Monthly Archives: May 2012

boooooooooooooooos om bloemen

Mijn moeder kan zich intens ergeren aan vrij onschuldig lijkende zaken. Het is één van de weinige eigenschappen die ik van haar heb geërfd, maar wel één eigenschappen die zich het duidelijkst manifesteert (daarom ben ik ook feminist geworden). Mijn aangeboren ergernis kwam pas weer naar voren toen ik een Beau Monde las – ja, ik lees de Beau Monde – waarin een BN-er beweerde dat toeval onmogelijk was, omdat zij toevallig een Rode Draad in haar leven zag. Die rode draad heette ‘bloemen’. Ze was namelijk altijd gek op bloemen en nu had ze haar eigen bloemenlijn.

Persoonlijk vind ik niets naïever en egocentrischer dan ‘niet geloven in toeval’. Als je theologische redenen hebt: oké. Maar als je als ongelovige nog steeds durft te denken dat de kosmos een plan voor jou heeft, alleen maar omdat er steeds bloemen opduiken waar jij komt? Ten eerste: wat voor faking plan is dat nou weer, en ten tweede: waarom voor jou wel en voor de rest niet? Hoe zit het dan met jongeren die sterven voordat ze de middelbare school hebben afgemaakt, is hun plan soms al voltrokken? En kinderen die met zuurstofgebrek worden geboren en daarom hun hele leven afhankelijk blijven, dat is zeker ook geen toeval? Je leest wel eens in andere tijdschriften dat hun papa’s en mama’s er iets van leren, dat ze meer kunnen genieten van kleine dingen enzo. En al die mensen die opstaan en slapen gaan met honger of oorlog? Wat is het plan voor deze mensen – dat ze zien dat niet alles in het leven altijd maar meezit? Of beter gezegd: is dat dan de les die we er in het westen uit moeten trekken, een lesje dankbaarheid?
Dan zit er zeker ook een goede reden achter waarom wij die uitverkorenen zijn en niet zij. Als toeval dan toch niet bestaat.

Misschien trek ik het nu wat ver door; het was tenslotte een vrij onschuldige opmerking van een gezegend persoon. Zit ik me weer kwaad te maken omdat ze gewoon zin had om over bloemen te schrijven. De naïviteit van de opmerking blijft echter knagen – misschien omdat ik me juist zo goed kan ergeren. Maar hé, zo ben ik nu eenmaal geboren. Daar kan ik niets aan doen. Dat is toeval. En anders is het een plan.

15 Comments

Filed under mensen, rare wereld

overpeinzingen over voertuigen op de pont

Vandaag stond ik op de pont. Ik stond op de pont met mijn fiets aan de hand en ik keek jaloers naar de meisjes voor me, die allebei op een brommer/scooter/motor (ik kan die dingen nooit uit elkaar houden) zaten. Het ene meisje had haar tas aan een haakje bij haar voeten hangen.

Op dat moment wilde ik niets liever dan een brommer/scooter/motor bezitten. Want: je hebt een lekker zacht kussentje ipv een keihard zadel (dag blauwe plekken!). Je hebt een haakje om je tas aan op te hangen (dag boekentasschouderhernia!). Je hebt twee spiegeltjes (altijd leuk!). En: je kunt snel lange afstanden afleggen zonder te zweten. Ik geloof dat je veel meer ziet als je niet hoeft te trappen. Hoewel ik al zo genoot van mijn avondfietstocht door Amsterdam, was-ie misschien wel nóg beter geweest als ik niet bezig was met vooruit te komen. Zo’n benzineslurpend ding moet een beetje hetzelfde zijn als een toeristenbus met open dak, maar dan kun je zélf  bepalen welke route je aflegt.

Alleen jammer dat zo’n ding overal voor staat waar ik tegen ben.
Milieuvervuiling. Geen beweging terwijl het noodzakelijk verplaatsen van jezelf het beste excuus voor beweging is. Duur. Gevaarlijk. Neemt ont-zet-tend veel ruimte in. Het is net als een prachtige bruidstaart: zoiets móet je eten en hij is dan ook nog eens superlekker ook, maar uiteindelijk zit er ook niets, maar dan ook helemaal niets in waar je iets aan hebt.

