Monthly Archives: February 2012

lekker je jeugd verpesten

De laatste tijd heb ik ‘m veel aan vriendinnen die zichzelf wel of niet feministisch durven noemen aangeraden, maar omdat dit the most awesome blog you’ll ever see is, hierbij ook voor jullie de link: http://www.feministdisney.tumblr.com.

Juist, een blog die gewijd is aan twee dingen: Disney en het feminisme. Beter gezegd: hoe vrouwvriendelijk Disneyfilms zijn. Of zoals de schrijfster het zelf neerzette: “People used to ask me, as a self-identified feminist, if I knew what “feminist” problems Disney movies had. I sensed there were issues but couldn’t put my finger on exactly what. This blog is all ten of my fingers attempting to discuss how Disney stories and imagery can be both groundbreaking and problematic.”

Een half jaar geleden begon ik met lezen en ik kan alleen maar zeggen: hulde voor de schrijfster. In haar kritieken weet ze keer op keer haarfijn uit te leggen hoe de man-vrouwverhoudingen in Disneyfilms zitten, en daar blijft het niet tot beperkt. Een straaltje filmanalyse waar je u tegen zegt (en waar ik ook nog eens wat aan had voor mijn werkstuk voor Moderne tekstinterpretatie – het internet is niet altijd tijdverspilling!)
Omdat je op de hoofdpagina altijd midden in een discussie valt, raad ik aan om eerst de filmreviews te lezen. Al is het maar om te zien dat ‘een leuke kinderfilm’ nooit zomaar een leuke kinderfilm is.

En nu eindig ik eens met een vraag (dat vind ik normaal echt superlame, maar ik ben wel nieuwsgierig): in hoeverre zien jullie, mijn lieve bloglezers en lezeressen, jezelf als ‘feministisch’? Vind je het overbodig of weet je niet wat het inhoudt? Ben je hardcore feminist of durf je jezelf niet zo te noemen? En wat vinden jullie van bovenstaande blog?

28 Comments

Filed under internet

vast zoals een katholiek

Vanochtend had ik een deadline. Een echte hè, zo eentje die je per se moet halen omdat je anders van je opleiding wordt afgegooid en nooit meer een fatsoenlijke baan kan krijgen. Enfin. Een uur voor de deadline zat ik in mijn pyjama achter mijn laptop, te wachten tot ik vanzelf zou beginnen.

Terwijl ik dat deed keek ik op Twitter. Daar las ik dat de vastenperiode gisteren was begonnen.
Ik heb nog nooit eerder gevast en en ik ken ook niemand die dat doet (nou ja, wel met de Ramadan, maar niet nu). De enige ervaring die ik met vasten heb, is dat ik op de basisschool tussen carnaval en Pasen aan iedereen geld mocht vragen om in mijn papieren spaarpotje te stoppen – voor de arme kindjes in Afrika. Eenmaal semi-volwassen wil ik graag eens serieus vasten: ik hou wel van een beetje bezinning, en ik hou er ook wel van om mezelf doelen op te leggen.

Er schijnen regels voor het vasten te zijn, maar tegenwoordig bedenken de meeste deelnemers hun eigen methode: geen tv meer kijken, geen vlees eten, niet meer snoepen of whatever. Daar valt bij mij niet zo veel te winnen – ik kijk zelden tv, eet nooit vlees en ik probeer altijd om niet te snoepen maar dat lukt nooit. Ik moest dus iets anders verzinnen.
De tijd die ik nog had tot mijn deadline tikte voort en ik tikte ‘vastenperiode’ in op Twitter, in de hoop inspiratie op te doen. Maar ik vond niets. Dus ik wendde mij tot Facebook: ook niets. Na een half uur stopte ik met zoeken en begon ik als een razende te tikken voor mijn schoolopdracht.

Later drong het pas tot me door wat mijn persoonlijke vastenopdracht moest worden: niet. meer. nutteloos. internetten. Ook iets wat ik altijd probeer maar wat niet lukt, alleen een veel groter en relevanter probleem dan ‘niet snoepen’. Als ik niet zo veel tijd besteedde aan het lezen van, ik zeg maar wat, comments op YouTube, zouden mijn cijfers zo veel hoger worden en mijn eigen leven zo veel interessanter. Dus dat wordt ‘m. Hierbij verklaar ik plechtig dat ik mijn laptop voorlopig niet meer ga gebruiken voor niet studie- of bloggerelateerde doeleinden. Of voor het enigszins bijhouden van mijn Facebookaccount. Net zoals de katholieken: ik stop niet, ik matig.

