Monthly Archives: June 2013

gastblog: het goede doel

Vorige keer schreef ik iets onaardigs over goededoelenwervers, maar echt – sommigen vragen erom. Lees de gastblog van Ellen maar.

Het was een saaie rotdag; het weer viel tegen en dus sleepte ik me voort door mijn huis want ik was ziek. Was de weersvoorspelling nou wel uitgekomen, dan had ik me tenminste nog door mijn tuin kunnen voortslepen. Weersvoorspellingen komen doorgaans altijd uit, alleen weet je nooit wanneer precies (ja de zon gaat schijnen, maar WANNEER, tja, dat weet je nooit en het gaat regenen, tja, maar WANNEER, nou die dag dus dat ik me thuis voortsleepte). Mijn enige dramatische lichtpuntje  moest de bezorging worden van een pakje. In dit pakje zou ik dan die ene modieuze outfit aantreffen,  die zou maken dat ik er in één klap fantastisch uit zou zien. Zelfs in geval van ziekte. En al helemaal bij slecht weer.  Na lang slepen is het goed rusten dus ik lag op de bank en hé wat hoorde ik daar?

Dring dring. Dat was mijn deurbel en ik sprong op want hèhè, daar kwam het dan eindelijk. Maar in plaats van de TNT-bezorger stond er een jonge man voor mijn deur. Je zou zeggen, op mijn leeftijd (bijna 50): count your blessings, maar nee, en het liefst had ik direct de deur weer dicht gegooid. Dat  deed ik dan ook weer niet, het had trouwens niet geholpen want volgens mij kon deze jongen sneller praten dan ik deuren dicht gooien. Hallo mevrouw, mag ik me even aan u voorstellen, mijn naam is Lionel en ……nee, zei ik, geen belangstelling. Nee? Hooglijk verbaasd. Nee, en ik ben ziek en ik wil dit niet. Nou mevrouw, maar deze mensen, die zijn nog veel zieker dan u!  Oh ja, oh ja, dacht ik (hier even goed opletten: ik DACHT het alleen maar hè, ik ZEI het dus niet) is dat zo? Ik was dan weliswaar op dat moment alleen geveld door een koutje, maar hadden zij soms ook al 17 jaar Parkinson, en twee verstandskiezen er uit? Nou?

Maar ik kon het niet meer zeggen, want hij liep al weg, een beetje mopperend. Na bijna 50 jaar EN twee verstandskiezen minder is het me dan toch gelukt: mijn blikken zijn nog net niet dodelijk, maar dat is slechts een kwestie van tijd en goed oefenen. Haha, ik werd er bijna blij van. Kreeg visioenen van bordjes op de deur: hier waak ik. Of: aanbellen op eigen risico. Moet ik wel even die TNT-meneer waarschuwen, anders krijg ik nooit meer mijn pakje.

Er volgde nog enige research want ik dacht: ik wil helemaal niet zo boos kijken. Is er misschien een “bel-niet-aan”-register. Of zo’n sticker op je deur,  zo van JA/NEE  of NEE/NEE : in geval JA/NEE wèl de lokale krantjes maar geen reclame in je brievenbus en in geval NEE/NEE – die kan je zelf bedenken. En verdraaid het bestaat nog ook! Ook hier met een variant JA/NEE. JA voor goede doelen en NEE voor de rest. Lionel met al zijn zieke mensen in zijn  kielzog zou dan nog steeds aanbellen.  En anders bestempelde hij ongetwijfeld zichzelf tot het goede doel.

Door Ellen

14 Comments

Filed under de ongemakken des levens, gastblog

5 tips die je leven voor altijd beter maken

  • Koop ‘Lively Lemon Grass’-thee van Pickwick en doe er flink wat klaverhoning doorheen. Smaakt PRECIES hetzelfde als Chai Tea Latte.
  • Bekijk dit filmpje (duurt maar 13 seconden, je zult er geen spijt van krijgen).
  • Zorg dat je eens in de zoveel tijd wat tijd vrijmaakt om tijd door te brengen met een blij konijn dat rondjes om je voeten rent en wild wordt als je een boterham eet. Daarna kun je het leven altijd weer een stuk beter aan.
  • Loop eens een goededoelenwerver (of nog beter: zo’n ledenwerver van BNN of elektriciteitsaanbiederwerver of hoe dat heet) omver. Alleen als ze recht in je looppad gaan staan hoor, dan doen ze het erom, dit is geen propaganda voor geweld. En je moet er dan ook niet te hard omver lopen hè, gewoon heel zachtjes, zodat ze geen pijn hebben. Want dat is ook weer zielig.
  • Volg @feministtswift op Twitter voor politiek correcte versies van Taylor Swift-lyrics. En dan net doen alsof Taylor Swift het echt zo heeft verzonnen.

