Monthly Archives: February 2014

bevindingen na één week stagelopen

Zo. Mijn eerste week stage zit er weer op. Na maandenlang een zeer onregelmatig leven te hebben geleid (ik had bijna geen college en geen vaste werkdagen of -tijden), moest ik nu In Het Gareel. Iets waar ik met hart en ziel naar uitkeek, want iedere avond weer moeten nadenken over hoe laat je de wekker de volgende ochtend moet zetten, is uiteindelijk ook maar vermoeiend.

Eerst ter info: ik loop nu vier maanden stage als tekstschrijver bij de online marketing bureau. Het bedrijf en het werk zijn mij deze week goed bevallen, maar daar ga ik het nu niet over hebben. Niet alleen omdat ik dit al vaak genoeg heb verteld aan mensen die het echt iets boeien, maar ook vanwege mijn strikte no work policy op deze blog. Ik weet namelijk nooit precies wat ik nou allemaal online ‘mag’ gooien, dus om mezelf gedoe te besparen plaats ik maar lekker (bijna) helemaal niets.

Goed. Genoeg uitgelegd. Op naar de triviale zaken, want daarvoor zijn we hier. Hierbij mijn bevindingen na één week stagelopen:

  • First things first: ik word moddervet. Als ik thuis achter de pc zit voor mijn studie, doe ik tussendoor continu andere dingen. Blogs lezen. Twitter. De was. Maar op kantoor gaat dat een beetje moeilijk. Daarom heb ik mijn normale verzetjes ongemerkt vervangen door eet-verzetjes, want doorwerken en voedsel naar binnen proppen gaat als doorwerken en ademen. Supersoepel dus. Daarbij: ooit liep ik drie keer per week hard, maar nu zou ik niet weten hoe. ‘s Ochtends lukt niet, dan zou ik om vijf uur op moeten. En na een werkdag nog gaan sporten? Hoor je me al lachen?
  • Over blogs lezen gesproken: dat doe ik nog wel. Als ik op de bus wacht. Of in de trein zit. Maar uitgebreid, op een computer in plaats van op een telefoon en met comments achterlaten enzo, dat is nu even teveel gevraagd. (Fulltime werkende bloggers, hoe doen jullie dat toch?)
  • Ik word ontzettend saai. Mijn vriendinnen hebben elkaar deze week meerdere keren gezien terwijl ik al lang lag te slapen. Omdat ik tussen zes en half zeven op moet (ligt eraan of ik mijn haar moet wassen of niet), probeer ik om tien uur ‘s avonds mijn ogen dicht te doen. Veel te vroeg, maar heel erg nodig. (Het schijnt trouwens dat als je een vast ritme hebt, je afkunt met veel minder slaapuren. Dat zou goed kunnen, want ik heb al jaren geen behoorlijk ritme en ik ben altijd moe. Ik hoop zo dat dit werkt.)
  • Schrijven over bepaalde zaken roept verlangen naar deze zaken op. Ik heb deze week onder andere geschreven over vogels in je tuin krijgen. Ik wist hiervoor niet dat ik een tuin wilde, maar nu dus wel. Een tuin met delicate bloemen en vogelhuisjes. Misschien plaats ik een bak aarde in mijn kamer, want schoffelen werkt heel ontspannend (ook over geschreven, jajaja). Handig, na zo’n lange werkdag.

Dit waren dus de conclusies van week één. Ben benieuwd hoe de rest van deze vier maanden zullen verlopen. Ik zal het doorgeven als ik echt veertig kilo aankom en of als ik zo doodsaai word dat ik iedere avond spontaan voor tienen in slaap val – of juist als ik een manier heb gevonden om dit af te wenden.

 

Nooit meer een blogpost missen? Volg Vijf Koffie Graag op Facebook!

