Monthly Archives: October 2012

stinkwinkel

Dit weekend waren mijn ouders, mijn zusje en haar beste vriendin op bezoek in Parijs. En zeg je ‘mijn zusje en haar beste vriendin’, dan zeg je… winkelen. Die twee hadden zich ontzettend verheugd op een bezoekje aan de Amerikaanse keten Abercrombie  & Fitch, en omdat mijn ouders en ik ook de kwaadste niet zijn, stonden we op een zonnige maar ijskoude zaterdagochtend op de Champs-Élysées.

Al voordat we in de tuin van de winkel (ja, een tuin, op de Champs-Élysées) waren, hoorden we allerlei getoeter en gefluit. Een demonstratie, dacht ik geïrriteerd, maar toen had ik nog niet door dat de demonstratie ín de betreffende tuin plaatsvond. Bij het betreden werden we zowel begroet door stoïcijns lachende jongens en meisjes in blauwe A&F-shirtjes als door mensen met oranje hesjes die folders uitdeelden.

Dat was al zo’n Ding. Een paar seconden later volgde Ding Twee: in de deuropening van de winkel stond een jongen van een jaar of zeventien, die me qua gezicht herinnerde aan Justin Bieber, maar qua lichaam niet: zijn buik was namelijk enorm gespierd en zo perfect getoned dat het gewoon eng was. Sowieso al heel raar dat je zo’n jongen halfnaakt (hij had gelukkig wel een openhangend vest aan!) buiten in deze kou laat staan, maar goed.

De winkel was ontzettend groot maar veel zag ik niet, want afgezien de spotlights die op de kleding stonden gericht, waren er weinig lampen. Oh, en het stonk als een gek. Niet dat de parfumlucht die in de winkel hing op zichzelf zo vies was, maar hij was zo penetrant dat mijn hoofd ervan tolde.

Benieuwd of de demonstranten hier iets over te zeggen hadden, las ik het formulier:

De rest van het bezoek  heb ik demonstratief met het blaadje voor mijn neus staan wapperen.

Oh en nog een Ding: het personeel dat niets te doen had, moest dansen. Dansen ja. Seriously. Iedereen die ik niet zag vouwen, zag ik dansen. Het was echt debiel. Mijn zusje en haar vriendin vonden het een ideale manier om geld te verdienen. En het rook er zo lekker. En: als je het hier zo rot vind, ga je toch ergens anders werken?
De kleren die ze kochten, stond ze enig.

Toen ik aankooptasloos de winkel uitliep, werd ik door de demonstranten bedankt voor mijn solidariteit. Ik voelde mij bijna schuldig: want hé, ik zou best iets gekocht hebben als ik iets leuks en betaalbaars had gezien. Maar helaas verkocht de winkel niets dat aan deze criteria voldeed, en daarbij leek het net alsof er maar zeven kledingstukken in het assortiment zaten, want ik zag alleen maar dezelfde dingen.

Toen we de tuin uitliepen, stond er een gigantische wachtrij.

21 Comments

Filed under kleding en zo, op stap

de wasserette-blues

Vroeger dacht ik altijd dat een wasserette leuk zou zijn. Een soort hippe ontmoetingsplaats, net zoals in Beugelbekkie (weten jullie dat nog? Die ging er altijd met haar vrienden heen om felgekleurde drankjes te drinken en coole jongeren uit te checken. Voor de vorm stopte ze dan één sok in een wasmachine). Maar jullie voelen ‘m al aankomen: dat was voordat ik ooit in een wasserette geweest was.

