Monthly Archives: March 2012

insert hier een edith piaf liedje

“Maar spreek je dan zo goed Frans?” wordt mij telkens haast verbijsterd gevraagd als ik vertel dat ik een half jaar in Parijs wil studeren.
“Ja,” zeg ik dan, aarzel even, en vervolg: “Nee. Ja. Nee. JA! Wat is goed Frans?”

Hoe dan ook, ik ga er vanuit dat ik het zal leren. Ik moet het wel leren. Want ik ga naar Parijs. IK GA NAAR PARIJS. Vandaag heb ik een e-mail gekregen waarin staat dat ik ben geselecteerd voor het Erasmusprogramma en ik – wat de UvA betreft – naar de universiteit van mijn keuze mag. Deze universiteit moet me officieel nog toelaten, maar dat is volgens mij slechts een formaliteit.

Sinds vandaag is Het Grote Fantaseren begonnen. Het visualiseren van het lopen door de straten met hoge huizen, van prachtige uitzichten vanaf de vele hoge gebouwen (lekker cliché, boeiaah). Terugdenken aan de vorige keer in deze stad, toen ik met mijn moeder naar een concert ging, we buslijn 30 namen en cappuccino dronken en macarons aten bij… de McDonalds. En ja, lopen vooral, in mijn fantasieën doe ik weinig meer dan lopen en kijken en lopen en kijken. En ja, studeren. Zowel over de vakken als de universiteit ben ik zeer enthousiast en ik kijk er naar uit om daar van alles te leren.

Bang dat het niet gaat lukken met de taalbeheersing ben ik in ieder geval niet. Je leert het ter plaatse snel en bovendien heb ik nog een half jaar om me voor te bereiden: genoeg tijd om Franse boeken te lezen en heel veel TV 5 Monde (zo’n beetje de enige zender die het op mijn tv doet) te kijken. Wellicht volg ik nog een cursus. Daarnaast weet ik vrij zeker dat ik me kan redden: pas vandaag kwam ik erachter dat de website van de betreffende universiteit speciaal voor uitwisselingsstudenten ook in het Engels beschikbaar was.

33 Comments

Filed under op stap, studie/werk

dingen die ik geleerd heb van de sims 2

Sims is een gevaarlijk spelletje. Zeven jaar geleden speelde ik het continu: ik maakte geen huiswerk, verschoonde het konijnenhok alleen als mijn moeder me dwong en voerde verder ook niet zo veel uit. Deze manie is godzijdank vanzelf over gegaan, maar eens in de zoveel maanden ontdek ik het spel opnieuw. Dan wil ik me op zolder opsluiten en uren achter elkaar virtuele levens leiden.
Als dat gebeurt speel ik het een paar dagen, weken misschien, tot ik het weer een rotspel vind en besluit om nooit meer zo mijn tijd te verspillen.
Gelukkig is Sims, ook al haat ik het af en toe hartgrondig, niet helemaal zonde van mijn kostbare levensmomenten geweest. De volgende dingen had ik nooit geweten als ik dit spel niet had gespeeld:

– Zorg dat je ten alle tijden een goede band met je huisgenoten hebt. Indien Magere Hein je wilt meenemen naar een andere wereld kun je alleen gered worden wanneer er iemand op hetzelfde kavel is die een beetje van je houdt. Hebben jij en mama maar een relatiescore van 30%, is het einde verhaal.

– Ben je een alleenstaande man met kinderwens? Je kunt natuurlijk een kind adopteren, maar veel handiger i.v.m. zwangerschapsverlof: laat je gewoon ontvoeren door aliens. Je komt gegarandeerd zwanger terug.
Hierbij meteen een waarschuwing: ben je man en heb je geen kinderwens, zorg dat je niet ‘s nachts door een telescoop staart. Voor je het weet ben je zwanger.

– Universitair docenten kun je na college gewoon bellen en dan ga je een beetje kletsen en als ze ophangen bel je gewoon opnieuw tot jullie vrienden zijn en dan krijg je een hoger cijfer. That’s all. Dit is sowieso een slimme manier om vrienden te maken: zelfs al hebben jullie nog zo’n hekel aan elkaar, GEWOON BLIJVEN BELLEN EN KLETSEN. Ook als ze net opgehangen hebben. Succes gegarandeerd!

– Er zijn maar drie vakantiebestemmingen die er werkelijk toe doen: het bos, het strand en Japan.

– Brand in de keuken of verdwenen zwembadtrappetjes gevaarlijk? Vergeet het. Wat je echt moet vermijden is het wonen op een kerkhof (i.v.m. geesten die je letterlijk dood laten schrikken) en het naar de wolken staren (i.v.m. regelmatig neerstortende UFO’s).

