Monthly Archives: May 2013

tijdbom

Toen ik vier jaar geleden slaagde voor de middelbare school, kreeg ik een laptop. Het was echt een gaaf exemplaar, zo mooi en nieuw en paars en hij had een batterij die langer meeging dan dat ik kon tellen. Mijn vader had die website van Dell helemaal uitgeplozen om ervoor te zorgen dat het ding de juiste onderdelen had om zo lang mogelijk mee te gaan.

En dat is gelukt; hij doet het nog steeds prima. Oké, de linkerknop van mijn touchpad is kapot. Microsoft-bestanden denken altijd dat ze nog geïnstalleerd moeten worden als ik ze open en een paar weken terug waren ineens al mijn bestanden verdwenen – mijn hele schijf was leeg. Gelukkig stond alles weer op zijn plek toen ik de computer opnieuw opstartte (afgezien van een aantal snelkoppelingen, die zijn nooit meer terugekeerd. Maar dat is ook weer niet zo erg, want ik zou bij god niet weten wat voor snelkoppelingen dat waren. Ik weet alleen dat hun plekken leeg ogen).

Computers zijn tijdbommen. Met name laptops staan er om bekend het na een aantal jaar al voor gezien te houden. Hoewel die krengen in theorie een decennium mee moeten kunnen, vallen de exemplaren van vrienden en familie na drie jaar bij bosjes neer. Dat die van mij het na vier jaar nog doet, maakt me nederig. Iedere keer dat hij opstart, zie ik als een cadeautje. Ik maak regelmatig een back-up. En als ik mijn vader eens paniekerig whatsapp dat het ding helemaal naar de klote is, zegt hij dat dat niet kan, en dat ik mijn virusscanner maar eens moet updaten.

Toen hij deze week drie keer achter elkaar zo hard vastliep dat zelfs Ctrl Alt Delete niet werkte, bleef ik dan ook redelijk rustig. Oké Lisa, de dag die je wist dat zou komen is eindelijk hier. Geen paniek. Nou ja, alleen een beetje paniek omdat ik bijna een grote opdracht ik moest leveren, maar goed, niet echt, want hij doet het, en als hij het niet doet kun je het aan.

Sindsdien werkt hij weer vrijwel probleemloos. Het is nog niet zijn tijd, denk ik. Ondertussen probeer ik maar te computeren alsof de bom nooit zal vallen. YOLO geldt immers ook voor laptops.

24 Comments

Filed under de ongemakken des levens

bloggende hardlopers, hardlopende bloggers

Volgens mij bestaat er een relatie tussen bloggen en hardlopen. De laatste tijd lees ik alleen maar blogs van fanatieke bankhangers die zich ineens drie keer per week in hardloopoutfits hullen en van fanatieke hardlopers die steeds langer, verder en sneller gaan. Misschien heeft het te maken met ons ijzeren discipline, misschien is het puur peer pressure – hoe dan ook, go bloggende hardlopers en andere sportievelingen!

Over peer pressure gesproken, ik heb Dionne en mij een paar weken geleden ingeschreven voor de 10 kilometer tijdens de Ladiesrun in Rotterdam op 9 juni. Het ging iets democratischer dan dat het nu lijkt, maar zo stelt zij de zaken voor, en omdat ik heel blij ben dat ik niet in mijn eentje hoef, praat ik haar braaf na.

Dus toen ze zei “Ik heb me aangemeld voor het Vivateam van de Dam tot Damloop, doe je ook mee?” zei ik: “Ja.” Even voor de duidelijkheid: dat is 16,1 km. Peer pressure, hè.

Maar goed, om mee te doen moeten we eerst ingeloot worden, daarom concentreer ik me voorlopig maar op de Ladiesrun. Eén van mijn goede voornemens voor 2013 was dat ik een keertje 10 kilometer ging hardlopen, gewoon om te laten zien dat ik het heus wel kon. Hoewel ik normaal gesproken maar een beetje rustig een rondje ren en het helemaal prima vind, heb ik kennelijk toch een soort bewijsdrang. Heeft vast iets te maken met jullie hardlooprecords, of anders met het feit dat ik vroeger altijd als laatste werd gekozen met gym.
Dat event is al over twee weken en ik ben best wel nerveus. Ik weet zeker dat ik voordat ze het parcours gaan afbouwen wel over die streep ben, maar ik vraag me af na hoe lang en in welke staat dat zal zijn – mijn streven was binnen een uur, lachend en zwaaiend en kushandjes werpend, net zoals je winnaar van de Rotterdamse marathon, maar het trainen gaat de laatste week zo matigjes dat ik hier niet meer zo zeker van ben.

Maar goed, geenpaniekgeenpaniek, het zal allemaal wel oké gaan, prima, gewoon blijven trainen enz enz. En er daarna een blog over schrijven, net als alle andere deelneemsters.

30 Comments

Filed under hardloopavonturen, metablog

parijs-amsterdam

IMGP8999Foto: Muh Vadur

Of: even over mijn uitwisseling-die-nu-echt-al-heel-lang-voorbij-is zeuren hoor.