Toen we aan wal kwamen raceten de twee voor me keihard weg. Ik sjokfietste er in slow motion achteraan; het was wel goed zo. Toch zou ik supergraag één keer een tochtje willen maken op zo’n brommer/scooter/motor, gewoon om te kijken of het echt zo leuk is. Ik wacht wel keurig tot Moto Boy me mee vraagt. En als hij dat niet doet: laat dan ook maar.

16 Comments

Filed under dit past echt nergens in

verslaafd zijn is niet goed, nooit

Toen ik zestien was ging ik een week op uitwisseling naar Tsjechië. Een vriendin klaagde daar dat ze zich niet goed voelde. Het kwam door het gebrek aan fruit, vertelde ze, thuis at ze daar altijd heel veel van, zonder voelde ze zich slap. Ik had nergens last van. Ik at nooit fruit.

Vijf jaar later ben ik veranderd in een heuse vitaminejunkie. Op slechte dagen eet ik drie stuks fruit en tweehonderd gram groente, op betere dagen het dubbele. De naam van mijn blog doe ik weinig eer aan: in plaats van vijfkoffiegraag had-ie beter dertiengroenetheemetcranberrygraag kunnen heten.

Het ging mis toen ik op mezelf ging wonen. Ik ben altijd vaak ziek geweest en ik dacht dat het iets te maken had met de af en toe wat karige hoeveelheid groente die mijn ouders me voerden. Nu ik zelf de regie over mijn voeding kreeg, kon ik transformeren in een soort supermens vol energie – hoopte ik. Helaas vielen de resultaten van mijn nieuwe eetpatroon wat tegen, en toen ik naar de dokter ging was zijn conclusie dat ik minder moest stressen en meer moest sporten.

Dat van die stress is niet echt gelukt en sporten deed ik al genoeg, maar mijn gezondheid lijkt zich na een jaar toch te hebben verbeterd. Misschien doet het ouderdom me goed, misschien had mijn lichaam gewoon wat langer nodig om te begrijpen dat vitamines je weerstand verhogen – ik weet het niet. Ik weet wel dat ik niet meer zonder Gezond Voedsel durf. Doodsbang ben ik om op de eerste de beste dag dat ik geen appel heb gegeten te bezwijken aan de vogelgriep, als ik ergens bij iemand anders eet kijk ik altijd sip naar de scheve koolhydraten/groenteverhouding.

Dit lijkt niet misschien niet zo’n ernstig probleem, zolang ik hieraan toe blijf geven is er immers er niets aan de hand. Toch is er een ding dat me dwars zit: de afhankelijkheid. Verslaafd zijn is afhankelijk zijn. En dat wil ik niet. Inmiddels ben ik weer in Tsjechië geweest en ik heb daar genoeg fruit gekregen, maar stel dat ik ooit met een groep mensen op een bootje midden in de Atlantische Oceaan verzeild raak, of dat er anarchie uitbreekt dankzij een heftige een zombie-epidemie, dan ben ik de eerste die het loodje legt. Lekker is dat, goede gewoontes.

24 Comments

Filed under de ongemakken des levens

keanekronieken

Was eigenlijk de bedoeling om al mijn familieleden onzichtbaar te maken vanwege privacy en zo, maar wie er naast me zit zie ik zelf niet eens en mijn zusje staat er gewoon te mooi om om weg te painten. Dus vandaar.

Hoe ongemakkelijk was ik toen ik dertien was? Zo ongemakkelijk als op bovenstaande foto, dus. Dat arme kind. De foto is acht jaar oud en een mooie documentatie van het moment waarop ik het debuutalbum van Keane kreeg. Een omslagpunt in mijn muziekleven – dit was de eerste ‘serieuze’ band waar ik naar luisterde en, niet veel later, die-hard fan van werd (ik reken Avril Lavigne  voor het gemak niet mee als serieuze artiest).

