Toen ik op de middelbare school zat ben ik een keer naar een voorstelling van Marc-Marie Huijbregts geweest. Daarmee sloeg ik twee vliegen in één klap: het was vet leuk én ik kon het af laten tekenen voor CKV. De leraar bij wie ik dat moest laten doen was achteraf gezien best knap, maar braaf als ik was, zag ik dat toen niet. Hij had ook een geweldige stem, zo’n hele zware die overal doorheen galmt. Dat is nog eens iets anders dan de stem van Marc-Marie, ja.
Kennelijk vond de CKV-leraar dat ook. “Marc-Marie Huijbrechts,” galmde hij, “vind je zoiets nou echt leuk? Dat is toch geen echte man!” Hij zei het op een grappende toon, maar het klonk toch alsof het hem oprecht verbaasde dat mensen vrijwillig geld voor neerlegden om naar een ‘neppe man’ te kijken. Ik weet niet meer wat ik antwoordde. “Dat maakt toch niet uit”, of iets dergelijks nietszeggends. Ik weet nog wel dat ik pissig was om het statische man-vrouwonderscheid dat hij kennelijk zo hoog in de vaandel had staan. In ieder geval lukte het niet om hem te overtuigen van het idee dat niet alle mannen zo macho als hij hoefden te zijn, want hij tekende hoofdschuddend mijn opdracht af.
Gisteren zag ik Marc-Marie weer op de tv. Ditmaal vond ik zijn show niet zo leuk, maar dat was niet omdat hij ‘niet mannelijk genoeg’ was (overigens vind ik hem niet eens zo vrouwelijk). Ik moest weer denken aan mijn leraar en aan hoeveel ik sindsdien nog over dat onderwerp heb gelezen. Als ik nu met hem had moeten praten had ik hopelijk beter kunnen uitleggen wat er allemaal mis is met de genderconstructies. Maar goed, als ik het gesprek nu had moeten voeren had ik waarschijnlijk alleen maar kunnen giechelen om alles wat mijn knappe leraar met zijn mooie stem beweerde.
Tot zover de emancipatie.