– Hoe meer vrienden je hebt, hoe meer taken je andere personen kunt laten doen. Bijvoorbeeld je paper schrijven, of de wc schoonmaken, of een andere sim pesten. Deze personen hoef je niet eens te kennen, als je zelf maar weet dat je vrienden achter je staan. Handig!

– Over vrienden gesproken: hecht daar verder niet zo veel waarde aan. Zij onthouden niets van wat er zich in jouw leven afspeelt. Geslaagd voor de universiteit, getrouwd of zelfs gestorven? Zelfs al zijn ze overal bij, er blijft niets van opgeslagen in hun geheugen. Je vader die wellicht niet eens in hetzelfde huis woont en die nooit wat meemaakt, of je halfzus die je niet eens mag, die herinneren zich daarentegen iedere stap die je zet. Zelfs al hebben jullie elkaar nog nooit ontmoet.

Nog toevoegingen, iemand?

28 Comments

Filed under rare wereld

ich liebe diesen blochs

De Liebster Blog Award wordt gegeven aan blogs met minder dan 200 volgers die in het zonnetje gezet worden.

Wanneer je deze award ontvangt:
– Dank je de gever en plaats je een link op je blog
– Geef je de award door aan 5 andere blogs die minder dan 200 volgers hebben
– Hoop je dat de award met liefde doorgegeven wordt

Ja ja. Het is gebeurd. Zaterdag kwam ik erachter dat ik een award heb ‘gekregen’ van Marah – waarvoor zeer veel dank! Aangezien ik normaal gesproken nooooit word getagd (ja dat is een hint) geef ik deze uiteraard door, en daarom misschien wel met nog meer liefde dan gebruikelijk. En met een beetje pijn omdat ik meer blogs in dit lijstje had willen zetten. Van alles wat ik lees is er sowieso maar eentje die af kon vallen omdat-ie teveel volgers had. (Ik zeg niet wie maar haar naam begint met een L en ik ben het niet).

Nou, hup, hier komen ze:

Ik bewonder Mille Pagine enorm. Haar blog staat in het teken van een betere wereld: wat is er allemaal mis en wat kunnen we hier aan doen? Weinig bloggers laten je zo nadenken over jouw invloed op deze aardbol en nog minder bloggers weten zich zo goed te documenteren, of dragen zulke praktische tips aan.

“Ik schrijf maar gewoon wat, het is niet serieus, ik kan het niet,” heeft mijn collega Fatma wel duizend keer gezegd. Dit is geen valse bescheidenheid, maar wel misplaatste bescheidenheid. Want ze schrijft hartstikke goed. Nadenkend, eerlijk en af en toe flink sarcastisch. Het enige nadeel: mevrouw heeft op dit moment een maand niet geblogd. Maar als jullie haar allemaal gaan followen op bloglovin pakt ze haar oude ritme vast weer snel op!

Het leukste aan Silhouetten in de schemering vind ik de afwisseling tussen Esra’s poëtische teksten en haar meer ironische, grappige verhalen. De verbindende factoren: een vaak keihard einde, een heel scherp oog en immer goed gecomponeerde zinnen. Lezen, allemaal, en snel een beetje!

Eerlijk is eerlijk: ik vind korte verhalen vaak een beetje eh, stom. Maar een kort verhaal was één van de eerste dingen die ik las op de blog van Merel en ik was gelijk verkocht. Want Merel is echt goed. Naast deze verhalen schrijft ze vooral over haar baby. En wederom moet ik iets onaardigs zeggen: over het algemeen moet je uit de buurt blijven van blogs van kersverse moeders. Maar niet bij die van Merel. Zó goed is ze nou.

Volgens mij is de blog van Des voor blogbegrippen gigantisch groot, maar ik ga ‘m toch gewoon noemen. Want ik vind haar briljant. Des is grappig en origineel en ze beheerst het vertellen van verhalen tot in de puntjes. Al is het maar om zinnen als: “Jammer dan voor je, zei ik, dit is een freaking duur Moleskine boekje en die gaan we gebruiken ook.”

P.S. Ik speel een beetje vals maar ik wil Druiventros ook per se noemen. Dus, klik maar! En hebben jullie die van Marah nou al gelezen – haar blog is ook een aanrader!

18 Comments

Filed under internet

strompelen zal ik

Als er iets is dat ik vervelend vind aan het blogwereldje, zijn het die constante posts over hardlopen. Jullie voelen je alsmaar fitter, breken aan de lopende band persoonlijke records en schrijven je in voor je eerste (en tweede en derde) hardloopwedstrijd. Ondertussen zit ik met een kromme rug op de bank en ik baal.