23 Comments

Filed under tips en tricks

je hebt lui en lui

De laatste tijd werden heel veel mensen boos op Jet Bussenmaker omdat zij hen lui had genoemd. Vrouwen zijn lui omdat ze liever thuis bij hun kinderen zitten, mannen zijn lui omdat ze niet genoeg mantelzorgen. Oké, ik denk niet dat ze het woord ‘lui’ in de mond genomen heeft, maar dat was wel een beetje de strekking. En mensen worden niet graag lui genoemd.

Ik zit al jaren te piekeren over hoe ik in godsnaam mijn leven zou moeten inrichten als ik een kind zou krijgen. Dit nadenken heeft weinig praktisch nut, want a) misschien krijg ik geen kinderen b) ik heb geen idee of ik dan samen zou zijn of alleen, rijk of arm, dichtbij of ver weg van familie en ik weet ook niet hoe onze maatschappij dan is ingericht.

Maar het houdt me wel bezig, hoe nutteloos de uitkomsten van mijn gedachten ook zijn. Ik kan nu wel zeggen dat ik fulltime ga werken en mijn nageslacht lekker bij de au pair laat (wedden dat ze dat hartstikke prima vinden), maar wie weet begin ik dan iedere zondagavond te huilen omdat ik ze niet alleen wil laten. Weet ik veel?

En ook nog – weet ik veel of het te doen is, werken en kinderen opvoeden en, als het even tegenzit, ook je ouders zorg verlenen? Ik ken genoeg verhalen van mensen die het allemaal wel even doen. En genoeg die het niet trekken. Dat kun je niet echt voor iemand anders beoordelen, of wel soms? Sommige mensen zitten er nu eenmaal sneller doorheen dan anderen. Het ligt natuurlijk ook aan hoe intens je baan is, of je een beetje makkelijke kinderen hebt en of je veel of weinig slaap nodig hebt.

En het ligt er ook aan of je een baan kunt vinden, genoeg verdient om die peperdure kinderopvang te betalen enzovoort enzovoort. De meeste mensen vonden dat de minister dan ook niet van deze tijd was – we zijn niet lui, maar we kunnen gewoon niet, zei iedereen, en misschien is dat wel waar. Ik weet het niet hoor. Ik weet niet hoe hun leven in elkaar zit.

Mijn ouders hebben drie kinderen. Mijn vader werkte vroeger fulltime, mijn moeder twee dagen per week. Inmiddels werken ze allebei vier dagen – hoewel mijn moeder eigenlijk ook altijd in het weekend uren maakt. Daarbij doen ze nog van alles voor mijn opa en oma, en ze hebben twee kinderen die af en toe nog een beetje moeilijk zijn (ha ha ha) (oké nu gaat mijn vader zeggen dat hij me al vijf keer verhuisd heeft, oké oké ik ben soms ook moeilijk) en mijn vader moet dingen voor de tafeltennisclub regelen en ze moeten dit en dit en weet ik veel, en mijn moeder heeft regelmatig verzucht dat ze vroeger vond dat ze het zo druk had, terwijl dat niets is bij wat ze nu allemaal moet. ‘Druk’ is ook maar relatief.

Ik geloof overigens wel dat ze bestaan, die vrouwen met een man die zestig uur werkt, die hun kinderen naar de opvang brengen en dan nog yoga gaan. Of muntthee gaan drinken. Toen ik dit vol afgrijzen aan een vriendin vertelde, reageerde ze heel nonchalant: “Waarom niet? Als het kan is het toch fijn?”