31 Comments

Filed under internet, leven

alleen op de wereld in l’étranger, of niet

Vorige zomer ben ik in mijn eentje naar Praag gegaan. Ik boekte zelfstandig mijn trein en hostel, sjouwde moederziel alleen met mijn loodzware koffer rond en vond helemaal zelf uit welke metrokaart ik moest kopen en hoe ik in het hostel kwam. Dit was allemaal makkelijker dan ik had verwacht.

Dat was zowel een geruststelling als een teleurstelling. Want ik wilde graag alleen op vakantie om een avontuur te beleven, om me Zelfstandig en Volwassen te voelen. Oké, er zijn achttienjarigen die in hun eentje door de bush van Colombia trekken, maar die hebben gewoon onverantwoordelijke ouders. Voor mij was toeristisch Tsjechië een mooi begin.

Het bleek dus bijna te makkelijk. Zowel het regelen als het alleen in de stad zijn. Misschien omdat ik gewend ben om in mijn eentje door Londen te banjeren wanneer ik bij een vriendin logeer die overdag moet studeren; het was in ieder geval absoluut niet raar. Of eng.

Misschien kwam het ook wel doordat ik niet echt alleen was. Direct bij aankomst maakte ik kennis met een Française en drie Engelsen. De eerste avond onweerde het zo hard dat we in onze kamer gekluisterd zaten, waar we kaartspelletjes speelden en popcorn aten en we de Engelsen Nederlandse en Franse woordjes leerden. Toen het onweer voorbij was, zijn we uit gegaan tot de zon opkwam. De volgende dag weer. En dat terwijl ik had gepland heel cultureel en eenzaam te doen en in mijn dagboek te schrijven en tot allemaal geniale inzichten over mijn leven te komen. Eh, nee. Maar het waren fantastische dagen.

Een baanbrekend avontuur was het dus niet. Toch verlang ik naar meer, meer, meer! Daarom twijfelde ik geen moment toen ik hoorde over de mogelijkheid een semester in het buitenland te studeren. Alleen eh, waar dan? Buiten Europa wilde ik liever niet – zo ver durf ik niet bij mijn ouders vandaan. Oh, en dan moest ik wel Engels- of Franstalig college kunnen krijgen, want anders werd het te ingewikkeld. Frankrijk sprak mij het meest aan omdat ik te pas en te onpas Frans wil praten en het graag zou verbeteren. Nu mocht er in Parijs een universiteit zijn die hele interessante literatuurvakken aanbiedt. La douce France lijkt dan wellicht niet zo avontuurlijk als Noord-Korea of Pakistan, ik heb gehoord dat de bureaucratie in Frankrijk behoorlijk uitdagend kan zijn. Hoop eerst maar voor me dat ik überhaupt voor de uitwisseling word geselecteerd.

29 Comments

Filed under op stap

ik dacht dat jij kuikentjes zo schattig vond

De laatste tijd wordt me ontzettend vaak gevraagd waarom ik geen vlees eet – het zal wel iets te maken hebben met het feit dat ik mijn keuken tegenwoordig deel en er dus mensen in mijn pan kunnen kijken. Ik ben echter al zo lang vegetariër dat ik bijna was vergeten waarom ik er ooit mee begon. Iets met de bio-industrie, of zo?

Gelukkig zijn mijn beweegredenen voor het geen-vlees-eten niet zo erg naar de diepste krochten van mijn hersenen verbannen dat ik ze niet met een beetje moeite te pakken kan krijgen. Het zit zo: op mijn vijftiende las ik Anders dan jij van Per Nilsson. Op de dag voor Pasen haalden de hoofdpersoon en een vriend van haar, een nogal militant actievoerderig type, drie kleine lieve kuikentjes uit een kippenfabriek. Dat was op zich wel fijn voor ze, want mannetjeskuikens gaan als baby door de shredder, vrouwtjeskuikens worden net zo lang volgepropt met voer en hormonen totdat ze megavet zijn, zodat er zo veel mogelijk geld aan ze verdiend kan worden. Het stel zette de kuikentjes in een aquarium in een druk winkelcentrum, zodat ze goed zichtbaar waren. Boven het aquarium zaten grote bakstenen door een bepaalde constructie bevestigd. Velen kwamen kijken. Kinderen vonden de kuikentjes geweldig. Zo lief, zo zacht, zo schattig.

