Monthly Archives: April 2013

verlos mij van de sugababes

Ik zit momenteel in een muzikale impasse. Na jarenlang luisteren naar Dingen Waar Ik Echt Heel Veel Van Hou (lees: PJ Harvey, Patrick Wolf en dingen die daar op lijken) heb ik het een beetje gehad met Dingen Waar Ik Echt Heel Veel Van Hou En Nu Ook Wel Uit Mijn Hoofd Ken. Maar goed, omdat ik toch niet kan eten/afwassen/hardlopen/in de bus zitten zonder iets te luisteren, zet ik tegenwoordig maar ‘gewoon iets’ op. Wat betekent dat ik de laatste tijd alleen nog maar losse nummers van de Sugababes en The Carpenters luister. Je begrijpt: ik word gek.

Dus moet ik op zoek naar iets nieuws, lieve mensen. En daar heb ik jullie hulp bij nodig. Ik zou ook gewoon ‘leuke muziek’ kunnen googlen, maar ik denk dat dat niet echt gaat werken, want mijn smaak is nogal… beperkt. Waar ik van hou? Goed, hier komt het. Ik hou het allermeest van de eerdere genoemde artiesten, en van Anna Calvi en The Ark. Het liefst heb ik trouwens bands die nog bij elkaar zijn en artiesten die hun gitaar nog vast kunnen houden, want ik wil wel weer ‘s naar een concert.
Ik hou van muziek die een beetje dramatisch klinkt, niet van dat droge gedoe. Het mag best een beetje corny zijn, als het maar uit een goed hart komt. En het mag ook wel wat pretentieus zijn, maar dan moet dat hart wel echt heel goed zijn. Een mannelijke zanger die op een vrouw lijkt of andersom is een pré. Pijn is fijn en bloed is goed, maar het mag niet te emo zijn (ik trek de grens bij Placebo). Ik hou niet van muziek die gemaakt is voor meisjes met knotten en rendiertruien. Geen enkele metal-variant. Geen John Mayer. Geen ‘bandje’. Ik wil alleen maar een Band met een hoofdletter B. Duuh. Anders zou ik niet in een muzikale impasse zitten.

Als het Frans is, ben ik bereid veel door de vingers te zien. (Momenteel luister ik voorzichtig naar Indochine, daar had ik mijn handen nooit aan vuil gemaakt als het in het Engels gezongen werd)

Dus: wat moet ik luisteren? Ik hoop dat jullie iets weten dat een beetje in mijn omschrijving (voor zover het een omschrijving mag heten mag) en ik niet nog duizend keer ‘Too lost in you’ hoef aan te horen want ik trek dit niet meer. Iedere suggestie is welkom, ook als je een slechte muzieksmaak hebt. Dat vind ik namelijk wel leuk.

39 Comments

Filed under muziek, tips en tricks

waarom ik maar niet frans werd

Afgelopen week dacht ik dat ik de Eiffeltoren zag. Ik zat in de trein naar Utrecht en ineens doemde hij op achter in een weiland, die driehonderd meter hoge stalen constructie die in Parijs hoorde te staan. Natuurlijk was het gewoon een elektriciteitsmast. Grappig dat ik ineens zo’n verward moment had; het overkwam me tot ongeveer een week na thuiskomst regelmatig, maar daarna al bijna drie maanden niet meer.

Ik moest ineens denken aan het talenklasje dat ik de eerste twee weken na mijn aankomst volgde. We moesten daar altijd van die verschrikkelijke gesprekjes voeren waarbij we zogenaamd iets in een restaurant moesten bestellen, van die oefeningen waar niemand iets aan had, vooral niet omdat een aanzienlijk aantal studenten uit onze groep bestond uit Italiaanse meisjes die weigerden hun mond open te doen omdat ze ‘niet durfden’. Ik denk dat het nooit meer goed zal komen tussen mij en dat volk. Eén van de dieptepunten van ons klasje was dat we een opdracht moesten maken over de werkwoorden in dit liedje:

Ik moest toen echt bijna huilen van het lachen. Niet omdat mijn Frans daar veel te geavanceerd voor was, want dat was het niet (de docent stelde moeilijke vragen hoor), maar gewoon, omdat het zo’n rotlied was. En omdat deze plaatjes ons moesten helpen:

dejeuner_matin_images

Ik hoop dat jullie nu begrijpen waarom ik nooit goed in Frankrijk ben ingeburgerd.

 

12 Comments

Filed under studie in buitenland

beroofd van mijn dromen

Vannacht droomde ik dat ik heel graag de film Dracula: Dead and Loving it wilde kijken.

Nu droom ik wel vaker dat ik iets wil. Afgelopen weekend moest en zou ik bijvoorbeeld per se in een caravan wonen en mijn eicellen doneren aan kinderloze stellen, twee zaken waarmee ik me als ik wakker ben niet bijster veel bezig hou. Maar dit vond ik wel een hele rare.
De laatste keer dat ik deze titel ergens zag of hoorde, was vermoedelijk in februari toen we gingen high tea-en in het huis van Dionne. Ik mag Dionne wel, al was het maar omdat ze het Vampierhandboek van Paul van Loon in haar kast heeft staan. Ik kan me nog herinneren dat ik ‘m opensloeg (ja, túúrlijk sloeg ik hem open) in het filmhoofdstuk, dat was altijd mijn minst favoriete hoofdstuk omdat ik die films toch niet kende. Waarschijnlijk heb ik toen de titel Dracula: Dead and Loving it gezien. En de beschrijving gelezen. Maar misschien heb ik dat ook niet, dat weet ik niet hoor, anders was het zeker tien jaar geleden dat ik een gedachte heb besteed aan die titel. Ik had geen flauw idee waar de film over ging.

