Op dit moment is alles me te veel gevraagd. Leren. Opruimen. Naar de stad gaan om een studieboek te halen. Naar de stad gaan om een hardloopbroek te halen. Hardlopen. (Maar ik heb dus geen broek hier. En het regent). Eén van de mailtjes die ik moet sturen sturen, mijn studiemailbox überhaupt openen; ugh, ik moet er niet aan denken. Vrienden whatsappen om af te spreken, ja doei, dan moet ik weer berekenen wanneer ik kan, en daar heb ik dus even geen zin in.
Ik ben zelfs te lui om me schuldig te voelen tegenover mijn moeder, die al de hele dag in de weer is met après-kerstklusjes en het opjutten van mijn broertje en zusje om eens iets uit te gaan voeren.
En nu ik het daar toch over heb, laat ik mijn Geschwister maar meteen de schuld geven van mijn luiheid: doordat ik ineens weer als een kind in mijn oude kamer slaap, word ik meegetrokken in de stoom van niets willen doen, van het blind zijn van alles op me wacht en alleen een beetje naar een willekeurig schermpje (laptop, tv, telefoon) staren.
Okee, ik weet best dat dat niet de echte reden voor mijn gezapigheid is, maar ik vind dit wel een mooie wending om deze blogpost mee te beëindigen. En ik ben te lui om iets beters te verzinnen.
