Monthly Archives: December 2012

2012 in vier woorden: verhuizen en citroenen drinken

Hoewel ik altijd wat gedesillusioneerd raak van jaarwisselingen (weer geen rijke vent aan de haak geslagen! Weer geen miljoen unieke bezoekers op mijn blog gehad! Weer niet gevraagd om mee te doen aan Wie is de mol?!), ben ik blij dat 2012 bijna voorbij is. En hoewel ik doorgaans heel hard probeer om ~mysterieus~ te blijven (merken jullie daar iets van?), hou ik zoveel van lijstjes dat ik het niet kan laten om een eindejaarsoverzichtje te maken.

Dus bij dezen; 2012 was het jaar waarin ik…

– verhuisde naar een reusachtige studentenflat in Amsterdam-Noord. Dat was een enorme verbetering op meerdere fronten, al was het maar omdat ik niet meer bang hoefde te zijn voor geesten (ik woonde hiervoor alleen, dat was eng), ik naar de uni kon fietsen en dat er een café in die flat was
– daarna meteen begon om formulieren om naar Parijs te kunnen verhuizen in te vullen
– ik dus naar Parijs verhuisde
– en maandenlang in het Frans onderwijs gevolgd heb, wat op zich wel oké is gegaan, maar waardoor ik af en toe, het liefst tijdens college, een hysterische lachbui om kreeg, gewoon, omdat het zo bizar was dat iedereen om me heen Frans praatte
– en terecht kwam in een andere studentenflat, waar ik vanuit mijn slaapkamer in ziekenhuisbedden kijk, mijn koelkast om de haverklap kortsluiting veroorzaakt en niemand (behalve andere uitwisselingsstudenten en mijn obsceen knappe buurman) tegen me praat
– leerde hoe een meterkast werkt, dat ananas wél lekker is en waarom het niet zo goed gaat met de Franse economie (ze zijn daar zo inefficiënt als de pest)
– voor het eerst sinds jaren niet in Londen ben geweest
– maar de Eiffeltoren wel heel vaak heb gezien
– nog blijer was met mijn vriendinnen dan vorig jaar, en dat was niet alleen omdat ik ze allemaal miste
– ik ben begonnen met iedere dag citroensap drinken en heel veel sla eten en gekke smoothies en juices en havermout en spirulina en allemaal andere enge dingen. Mijn nieuwe hobby nr 1
– er nog duizend grappige/kutte/middelmatig dingen gebeurden waar ik echt fabuleuze blogs over had kunnen schrijven als mijn blog a) anoniem was geweest en ik b) geen gêne kende. Maar helaas.

(Al ken ik dan nog nét niet genoeg gêne om binnenkort een goede voornemensblog online te zetten. Hou je vast.)

18 Comments

Filed under leven

te lui om deze zin af te

Op dit moment is alles me te veel gevraagd. Leren. Opruimen. Naar de stad gaan om een studieboek te halen. Naar de stad gaan om een hardloopbroek te halen. Hardlopen. (Maar ik heb dus geen broek hier. En het regent). Eén van de mailtjes die ik moet sturen sturen, mijn studiemailbox überhaupt openen; ugh, ik moet er niet aan denken. Vrienden whatsappen om af te spreken, ja doei, dan moet ik weer berekenen wanneer ik kan, en daar heb ik dus even geen zin in.

Ik ben zelfs te lui om me schuldig te voelen tegenover mijn moeder, die al de hele dag in de weer is met après-kerstklusjes en het opjutten van mijn broertje en zusje om eens iets uit te gaan voeren.
En nu ik het daar toch over heb, laat ik mijn Geschwister maar meteen de schuld geven van mijn luiheid: doordat ik ineens weer als een kind in mijn oude kamer slaap, word ik meegetrokken in de stoom van niets willen doen, van het blind zijn van alles op me wacht en alleen een beetje naar een willekeurig schermpje (laptop, tv, telefoon) staren.

Okee, ik weet best dat dat  niet de echte reden voor mijn gezapigheid is, maar ik vind dit wel een mooie wending om deze blogpost mee te beëindigen. En ik ben te lui om iets beters te verzinnen.