Vanwege het feit dat ik geen geld had, YouTube en downloadprogramma’s nog niet bestonden en de rest van mijn muziekcollectie drie exemplaren telde, luisterde ik non-stop naar deze cd. Was niet erg; destijds voelde het als het enige album dat ik nodig had. Ik kende alle teksten en melodieën van voor naar achter en kon letterlijk verdwijnen in nummers als Your eyes open en en Bedshaped. Ik dacht dat dit nooit over zou gaan.

Het tweede album vond ik, net als de rest van wie zo veel van Keane hield, wat minder; de sound was anders, “het gevoel was weg.” Bladiebla. Het derde album vonden veel fans verschrikkelijk (“rottige bliepjesherrie”), maar ik vond het wel leuk, casual-leuk. Zoals vroeger was het toch al lang niet meer, maar heel erg leed ik hier nu ook weer niet onder.

Vorige week verscheen het vierde album, Strangeland. De sound doet denken aan hun debuut maar dan slechter, als je sommige fans mag geloven. Zelf is het me nog niet helemaal gelukt om een mening te vormen. Ik luister het met veel plezier, maar de eeuwigheidswaarde moet nog bewezen worden, zeg maar. Het scheelt dat ik niet hardnekkig op zoek ben naar ‘het gevoel’: dat heb ik ook bij hun eerste album al lang niet meer.

Mijn lach op de volgende foto is iets geposeerder. Ik ben wat ouder, draag wat meer make-up en voel ietwat minder voor Keane, maar ongemakkelijk blijft het altijd als iemand anders op Singstar een Keane-liedje gaat zingen, word ik toch boos. Het is immers mijn band.

Keane – You are young

26 Comments

Filed under muziek, vroegah

op vakantie in een wereldkaart

Tijdens de eerste les aardrijkskunde van de brugklas vertelde mijn leraar over zijn liefde voor atlassen. “Ik kan helemaal verdwijnen in een atlas. Ik kan op vakantie gaan in een atlas. Heeft iemand van jullie een cavia? Als jij met een stanleymesje in mijn atlas zou snijden, zou dat voor mij hetzelfde voelen als wanneer ik met een stanleymesje in jouw cavia sneed.”

Nu had ik geen cavia en kon ik me dus ook niet voorstellen wat hij zou voelen als er in zijn atlas gesneden werd, maar ik denk dat het best heftig moet  zijn. Atlassen zijn geweldig. Ik heb er op de middelbare school ook uren in doorgebracht, de vormen van landen bestuderend, hun ligging onderzocht en naar bekende steden gespeurd. In de brugklas zocht ik nog vooral naar het Draculakasteel, later werd mijn blik iets breder. Ik ontdekte landen waar ik kon wonen, welke mooi lagen en hoe het daar zat met de werkeloosheid, het geboortecijfer en het BNP.

Tegenwoordig ben ik vooral geïnteresseerd in de plattegrond van de USA. Dat mag eigenlijk niet van mezelf omdat ik van zo verschrikkelijk veel landen die meedoen aan het Eurovisie Songfestival nog nooit heb gehoord, maar hè, I can’t help myself. Zien waar al die films en series die ik heb gezien precies plaatsvinden, is eindeloos interessant. Daarnaast: ik hoef dit eigenlijk niet te weten, dus als ik het wel doe is het goed voor mijn zelfvertrouwen. Als ik Oklahoma kan aanwijzen, ben ik slim en als ik niet dat kan, maakt het niets uit; als ik Servië aanzie voor Bosnië, faal ik gewoon.

Om het leerproces wat te versnellen speel ik regelmatig dit spelletje, waarin ik drie beurten krijg om de juiste Amerikaanse staat aan te wijzen. Ik heb ze nog nooit allemaal in één keer goed gehad, maar dat maakt niet uit. Liever niet eigenlijk. Ik heb mezelf namelijk beloofd dat ik, zodra ik alles goed heb, al deze staten maar moet bezoeken. En ja, daar heb ik het geld niet voor. Beter maar dat ik voorlopig in mijn atlas op reis ga.

24 Comments

Filed under op stap