In ieder geval. Dracula: Dead and Loving it. Naar aanleiding van mijn droom dacht ik dat het echt een hele leuke film moest zijn, supergrappig en vol intelligente vondsten – ik was echter even vergeten dat ik de ochtend na mijn campingdroom ook nog steeds in een caravan wilde wonen (dan had ik namelijk précies genoeg ruimte, zeker als ik de tafel buiten zou zetten. Maar ik moet hierbij vermelden dat ik in mijn droom in een hoogslaper woonde en dat was dan mijn hele huis) en dat dromen dus een beetje een vreemd na-effect op de wakkere mensen kunnen hebben. Dat bleek: de trailer die ik tijdens mijn ontbijt direct enthousiast ging bekijken, was de stomste die ik ooit heb gezien.

En nu voel ik me een beetje net als wanneer je een droom hebt gehad waarbij je kunt vliegen, of heel rijk bent, of de zonsondergang tegemoet rijdt met de liefde van je leven – ik voel me dus een beetje, nou ja, beroofd.

 

P.S. Voor iedereen zich afvraagt waarom het woord ‘ik’ ondanks mijn vurige beloften zo vaak in deze blogpost voorkomt: ik zei maar wat joh.

 

13 Comments

Filed under film en teevee

lekkere blogger ben jij zeg

Ik ben een faalblogger want het is hier nu al een week stil en ik ga deze week ook niet bloggen en ik wil naar bed. Maar omdat ik toch iets wil plaatsen (iets met een SEO waar ik niks van snap, of boze mensen die denken dat ik Mijn Blog Niet Serieus neem, of weet ik veel, gewoonte) recycle ik hierbij enkele niet helemaal random oude posts:

Vijf redenen om morgen naar Frank Turner te gaan
Ik wilde dit dus opnieuw plaatsen met als doel dat ik niet voor de zoveelste weer alleen naar Frank Turner hoefde, maar hij is dus uitverkocht. En ik heb niet eens één kaartje. Huilen met de pet op. Jullie moeten overigens nog steeds naar hem luisteren want hij is echt goed.

Een leescollege over manderijnen
Ik heb inmiddels ook ananas leren eten. Het was in de kantine van de uni in Parijs, waar ze echt 329856 lekker toetjes hadden (chocoladetaartjes en rijstepap en dingen met marsepein), maar ik had ze allemaal al een keer gehad. Zat de hele tijd tegen een vriendin te whinen (of verhuld op te scheppen) dat ik ananas echt-echt-echt heel vies vond, maar dat ik het toch ging proberen omdat ik dat nodig vond voor mijn ontwikkeling. Na twee happen was ik verkocht. Ik geloof dat er weinig bestaat dat lekkerder is dan verse ananas. Eigenlijk lust ik nu gewoon alles. Behalve vis, maar ik ben toch vegetariër dus dat maakt niet uit.

Dingen die in 2011 mogen blijven
Alleen jammer dat ik nog steeds zoveel in mezelf praat. Volgens mij heb ik nog nooit zoveel in mezelf gepraat als nu. Tegenwoordig heb ik regelmatig dat ik een tekst lees en tegelijkertijd aan iets ongemakkelijks denk dat ik heel hard de tekst hardop begin te lezen. Ook in de UB. (Vooral in de UB!)

Oké nu hou ik het voor gezien. Ik wilde er eigenlijk nog wat meer bijdoen maar eigenlijk vind ik al mijn oude blogs gênant. Tot in betere tijden, hoop ik.

Groetjes

P.S. Ik heb trouwens besloten dat het woord ‘ik’ in mijn volgende post niet voor gaat komen.

18 Comments

Filed under metablog

zeven rode jaren

schoenenrood

Ik kocht ze toen ik vijftien was. Ik was toen net een paar maanden gestopt met vlees eten en wilde eigenlijk ook geen dode dieren meer aan mijn voeten. Mijn moeder vond het geen goed idee dat ik dag in dag uit op knellend plastic zou lopen en stond erop dat ik zwarte leren laarzen kocht, maar goed, een extra kunststof paar van mijn eigen geld kon ze me moeilijk verbieden.

Ze waren maar vijftig euro en ze waren perfect. Precies de goede kleur rood, precies de goede vorm en precies de goede lengte. En hoewel je het misschien niet zou verwachten, stonden ze bijna overal bij (hoewel dit natuurlijk uit de mond komt van een meisje dat de hele winter met een groene tas en oranje sjaal heeft gelopen). De hak was hoog genoeg om een hak te mogen heten en laag genoeg om er de hele dag op door de stad te kunnen lopen.

Maar ja, plastic hè, dat ga je toch merken. Toen het verflaagje begon te rafelen, heb ik de beige stof die eronder vandaan kwam eerst ingekleurd met rode pen. Jammer alleen dat ik tijdens het inkleuren de laagjes er nog verder afduwde.
En ja, heel lekker zaten ze niet altijd. Als ik ze uit had gedaan en een half uur later weer aan wilde trekken, waren ze nog steeds warm. Wat wel comfortabel was, maar ook een beetje viezig.

(En ze waren spekglad – ik ben vandaag in de keuken nog bijna op mijn bek gegaan – maar dat heeft niets te maken met het feit dat ze van plastic zijn.)

Gisteren concludeerde ik dat het er wel heel zielig uit begon te zien. Voorkant kapot, bovenkant kapot, van binnen helemaal stuk – ze waren één grote ravage, en dan niet eens een ravage die nog wel iets had, het was alleen maar zielig. Zielig voor alle betrokken partijen.
Vandaag mochten ze nog één keer mee naar college.
Het waren zeven goeie jaren.

21 Comments

Filed under kleding en zo