Inmiddels kom ik er redelijk vaak en ik verveel me er altijd kapot. Die waar ik heen ga, is klein en ranzig. Er staat maar één bankje, een raar wit plastic ding dat zich direct naast de altijd openstaande deur bevindt.
Toen ik er voor het eerst kwam, had ik hulp nodig van een medewerker. Ik vond haar achterin het gebouw, in een gigantische maar bijna lege kamer, met haar blote voeten op tafel. Zonder iets te vragen, zette ze ‘mijn’ wasmachine om 45 graden en deed het deurtje dicht. Een uur lang (hoewel de wasmachine zelf belooft er maar drie kwartier over te doen) heb ik mijn vingertoppen afgekloven, uit angst dat alles twee keer zo klein en kleurloos zou worden. Toen ik mijn jurkjes en T-shirts voorzichtig uit de wasmachine trok, vielen mijn sokken op de niet al te propere vloer.

Ik weet niet wat er hier in Parijs in de lucht zit, maar het duurde twee dagen voordat de was droog was. Gelukkig bleken mijn kleren (onder het mom: onkruid vergaat niet) een uur lang tropische temperaturen te hebben overleefd. Minder leuk was dat alle haren en stofjes dat ook hadden. Als in: die haren en stofjes waren niet met het afvalwater mee gestroomd, maar bleven lekker aan al mijn truien hangen. Geeft een fris gevoel!

Concluderend kan wel gezegd worden dat ik niets, maar dan ook helemaal niets fijn vind aan deze wasserette. En toch kom ik er telkens weer terug. Niet omdat er geen andere opties zijn, of om een of ander romantisch sloeberig ditisnueenmaalmijnhotspot-gevoel, maar omdat bovenstaand verhaal zo ontmoedigend is dat ik het niet aankan om me opnieuw teleur te laten stellen.

21 Comments

Filed under de ongemakken des levens

mijn immer onderdrukte behoefte aan musicals

Okee EIGENLIJK was ik dus bezig met een andere post, maar toen vond ik ineens iets. Een YouTube-kanaal, om precies te zijn. Dit gebeurt niet zo vaak: ik hou niet zo van filmpje kijken op internet, als er een muis in de buurt is wil ik altijd klikken dan als je zo’n video kijkt moet je weer zo wachten tot-ie voorbij is. Enfin. Ik kwam dus toevallig bij dit filmpje terecht:

En dit is goud jongens, PUUR goud. Ik snapte dat hipsterdisneyprinsessending nooit helemaal, maar bij het horen van deze tekst valt alles op zijn plaats. En dan die zang; meer dan prinseswaardig.

Het enige minpuntje aan deze perfectie is dat het maar een paar minuten duurt. Het verdriet dat dit veroorzaakt kan gestild worden met het bekijken van de andere minimusicals van de makers van dit filmpje. Deze video’s behandelen minstens even interessante onderwerpen als prinsessen met brillen, zoals Het Internet:

En 50 Shades of Grey:

God, wat word ik hier zo blij van. Nu vraag ik me wel af waarom dat precies zo is: zijn deze filmpjes nu zó ingenieus, of is het gewoon zo dat mijn immer onderdrukte honger naar musicals eventjes gestild wordt? (Op een manier die redelijk salonfähig is, oftewel: sooo 2012). Idk, maar ik weet wel dat die andere post niet af gaat komen voordat ik alle musicals op dit kanaal heb bekeken. Doei!

28 Comments

Filed under internet, muziek

andere voordelen van de herfst (of: nadelen van de zomer)

Stel, je gaat uit, en je maakt het zo laat dat je alweer met de metro naar huis kunt (wat ik an sich al heel deprimerend vind – niet dat de nachtbus zo leuk is, maar ik word niet graag geconfronteerd met frisse mensen als ik bijna niet meer uit mijn ogen kan kijken), dan is het in ieder geval nog donker als je gaat slapen. Voel je je toch weer iets minder een mislukkeling en lifewaster.

– Omdat het daarnaast ook weer eerder donker is, kunnen de kaarsen ook eerder aan, en dus gaan je waxinelichtjes vanzelf uit voordat je naar bed gaat. Scheelt weer een uitblaasdilemma: waxinelichtjes kunnen zelden twee keer branden, en het is zonde om ze weg te gooien terwijl er nog kaarsvet inzit. (Of ben ik de enige met dit probleem?)