16 Comments

Filed under de ongemakken des levens, tijdmanagement

films die ik nou nog steeds niet gezien heb

Films kijken is ontspanning, films kiezen is topsport. Als je dan toch op de bank zit, moet je er immers wel voor zorgen dat je iets ziet dat je hersens voedt of ervoor zorgt dat je weer een beetje mee kunt praten, zonder jezelf ál te veel te martelen (ik ga dus echt nooit meer een poging wagen om A Clockwork Orange te kijken, comment maar dat ik het wel moet zien ik doe het lekker toch niet).

Hoewel mijn to see-lijstje inmiddels ellendelang is, weet ik nooit welke film ik moet kijken. Dat heeft drie redenen, 1) is dat het geen fysiek lijstje is en ik dus altijd vergeet wat ik wil zien, 2) is dat ik vaak geen zin heb ik ‘nieuwe’ films (daarentegen heb ik altijd zin om Legends of the fall te kijken. Ik weet niet waarom, want ik vind het niet eens zo’n goede film maar ja het is nu eenmaal zo) en 3), dat verschilt per film. Hieronder enkele (zeer goede) voorbeelden:

Waarom ik deze film wil zien: Omdat ik stiekem al moet huilen van de trailer. En omdat ik het boek zo mooi vind. Dat was eerst de reden waarom ik hem juist níet wilde kijken – ik kon het niet aan dat die Patrick zo knap en stereotype gay was (in mijn hoofd was hij lelijk en neutraal) en Sam zag er gewoon zo uit, hoor. Dan kon de film ook niet veel soeps zijn, dacht ik, maar inmiddels heb ik de trailer zo vaak gezien dat ik wel vrede heb met PatSam en alleen maar heel nieuwsgierig ben naar de rest.
Waarom ik deze film nog niet gezien heb: Omdat hij in Parijs pas op 25 december uitkomt. En nu ben ik eventjes in Nederland, maar hier is hij inmiddels al niet meer in de bioscoop. Volgens mij probeert het Universum me iets duidelijk te maken.

The Ring

Waarom ik deze film wil zien: Omdat iedereen ‘m zo eng vindt.
Waarom ik deze film nog niet gezien heb: Omdat iedereen ‘m zo eng vindt.

Tangled

Waarom ik deze film wil zien: Zodat ik mee kan praten over het (afwezige) feminisme in deze film. En omdat ik van Disneyprinsessenfilms hou.
Waarom ik deze film nog niet gezien heb: Omdat het geen échte Disneyprinsessenfilm is (Ik ben af en toe wat conservatief). En omdat The princess and the frog ook een beetje tegenviel en ik nog steeds niet over die teleurstelling heen ben.

Magnolia

Waarom ik deze film wil zien: Zoals jullie weten, draag ik Tom Cruise een warm hart toe. Maar om nou meteen naar Mission Impossible te gaan kijken, vind ik ook weer niet nodig. Magnolia wordt door veel mensen ‘zijn enige goede film’ genoemd (grove leugen, kijk naar Interview with the vampire), dus ik ben zeer benieuwd.
Waarom ik deze film nog niet gezien heb: Hij duurt drie uur.

25 Comments

Filed under film en teevee, tijdmanagement

i’m a wild and an untamed thing

Sommige mensen beweren dat The Rocky Horror Picture Show alleen maar leuk is tijdens participation nights, wanneer er acteurs voor het witte doek meespelen en de film becommentariëren en het publiek met dingen mag gooien. Dat vind ik altijd een beetje beledigend: ik vind het namelijk écht een leuke film!

Voor wie geen idee heeft waar ik het over heb: RHPS is een film uit 1975 en gaat over een jong, braaf stel dat autopech krijgt in een bos. Ze kloppen aan bij een soort Frankensteinkasteel dat geregeerd wordt door een travestiet van de planeet Transylvania. Deze travestiet, tevens wetenschapper, heeft zijn eigen Frankensteinmonster gemaakt. Deze ziet er zo uit:

Eh ja. De film is een parodie op slechte horror- en sciencefictionfilms, vandaar. In de eerste instantie was het geen succes, maar later is het uitgegroeid tot cultfenomeen waarbij bezoekers gillen en water over elkaar heen gooien. Hoe dit zou geëvolueerd is, weet ik niet: ik heb wel eens gelezen dat het kwam omdat de film zo saai was dat het wel moest, maar dat kan ik me dus niet voorstellen. Hij heeft zulke leuke liedjes! Goede kostuums! Grappige grapjes!

