“Maar spreek je dan zo goed Frans?” wordt mij telkens haast verbijsterd gevraagd als ik vertel dat ik een half jaar in Parijs wil studeren.
“Ja,” zeg ik dan, aarzel even, en vervolg: “Nee. Ja. Nee. JA! Wat is goed Frans?”
Hoe dan ook, ik ga er vanuit dat ik het zal leren. Ik moet het wel leren. Want ik ga naar Parijs. IK GA NAAR PARIJS. Vandaag heb ik een e-mail gekregen waarin staat dat ik ben geselecteerd voor het Erasmusprogramma en ik – wat de UvA betreft – naar de universiteit van mijn keuze mag. Deze universiteit moet me officieel nog toelaten, maar dat is volgens mij slechts een formaliteit.
Sinds vandaag is Het Grote Fantaseren begonnen. Het visualiseren van het lopen door de straten met hoge huizen, van prachtige uitzichten vanaf de vele hoge gebouwen (lekker cliché, boeiaah). Terugdenken aan de vorige keer in deze stad, toen ik met mijn moeder naar een concert ging, we buslijn 30 namen en cappuccino dronken en macarons aten bij… de McDonalds. En ja, lopen vooral, in mijn fantasieën doe ik weinig meer dan lopen en kijken en lopen en kijken. En ja, studeren. Zowel over de vakken als de universiteit ben ik zeer enthousiast en ik kijk er naar uit om daar van alles te leren.
Bang dat het niet gaat lukken met de taalbeheersing ben ik in ieder geval niet. Je leert het ter plaatse snel en bovendien heb ik nog een half jaar om me voor te bereiden: genoeg tijd om Franse boeken te lezen en heel veel TV 5 Monde (zo’n beetje de enige zender die het op mijn tv doet) te kijken. Wellicht volg ik nog een cursus. Daarnaast weet ik vrij zeker dat ik me kan redden: pas vandaag kwam ik erachter dat de website van de betreffende universiteit speciaal voor uitwisselingsstudenten ook in het Engels beschikbaar was.