 

26 Comments

Filed under studie/werk

ik lees wel eens wat

Ik was van plan om een lijstje te maken van alle boeken die ik 2014 lees. Voor eigen documentatie, gewoon, omdat het leuk is en om niet te vergeten. Maar toen bedacht ik me dat ik mijn gelezen boeken net zo goed maandelijks op mijn blog kan gooien, zodat iedereen kan lezen wat ik heb gelezen en dan ook even kan lezen of het wat is. Een onorgineel doch zeer goed plan, al zeg ik het zelf. Het enige jammere aan dit nobele voornemen is dat ik dan zo te koop loop met al die gênante boeken die ik heb. Maar ja.

~*~__Gelezen boeken van januari 2014__~*~

1. Eat that frog – Brian Tracy

Omdat Lianne, wiens oordeel ik altijd bijzonder serieus neem, het al-tijd maar over dat verrekte Eat that frog heeft, wilde ik dit boek supergraag lezen. Zo supergraag dat ik hier op een middag half Amsterdam voor heb afgezocht. En het niet vond. Een andere keer gooide ik het in mijn digitale winkelmandje op Bol.com, maar vergat ik vervolgens te betalen. Het mag duidelijk zijn: ik had echt een boek over tijdmanagement nodig. Maar ik nu heb ik het dus en ik ben er ontzettend blij mee. Er staan veel praktische tips in over hoe je uitstelgedrag kunt voorkomen en beloftes dat je succesvol zult worden als je je maar blijft concentreren op je doelen (“Een gemiddeld persoon die iets doet, is succesvoller dan een geniaal persoon die niets doet!”).

2. Stoner – John Williams

Dit boek lag al bizar lang op mijn nachtkastje. Inmiddels durfde ik er niet meer met goed fatsoen in te beginnen, omdat onderhand iedere om Hyves treurende oudtante hem al uit & weer vergeten had. Eenmaal begonnen was ik blij dat ik het niet eerder gedaan had, want ik genoot er enorm van. Het is een erg mooi geschreven, rijk boek over, nou ja, over een leven. Hoewel ik het niet zo fantastisch vond als sommige anderen, zou ik ‘m toch aanraden.

3. De Wetten – Connie Palmen

Connie en ik hebben een beladen geschiedenis. Nou ja, dat vind ik dan. Op de middelbare school las ik De Vriendschap en dat vond ik zo’n tenenkrommend boek dat ik bijna ging spugen als ik erover praatte. Sinds we een aantal colleges over haar hebben gehad, heb ik mijn mening positief bijgesteld (in tegenstelling tot mijn medestudenten, maar dat verhaal bewaar ik voor de volgende keer). Anyway. De Wetten, haar debuut, is best een goed boek. In het begin wat navelstaarderig, maar later wordt het beter. Het enige dat ik zo jammer vind, is dat ze steeds schrijft over het schrijven. Voor een keertje is dat wel leuk, maar ze doet dat al-tijd. Keer op keer lezen over schrijven voelt ontzettend nutteloos. Wel mooi-om-te-lezen-nutteloos, maar toch.

4. Sushi en Chardonnay – Yoyo van Gemerde

Vorige week gingen we naar de Boekenbeurs. Daar kocht ik dertien boeken, waarvan elf romans. Tussen die elf romans zat één fout wijvenboek. (Chicklit, ik krijg het woord bijna niet uit mijn vingers). Het was maar 1,99, snap je. En het speelde zich af in Amsterdam, wat ik wel lachen vond. Ik vind het best wel typisch dat ik van die elf romans expres begon met de foute, maar goed. Misschien had ik het nodig na Connie. Het was ook echt een totaal ontspoord verhaal, over een vrouw die door te liegen en bedriegen een eigen tv-show krijgt, en ondertussen een paar foute mannen de deur wijst. Verder gebeurt er nog van alles, maar niets wordt afgerond. Weet niet of dit nou postmodern is of gewoon extreem slecht. Grootste wtf-moment: als de BFF van de hoofdpersoon is geopereerd aan een goedaardige hersentumor, geeft de hoofdpersoon haar drie lingeriesetjes van de H&M cadeau. DRIE lingeriesetjes! Van de H&M!

