Dag ziekenhuisterrein waar ik altijd over moest om bij de universiteit te komen
Dag Avenue de France, met je altijd fijne Prêt a manger en met je verschrikkelijke Decathlon
Dag universiteit Diderot, ik weet nog niet of ik je ga missen
Dag kantine, dag toetjes vooral
Dag Parc Bercy, je was vele parken ineen
Dag Bois de Vincennes waar ik de mooiste zomerdag van oktober heb beleefd
Dag hardloopgebied langs de Seine
Dag Jardin des Plantes, dag honderden mede-hardlopers
Dag Place d’Italie, het eerste dat ik in ‘mijn’ buurt leerde kennen
Dag Père Lachaise, ik vergeef het je nooit dat je Wilde Oscar achter hekken en glazen wanden verstopt
Dag heuvelachtig Belleville, dag surrogaatdisneyland Parc des Buttes Chaumont
Dag Oberkampf, met je vele hippe bars die ik direct weer vergat
Dag Montmartre, jou heb ik echt te vaak gezien
Dag Parc Monceau en al je Parijzigheid eromheen
Dag Champs-Élysées, waar ik vergast werd in Abercrombie & Fitch en de beste kerstschoenen ooit kocht bij Marks & Spencer
Dag Eiffeltoren, vanuit de verte altijd aanwezig
Dag Musée d’Orsay, met rijen van hier tot aan de andere kant van de Seine
Dag Concorde waar we met Nieuwjaar op vuurwerk stonden te wachten, maar het nooit kregen
Dag Louvre, ik heb me kapot gelachen
Dag winkelcentrum bij Hôtel de Ville, dag wc vooral, je was er altijd voor me
Dag Île de la cité waar ik nooit op uitgekeken zal raken, dag Notre-Dame waar ik nog steeds niet naar boven ben geklommen
Dag Le Marais, het was een genoegen
Dag Bastille, dag pauperdiscotheken en dag favoriet restaurant
Dag Boulevard Saint-Germain, dag Sartre-café met je obsceen dure koffie voor langslopende bondjassendragers
Dag Jardin du Luxembourg waar ik zo vaak omheen liep op zoek naar een bepaald restaurant dat ik nooit vond
Dag Quartier des Gobelins en al je bedrijvigheid
Dag creperies met lange rijen rondom Montparnasse
Dag Boulevard de l’Hôpital
Dag mensen in de ziekenbedden die ik nu vanuit mijn raam kan zien
Dag andere straten van Parijs waar ik gelopen heb of die ik mislopen heb, dag bruggen, dag metro’s
Dag sentimenteel blogje, ik ga maar eens inpakken.
Monthly Archives: January 2013
dag parijs
Filed under studie in buitenland
OOTD en een wijze les
Hallo allemaal. Hebben jullie gemerkt hoe vaak ik de laatste tijd wel niet blog? Geen wonder dat ik af en toe even om inspiratie verlegen zit (in de categorie ‘dingen die niet over Parijs gaan’ dan – ik heb genoeg te schrijven over Parijs maar daar heb ik soms geen zin in.) Gelukkig was James zo vriendelijk om mij een onderwerp te geven, namelijk ‘Outfit of the day’.
Waarom ik een hele alinea aan dit gegeven besteed? Nou, zodat jullie opgelucht adem kunnen halen; ik ben geen fashionblogger geworden. Hierbij geen enkel dedain tegenover fashionblogs, ik ben dol op fashionblogs, maar ik heb het idee dat het grootste gedeelte van mijn lezers dat niet is. En nu kan ik wel zeggen dat ik ‘blog voor mezelf’ etc etc, maar ik wil mijn lezers nu ook weer niet al te regelmatig teleurstellen, dus doe ik concessies. Tot zover de huishoudelijke informatie.
Maar goed. Ik ben dus dol op fashionblogs, en op kleren in het algemeen, dus ik was wel blij met dit moetje. En ik had ook iets te vertellen over wat ik vandaag aanhad.
Toen ik ongeveer een maand in Parijs woonde, vond ik mezelf voor mijn kast vol kleren waarvan ik niets aan kon trekken. Alle combinaties waren zo uitgekauwd, zo vaak herhaald, zo saai. En dat terwijl ik zoveel had. Ik besloot mezelf te dwingen om al deze kleren eens te dragen; de rest van mijn Parijs-tijd mocht ik geen enkele combinatie herhalen.
De enige uitzondering op de éénoutfit-regel was deze vestjurk, dit jurkvest. Want kom op; waar kan ik dit nou mee te combineren? Nergens mee.