  • Gisteren was ik tijdens het lezen van een Duitse tekst in het Frans aan het whatsappen met een Duitse vriendin die nog steeds in Parijs woont en soms in het Nederlands op mijn blog comment. Nu klinken we echt vet internationaal maar helaas snapte ik niets van die Duitse tekst.
  • Frans spreken gaat me nog steeds bijna net zo ‘makkelijk’ af als toen ik nog in Parijs woonde. Wat wel achteruit is gegaan; mijn vermogen om Frans te luisteren. Zoals jullie weten, praten die lui razendsnel en is het behoorlijk moeilijk om woorden uit zinnen te ontwarren. Na een tijdje in dat land te wonen ontwikkelde ik daar een soort antenne voor en kon ik tenminste taaluitingen uit die brij trekken. Die antennes zijn nu weer verdwenen.
  • Daar kwam ik achter toen ik naar de CAF belde. CAF is een organisatie die mij (schandalig veel) huursubsidie moet geven. In Parijs heb ik keer op keer opnieuw formulieren moeten sturen, omdat ze telkens toch nóg een ander document nodig hadden. Nadat er een hoop brieven heen en weer waren gegaan, werden ze eindelijk stil. Alleen werd er maar niets op mijn bankrekening gestort. Toen ik daarover belde, werd ik drie keer opnieuw doorverbonden want niemand begreep waar het mis ging, en drie keer snapte ik behalve deze boodschap niets van wat ze verder allemaal ratelden, maar uiteindelijk bleek ik nog geen geld gehad te hebben omdat iemand was vergeten een formulier te ondertekenen. Dat is nu geregeld, geloof ik.
  • Ik moet dus op zoek naar een F. kanaal op mijn tv. Die laat ik dan de hele dag aanstaan zodat ik weer gewend raak aan die klanken.
  • Ondertussen luister ik maar veel F. muziek. En sla eens een F. boek open.
  • F. tijdschriften zijn 1000000 keer zo makkelijk als één dun simpel boekje. Ach ja, de inhoud van wijvenbladen is een soort van universeel.
  • Het is te hopen dat jullie het niet irritant vinden dat ik zo veel praat over F. praten – ik probeer mijn taalvaardigheid nog steeds te verbeteren, en verder heb ik nu eenmaal niet zoveel hobby’s.
  • Ik heb best wel een beetje heel erg de behoefte om terug te gaan.
  • Gek genoeg voelde ik dat verlangen niet eens zo zeer bij het kijken van Midnight in Paris (hoewel ik er niet echt met mijn hoofd bij was) maar wel heel erg toen ik vanochtend iemand de naam François Mitterrand hoorde zeggen. Mijn universiteit lag  naast het de bibliothèque François Mitterrand. Ik kwam zo vaak langs het best wel bijzondere bouwwerk, waar ik voorheen overigens nog nooit van gehoord had. Daarom voelt het zo echt, denk ik. Echter dan de bruggen. Hoewel er bij die bibliotheek ook wel een gave brug was.

IMGP8907 IMGP9119Foto’s: Muh Vadur

 

23 Comments

Filed under studie in buitenland

de tas is meer dan halfvol

Normaal gesproken waag ik me niet aan het schrijven over verschillen in doen en laten tussen jongetjes en meisjes. Ik ben wat huiverig voor dit soort distincties, en bovendien: niemand wil ooit samen met mij naar de wc, dus die vlieger gaat niet op. Van een manspersoon kreeg ik echter de vraag iets te schrijven over waarom vrouwen altijd zoveel stoppen in ‘de bodemloze put die een handtas heet’. Nou, hier wil ik wel even iets over kwijt.

Om te beginnen: vrouwen dragen tassen, mannen meestal niet (ik negeer nu even de opkomst van de manbag). Want het zwakkere geslacht heeft het maar makkelijk. Zij kunnen hun portemonnee, sleutels en telefoon meestal gewoon kwijt in de bodemloze put die hun broekzak heet. Ik zou niet weten waar de oorzaak ophoudt en waar het gevolg begint, maar in mannenbroekzakken kun je gewoon veel meer kwijt dan in vrouwenbroeken. Ik heb in mijn gehele garderobe niet één zak waar mijn portemonnee in zou passen, en ik heb niet eens zo’n hip envelopgeval, maar een bescheiden dingetje. Alsnog te groot. Ik ben al blij als mijn iPod in mijn zak past – wat zeg ik, ik ben al blij als ik überhaupt een zak héb.

Dus. Vrouwen moeten tassen met zich meedragen. En die tassen worden meestal niet uitgezocht op grootte, maar op uiterlijk. En dan heb je soms ineens een enorm monster met niets erin aan je arm. Dat is zonde, want normaal gesproken is een tas altijd net wat te klein, dus moet deze ruimte opgevuld worden. Niet alleen sleutels en telefoon en portemonnee, dan ook maar zakdoekjes. Die komen altijd van pas. En een agenda. Voor het geval dat je te vroeg komt en je je gaat vervelen. Kun je altijd nog een beetje plannen, want we zijn oh zo efficiënt. En dan ook maar nog wat eten, voor het geval dat je honger krijgt. Eigenlijk zijn dit allemaal heel noodzakelijke dingen. En zo gaat het maar door en door, net tot de tas helemaal vol zit. En dan voldoet een net iets kleinere tas de volgende keer niet meer, want dan past al het voorgaande er niet meer in.

