het gebruiken in Amsterdam. Groetjes Oma en Opa (streep eronder)?

Als ik die briefjes zie, is het net alsof ze er gewoon nog is, gewoon nog bij mijn opa in huis, en dadelijk gaan ze gewoon koffie drinken, echte koffie. Of samen boodschappen doen, waarna mijn oma briefjes plakt op het snoep dat ze voor ons heeft gekocht. Door haar handschrift is ze ineens zo dichtbij dat ik haar bijna aan kan raken. En hoewel ik het niet had verwacht, voelt dit behalve raar ook behoorlijk geruststellend.

11 Comments

Filed under leven

hoe het afliep met een heleboel dingen

Hartstikke leuk hoor, zo’n blog, maar die wannabe-afgeronde verhalen van mij zijn vaak verre van voltooid. Velen krijgen nog een staartje. Het overgrote deel is echter niet boeiend genoeg om er een hele post aan te wijden – en dat terwijl ik het toch zo graag met jullie wil delen! Daarom heb ik een heleboel (oké vier maar) updates van oude verhalen verzameld in één nieuwe blog:

Wat betreft mijn constatering dat ik door mijn stage moddervet & doodsaai werd: Dat van dat moddervet worden gaat dus mooi niet door, want ik nam gewoon de doodsimpele tip van mijn goede vriendin Tessa ter harte: niet zoveel eten meenemen, dan kun je ook niet de hele dag door schransen. Joh, dat werkt goed! Hardlopen gaat echter nog steeds niet, dit keer mislukt het omdat ik weer last heb van mijn enkel, huilie huilie. Gelukkig blijf ik wel in beweging, want de laatste tijd is de lift van mijn flat steeds kapot. Had ik al verteld dat ik op de vijftiende verdieping woon? Een beetje saai ben ik trouwens nog steeds, maar dat is omdat ik naast mijn stage aardig druk ben met andere dingen die ik ‘moet’ doen. Ik heb gelukkig wel veel meer energie dan in het begin. Dit dankzij mijn fanatische nieuwe slaapritme. Ik vind het HEERLIJK, iedere dag om half zeven uit bed. Hierdoor slaap ik minder dan ooit (7,5 uur per nacht, ongeveer. Ja, ik ben en blijf een slaapkop) en ik ben eindelijk niet meer altijd maar zo moe!

Wat betreft die kipstuckjes van De Vegetarische Slager die zo ontzettend meh waren: Na die teleurstellende eerste keer had ik nog een half pak over, en omdat die dingen dus vier fokking euro waren, moesten ze op ook. Dit keer deed ik iets meer mijn best om er wat van te maken (en dat terwijl mijn kook-filosofie is: gooi alles bij elkaar en hoop er het beste van): ik sneed ze in kleine stukjes, liet de knoflook dit keer niet aanbranden en smeerde ze flink in met peper. Het was zalig. Omdat de stukjes zo dun gesneden waren, waren ze lekker knapperig, en doordrenkt met knoflook en peper smaakt alles. Nu ik eraan denk, loopt het water me alweer in de mond. Maar goed, in principe had ik dezelfde truc ook met een stuk rubber uit kunnen halen, dus dat probeer ik volgende keer wel.

– Wat betreft mijn nieuwe dekbedovertrek dat geen 109 euro kostte: Kijk hem eens shinen!

– Wat betreft die milieubewuste boodschappennetjes die ik niet durfde te gebruiken in de supermarkt: Sinds ik die blog heb gepost, heb ik nooit meer zonder boodschappen gedaan. En dat gaat prima: niemand doet er ooit moeilijk over. De enige keer dat iemand er überhaupt over begon, was toen de touwtjes van mijn netjes verstrikt waren geraakt in de wielen van mijn boodschappenmandje. Maar ze vroeg er niet bij waar ik ze vandaan had. Dat vond ik dan wel jammer. Ik ben superblij dat ik nooit meer die plastic zakjes hoef te gebruiken. Dat is nog eens een happily ever after.