Ik heb dit ding trouwens al twee jaar. We waren lang onafscheidelijk. Want hij is waaarm. En hij was moooi. Was, ja, want hij is te heet gewassen en daardoor gekrompen tot op een awkward lengte, zoals jullie kunnen zien. Er zit ook een gat in de achterkant.
Ik weet het dit is een waardeloze OOTD mijn schoenen staat er niet eens op
Maar nu die wijze les. Ik heb uiteindelijk maandenlang iedere twee dagen (want ok, ik draag regelmatig iets twee dagen anders vind ik het zonde) andere kleren aangehad. Nooit gedragen rokjes bleken ineens prima te kunnen bij verwassen vestjes, het oncombineerbare shirt bleek best te combineren te zijn als ik mezelf ertoe dwong. Uiteraard heb ik in deze maanden wel een paar nieuwe kledingstukken gekocht, maar het waren er zeer weinig, en toch had ik het gevoel dat ik meer had dan ooit. Naar aanleiding van een post van Mille Pagine heb ik besloten niets meer te kopen zonder er iets anders voor weg te doen – want ik heb genoeg. Veel te veel, eigenlijk. Ik denk dat ik niet de enige ben.
Tot zover mijn OOTD en mijn poging tot wijsheid. Overmorgen schrijf ik wel weer een stukje waarin ik mezelf belachelijk maak.
Filed under kleding en zo, voornemens
souvenirs
Nu mijn afscheid van Parijs met grote sprongen nadert (nog maar vijf nachtjes!), raak ik lichtelijk in paniek. Ik wil nog zoveel doen! Zoveel zien! En ondertussen nog zoveel klusjes opknappen!
Ik herinnerde me ineens dat ik, voordat ik hier kwam wonen, had bedacht dat ik graag een schilderijtje wilde kopen, ergens op straat, iets niet te kitsch en voor niet te veel geld, maar ik heb geen zin om ernaar op zoek te gaan. Andere souvenirs? Heb ik dingen nodig? Ik heb het gevoel dat ik iets mee moet nemen, maar ieder iets wekt weerzin op. Ik denk dat ik te veel boeken over opruimen en weggooien heb gelezen – ik vind alles toch maar troep. Dat is op zich een goede en ruimtebesparende eigenschap, maar soms, nou ja, soms toch wel een beetje jammer.
Gelukkig is Parijs maar tweeënhalf uur Thalys van Nederland. Als ik later nog besluit dat ik per se iets materieels wil hebben, kan ik zo teruggaan om het te halen en doen alsof ik het al lang had.
Ik kan ook gewoon teruggaan om koffie te drinken. Dat is misschien beter.
Filed under dit past echt nergens in
hoe ik, ondanks mijn onassertieve gedrag, toch aan redelijk lekkere macarons kwam
Dit is de laatste week dat ik in Parijs woon. Dat vind ik een goed excuus om allerlei decadente dingen te doen, zoals twee dagen achter elkaar hetzelfde museum te bezoeken, te betalen voor de relikwieënafdeling van de Notre-Dame (tip: niet doen) of naar dure patisserieën te gaan. Ik heb altijd een zwak gehad voor mooi vormgegeven, zoete troep, vooral als je ze per stuk mag uitkiezen en ze in een leuk zakje gaan. Daarom dacht ik: laat ik eens macarons gaan kopen bij Ladurée. Normaal gesproken eet ik die krengen alleen bij de McDonald’s, 90 cent per stuk, maar zoals ik al zei, ik wilde iets decadents en Parijsachtigs doen. Alles voor de ervaring, toch?
En de winkel zag er zo leuk uit. Zo pastel, zo zoet, zoveel verschillende kleuren macarons. Op de balie stonden verschillende doosjes met allemaal een eigen prijs, die niet per se afhing van de hoeveelheid macarons die erin kon. Voordat ik begreep waarom dit zo was, vroeg de man achter de balie of hij me kan helpen.
“Eh, doe maar een doosje van Les Incroyables,” zei ik, want die waren het goedkoopst, veertien euro voor acht stuks. Duur, maar je gaat er niet failliet aan. Ik hoopte dat er vooral smaken als vanille en pistache bij zouden zitten, want fruitmacarons vind ik niet te vreten.
De man leidde me naar een uithoek van het macarongebied. Oké, kennelijk mocht ik zelf kiezen wat erin ging. Hij wees verschillende macarons aan, zei dingen, iets met marshmallowsmaak, maar ik snapte er helemaal niets van. “Moet ik het in het Engels zeggen?” vroeg hij, en ik zei ja, maar het bleef verwarrend. Oké, ik had dus een bijzonder smalle keuze uit vier verschillende soorten macarons. Ik moest ongeveer vijf keer opnieuw vragen welke smaken het nou precies waren, want het waren ontzettend ingewikkelde combinaties. Na de zoveelste keer vragen begreep ik alleen dat ik niet de kauwgomsmaak wilde.
