Inmiddels zit ik hier nu twee maanden en ik kan niet zeggen of de tijd snel of juist langzaam is gegaan. Allebei, denk ik, of juist allebei niet. Misschien gaat de tijd wel voor het eerst ‘normaal’; in Nederland ging het áltijd te snel, ten opzichte daarvan ben ik nu beter af. Wel grappig, want je zou denken dat de tijd in alle drukte voorbij zou razen… maar misschien juist ook wel niet: door al die nieuwe ervaringen onthou je beter wat je hebt gedaan, en daardoor is er geen tijd ‘weg’. Dus: veel nieuwe dingen blijven doen, jongens!
De laatste weken heb ik het een stuk beter naar me zin gehad dan in de weken voor mijn blogpost van een tijdje geleden. Nog steeds breng ik te veel tijd door boven studieboeken die ik niet snap en te weinig bovenop de Eiffeltoren, maar de balans is weer te vinden. De afgelopen maand heb ik Park Monceau en de buurt eromheen verkend, ben ik naar en door Bois des Vincennes gefietst en heb ik een biertje gedronken op verdieping 56 van Montparnasse (10 euro! Toen ik daar achter kwam, deed ik maar gewoon net alsof ik het heel normaal vond). Ook zijn, zoals eerder vermeld, mijn ouders, zusje en haar beste vriendin langsgekomen, wat veel te gezellig was. (Mijn favoriete momenten: de pijnlijk stevige knuffels die ik steeds van mijn zusje kreeg en de terugkerende discussies tussen mijn moeder en de vriendin van mijn zusje over waar ze betere koffie serveren: Starbucks of McCafé.)
Gemaakt vanuit de bar in Montparnasse. Ik voelde me ontzettend kosmopolitisch, zo tegen de Eiffeltoren aankijkend en tussen allerlei mensen die overduidelijk te veel geld hadden.
Daarnaast heb ik aardig wat gewandeld, heb ik mijn eerste tentamen gemaakt (ik wil er niet over praten), is mijn Frans aanzienlijk vooruit gegaan (dat had ik eigenlijk pas deze week door. Bleek ik ineens hele verhalen te kunnen houden, terwijl ik voorheen altijd dacht ‘laat maar’.) en voel ik me in mijn dagelijks leven allesbehalve mwah.
En nu ga ik stoppen met schrijven want hoe erg het hier inmiddels ook regent, ik wil de stad in. Na een ochtend zwoegen op Maupassant mag dat ook wel. It’s all about balance, hè?
