Monthly Archives: August 2013

vijf minirecensies van vliegtuigfilms

Eigenlijk had ik drie weken in Thailand moeten zitten, een beetje snorkelen, tempels bekijken en mijn zusje inmaken met Stratego. Helaas liep het anders en moesten we al na twee dagen weer terug, waardoor ik in vier etmalen ongeveer vierentwintig uur in het vliegtuig heb doorgebracht. Dat was best wel naar, maar elluk nadeel heb ze voordeel, en in dit geval was dat voordeel dat ik in die vierentwintig uur wel vijf films heb gezien (nu ik erover nadenk nog steeds best weinig) waar ik nieuwsgierig naar was, zodat ik jullie daar nu mijn pure en zuivere oordeel over kan geven. Doe er je voordeel mee.

Hitchcock
Over de maak van Psycho en de huwelijksperikelen van Alfred Hitchcock en zijn vrouw in deze periode. Dit is typisch zo’n film die ik op het moment van kijken ‘goed’ vond maar niet zo veel indruk achterlaat – in tegenstelling tot de volgende twee films.

Dangerous Liasons
Verveelde rijke mensen proberen het leven van andere verveelde rijke mensen te verpesten door ze vieze dingen te laten doen. Het charmante is dat de film zich afspeelt in de pruikentijd, en iedereen er verschrikkelijk zoet en pastel en achterlijk uitziet maar tegelijkertijd de naarste dingen uitkraamt (zeker leuk in het vliegtuig, wanneer iedereen op je schermpje mee kan kijken maar niet kan meeluisteren). Glenn Close (Cruella de Vil) was fantastisch.

dangerous liasisons

Trololol

American Beauty
Over een sukkelige vader die besluit aan zichzelf te gaan werken, iets wat hem niet door iedereen in dank wordt afgenomen. Was precies raar genoeg. Had ook exact de juiste mate van hartverscheurendheid (een 4 op een schaal van 10, niet zo erg dus maar meer hoeft van mij niet).

Life of Pi
Op de heenreis had ik al op diverse schermpjes van anderen stukjes meegekregen van deze film en om eerlijk te zijn sprak het me niet zo heel erg aan – je zag alleen maar een boot met daarop een jongen die probeerde niet opgegeten te worden door een tijger. Nou, dat is wel een goeie samenvatting.

Cloud Atlas
Ja dit is dus echt zo’n film waar je helemaal NIETS van snapt. Aan de ene kant is-ie heel zweverig en aan de andere kant wordt er in iedere scène iemand neergeknald. Het heeft ook nog eens 21047 verhaallijnen die zich afspelen in het verleden en de toekomst (van slavernij tot een soort distopische stammensamenleving), maar wel met steeds dezelfde acteurs. Overigens leken twee hiervan (en dit waren dan ook echt twee verschillende) als twee druppels water op Benedict Cumberbatch. Dat was pas verwarrend.

 

Deze post ging 11 augustus 2013 online, maar verdween toen mijn blog crashte. Op 10 oktober 2014 heb ik hem ergens in de krochten van het web gevonden en opnieuw online gezet.

Leave a Comment

Filed under film en teevee

anna, verlos me

Ik heb Anna Calvi één keer ontmoet. Na haar concert in de Melkweg in 2011 was ik nog even wat gaan drinken in de buurt van de zaal. Toen ik daarna naar mijn bus liep, zag ik haar buiten handtekeningen uitdelen aan een groepje fans.
Omdat ik nog meer dan genoeg tijd had om mijn bus te halen, bleef ik vanaf een afstandje kijken. Het was vrij ongemakkelijk om te zien – al die mensen vroegen haar heel kalm om ‘hier’ en ‘hier’ een handtekening te zetten (dat ‘hier’ was dan op een bepaalde plaats op het cd-hoesje, niet eens op hun bil of zo), bedankten haar en gingen toen er toen weer vandoor. Aangezien mijn instinct me altijd vertelt om mijn lievelingsartiesten aan te klampen en hen mijn hele levensverhaal en hun invloed daarop te vertellen (tsja, wat zal ik zeggen), vond ik het maar een flauw gezicht.
Ik besloot me aan te sluiten in de rij wachtenden, zodat ik ‘even’ iets tegen haar kon zeggen. Een handtekening hoefde ik niet zo. Uiteindelijk heb ik haar even bedankt, ik weet niet meer wat ik precies zei, of eigenlijk weet ik het wel maar ik vind het toch wel een beetje gênant om te herhalen. In ieder geval, ik stond voor de neus van één van mijn favoriete artiesten. Ze was klein, als in miniscuul, als in één meter vijftig klein. “Dank je,” zei ze, en toen ging ik weer weg.

Hoe nietszeggend deze ontmoeting was, zo geweldig vind ik haar muziek. Anna Calvi is één van de weinige artiesten die bijna volledig voldoet aan de punten van mijn muzikale eisen wensenlijstje (de enige die nog beter in mijn rijtje past is Patrick Wolf, want die is soms nog een beetje corny, zoiets overkomt Anna nooit). Haar eerste album is van zo’n wonderbaarlijke, complete schoonheid dat ik er niet over uit kan dat dit niet eerder is verzonnen. Bombastisch, staat als een huis en genoeg mysterie om mij hier al twee jaar mee zoet te houden, hoewel ik al even lang dagelijks op dramatische, Anna Calvi-esque wijze gekweld met het wachten op haar nieuwe werk.
Maar het aftellen kan eindelijk beginnen; gisteren kondigde ze de komst van haar nieuwe cd aan. De albumtrailer vind ik wat ongelukkig gekozen (de eerste zes seconden lijkt het net een musical, daarna wordt het stukker beter) maar ik heb er meer dan vertrouwen in dat het wederom een meesterwerk is. De eerste 500 pre-orders worden gesigneerd. Een handtekening hoef ik niet zo – maar ik heb hem toch direct besteld.

P.S. Linkjes voor de liefhebbers. Dit is een leuke om erin te komen, dit is mijn persoonlijke favoriet.
P.P.S.  Nog twee redenen om van Anna te houden: 1. ze eet geen dieren 2. dit verhaal, over haar eerste ontmoeting met bandlid Mally Harpaz, is echt het schattigste verhaal OOIT.

 

Deze post ging 6 augustus 2013 online, maar verdween toen mijn blog crashte. Op 10 oktober 2014 heb ik hem ergens in de krochten van het web gevonden en opnieuw online gezet.

Leave a Comment

Filed under muziek