Maar mensen naar geredde kuikentjes laten kijken was niet het doel van deze onderneming. De kuikentjes moesten namelijk alsnog dood. Snel en pijnloos, door de bakstenen op ze te laten vallen. Ontkwamen ze toch niet aan hun lot. Het mislukte echter – toen omstanders lucht kregen van het plan werd het direct verhinderd. Chaos, inclusief politie en wanhopig huilende kinderen, bleef niet uit.

Die avond aten dezelfde kinderen kip.

Het doden van dieren zonder reden noemt men dierenmishandeling. Geen wonder dat de politie werd gebeld. Tegelijkertijd gebeurt hetzelfde dagelijks op grote schaal. Niet zonder reden: wat moet je in godsnaam met die haantjes, die geen eieren leggen en die je klaarblijkelijk ook niet op kunt eten? Dat begrijp ik. Maar als er in Nederland jaarlijks 30 miljoen haantjes moeten worden vermoord kun je volgens mij wel stellen dat er iets mis is met het systeem. Ik heb ik ieder geval geen trek meer in hun zusjes.

40 Comments

Filed under boeken, rare wereld

ilovemynvriendinnetjesdiekniheb :hearteyes:

Meisjes van dertien hebben het goed voor elkaar. Een stuk beter dan ik toen ik dertien was, en als ik alles wat ze het internet opslingeren moet geloven, misschien nog wel beter dan ik het nu heb. Ze hebben aardig veel bff’s (voor de écht oude rotten onder ons: bff betekent best friend forever) die allemaal in hun hyvesbio moeten worden vermeld. Hun vriendschap wordt geïllustreerd met wat foto’s van enkele finest moments van de beste vriendinnen voor altijd.
Foto’s hebben meisjes van dertien sowieso veel. Hun Hyves (al doen enkele vroegrijpe meisjes aan Facebook) staan vol met geposeerde, negen van de tien keer zelfgemaakte foto’s van… henzelf. Dat is op die leeftijd kennelijk niet genânt. Sommige foto’s zijn erg mooi en sereen en gephotoshopt, maar een enigszins spottende blik doet het ook goed als profielfoto. Zolang je je ogen nog steeds maar wijd open spert zodat iedereen kan zien wat voor prachtige grote ogen je hebt, is het goed. Een rare trek om je mond laat zien dat je jezelf en Hyves niet serieus neemt. Je vriendinnetjes vinden je met rare bek toch nog steeds mooi: de LOVEYA4EVERs, :hearteyes:supermooiiiiiiiiii sgatje zie je maandag:hearteyes:‘s en m y n s e x i i c h i c k‘s blijven nooit uit.

Het maakt mij allemaal een beetje neerslachtig. Dat heeft twee redenen:

1.) Het is zo ontzettend leeg. Die kinderen die op internet aan iedereen laten zien hoeveel ze van elkaar houden, roddelen net zo makkelijk over dat andere meisje bij wie ze vijf minuten wjnmk hebben gekrabbeld. Kunnen liefdesbetuigingen niet gewoon heilig blijven?
2.) Bovendien maakt het me een beetje jaloers. Toen ik dertien was krabbelde niemand dat soort dingen op mijn Hyves. Niemand ‘brak in’ bij mijn bio. Ik had wel ‘melige’ gesprekken met vriendinnen, maar er was niemand die mij vertelde dat we siinds 1996 niet teh breken! zijn. En dat lag heus niet aan de hoeveelheid foto’s die ik van mezelf maakte door mijn arm zo ver mogelijk van me uit te strekken en in de spiegel te kijken of ik er überhaupt wel op stond. Ik bedoel, het is niet zo alsof ik me daar nooit schuldig aan heb gemaakt. Wat is er misgegaan? Heeft er een cultuuromslag plaatsgevonden? Ik kan me ook niet herinneren dat andere meisjes van mijn leeftijd dat wel bij elkaar krabbelden. Of ben ik nog onpopulairder dan ik altijd al dacht?

35 Comments

Filed under rare wereld