Maar goed, dit is eigenlijk allemaal bijzaak. De enige echt belangrijke reden waarom vrouwen hun tassen helemaal volstouwen, is zodat mannen niet gaan dreinen: “Hee, ik kan mijn handschoenen nergens kwijt, mogen ze soms even in jouw tas…”

27 Comments

Filed under de ongemakken des levens

mijn douze points

EDIT: Dit is best wel een faallijstje. Na het uitzitten van het hele festival heb ik een aantal veel leukere kandidaten gezien en had ik het liefst een top 15 gemaakt, zo tof vond ik het. Met dit natuurlijk als absoluut hoogtepunt.

Ik heb deze week niet naar de voorrondes van het Eurovisie Songfestival gekeken. Dit omdat ik even geen tv heb en bovendien, ik had geen tijd, ik moest een blog schrijven. Zoals jullie zien is daar iets misgegaan, maar gelukkig heb ik de optredens via Youtube terug kunnen kijken en heb ik, op aanraden/naar voorbeeld van Songfestivalkenner James, een top 10 van mijn favorieten samengesteld. Oh nee, wacht, het is maar een top 8, want de meeste acts lieten me achter met een mond vol tanden. Dan ben je snel klaar hè. Ik heb trouwens niet eens alleen finalisten genoemd, want de leukste mogen zaterdag namelijk niet optreden. Ik denk dat ik dat hele circus maar ga boycotten.

Dus, hierbij de acht leukste acts, speciaal voor jullie:

8. Spanje

Er is maar één reden waarom deze erin staat en die reden heet ‘doedelzakken’. Ja, doedelzakken. In Spanje? Ik ben in de war. Verder is er niet zoveel aan, maar andere nummers zijn nog stommer, en je mot toch wat. Het is wel een redelijk degelijk liedje.

7. Denemarken

Vind ik prachtig. Diep en intrigerend, zo’n blootsvoets meisje met achterlijk haar en een achterlijke jurk. Dat haar achternaam ‘De Forest’ is, is vast geen toeval. En dan die fluit! Mensen moeten niet zeuren dat die man die ‘m bespeelt er niets van bakt, ik vind het prima klinken. Krijg meteen zin om Enya te gaan luisteren en een Harry Potter-fanfiction te schrijven.

6. Litouwen

Douze points voor hoe suggestief hij zijn wenkbrauwen naar me optrekt.

5. Belarus

Thuiskomen noem je zoiets. Lekker, zo’n ouderwetse inwisselbare Songfesivaltune.  Al had ik het leuker gevonden als die mannen, zoals ik even dacht, zakken over hun hoofd hadden gehad.

4. Roemenië

Ik geef toe; ik ben een beetje bevooroordeeld als het om Roemenië gaat. Als kind was het namelijk mijn grootste wens om het Draculakasteel te bezoeken, ik dacht dat dat het eerste was wat ik zou doen als ik 18 werd (mijn ouders wilden nooit naar Transsylvanië op vakantie, heel flauw). Dat is er nog niet van gekomen. Gelukkig is deze muziek + look geknipt voor een middelmatige vampierfilm.
(Hoewel ik hun bijna-inzending voor het Songfestival in 2008 nog beter vond. Catchy en daar zag je tenminste snijtanden. Jammer dat ze op het laatst toch niet mee mochten doen.)

3. Frankrijk

Ja sorry, Frankrijk, weer bevooroordeeld. Maar goed, dit is ook lekker gothic. En een prachtige openingszin: Tu m’as mise K.O. d’entrée. Jij mij ook, Amandine.

2. Servië

Sieneke, is that you? Serieus, check die eerste zangeres, dat is precies hoe Sieneke eruit zou zien als ze in een pornoversie van Black Swan zou spelen. En dat geflankeerd door een duivelinnetje en een onschuldig dom blondje. Zalig ordinair dit. Ik snap niet dat ze niet zijn doorgegaan.

1. Finland

Mijn onbetwiste nummer één. Zowel catchy als ontroerend en herkenbaar. Ik werd erg gegrepen door skipping dinner to get thinner / Where is my proposal? / I’m your slave and you’re my master. Zo herkenbaar. I’ll play your game, I’ll change my last name / I’ll walk the walk of shame. FANTASTISCH dit. Helaas is ze ook al niet doorgegaan. Zeker alleen maar feministen die stemmen, jeez. EDIT: Hier faalde ik weer, want ze stond wél in de finale. En zoende een vrouw. Heel jammer dat ze zo laag eindigde. Zeker alleen maar gristenen die stemmen, jeez.

14 Comments

Filed under muziek