5. Pas goed op jezelf – Renate Dorrestein

Renate Dorrestein is mijn favoriete schrijfster. Mijn liefde voor haar werk begon aarzelend en terughoudend, maar inmiddels ben ik zeker van mijn zaak en iedereen mag het weten. Niemand is zo goed in het creëren van zulke echte personages en situaties. Dit boekje is maar 54 pagina’s en dat is wellicht de reden waarom ik niet in een totaal gelukkige extase achterbleef, maar het is wel weer zo’n heerlijk typisch Dorrestein-verhaal. Gelukkig heb ik bij de boekenbeurs ook De Stiefmoeder gehaald. Komt dat even goed uit.

1 Comment

Filed under boeken

oké nog één keer over parijs dan

Mensen die het steeds over één bepaalde periode uit hun leven blijven hebben, zijn bloedirritant. Vooral als deze periode die paar maanden betreft waarin ze in het buitenland woonachtig zijn geweest. Als ze voor de zoveelste keer een zin beginnen met “Toen ik in Melbourne/Chicago/Berlijn woonde…”, wil je het liefst schreeuwen dat ze maar snel weer moeten oprotten naar die oh zo geweldige plek en ons lekker met rust moeten laten.

Zo’n persoon wil ik niet zijn. Niet alleen omdat ik niet irritant wil doen, maar ook omdat ik in Nederland wonen zo leuk vind dat het flauw zou zijn om alleen maar over die paar maanden uitwisseling te praten. Ik bedoel, zoveel gebeurde daar nou óók weer niet.

Lang kon ik nog wel wegkomen met dat gelul over Parijs, maar dat is nu echt verleden tijd. Vooral nu het deze week precies een jaar geleden is dat ik weer naar Amsterdam verhuisde (ik gebruik “deze week” bij “precies” omdat ik niet meer zeker weet op welke dag we nou gingen). Mijn vader en ik droegen mijn overvolle koffers zes verdiepingen naar beneden, want de lift deed het niet. Al sinds november. Ik zou willen zeggen dat dit zo lekker charmant volgens Franse slag was, maar dat is helemaal niet zo, want in mijn flat in Amsterdam is ook altijd alles maandenlang kapot (gelukkig doet het warme water het wel).

Ik zou echt niet willen zeggen dat Parijs de beste tijd van mijn leven was, maar soms heb ik zoveel heimwee dat ik er buikpijn van krijg. Hier moet ik wel bij zeggen dat ik gewoonweg een ster ben in het opslaan in mijn hart (buik) van plaatsen die ik heb bezocht, waardoor ik overal met tranen in mijn ogen naar terugverlang, zelfs al ben ik er maar één keer geweest. (Hetzelfde heb ik met hele goede films, als ik die zie, denk ik altijd: de volgende keer dat ik hem kijk, is hij nóg beter, en de volgende keer denk ik dat weer.) Moet je je voorstellen hoe sentimenteel ik ben na vijf maanden in een buitenlandse stad te hebben gewoond.

En wat voor stad. Stad met de hoge beige huizen (goud, als het licht er op de juiste manier op schijnt), ontelbaar vele straten en terrassen, zoveel huizen, winkels, inwoners, toeristen. Een stad die zo vol is met cultuur en historie en die zo tot ieders verbeelding spreekt dat ik er bijna alleen maar in clichés over kan spreken. Mijn stad, iedereens stad. Van het voorjaar hoop ik er weer met mon amour rond te kunnen dwalen. Weer even doen alsof Parijs bestaat uit prachtige brasserieën en eeuwenoude kerken, en niet uit te dure wasserettes, zwervers op iedere straathoek en instanties die opgericht zijn om je het leven zuur te maken. Dat laatste hoeft hij allemaal niet te zien.

Zo. En nu stop ik met erover praten. Nu is het klaar. Tenzij we dus weer een bezoek aan Parijs gepland hebben, want dan is het in het kader van voorpret. En dan heb je ook nog de napret. Maar dat is het dan ook wel. Deal?

Nog ff een fotootje van Muh Vadur, omdat het kan

 

Leave a Comment

Filed under studie in buitenland