Monthly Archives: September 2013

een meisjeskind kan de was doen

Laatst zag ik iets geks. Toen ik met mijn ouders door een buitenwijk in Rotterdam reed, viel mijn oog op een groot bord aan de kant van de weg, met daarop de volgende tekst: “Hier wordt gebouwd aan kindercentrum Lieve Lotte en Woeste Willem”.

En daar werd ik best wel pissig om. Het kinderdagverblijf Woeste Willem kende ik al, oké, ik heb nooit zo bij die naam stilgestaan. Woeste Willem is een boek over een chagrijnige brullende piraat toch? Prima. Woeste Wanda was ook wel leuk geweest, maar ja, weet je, er lopen ook jongens rond op deze aardbol, die mag je ook niet vergeten. En als je dat centrum dan gaat uitbreiden met een ander gebouw en daar ook een naam voor nodig hebt, is het wel leuk om een vrouwelijke allitererende versie te verzinnen. Ruige Rachel, Zotte Zosja. Een beetje in trant van ‘Woeste Willem’, dat is wel leuk. Er werd echter gekozen voor een wat vrouwelijker adjectief: lieve. Lieve Lotte. Mooie tegenstelling. Lieve meisjes en woeste jongens. Zo zijn ze hè. Echt kinderen.

Misschien denken sommigen van jullie dat ik overdrijf wanneer ik zeg dat ik me hier kapot aan erger (“het is maar een naam”), maar een naam is niet onbelangrijk. De naam is een visitekaartje. En ik snap niet waarom je zo’n gendernormatief visitekaartje zou willen hebben. De beschrijving van de gebouwen op de website van het bedrijf dat voor de beveiliging zorgt is ook tenenkrommend:

“Het twee lagen hoge gebouw van Lieve Lotte past bij haar naam; met de ronde vorm en het gebruik van eerlijk baksteen en de warme oranje kleurelementen. Door vorm en materiaalkeuze is het pand onderscheidend in relatie tot het naastgelegen broertje KDV Woeste Willem, dat gehuisvest is in een meer technisch en hoekige gebouw.”

………… like seriously? Je maakt het meisjesgebouw rond en eerlijk en warm en het jongensgebouw technisch en hoekig?

En dat is dan voor een gebouw voor kinderen van nul tot vier. Het is toch 2013, of niet soms?

 

NB: Dat ik zelf heel erg lief ben, doet niets aan dit verhaal af. Dit heeft niets te maken met mijn geslacht. Laura is ten slotte ook een meisje.

 

Deze post ging 29 september 2013 online, maar verdween toen mijn blog crashte. Op 10 oktober 2014 heb ik hem ergens in de krochten van het web gevonden en opnieuw online gezet.

Leave a Comment

Filed under rare wereld

een hypothetisch winkelverhaaltje

Winkelen is zoiets waarvan ik steeds vergeet hoe stom ik het vind. Het is niet dat ik niet van kleren hou, het is niet dat ik niet van nieuwe kleren hou, maar ik hou gewoon niet zo van het zóeken naar nieuwe kleren. Ik ben best wel kieskeurig en vind altijd alles lelijk, van slechte kwaliteit of gewoon meh.

Omdat ik steeds vergeet dat winkelen niet. leuk. is., krijg ik eens in de zoveel tijd toch weer De Geest en besluit ik een paar uur door te brengen in muffe confectieholen. Omdat een mens altijd wel iets nodig heeft, maak ik van tevoren een lijstje, laten we zeggen:
– dichte zomerschoenen die geen allstars zijn (de grootste schoenencrime die er bestaat, want dichte zomerschoenen zijn altijd lelijk)
– een bikini die blijft zitten als je vanaf drie meter hoog het water in springt
– desinfecterende handgel

In het begin is het altijd wel even leuk, ik ga vol goede moed de eerste winkels in. Ik pak duizend verschillende dingen van de rekken van de, laten we zeggen, Mango (oh nee, niet Mango, hebben we niets geleerd van het journaal?) (oké ik geef het toe het was Mango) en ga ermee in een pashokje staan (overigens zijn die dingen geen schoenen of bikini’s, maar drie jurken, een vest, een jumpsuit en een spijkerjasje (???)), om tot de conclusie te komen dat niets echt stom is, maar alles een beetje meh. ‘Meh’ is het grootste probleem bij winkelen. Als je eenmaal in zo’n hokje staat, ben je er toch wel vanuit gegaan dat je met íets leuks naar huis zult gaan, en tegen iets weerzinwekkends durf je nog wel nee te zeggen, maar het mehe ben je nog wel geneigd mee te nemen. Of nouja, ik dan, laat ik het niet te veel veralgemeniseren.
Uiteindelijk verlaat ik dan toch de winkel (met of zonder mehe dingen, dat ligt helemaal aan hoe sterk ik me die dag voel) en dan is de toon al gezet. Vervolgens besluit is dat ik maar actief op zoek moet gaan naar de dingen die ik nodig heb. Maar alle schoenen zijn net zo lelijk als ik dacht, en de weinige bikini’s die niet uit elkaar vallen als ik er naar kijk zijn saai en duur. En eigenlijk heb ik honger. Ik kan niet winkelen als ik honger heb! Het is al moeilijk genoeg! Maar dan zie ik een winkel die wel oké is, en dan ga ik toch maar even een jurk passen, want dat is altijd leuker dan dingen die je nodig hebt, maar eigenlijk zie ik helemaal geen leuke jurk, dus pas ik maar een stomme. En dan is het ineens al bijna sluitingstijd.