“Doe maar wat van die,” zei ik uiteindelijk, “Die groene.” Er waren twee kleuren groen. Hij begon er een aantal in het doosje te doen.
“En wat van die roze,” zei ik. Er waren twee kleuren roze.
“Deze?” vroeg hij. Ik bedoelde eigenlijk die andere, maar ik knikte.
Toen ik in mijn hoofd een reconstructie maakte van alle smaken die hij had opgenoemd, bedacht ik me ineens dat ik alleen maar uit fruitsmaken had kunnen kiezen. Ik had zojuist veertien euro uitgegeven aan iets waarvan ik al in de winkel had kunnen zeggen dat ik het niet lustte.
Thuis haalde ik het doosje uit het chique tasje, haalde de deksel eraf en maakte voorzichtig en verzegelde papiertje los. Het is in ieder geval een beleving, dacht ik, en stopte op hoop van zegen de roze aardbeienmacaron in mijn mond. Hij was eigenlijk best nog wel lekker. Heb dus toch niet alleen voor het merk betaald.
Deze illustratie was strikt noodzakelijk.
(Daarna heb ik trouwens de groene gegeten. En wat denk je? Geen fruitsmaak te bekennen. Het is gewoon pistache, mijn favoriete smaak der favoriete smaken. Er zit alleen een wat rare marshmallowvulling tussen.)
Filed under de ongemakken des levens
groetjes van jullie persoonlijke plekjesontdekker
Ik weet wel wat jullie dachten toen jullie hoorden dat ik vijf maanden naar Parijs zou gaan. Jullie dachten: die Lisa! Die wordt een echte Parisienne! En die gaat dan allemaal speciale plekjes in Parijs ontdekken waar alleen maar locals komen, en die gaat ze vervolgens op haar blog delen!
Nou lieve lezers, dat zou ik inderdaad doen, als ik zo’n type was geweest dat ‘plekjes ondekt’. Ik ben erg jaloers op mensen die dat kunnen – zelf ben ik zo dusdanig gezegend met drempelvrees en slechte smaak dat ik het liefst alleen naar binnen ga bij dingen die er zo stom en simpel, het liefst wat pauper, mogelijk uitzien (nog liever zou ik alleen naar de McDonalds en Starbucks gaan, maar ik beheerst me).
En nu hoor ik jullie denken: dus je hebt in vijf maanden tijd niets ontdekt? Is dat mogelijk? Nou, okee, ik zal jullie geruststellen: ik heb toch wel een aantal dingen gevonden. Die ik wel zal delen, in de loop van de tijd, of jullie dat nu willen of niet. Om te beginnen met mijn Favoriete Restaurant Ooit: Restaurant de l’Industrie.
Ik heb hier vier keer gegeten en ik bestelde vier keer dezelfde salade. Dat was niet zozeer omdat deze zo lekker was (al is hij heerlijk, met zo veel verschillende groenten, bloemkool ui bietjes alles), maar omdat het de enige vegetarische maaltijd is naast spaghetti gorgonzola, en ik dat niet hoef. Het eten is erg goedkoop voor Franse prijzen, mijn salade kost volgens mij maar 8 euro (de rest is iets duurder). Een ander voordeel van het restaurant is dat het SUPERGROOT is. Dat vind ik fijn, want in de meeste Franse restaurants kruipt de kou zo door de ramen, en achterin heb je er weinig last van. Oh, en het ziet er leuk uit (ik heb twee keer onder een krokodillenhuid gegeten) (oké als vegetariër zou ik dit niet leuk moeten vinden). Het grootste nadeel is dat ze de crème karamel (mijn favoriete toetje ooit, voor maar drie euro!) van de kaart hebben gehaald, en dat de serveersters vaak te druk zijn om op te letten. Maar dat vergeet je wel als je maar een briefje van twintig pp moet betalen voor een maaltijd met toetje en koffie.
Het restaurant ligt in een wat stil en doods straatje van La Bastille, maar de straat uit en je wordt overspoeld door mensen. Ik heb al eerder gezegd dat Bastille een beetje een pauperuitgaansgebied is (wat mij overigens niet in dank werd afgenomen door een vriendin die daar wekelijks komt), maar pauper kan wel gezellig zijn, want ik heb er een keer na het Happy Hour een kamasutracocktail (het was bij Indian Palace, oké) gekregen voor de Happy Hour-prijs. In ieder geval, het is hier. (Wel opletten, want er zit ook twee keer Café l’Industrie in deze straat, en je moet dus het restaurant hebben, als je wilt eten tenminste). Geen dank.
Filed under op stap