Daar had ze ook wel een beetje gelijk in. Kijk, dat ik nou graag een monstercarrière zou willen – op zich is de 40 uur durende werkweek (hoewel dit eigenlijk te weinig is voor een echte monstercarrière) ook maar gewoon een constructie. Er is geen standaard voor wat ‘lui’ en ‘niet-lui’ is. Sport is ook best belangrijk. Vriendschap ook. Kunnen ademen ook. Als het kan en je wilt het, waarom niet?

Dat ik de kriebels krijg van dergelijke vooruitzichten, komt natuurlijk ook doordat ik gehersenspoeld door onze maatschappij. En nu maar hopen dat ik iemand ben die het wél allemaal tegelijkertijd kan (want hoe druk ik soms vind dat ik het heb – als student leef je toch een beetje in een Twilight Zone met die studie en dat flexibel werken). En oh ja. Dat ik een baan kan vinden. Dat is ook nog zoiets.

 

tl;dr
Ik weet het niet jij weet het niet niemand weet het niet, maar doe nou maar gewoon een beetje je best oké.

26 Comments

Filed under studie/werk

het was echt roze

Van tevoren zag ik die Ladiesrun niet echt zitten – ten eerste niet omdat ik niet zo heel erg goed had getraind (weet je niet hoe DRUK ik het heb) maar ook niet omdat Ahoy roze gekleurd was. ZOVEEL MENSEN vrouwen. Bij elkaar vormden ze een knalroze eenheid die mij behoorlijk wat angst inboezemde.

Gelukkig waren Dionne  en Iris er ook, anders was ik volgens mij echt verzwolgen en voor altijd verdwenen. Hoewel we veel te vroeg waren, was de roze menigte zou vol en verwarrend dat we uiteindelijk nog een soort van moesten haasten om op tijd in de startvakken te staan.

IMG-20130609-WA0003

Nu lijkt het net alsof het meeviel met de hoeveelheid roze maar dat komt door al die toeschouwers

De eerste kilometer ging wel lekker. Het was een beetje lastig om je tussen die duizenden mensen vrouwen door te manoeuvreren (Dionne kon het heel goed, die was ik na 10 sec kwijt), want natuurlijk loop je elkaar in het begin ontiegelijk voor de voeten, maar het ging prima. Totdat ik ineens fucking erge steken in mijn maag kreeg.

Ik krijg NOOIT steken in mijn maag, behalve nu dus. Het liefst wilde ik voorover in het gras gaan hangen, maar dat kon niet, want iedereen rende keihard door en ik ga mooi niet als eerste stilstaan. Dus besloot ik door te rennen in de meest comfortabele houding die ik kon vinden; met mijn rechterschouder zwaar voorover gebogen, als een soort Quasimodo. En maar hopen dat ik niet gefilmd werd. Rond de vierde kilometer ging het vanzelf weer over – gelukkig, want toen hoorde ik ineens mijn moeder en opa en moest ik al rennend op de foto gezet worden en dan is een bochel niet echt charmant. Vrouwen, hè.

Kilometer 4 tot en met 8 gingen prima, ik kon weer lekker wat mensen vrouwen inhalen die mij hadden ingehaald tijdens mijn bochelaarsloopje (ja, ik zei dat ik blij was als ik ‘m uit zou lopen, maar eenmaal bezig werd ik ineens competitief). Vanaf kilometer 8 vond ik dat het wel eens klaar mocht zijn en de laatste kilometer vond ik echt niet tof – maar toen ik eenmaal gefinisht was vond ik alles weer prima, niets aan de hand, ik had het gevoel dat ik nog wel 10 km kon lopen. Daarna was het weer een ontzettend gedoe met de rest zoeken, kluisjes zoeken, uitgangen zoeken en familie zoeken – uiteindelijk vond ik naast mijn moeder en opa ook mijn oom en tante, die ik niet eerder niet gezien had en die mij niet gezien hadden, maar het was toch vet dat ze er waren.

Al met al was het een heel gedoe, je bent een hele dag kwijt voor eventjes rennen. Eén keer maar nooit weer, dacht ik eerst nog toen we de parkeergarage niet uitkwamen. Naarmate de tijd verstreek begon ik het ineens steeds leuker te vinden en kreeg ik zowaar zin om weer te gaan – zeker toen ik erachter kwam dat ik best een prima tijd had neergezet. Ik was al blij geweest als ik zonder al te veel kleerscheuren over de finish was gekomen, maar nu bleek dat het ook nog eens binnen een uur gelukt was, ben ik al helemaal gelukkig. Kom maar op met die Dam tot Damloop. Of Bruggenloop. Of whatever, ik ga wel naar buiten.