Het is niet dat ik zelf niet van sporten hou. Sterker nog: ik wil het dolgraag. Nog sterker: vier maanden geleden was ik een van jullie. Het langzaamste meisje van de klas begon na de middelbare school met rondjes rennen en shinde twee à drie keer per week met haar hardloopbroek in regio Amsterdam. Iedere keer ging het beter en voor het eerst in mijn leven had ik een behoorlijke conditie. Ik kon trappen oplopen, naar de trein sprinten, drie kwartier naar mijn werk fietsen en dit allemaal zonder buiten adem te raken.
Het hoogtepunt van mijn hardloopcarrière was de Roetersrun, een hardloopevent van 5 kilometer. (Ja, je moet ergens beginnen). Ik en de vriendin waarmee ik liep werden één en vier na laatste. Die avond waren we high van al die lichaamsbeweging, de dag daarna konden we niet meer lopen van de spierpijn.

In november werd dit hardloopgeluk werd ruw beëindigd. Niet door een voetamputatie of door een zware blessure, maar door een blaar, ja, een blaar die maar niet verdween. Ik had natuurlijk al lang naar de dokter moeten gaan en zo, maar dat was te veel gedoe, dus ik pauzeerde maar. Stomme zet. Inmiddels sportte ik al ruim vier maanden niet en zit-ie er nog steeds.

Om te janken. Zeker toen ik op internet zag dat de Roetersrun op 22 maart weer wordt gehouden. Daarom ben ik vanochtend weer begonnen met hardlopen. Mét mijn zielige blaar. Het ging best goed en ik had blaartechnisch gezien nergens last van. Thuis rekende ik uit dat ik 4 kilometer heb afgelegd. En dat valt al helemaal niet tegen voor een rondje om erin te komen. Dit kan twee dingen betekenen:

1. Over een maand pest ik júllie met mijn gezonde voorkomen en het breken van hardlooprecords.
2. Morgen kan ik niet lopen. Omdat ik mezelf grandioos heb overschat.

Maar in ieder geval betekent het: I’m back, bitchezzzz! Al word ik laatste bij de Roetersrun, idgaf, hardlopen zal ik.

26 Comments

Filed under hardloopavonturen, voornemens

mijn haar is van iedereen

Iedereen lijkt een mening over mijn kapsel te hebben. Zo heb ik een collega die altijd roept dat mijn haar een pluizig vogelnest is, een vriendin legde me onlangs uit dat mijn haar heel dun is, maar dat ik wel veel haren heb (of was het nou andersom?). De eerste keer dat ik naar een Echte Kapper ging heb ik twee uur lang moeten aanhoren hoe verschrikkelijk droog het wel niet was, en mijn zusje vertelt me regelmatig afkeurend dat ik het echt weer bij moet verven.

Jullie kunnen begrijpen dat mijn haarzelfvertrouwen inmiddels tot een dieptepunt is gedaald. Het voordeel van al deze visies is wel dat ik hierdoor zelf een mening heb kunnen vormen over dat spul op m’n kop. Wat ik nu ga zeggen levert mij vast de titel Slechtste meisje van het jaar op, en na al die glossy’s die ik heb verslonden klinkt het vast hoogst ongeloofwaardig, maar – ik weet niet zo goed hoe mooi haar eruit ziet. Ik zie het verschil niet tussen vettig en schoon en ik weet niet hoe gezond haar precies moet aanvoelen. Het is niet dat ik het niet wil; ik zie het gewoon niet. Het is daarom maar goed dat de rest van de wereld me regelmatig inlicht over hoe mijn haar erbij hangt.

Het enige dat ik zelf kan bedenken is dat ik al vier maanden niet naar de kapper ben geweest en zodoende met gigantisch gespleten haarpunten (niet dat ik weet hoe die eruit zien) rondloop. Oh, en met uitgroei van vier maanden. Dat zie ik dan weer wel. Alleen daarom zou ik het best wel willen laten bijwerken. Jammer dat ik geen geld heb.

Omdat ik niet zo veel verstand heb van haar, ben ik gelukkig ook niet zo kieskeurig over hoe het er wél uit zou moeten zien. Er is maar één verlangen dat ik heb, namelijk dat het iets meer op het haar van Blake Lively lijkt en iets minder op dat van mezelf. Dat is dan weer wel heel meisjes-eigen, geloof ik.

28 Comments

Filed under rare wereld