Dit is de laatste week dat ik in Parijs woon. Dat vind ik een goed excuus om allerlei decadente dingen te doen, zoals twee dagen achter elkaar hetzelfde museum te bezoeken, te betalen voor de relikwieënafdeling van de Notre-Dame (tip: niet doen) of naar dure patisserieën te gaan. Ik heb altijd een zwak gehad voor mooi vormgegeven, zoete troep, vooral als je ze per stuk mag uitkiezen en ze in een leuk zakje gaan. Daarom dacht ik: laat ik eens macarons gaan kopen bij Ladurée. Normaal gesproken eet ik die krengen alleen bij de McDonald’s, 90 cent per stuk, maar zoals ik al zei, ik wilde iets decadents en Parijsachtigs doen. Alles voor de ervaring, toch?
En de winkel zag er zo leuk uit. Zo pastel, zo zoet, zoveel verschillende kleuren macarons. Op de balie stonden verschillende doosjes met allemaal een eigen prijs, die niet per se afhing van de hoeveelheid macarons die erin kon. Voordat ik begreep waarom dit zo was, vroeg de man achter de balie of hij me kan helpen.
“Eh, doe maar een doosje van Les Incroyables,” zei ik, want die waren het goedkoopst, veertien euro voor acht stuks. Duur, maar je gaat er niet failliet aan. Ik hoopte dat er vooral smaken als vanille en pistache bij zouden zitten, want fruitmacarons vind ik niet te vreten.
De man leidde me naar een uithoek van het macarongebied. Oké, kennelijk mocht ik zelf kiezen wat erin ging. Hij wees verschillende macarons aan, zei dingen, iets met marshmallowsmaak, maar ik snapte er helemaal niets van. “Moet ik het in het Engels zeggen?” vroeg hij, en ik zei ja, maar het bleef verwarrend. Oké, ik had dus een bijzonder smalle keuze uit vier verschillende soorten macarons. Ik moest ongeveer vijf keer opnieuw vragen welke smaken het nou precies waren, want het waren ontzettend ingewikkelde combinaties. Na de zoveelste keer vragen begreep ik alleen dat ik niet de kauwgomsmaak wilde.
“Doe maar wat van die,” zei ik uiteindelijk, “Die groene.” Er waren twee kleuren groen. Hij begon er een aantal in het doosje te doen.
“En wat van die roze,” zei ik. Er waren twee kleuren roze.
“Deze?” vroeg hij. Ik bedoelde eigenlijk die andere, maar ik knikte.
Toen ik in mijn hoofd een reconstructie maakte van alle smaken die hij had opgenoemd, bedacht ik me ineens dat ik alleen maar uit fruitsmaken had kunnen kiezen. Ik had zojuist veertien euro uitgegeven aan iets waarvan ik al in de winkel had kunnen zeggen dat ik het niet lustte.
Thuis haalde ik het doosje uit het chique tasje, haalde de deksel eraf en maakte voorzichtig en verzegelde papiertje los. Het is in ieder geval een beleving, dacht ik, en stopte op hoop van zegen de roze aardbeienmacaron in mijn mond. Hij was eigenlijk best nog wel lekker. Heb dus toch niet alleen voor het merk betaald.
Deze illustratie was strikt noodzakelijk.
(Daarna heb ik trouwens de groene gegeten. En wat denk je? Geen fruitsmaak te bekennen. Het is gewoon pistache, mijn favoriete smaak der favoriete smaken. Er zit alleen een wat rare marshmallowvulling tussen.)