12 Comments

Filed under leven, metablog

plog over mijn super awesome fabulous leven in parijs

Ligt het aan mij, of is dat hele ploggen inmiddels alweer een beetje over? Hoe dan ook, in een vlaag van ontzettende Parijs-heimwee en te veel random foto’s die voor het grote publiek ongezien zijn gebleven, besloot ik een heuse plog samen te stellen over mijn super awesome fabulous leven in Parijs. Hoewel deze foto’s in een tijdbestek van vijf maanden zijn gemaakt, geeft dit wel een natuurgetrouw beeld van hoe mijn dagelijks leven er anderhalf jaar terug ongeveer uitzag. Denk ik. Dus, bij dezen:

Ik word wakker. Ik open mijn gordijnen en zie in het ziekenhuisgebouw tegenover me mensen op bed liggen. Ik kijk niet te lang, want dat is onbeleefd. Laat ik mijn blik maar op de rest van De Stad richten.

Dan ga ik hardlopen in Jardin des Plantes (die rustig wandelende mensen moet je wegdenken, Jardin des Plantes is ‘s ochtends vroeg gewoon een hardloopparcours).

Als ik een klein stukje verder loop zie ik dit! Wat heb ik toch een rotleven.

College. Mijn aantekeningen zijn een mix van Frans, Nederlands en tekeningetjes die uitdrukken hoe zwaar ik het heb tijdens dat drie uur lang durende Franse geratel.

Tijd voor de lunch! Wat zorgt mijn universiteit toch goed voor vegetariërs.

Gelukkig doen ze wel aan superdeluxe toetjes.

Nu ga ik Frans oefenen met een Franse jongen die Nederlands wil leren. Hij heeft dit boek voor me uitgezocht en daar ben ik HEEL erg blij mee, want hier staat echt ALLES in over die achterlijke Franse vervoegingen. Hoewel we meer tijd aan mijn Frans besteden, lijkt die gast minstens net zo snel Nederlands te leren. Misschien heeft het iets te maken met het feit dat hij in Duitsland gewoond heeft, waardoor hij overigens Nederlands spreekt met een vet Duits accent, in plaats van met een Franse tongval. Daar word ik altijd heel vrolijk van.

Hierna besluit ik even De Stad in te trekken. Huh, hoe kom ik ineens op Île de la cité terecht?

Le Marais

Ik fiets ook nog even door naar Opéra, maar ik ga niet Galeries Lafayette in, want ik word altijd een beetje depri van het feit dat ik daar niets kan betalen.

Even een korte stop bij Pret a manger. Omdat het kan. Straks woon ik immers weer in Nederland, en daar hebben we deze prachtketen niet!

Shit, ik wilde een alternatieve route naar huis nemen en nu ben ik verdwaald.

Toch thuis gekomen. Nu is het tijd om Cervantès te lezen, ik heb er zin in!

Uch, verschrikkelijk boek, ik ben er helemaal klaar mee.

Gelukkig zit ik ook in Parijs nooit om aanspraak verlegen.

Nog even een OOTD’tje tussendoor (excuses voor het hoofd, maar ik maakte destijds zoveel OOTD’s voor eigen documentatie dat ik niet meer echt iets gaf om mijn kop en daarom (?) een soort verhulde duckfaces ging maken)

Nee hè, nu moet ik mijn smoothie van de tafel likken!

Dan maar een walgelijk smerig zelfgemaakt groentesapje.

Nee hè, gootsteen verstopt!

Tijd voor het diner. Bij kaarslicht, want het is weer eens hommeles met mijn elektriciteitskast.

Ook het internet doet het niet.

Ik besluit deze misère achter te laten en in de metro te stappen om iets te gaan drinken in de stad. Garou probeert me een mannenarmband te verkopen. Het lukt hem bijna.

Een mislukte partyfoto, omdat ik het awkward vind om duidelijke foto’s online te zetten van mensen die misschien wel helemaal niet beroemd willen worden.

Ik besluit dat het wel weer genoeg voor vandaag is. Ik hul me in mijn Cruella de Vil-badjas en ga slapen.

13 Comments

Filed under fotopost, studie in buitenland