BMVYgZRCMAEmAJN

IMG-20130609-WA0002

Ik zeg het je. Allemaal toeschouwers in beeld!

23 Comments

Filed under hardloopavonturen, op stap

wat dingen die ik in engeland heb gedaan

Tentamenperiodes zijn altijd maar raar. Iedereen zit te zeuren over dat-ie het zo druk heeft en heeft het dan zo druk met zeuren dat er vervolgens helemaal geen tijd over blijft om iets uit te voeren. Dit jaar trap ik niet in de val, jongens, maar hou ik me de komende week bezig met de beeldvorming van centrum en periferie van Europa in de reisverhalen van Cees Nooteboom (zijn jullie er nog?), op een paar futiele uitstapjes zoals de Ladiesrun rennen na dan, en daarna ga ik nog even wat andere dingen afronden. Vorige week was ik heel even Amsterdam ontvlucht om twee vriendinnen die een jaar in Engeland wonen, Babzz en Eva, op te zoeken. Babs woont in Southampton, Eva in Londen. Ik racete van de een door naar de ander en toen snel meer terug. Hier, een overzichtje van alles wat ik heb gedaan, en dan weer gauw aan het werk jongens:

  • Allemaal bizar lekkere dingen gegeten. De spinazie-fetataart van Babs, zo’n koffiemilkshake, zeer goede tapas, fruit gedipt in chocolade (en wat chocoladeballetjes. Oh ja, heel veel chocoladeballetjes. En minimarsmellows. En paaseieren?) en iets dat eruit zag als yoghurt met muesli maar yoghurt met taart bleek te zijn.
  • Nog even een cocktail gedronken (nee joh gek, dit was niet allemaal voor mij, alleen de helft maar)
  • Oh wacht! Over eten gesproken! Eva en ik hadden ‘astronautenvoer’ gekocht, dat is eten dat voor altijd houdbaar is. Ze hadden het in een winkel op Camden Market. Het was echt een bizarre plek. Het personeel bestond uitsluitend uit cybergoths met lichtjes in hun haren en aan de muren hingen balustrades waarop twee mensen non-stop aan het dansen waren. Ik verzin dit niet. Het astronautenvoer viel een beetje tegen – we hadden aardbeien, en om een of andere reden dacht ik dat als je ze in je mond stopte, ze door je speeksel weer zouden transformeren in normale aardbeien, maar dat was niet zo. Ze bleven gewoon kurkdroog. Arme astronauten.
  • Naar een vintage fair geweest. Die vintage fair was een hele happening, je moest entree betalen om naar binnen te gaan en mensen gingen zingen en zo. Oh, en ze draaiden de hele tijd vier dezelfde liedjes steeds opnieuw, waardoor ik ze een week later nog steeds in mijn hoofd heb. Uiteindelijk kocht ik natuurlijk alleen maar dingen die niet vintage zijn.
  • 94262 andere dingen gekocht, waaronder twee lange rokken waar ik telkens op trap en een boek over glam rock wat echt te vet is.
  • Een spiegel met het hoofd van Boy George gevonden in een tweedehandswinkel. Dit is ook geen grap. Een spiegel. Met het hoofd. Van. Boy George. Babs heeft hem gekocht, ik wilde er nog een foto van maken maar dat ben ik helaas vergeten.
  • Structureel uren te vroeg wakker geworden, waardoor ik regelmatig overdag bijna in slaap viel.
  • Zowel The Great Gatsby uitgelezen in een zonovergoten tuin (ja, ik was toch als enige wakker) als de film gezien. Ik vond het boek een beetje raar, maar wel boeiend. De film was… mwah, ik weet niet – zeker in het begin vond ik hem niet zo, echt te hysterisch (best wel knap als je mij iets te hysterisch kan laten vinden) en wat rare kunstgrepen. Later vond ik hem wel beter worden, maar het heeft maar weinig indruk op me gemaakt.

En nog wat dingen, maar deze post is al veel te lang dus doei. Studeer ze hè!.

20 Comments

Filed under op stap