Desondanks vond ik het broodnodig om de show eens ‘in het echt’ te zien: en aangezien deze film al jaren (decennia?) twee keer per week in Parijs wordt uitgevoerd, werd het vorige zaterdag eens tijd. Ik had geen idee wat ik moest verwachten: ‘participeren’ klinkt allemaal redelijk vaag, hè? Dingen roepen, met water en rijst gooien, oké?
Het bleek redelijk simpel: bij de twee bruiloften in de film vloog de rijst de lucht in, tijdens de regenscène werden we natter dan bij menig regenbui op straat. Verder riepen we melodieus “ass-hole” wanneer Brad zichzelf voorstelde, en vernietigend “SLUT!!!!” als Janets naam klonk. Soms dansten we. Het meeste werk werd echter gedaan door de acteurs zelf, die zoveel commentaar gaven dat er van de film weinig te horen was. De grapjes die ze maakten snapte ik eigenlijk zelden, omdat het in razendsnel Frans was, maar volgens mij ging het heel vaak over fallussen. De film had nog meer niveau. Echt!

En toch vond ik het leuk. Omdat het ‘mijn’ Rocky Horror was en ik alleen maar breed kon lachen toen ik mensen verkleed als mijn favoriete personages zag. En deze vrijdag ga ik weer, omdat Babet hier is en ik het haar niet kan onthouden (zelfs al spreekt ze geen woord Frans, ZOVEEL houden wij nou van RHPS). Ik moet wel nog even de Time Warp oefenen – dat ging vorige keer nog niet al te vloeiend…

10 Comments

Filed under film en teevee, op stap

maar die táál

Inmiddels zit ik alweer dik drie maanden in Parijs, dus ik dacht, misschien moet ik maar weer eens vertellen hoe het met me gaat. Dus bij dezen: goed hoor.

Ik ben alleen een beetje moe. Niet letterlijk moe, maar Frans-moe. Franse taal-moe, vooral. Ik ben echt dringend toe aan een pauze want ik kan die langue niet meer áánhoren. Misschien komt het door het onverdiend lage cijfer dat ik kreeg (mijn eerst onvoldoende hier, huilie huilie), misschien komt het doordat serveersters in het Engels terugpraten zodra ik één lullig lelijk uitgesproken woordje van hun kant niet direct begrijp, misschien komt het doordat ik al maandenlang met een beperkt vocabulaire door het leven ga: mag ik even iets anders? Gelukkig heb ik de afgelopen week Nederlands gezelschap gehad van Nora en komt Babet maandag alweer (en die blijft tot de dag dat ik voor kerst naar huis ga), dus ik heb Nederlands antigif. Alleen nog een paar colleges uitzitten.

(En daarna kom ik overigens fris & fruitig en met envie de parler français weer terug, hoor. Ik vond Frans praten tot vorige week nog steeds leuk en spannend. Alleen nu even niet.)

Vorige week realiseerde ik me trouwens dat ik al drie maanden Parijs niet uit ben geweest. Drie! Maanden! Zolang heb ik nog nooit in één stad doorgebracht! Waar diverse uitwisselingsvrienden al een bezoekje (of meer dan één…) aan hun thuisland hebben gebracht, waar mijn Turkse vriendin praktisch ieder weekend een nieuwe Europese stad ontdekt, ben ik niet veel verder gekomen dan Bois de Vincennes. Op de fiets. Of misschien La Défense. En dat terwijl ik toch zoveel, maar niet genoeg, gezien heb. Maar goed, het is dan ook Parijs – waarom zou je die stad verlaten als het eigenlijk niet hoeft?

25 Comments

Filed under leven, studie in buitenland