In dit hypothetische geval kom ik thuis zonder bikini, maar met de allstars waarvan ik al jaren zeg dat ik die nóóit meer ga kopen, een Mango-vest (laatste keer) en twee vetcoole mega-afgeprijsde dingen van Supertrash (waarvan in een zogenaamd met de hand moet wassen, maar dat is toch niet echt waar? Iemand? Dat zeggen ze toch alleen maar?).

Oh ja, en zonder desinfecterende handgel, want de rij voor Kruidvat was te lang.

PS1. Voor iedereen die zich zorgen maakt of ik nu wel kan gaan zwemmen: ik heb nog wel een goede in de kast hoor. Na zeven jaar was ik wel klaar met dat printje, maar hij zit nog uitstekend in elkaar.
PS2. Als het soepel loopt, vind ik het trouwens wél leuk. ‘Soepel’ betekent meestal dat ik allemaal dingen in de eerste drie winkels koop en dan klaar ben. Gebeurt ongeveer twee keer per jaar.
PS3. En dan heb ik het nog niet eens gehad over hoe zenuwachtig ik word van al die rommelige uitverkooprekken.

 

 

Deze post ging 20 augustus 2013 online, maar verdween toen mijn blog crashte. Op 10 oktober 2014 heb ik hem ergens in de krochten van het web gevonden en opnieuw online gezet.

Leave a Comment

Filed under de ongemakken des levens, kleding en zo

een beetje in vorig jaar

Precies een jaar geleden woonde ik net in Parijs. Stel dat we nu in een tijdmachine zouden stappen en zouden teruggaan naar vandaag exact een jaar geleden, dan denk ik dat ik iets aan het doen zou zijn met formulieren invullen en kopieën maken. Of mezelf wanhopig Frans proberen te leren, aangezien mijn talenklasje zo ongeveer alleen maar bestond uit Italianen die de les ophielden omdat ze weigerden iets in het Frans te zeggen. Of ik was deze blog aan het typen. Of avocado aan het eten. (Het was kort voordat ik 28 uur lang misselijk was geworden door die vrucht, dus toen kon dat nog.) Oh, Parijs! Wat een mierzoete herinneringen allemaal weer.

Of misschien was ik wel online Boer zoekt Vrouw aan het kijken, dat zou ook best kunnen. Oh, Boer zoekt Vrouw! Zowel daar als hier het enige programma dat ik écht kijk – ik kan het niet helpen, ik vind zo leuk. Maar dan bedoel ik ook echtechtecht heel erg leuk. Niet net zo leuk als Harry Potter, dat nou ook weer niet, maar wel net zo leuk als, laten we zeggen, tumblrs met plaatjes van groene smoothies en hummus (die maakte ik in Parijs trouwens ook heel veel (smoothies geen tumblrs)). Destijds heb ik nog geprobeerd om een blog te schrijven waarin ik uitlegde wat mij zo in aantrok in BzV dat ik al ga jubelen als ik eraan denk, maar ik kon er zelf mijn vinger ook niet op leggen.

Maar goed, inmiddels woon ik dus alweer een dik half jaar in Amsterdam. En ik mis Parijs best wel. Niet per se het Parijs van precies een jaar geleden, want dat was maar een gedoe, maar het Parijs van pakweg tien maanden geleden mis ik wel. Ook hier mislukt het steeds om over te schrijven – want al weet ik waarnaar ik terug verlang, ik kan het niet onder woorden brengen. Alle goede herinneringen klinken zo banaal. Dus ik kap er maar mee. Ga wel weer nadenken en ondertussen tevreden concluderen dat dit filmpje, na al die tijd, nog steeds relevant aanvoelt. Ben ik toch nog een beetje in vorig jaar.

 

 

Deze post ging 9 september 2013 online, maar verdween toen mijn blog crashte. Op 10 oktober 2014 heb ik hem ergens in de krochten van het web gevonden en opnieuw online gezet.

Leave a Comment

Filed under leven, studie in buitenland, vroegah