– Eindelijk verlost van die ellendige druk om naar buiten te gaan. Zeker fijn als je geen tuin of balkon hebt; als je een dag alleen maar wilt lezen of computeren, hoef je niet meer die duivelse keuze tussen Het Café (duur, zo’n  hele dag) en Het Park (geen wc) te maken.

– Sowieso is dit jaargetijde een vrijbrief voor een hoop saai en a-sociaal gedrag.

– Als je een hele dag van huis bent, hoef je niet meer de hele tijd rond te sjouwen met extra kleding ‘voor vanavond, als het koud wordt’. Het is altijd koud.

Herfstmuziek is veel, veel leuker dan zomermuziek.

– En herfstkleren zijn veel leuker dan zomerkleren. Met flodderige zomerjurkjes of een top+shorts kan ik mijn combinatieskills echt niet kwijt, hoor. Of eigenlijk, nu ik erover nadenk: misschien kunnen de échte fashionpro’s dat wel en is de zomer het seizoen waarin het kaf van het koren gescheiden wordt. Nou ja, sowieso een pluspunt voor de herfst: nu blijft dit tenminste weer verborgen.

25 Comments

Filed under dit past echt nergens in

tha challenge deel zwei

4 oktober. What you read

Deze foto zegt alles over mijn relatie met dit boek (La petite gitane, door Cervantes – ja, die 16e-eeuwse Spanjaard van Don Quichot). Ik moet het lezen voor mijn studie en ik vind het verschrikkelijk. Samenvatting van het verhaal: alle zigeuners zijn doorslecht behalve eentje (heel treffend ‘Preciosa’ genaamd), maar daar blijkt uiteindelijk een goede reden voor te zijn: ze is geen echte gitane, ze was als baby gestolen! Einde.

5 oktober. Shadow

Sorry. Ik was vergeten een foto te maken. Zou het nu nog stiekem kunnen doen, maar dat is flauw, ik moet mijn nederlagen leren accepteren.

6 oktober. I’m thankful for

Samen met mijn vader ging ik dit weekend naar Parc des buttes Chaumont, een prachtig park met een bijzondere landschapsarchitectuur: Napoleon himself heeft immers opdracht gegeven om daar watervalletjes en een gigantische neprots aan te leggen. Ik voelde me helemaal thuis in deze overdaad. En natuurlijk was ik ook dankbaar omdat mijn vader er was – en omdat hij sinterklaassnoep en tijdschriften en een elektrische verwarming meenam.

7 oktober. Light

Een ander lichtpuntje van mijn verblijf hier: Jardin des plantes. Vlakbij mijn huis en vooral ‘s ochtends net een hardloopparcours.

8 oktober. Angle

Wederom in Jardin des plantes (ja, ik kom er vaak). Lijkt achteraf gezien meer bij het thema ‘licht’  te passen dan bij ‘hoek’. Deze maand blijkt mijn fotografisch oog wel weer, sjongejonge.

9 oktober. Red

Al sinds dag één van de challenge verheugde ik me erop om deze foto te maken. Rood, oktober, Patrick Wolf! Die deze maand overigens zowel in Amsterdam als Rotterdam optreedt. Twee concerten waar ik toch maar niet heenga. En dat doet pijn, jongens. HEEL VEEL PIJN. Als ik jullie was zou ik gewoon in mijn plaats gaan want het kost bijna niets en ik beloof jullie dat hij deze tour geen gouden catsuit draagt.
(Nu ga ik hem wel zien in Parijs, maar ieder gemist concert is er één)
(Oh en voor wie denkt: wtf, een Patrick Wolf-kalender? Ik heb ook twee Patrick Wolf bekers en een theedoek. Die vent weet echt aan wat voor merchandise zijn fans behoefte hebben.)

8 Comments

Filed under fotopost